Δεν γνωρίζω αν ήταν προσχεδιασμένη, οπότε οι προηγούμενοι πέντε μήνες αποτέλεσαν απλώς ένα καλοπαιγμένο θεατρικό, ή αν του προέκυψε ως έσχατη λύση επιβίωσης. Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για κάτι τόσο επικίνδυνο που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία. Ναι ή όχι στον βασιλιά
Επικίνδυνη η άμεση προσφυγή στο λαό θα μου πεις; Τι πιο δημοκρατικό από αυτό, σωστά; Λάθος. Το δημοψήφισμα ως εργαλείο της δημοκρατίας είναι χρήσιμο υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Αν έχεις ένα εκλογικό σώμα ενημερωμένο, ψύχραιμο, κατηρτισμένο και μαθημένο σε τέτοιες διαδικασίες. Τι από όλο αυτά ισχύει για τους Έλληνες που τρία λεπτά μετά το διάγγελμα Τσίπρα άρχισαν να σφάζονται στα social media και να τρέχουν στα ΑΤΜ;
Το δημοψήφισμα είναι χρήσιμο επίσης όταν το ερώτημα είναι απλό, σαφές, απολύτως ξεκάθαρο: Ναι ή όχι στον βασιλιά; Όταν όμως απαιτεί να διαβάσουμε μια πρόταση την οποία κανείς δεν έχει δει ακόμα επισήμως (και η οποία ενδεχομένως να μην ισχύει πια) και κανείς μα κανείς πλην ελαχίστων δεν έχει την επάρκεια να αξιολογήσει, τότε είναι παγίδα και ξεκάθαρη χειραγώγηση. Δεν είμαι οικονομολόγος. Ψηφίζω –και- οικονομολόγους και για να χειριστούν τα δύσκολα θέματα μιας εθνικής διαπραγμάτευσης. Και απαιτώ από εκείνους να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις,. Εν συνεχεία, στις επόμενες εκλογές θα τους κρίνω και αναλόγως θα ψηφίσω ξανά. Αυτό δεν λέγεται βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Αυτό λέγεται ξέρω τα όρια μου. Και τα όρια μου δεν φτάνουν μέχρι την ανάγνωση των διεθνών, οικονομικοπολιτικών συνθηκών σε τέτοιο βάθος που θα μου επιτρέψει να αποφασίσω την Κυριακή με σιγουριά ότι πράττω το σωστό. Εκατομμύρια Χρυσοχοϊδηδες
Δεν ξέρω αν θυμάστε πόσο κοροϊδεύαμε όλοι (και δικαίως) τον Χρυσοχοϊδη όταν είχε πει ότι ψήφισε το πρώτο μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει. Την Κυριακή το 90% θα πάει να ψηφίσει χωρίς να έχει διαβάσει την πρόταση των δανειστών. Το 100% όσων έσπευσαν να πάρουν θέση ήδη, δεν την ξέρει, δεν την έχει δει, βασίζεται σε όλα λένε οι Κατρούγκαλοι, οι Φίληδες, οι Αδώνιδες και οι Βορίδηδες στα κανάλια. Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, σε ένα λαό εξαντλημένο, θυμωμένο, σε ένα λαό που διχάζεται για τη Βουγιουκλάκη και την Καρέζη, τη Βίσση και τη Βανδή και αποφασίζει σχεδόν αποκλειστικά είτε με γνώμονα το ατομικό του συμφέρον, είτε με το θυμικό, εναποθέτει ο Τσίπρας το μέλλον της χώρας! Και όχι μόνο αυτό, αλλά με υπολογισμένες κινήσεις στα όρια της χυδαιότητας, τσιγκλάει τα εθνικιστικά του αντανακλαστικά. πετάει στο τραπέζι λέξεις όπως «αξιοπρέπεια» και «υπερηφάνεια» , του βάζει "το όχι" στο χέρι, δίχως να τολμάει να εξηγήσει σε κανέναν τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο και δίχως να παραδέχεται την δική του, παταγώδη αποτυχία. «Δεν με πάει ο καθηγητής»
Έτσι όπως έστησε το αφήγημα του ο πρωθυπουργός, αν έφερνε μια καλή συμφωνία θα πιστωνόταν την επιτυχία. Ωστόσο, το γεγονός ότι πρότεινε ο ίδιος μια κακή συμφωνία και δεν κατάφερε να την περάσει από την Ευρώπη που του ζητάει ακόμη πιο σκληρά μέτρα, δεν το χρεώνεται ο ίδιος. Το χρεώνονται οι δανειστές που τον εκβιάζουν. Το πιο κλασσικό ελληνικό χαρακτηριστικό μεγεθυμένο σε δραματικές διαστάσεις: Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Φταίνε οι άλλοι. Γιατί έμεινες στη Φυσική Κωστάκη; Δεν με πήγαινε ο καθηγητής ρε μάνα…
Για να τελειώνουμε: Οι δανειστές έχουν κάνει το ίδιο ακριβώς σε όλους τους πρωθυπουργούς της κρίσης. Τους εκβίαζαν, αν σας αρέσει αυτή η λέξη, και τους υποχρέωναν στη λήψη μέτρων αντιλαϊκών, πιθανότατα και υφεσιακών. Ο Τσίπρας μας έλεγε ότι θα σπάσει αυτό το γαϊτανάκι. Έσπασε τα μούτρα του. Ούτε συμμαχίες του Νότου, ούτε πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος, ούτε πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ούτε τίποτα. Αντί να το παραδεχτεί και να πει, σόρι μάγκες, τελικά και οι προηγούμενοι δεν ήταν τόσο "γερματσολιάδες", απλώς η Ευρώπη δεν καταλαβαίνει από ζουρνάδες, επιλέγει μια ακροβασία που ίσως καταστρέψει τη χώρα αλλά του αφήνει περιθώρια πολιτικών ελιγμών στο εσωτερικό. Με πιο απλά λόγια, πολιτική απατεωνιά.
Υ.Γ. Στο δια ταύτα: Καλούμαστε να αποφασίσουμε ανάμεσα σε κάτι πολύ κακό και σε κάτι καταστροφικό, χωρίς κανείς να ξέρει με σιγουριά ποιο είναι ποιο και μέσα σε κλίμα διχασμού και παράνοιας (χαλαρώστε οι παλικαράδες του «Όχι»: Αν είναι ραγιάδες όσοι πουν «Ναι», τότε η κυβέρνηση που θα ψήφιζε συμφωνία με μέτρα 8 δις, τι ακριβώς είναι;).
Δεν πρόκειται να αποδομήσω την επιχειρηματολογία του «όχι». Ο βασικός, δικός μου προβληματισμός είναι ο εξής: Αν πάμε στην ολική ρήξη, την αποχώρηση και το restart, ποιος θα ξαναχτίσει τη χώρα; Ποιο πολιτικό, δημοσιογραφικό και επιχειρηματικό προσωπικό θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή; Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά το σημερινό. Ο Λαφαζάνης και η Ζωή. Ο Καμμένος και ο Νικολόπουλος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά. Ο Θέμος ή κάτι αντίστοιχο. Ο Τράγκας. Οι Χρυσαυγίτες. Ο Άνθιμος. Εμείς που βγάζαμε 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και πάνω στο ζόρι, επιλέξαμε ένα τσούρμο μοιραίων και ανεύθυνων λαϊκιστών. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ τρομάζω στην προοπτική μιας χώρας αποκομμένης από την Ευρώπη, θεσμικά απομονωμένης και απολύτως ελεύθερης να βουλιάξει στις χρόνιες παθογένειες της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και η σημερινή σχεδόν μισανθρωπική Ευρωπαϊκή Ένωση, παρέχει τουλάχιστον ένα δίχτυ ασφαλείας. Όσο βρίσκεσαι εκεί, δεν μπορείς να καταντήσεις ένα νεοσταλινικό ή νεοναζιστικό, αυταρχικό κρατίδιο. Αν φύγεις, τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Και με την δική μας προϊστορία, δεν έχω κανένα λόγο να αισιοδοξώ…
