Πριν την πρώτη της συμμετοχή σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1980, πριν την παρθενική της εμφάνιση στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1994 και φυσικά πολλά χρόνια πριν το έπος του 2004... η «Γαλανόλευκη» παίζει τον πρώτο της διεθνή αγώνα σαν σήμερα πριν από 88 χρόνια.
Η ιδρυθείσα το 1904 ΦΙΦΑ, βέβαια, αναγνωρίζει στα επίσημα αρχεία της ως το πρώτο παιχνίδι της εθνικής μας εκείνο ενάντια στη Σουηδία το 1920 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην Αμβέρσα του Βελγίου, έξι ολόκληρα χρόνια πριν ιδρυθεί η ΕΠΟ! Στο συγκεκριμένο αγώνα είχαμε ηττηθεί με 9-0.
Για την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (που είχε ιδρυθεί το 1926) η πρώτη επίσημη αναμέτρηση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είναι εκείνη με αντίπαλο την δεύτερη ομάδα της Ιταλίας, στο γήπεδο της Λεωφόρου, το 1929.
Σήμερα και οι δύο αγώνες δεν θα μετρούσαν, καθώς εδώ και χρόνια κανείς δεν μετράει τους αγώνες των Ολυμπιακών Τουρνουά στα ματς της εθνικής και φυσικά τα ματς που είναι με Β’, Γ’ εθνικές θεωρούνται ανεπίσημα.
Όμως σε μια εποχή που οι διεθνείς συναντήσεις ήταν πολύ σπάνιες ένα παιχνίδι, ακόμα και με τη δεύτερη ομάδα της γειτονικής Ιταλίας ασκούσε γοητεία.
Ήταν αρχές του 1929, όταν οι ιθύνοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου αποστέλλουν πρόσκληση στη γειτονική Ιταλία για διεξαγωγή φιλικού αγώνα. Οι Ιταλοί την αποδέχονται. Όντας όμως παγκόσμια δύναμη στο ποδόσφαιρο δεν καταδέχονται να στείλουν στην Ελλάδα την πρώτη τους ομάδα.
Όμως και η δεύτερη που παρατάχθηκε στο γήπεδο ήταν πανίσχυρη, με παίκτες όπως οι Ντεγκάνι (Ιντερ), Μοντζέλιο (Ρόμα), Μαρτίν (Τορίνο), Καστελάτσι (Ίντερ), Βολκ (Ρόμα), Τσεβενίνι (Γιουβέντους) και Τανσίνι (Μίλαν).
Η Εθνική παρότι δεν θα καλούνταν να αντιμετωπίσει τους αστέρες των Ιταλών που θα έλαμπαν κάποια χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ, αλλά τη δεύτερη ομάδα, είχε πολλές αδυναμίες. Από κάπου έπρεπε να γίνει η αρχή όμως.
Το ματς εκείνο υπήρξε το κοσμικό γεγονός της εποχής. Δεν ήταν μόνο οι Έλληνες που του έδωσαν μεγάλη σημασία. Ο Μουσολίνι έστειλε στην Αθήνα την κόρη του Έντα και τους γερουσιαστές Κρίσπο και Αρλότι για να προσδώσει τη δέουσα σημασία στην αναμέτρηση.
Φυσικά η αποστολή τους δεν ήταν μόνο για το αθλητικό γεγονός. Παράλληλα εκείνες τις μέρες είχε εγκαίνια και η Ιταλοελληνική Τράπεζα.
Στο «Ελεύθερον Βήμα» της 7ης Απριλίου δημοσιεύεται η προαναγγελία του αγώνος:
«Ελλάς-Ιταλία», ήταν ο τίτλος.
«Είτε νικήσωμεν είτε ηττηθώμεν κατά τον σημερνόν μεγάλον μας αγώνα, η Κυριακή 7 Απριλίου θα αποτελέσει σημαντικόν σταθμόν εις την ιστορίαν του ελληνικού ποδοσφαίρου, διότι δια πρώτην φοράν εμφανίζεται επί του γηπέδου πραγματική εθνική ομάς σχηματισθείσα από οργανωμένην ποδοσφαιρικήν ομοσπονδίαν.
Η συνάντησις αύτη είναι η Δευτέρα της εθνικής μας ήτις λαμβάνει χώραν εν Ελλάδι… λαμβανομένου όμως υπ’ όψιν ότι η σημερνή αντίπαλος ομάς δεν είνε παρά η β’ της Ιταλίας και ότι πλείστοι των παικτών της παίζουν δια πρώτην φοράν εις διεθνή αγώνα – και δη εις ξένον περιβάλλον, πράγμα το οποίον θα μειώσει μοιραίως την μαχητικότητά των – δικαιούμεθα να αποβλέπωμεν μετ’ εμπιστοσύνης εις το αποτέλεσμα του σημερνού αγώνος. Αλλά και αν ακόμη η ήττα κρούση και πάλιν την θύραν μας, η εμφάνισις της ομάδος μας θα είνε τοιαύτη, ούτως ώστε να μη μας ενθυμίση κατά τίποτε την πρώτην ελληνικήν εθνικήν ομάδα».
Ο «πράσινος Πατριάρχης», ο Απόστολος Νικολαΐδης ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους στην ιστορία των πρασίνων» ήταν παρών κι εκεί. Στην πρώτη επίσημη αναμέτρηση της εθνικής. Δε θα είχε το τριφύλλι στο στήθος, αλλά το εθνόσημο.
Ο «πολυαθλητής» Νικολαϊδης, αγαπούσε πολύ τον αθλητισμό. Αγωνίστηκε στα τμήματα του δεκάθλου, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλεϊ. Εννέα χρόνια πριν το συγκεκριμένα αγώνα, ήταν μέλος της Ολυμπιακής ομάδας της Ελλάδας που αγωνίστηκε στην Αμβέρσα του Βελγίου.
Στην πρώτο επίσημο διεθνή αγώνα της Εθνικής, στο γήπεδο που αμέσως μετά το θάνατο του, θα μετονομαστεί σε «Απόστολος Νικολαϊδης» ως ελάχιστος φόρος τιμής... καθόταν στον πάγκο. Ήταν στο τιμόνι της ομάδας.
Η πρώτη ενδεκάδα, που παρέταξε αποτελούσαν οι: Γιώργος Γιάμαλης (ΑΕΚ), Κώστας Φερλέμης (Εθνικού Πειραιώς), Χριστόφορος Βόγας (Ηρακλή Θεσσαλονίκης), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκού), Στέφανος Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ),
Κώστας Ανδρίτσος (Παναθηναϊκού), Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακού Πειραιώς), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακού Πειραιώς), Γιώργος Ανδριανόπουλος (αρχηγός) (Ολυμπιακού Πειραιώς), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκού) και Αλβέρτος Ναμίας (Ηρακλή Θεσσαλονίκης).
Για την ομάδα της Ιταλίας, η ενδεκάδα απαρτίζονταν απ' τους: Ντεγκάνι, Μοντζέλιο, Μαρτίνι, Αβάλε, Σκαλτρίτσι, Καστελάτζιο, Κονσταντίνο, Μπουσίνι, Βόλκι, Τσεβενίνι, Ταντσίνι.
Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 16:00, όμως το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν γεμάτο αρκετές ώρες πριν. Οι θεατές που υπολογίζεται ότι το παρακολούθησαν ήταν περίπου 15.000. Ήταν μεγάλος ο ενθουσιασμός. Θα έβλεπαν τους παίκτες να αγωνίζονται για πρώτη φορά
με το εθνόσημο στο στήθος!
Όσον αφορά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι.
Η Ελλάδα μπήκε δυνατά και διατήρησε την υπεροχή μέχρι το 25', χωρίς όμως να καταστεί επικίνδυνη για την εστία των Ιταλών. Οι Ιταλοί από την άλλη ήταν πιο επικίνδυνοι στις αντεπιθέσεις τους και κατόρθωσαν να ανοίξουν το σκορ στο 35', με κεφαλιά του Βόλκι. Το γκολ αυτό χειροκροτήθηκε από το
κοινό μας που έδειξε αξιοζήλευτο πολιτισμό!Το πρώτο γκολ σημειώθηκε από τους Ιταλούς με κεφαλιά του Βόλκι στο 35' ύστερα από εκτέλεση κόρνερ. Με αυτό το σκορ οδηγήθηκαν οι ομάδες στα αποδυτήρια για το ημίχρονο.
Στο 60' η Εθνική μας ισοφάρισε με σουτ του Ναμία έπειτα από μπαλιά του Μεσσάρη μέσα σε ξέφρενους, όπως ήταν λογικό, πανηγυρισμούς των Ελλήνων φιλάθλων στις κερκίδες.
Οι Ιταλοί μετά την ισοφάριση αναλαμβάνουν πλήρως τον έλεγχο του αγώνα, ενώ η ομάδα μας αμύνεται απεγνωσμένα! Ωστόσο, δεν κατορθώνει να κρατήσει την ισοπαλία, καθώς ένα επιθετικό ξέσπασμα των Ιταλών τους δίνει δύο γκολ σε δύο λεπτά: στο 70' και στο 71' από τους
Βόλκι και Μπουσίνι αντίστοιχα. Το τελικό σκορ διαμόρφωσε ο Τουσίνι στο 80', ο οποίος άδειασε τον Φερλέμη και σε κενή εστία κατάφερε να γράψει το 4-1.
Ο αγώνας κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε την επομένη στους κινηματογράφους Αττικόν και Σπλέντιτ των Αθηνών...
