To SDNA αρκετές φορές έχει τονίσει ένα απ’ τα σημαντικότερα προβλήματα του σωματείου που λέγεται Ολυμπιακός. Τα πάντα τα ορίζει το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα παρά τις επιτυχίες σε άλλα τμήματα, ποτέ δεν «έφτιαξαν» φιλάθλους που θα αγαπήσουν τον αθλητισμό και οτιδήποτε άλλο πλην ποδοσφαίρου.
Όταν αυτό γίνεται, συνήθως περιλαμβάνει μπόλικη τοξική αντιπαλότητα. Εκείνη που ρίχνει νερό στο μύλο της πόλωσης. Αυτή που αν την αφαιρέσεις, δύσκολα θα μπουν στον κόπο οι Ολυμπιακοί να ασχοληθούν. Δυστυχώς για πολλοστή φορά επιβεβαιωθήκαμε. Λέμε δυστυχώς, επειδή τώρα έγινε στην πιο ακατάλληλη στιγμή: Τη βράβευση, τη νύχτα τιμής, λατρείας, σεβασμού, τη βραδιά ιστορίας για τον Βασίλη Σπανούλη. Η φανέλα του για πάντα στην οροφή του ΣΕΦ.
Μια γιορτή που δε θα επαναληφθεί ποτέ. Γίνεται μια φορά και περνά στην ιστορία. Ειδικά στον μπασκετικό Ολυμπιακό, ήταν για τον κορυφαίο αθλητή όλων των εποχών, όπως είναι και όπως οι ίδιοι το προσδιόρισαν φυσικά.
Χωρίς να αναφερθούμε στο γεγονός πως δεν έγινε ούτε sold out στο ΣΕΦ, επειδή θα ήταν προσβλητικό για αυτούς που πήγαν. Χωρίς να μπούμε στη διαδικασία ανάλυσης του γιατί έπρεπε να υπάρχουν υβριστικά συνθήματα προς αντιπάλους, γιατί έπρεπε να πανηγυριστεί το «μέχρι τέλους» το οποίο ως ένα βαθμό τελείωσε την καριέρα του Βασίλη μια ώρα γρηγορότερα.
Έκλαψε ο Βασίλης, συγκινήθηκε το ελληνικό μπάσκετ. Κι εκείνη τη στιγμή το ΣΕΦ είχε αρχίζει να μοιάζει πιο άδειο από πριν μερικά λεπτά. Ήρθε μετά η ώρα για το φιλικό με την Αρμάνι -όσο έπαιξαν- και οι εξέδρες θύμιζαν αγώνα πρωταθλήματος με το Λαύριο. Ήταν κι αυτό το ματς, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων τιμής στη βραδιά γιορτής για τον Βασίλη Σπανούλη.
Προτίμησαν οι περισσότεροι να σπεύσουν να προλάβουν να δουν το ΑΕΚ-Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο. Ντέρμπι, κανείς δε λέει όχι. Όμως ένα ντέρμπι που θα το ξαναδούν τουλάχιστον άλλες τρεις φορές φέτος. Το οποίο έγινε για την 4η αγωνιστική και δεν έκρινε το παραμικρό. Ούτε που θα το θυμάται κανείς σε λίγες εβδομάδες, ίσως και μέρες.
Αυτό μπήκε ως προτεραιότητα, ενώ απ’ την άλλη υπήρχε ο Βασίλης Σπανούλης. Η δική του βραδιά. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Ούτε ο μύθος του «Kill Bill», ούτε φυσικά η νύχτα προς τιμήν του.
Κι όλα αυτά σε ένα σύλλογο που έχει τόσους πολλούς υποστηρικτές. Όμως δε βρέθηκαν 12.000 άνθρωποι που να αγαπούν το μπάσκετ, να μείνουν εκεί. Να μην ασχοληθούν με το ΑΕΚ-Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο.
Ο Ολυμπιακός περηφανεύεται πως είναι πολύ-αθλητικό σωματείο, με μεγάλες επιτυχίες στα περισσότερα τμήματά του. Έστω με τον τρόπο που τις ορίζουν οι ίδιοι. Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν «έψησαν» τον κόσμο τους να βάλει ως προτεραιότητα και να δείξει την αγάπη του, σε οτιδήποτε άλλον πέραν του ποδοσφαίρου.
