Ο ύψους 2.10μ. παλαίμαχος διαγώνιος αγωνίστηκε μεν μόνο για ένα χρόνο στην Ελλάδα και τον Άρη, ωστόσο άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του και αποτελεί μέχρι και σήμερα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας των «κίτρινων», καθώς ανήκει στη «χρυσή» ομάδα που κατέκτησε το μοναδικό πρωτάθλημα βόλεϊ του συλλόγου.
Ο Βούλγαρος αθλητής έχει κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, ενώ διέγραψε λαμπρή πορεία με την ιταλική Αλπιτούρ Κούνεο. Πάντα όμως θυμάται τη Θεσσαλονίκη και τις στιγμές του τελικού στη Μίκρα, το 1997 και μιλά στο SDNA για τη δυνατή και σκληρή ομάδα του Κώστα Χαριτωνίδη που έφτασε στον τίτλο, ενώ αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια στον Έλληνα τεχνικό.
«Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, γιατί ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα και κέρδισε τότε το πρωτάθλημα κάποια ομάδα που δεν συνηθιζόταν και δεν ήταν από την Αθήνα. Ήμασταν χαρούμενοι γιατί ήμασταν μια δυνατή ομάδα, με νέους παίκτες, αλλά και παίκτες με εμπειρία και με τον Κώστα Χαριτωνίδη που ήταν σαν πατέρας μας. Η χρονιά ήταν εκπληκτική», μας λέει αρχικά.
Ο Άρης από τη σεζόν 1982-1983 ήταν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας και το 1997 μετά από τετραπλή ισοβαθμία με Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και Ορεστιάδα τερμάτισε στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας και στα play offs διασταυρώθηκε με τον Παναθηναϊκό. Οι «κίτρινοι» πήραν δύο νίκες κόντρα στους «πράσινους» και προκρίθηκαν στον τελικό, όπου αντιμετώπισαν την Ορεστιάδα
Με μία νίκη στην έδρα τους Άρης και Ορεστιάδα, φτάνουν να λύσουν τις διαφορές τους, στον τελικό της Μίκρας, με το γήπεδο να είναι κατάμεστο από 2.000 και παραπάνω φιλάθλους των «κίτρινων».
«Ναι τα θυμάμαι όλα, ήμασταν 1-1 στην κανονική περίοδο με την Ορεστιάδα, μία νίκη στην έδρα μας και μία νίκη η Ορεστιάδα εκεί. Έπρεπε να έχουμε τρεις νίκες για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής, κερδίσαμε στη Θεσσαλονίκη, χάσαμε στην Ορεστιάδα και στον τελικό στην έδρα μας επικρατήσαμε 3-0. Παίξαμε δυνατά και απολαύσαμε τη νίκη, γιατί ήταν και η πρώτη κατάκτηση του πρωταθλήματος για την ομάδα και δεν το ξεχνάμε αυτό. Ξέραμε ότι ήμασταν καλή ομάδα, παίζαμε δυνατά και σκληρά στο πρωτάθλημα και ήταν φυσική εξέλιξη το ότι κατακτήσαμε το πρωτάθλημα. Ήταν ξεχωριστό, γιατί μέχρι τότε μόνο ομάδες όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα και ήταν μια έκπληξη το γεγονός ότι μπορούσε και μια ομάδα, εκτός Αθηνών να πάρει το πρωτάθλημα».
Ο «lupo», ή αλλιώς λύκος όπως ήταν το παρατσούκλι, από τα χρόνια που αγωνιζόταν στη Ιταλία, συνέθεσε με τον Πλάμεν Κονσταντίνοφ ένα «εκρηκτικό» δίδυμο. Ο ερχομός του στην Ελλάδα προκάλεσε ενθουσιασμό στις τάξεις της ομάδας, με τον τότε πρόεδρο της ΚΑΕ Ζαφείρη Σαμολαδά να κάνει τη μεγάλη κίνηση για την ενίσχυση της ομάδας βόλεϊ του Άρη.
«Τότε ο κ.Σαμολαδάς, πρόεδρος της μπασκετικής ομάδας, μου είπε πρέπει να έρθεις εδώ, έχουμε δυνατή ομάδα το βόλεϊ είναι δημοφιλές άθλημα εδώ και έτσι πήρα την απόφαση. Είχα παίξει μόνο στη Βουλγαρία και στην Ιταλία. Στον Άρη ήταν και ο Πλάμεν Κονσταντίνοφ και όλοι μαζί ήμασταν ένα δυνατό σύνολο, με τον Κουτσονίκα, που ήταν ο αρχηγός, με τον Χαριτωνίδη. Όλοι βοήθησαν για να έρθει αυτός ο τίτλος», ενώ παράλληλα θυμάται και το πρωινό ξύπνημα που δεν ήταν το αγαπημένο του…
«Έπρεπε να κάνουμε μια προπόνηση νωρίς το πρωί, γιατί ο Κουτσονίκας έπρεπε να πάει στην δουλειά και έπρεπε να τελειώνουμε μέχρι τις 10, αλλά για μένα ήταν πολύ νωρίς έτσι όπως είχα συνηθίσει να προπονούμαι στην Ιταλία. Σε κάθε περίπτωση ο Χαριτωνίδης ήταν εξαιρετικός προπονητής και πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας μας, για όλους δηλαδή, όχι μόνο για μένα. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν τέλεια και όλοι κάναμε προπονήσεις με ευχαρίστηση, χωρίς παράπονα ποτέ. Όταν ήρθαν δε και τα θετικά αποτελέσματα ήταν σαν το κερασάκι στην τούρτα».
Ο επιβλητικός Λιούμπομιρ Γκάνεφ πραγματοποίησε μια αξιοθαύμαστη καριέρα, με το σερβίς του να είναι από τα πολύ δυνατά του στοιχεία του και όπως μας λέει, απολάμβανε πάντα το βόλεϊ.
«Ήμουν ένας παίκτης, ο πιο ψηλός και πάντα έπαιζα βόλεϊ βλέποντάς το σαν απόλαυση και όχι σαν επάγγελμα και ότι έπρεπε να κάνω θυσίες. Για μένα πάντα ήταν μια πραγματική απόλαυση. Απολάμβανα κάθε πόντο που πετύχαινα και όταν βλέπεις ότι το κοινό σε επευφημεί και σε στηρίζει, αισθάνεσαι πολύ χαρούμενος, ότι παίζεις για εκείνους. Είναι ωραίο ότι κάνεις χαρούμενους όχι μόνο τους συμπαίκτες σου, αλλά και τους φιλάθλους και όλα τα μέλη της ομάδας.
Ο Άρης είναι η μόνη ομάδα που αγωνίστηκα στην Ελλάδα και αυτό δεν το ξεχνάω , δεν ξεχνώ τη Θεσσαλονίκη. Την αισθάνομαι σαν σπίτι μου είναι κοντά στη Σόφια και πολλές φορές μετά τα παιχνίδια έπαιρνα το αυτοκίνητο και ερχόμουν στη Σόφια για να δω τα παιδιά μου. Θα έχω πάντα τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη στην καρδιά μου».
Ο Λιούμπομιρ Γκάνεφ είναι σήμερα πρόεδρος της Ομοσπονδίας βόλεϊ της Βουλγαρίας , αντιπρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής της χώρας του και μέλος της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας βόλεϊ, και όπως λέει, παρά τα 25 χρόνια που έχουν περάσει ο κόσμος ακόμη θυμάται τη μεγάλη επιτυχία του 1997.
«Με βράβευσαν πρόσφατα και πολλοί άνθρωποι θυμούνται ακόμη πριν 25 χρόνια τι πετύχαμε, αυτό ήταν έκπληξη ευχάριστη για μένα.
Πλέον στη Βουλγαρία έχουμε αρκετή δουλειά με όλες οι ομάδες στα πρωταθλήματα. Για μένα το ότι έμεινα κοντά στο βόλεϊ, είναι ακόμη μία επιτυχία γιατί η καρδιά μου ανήκει στο άθλημα. Θα ήθελα να πω στους φίλους του Άρη, να είναι κάθε μέρα στην ομάδα και στους παίκτες γιατί αυτό θέλουν πραγματικά τη στήριξη τους. Πολλοί παίκτες παίζουν για την ομάδα και τους φιλάθλους για να έρθουν θετικά αποτελέσματα»
Οι συνθέσεις του τελικού του 1997:
Άρης (Κ. Χαριτωνίδης): Μέλκας 1+0, Γκάνεφ 12+12, Παπακοσμάς 4+4, Κονσταντίνοφ 13+7, Μητρούδης 2+6, Αλεξανδρόπουλος 5+5 Χαριτωνίδης, Κουτσονίκας, Παυλίδης.
Ορεστιάδα (Ζ. Γκάιτς): Μποζίδης 1+1, Γραμματικόπουλος 4+5, Σαμαράς 5+7, Ναϊντένοφ 2+11, Ζελιάσκοφ 5+3, Παπάζογλου 0+3 Κεμανετζής 0+1, Μοσχοφίδης.
