Διάβασα ετούτες τις ημέρας στα social την ατάκα του Μόργκαν Φρίμαν: «I hate the word homophobia. It’s not a phobia. You ‘re not scared. You’re an asshole».
«Μισώ την λέξη ομοφοβία. Δεν είναι φοβία. Δεν φοβάσαι. Απλώς είσαι μαλάκας» σε ελεύθερη μετάφραση.
Οι φοβίες αποτελούν κατά κανόνα ψυχικές διαταραχές. Περιγράφονται ως «έντονος, σχεδόν παραλυτικός φόβος, για ένα αντικείμενο ή ζώο ή για μια κατάσταση».
Χρειάζονται θεραπεία από ειδικούς για να αντιμετωπιστούν, χωρίς να υπάρχει σίγουρο αποτέλεσμα. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν με φοβίες ολόκληρη την ζωή τους.
Υπό αυτήν την έννοια ο Αμερικανός ηθοποιός έχει μάλλον δίκιο. Η ομοφοβία δεν είναι φοβία. Ή τέλος πάντων, ακόμα κι αν την κατατάξουμε στις ψυχικές διαταραχές, σίγουρα δεν εμπίπτει στην ίδια κατηγορία με τις άλλες φοβίες. Δεν παραλύει κάποιος μπροστά σε έναν γκέι. Ούτε ιδρώνει, ανεβάζει παλμούς, χάνει την αναπνοή του. Εκτός κι αν του αρέσει πολύ ο άλλος και παρουσιάζει τα συμπτώματα του «έρωτα με την πρώτη ματιά», πράγμα το οποίο εδώ που τα λέμε δεν αποκλείεται και τελείως.
Τούτα είναι κάπως περίπλοκα πράγματα και αφορούν κυρίως τους επιστήμονες της ψυχικής υγείας. Για να μην τα περιπλέξουμε περισσότερο, ας συμφωνήσουμε με τον Μόργκαν Φρίμαν στο απλό: Η ομοφοβία είναι πρωτίστως μαλακία.
Ο Βασίλης Τσιάρτας, αντιδρώντας στην πασίγνωστη πια διαφήμιση του «Α.Β. Βασιλόπουλου» για την ημέρα του πατέρα, απέδειξε εκ νέου πως σε ό,τι αφορά τις πολιτικές – κοινωνικές του απόψεις είναι βλάκας. Κανονικά ουδείς πρέπει να ασχολείται μαζί του και με όσα λέει. Το γεγονός ότι κάποτε έπαιζε πολύ καλό ποδόσφαιρο, δεν καθιστά τις απόψεις του ενδιαφέρουσες ή αξιοσημείωτες. Στην πραγματικότητα είναι ρηχές και κοινότοπες: το πρότυπο αυτού του τοξικού «ματσίσμο», της δήθεν αρρενωπότητας, του στρεβλού και μισαλλόδοξου πατριωτισμού, είναι δυστυχώς ευρέως διαδεδομένο στην χώρα μας και ακόμη περισσότερο στον ελληνικό αθλητισμό. Ο Τσιάρτας το υπερπροβάλλει, πιθανότατα για να παραμένει με κάποιον τρόπο στην δημοσιότητα μπας και τσιμπήσει κάτι – ποιος ξέρει, μια υποψηφιότητα ίσως όπως του Στιβ Γιατζόγλου που εντάχθηκε στο κόμμα του Ηλία Κασιδιάρη. Ναι, εκείνο το οποίο ο Κασιδιάρης με περίσσια αυτογνωσία ονόμασε «Έλληνες ΓΤΠ».
Το πρόβλημα σε αυτήν την υπόθεση, δεν είναι ούτε ο αδιάφορος Τσιάρτας, ούτε ο ακροδεξιός Γιατζόγλου. Το πρόβλημα, όπως είχα σημειώσει πρόσφατα, είναι η γενικότερη αφωνία των πρωταγωνιστών του ελληνικού αθλητισμού που επιτρέπει σε τέτοια «πρότυπα» να κερδίζουν την μερίδα του λέοντος όσον αφορά στη δημοσιότητα. Και που ίσως δείχνει και κάτι ακόμα, περισσότερο ανησυχητικό.
Ο αθλητισμός πριμοδοτεί τον πατριωτισμό, πράγμα καλό. Είναι ωραίο να αγωνίζεσαι για την πατρίδα σου. Αρκεί να μην μισείς την πατρίδα του άλλου και να μην πιστεύεις ότι το «ελληνικό DNA» υπερέχει του DNA των «εχθρών». Διότι ο αθλητισμός συχνά, αντί για τον πατριωτισμό, καταλήγει να πριμοδοτεί διάφορους εθνικισμούς.
Παράλληλα ο επαγγελματικός αθλητισμός, κυρίως ο ανδρικός, ως ένας χώρος γεμάτος τεστοστερόνη, ένα πεδίο επιβολής για αγοράκια, δεν έχει χώρο και ανοχή για το διαφορετικό. Υπάρχουν πολλοί γκέι αθλητές, μην έχετε αμφιβολία. Ελάχιστοι το έχουν δηλώσει ανοιχτά. Και ακόμα λιγότεροι ενώ ήταν εν ενεργεία. Στην Ελλάδα ουδείς.
Κάποτε ο ακομπλεξάριστος Τζιμπρίλ Σισέ εμφανίστηκε με φούστα σε ένα event. Οι οπαδοί και οι οπαδικές εφημερίδες του Ολυμπιακού έκαναν πάρτι. Ακόμη συζητιέται πώς τόλμησε ένας τοπ-κλας αθλητής να κάνει κάτι τόσο «γυναικωτό». Φανταστείτε τι θα γινόταν αν ένας ποδοσφαιριστής των «αιωνίων», της ΑΕΚ, ή του ΠΑΟΚ δήλωνε ανοιχτά γκέι. Κόλαση για τον ίδιο – όχι μόνο από τους αντιπάλους μα και από τους οπαδούς της ομάδας του.
Φοβάμαι λοιπόν ότι ο Τσιάρτας και ο Γιατζόγλου δεν είναι η ασθένεια. Είναι τα συμπτώματα. Ο ελληνικός αθλητισμός παραμένει περίκλειστος, ακραία συντηρητικός, εγκλωβισμένος στα χειρότερα κοινωνικά στερεότυπα του παρελθόντος.
Αντί να οδηγεί την κοινωνία μπροστά, τάσσεται είτε φωναχτά, είτε σιωπηλά, με την στασιμότητα ή ακόμα και την οπισθοδρόμηση.
Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολο. Στο κάτω – κάτω μιλάμε για αθλητές, κυρίως ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν καλά ένα πράγμα, να παίζουν μπάλα. Όχι για την πνευματική ελίτ του τόπου, ούτε για πολιτικούς.
Όμως ρε παιδί μου, τόση δειλία, τόση ατολμία και τόση απροθυμία αποδεικνύει δυστυχώς ότι ο αθλητισμός της χώρας δεν έχει μόνο έναν Τσιάρτα και έναν Γιατζόγλου. Πιθανότατα έχει πολλούς περισσότερους. Και γενικώς, σε ό,τι αφορά τα πραγματικά δύσκολα και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, είναι κατά πάσα βεβαιότητα ΓΤΠ…
