H ιστορία της Σταυρίνας Γαρυφάλλου δεν διαφέρει από τις ιστορίες χιλιάδων ταλαντούχων παιδιών, που επέλεξαν ένα ερασιτεχνικό άθλημα στην Ελλάδα και που στην κομβική ηλικία των 16 βρίσκονται μπροστά από ένα τεράστιο δίλημμα: Να ρισκάρουν και να συνεχίσουν ως άλλοι Δον Κιχώτες να κυνηγούν ανεμόμυλους με τους γονείς σε ρόλο Σάντσο Πάντσα, να ακολουθούν «ματώνοντας» οικονομικά με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι κόποι όλων θα ανταμειφθούν και το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα ή να τα παρατήσουν φοβούμενοι ότι κάποια μέρα θα ανακαλύψουν ότι όλα ήταν μία φενάκη...
Η Ελλάδα πλέον δεν χάνει μόνο τα καλύτερα μυαλά για το εξωτερικό. Χάνει και τους πιο ταλαντούχους αθλητές. Η απόλυτη ανυπαρξία στήριξης από πλευράς πολιτείας και η στοιχειώδης στήριξη από πλευράς χορηγών, που έρχεται όταν και εφόσον ένας αθλητής έχει φτάσει να διακριθεί τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οδηγούν αρκετά παιδιά, στο να σκέφτονται ως λύση την αλλαγή αθλητικής υπηκοότητας, προκειμένου να συνεχίζουν να κάνουν αυτό που αγαπούν.
Η Σταυρίνα Γαρυφάλλου είναι αθλήτρια του ξίφους ασκήσεως, στον ΑΟΞ Αιγάλεω και είναι 16 ετών. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις υψηλές απαιτήσεις του σχολείου μιας και φοιτά στην β΄ τάξη του Λυκείου και στον πρωταθλητισμό και τα καταφέρνει μια χαρά. Το πρόβλημά της είναι όσο σκαρφαλώνει στην παγκόσμια κατάταξη (αυτή τη στιγμή είναι στο Νο 96 στα τζούνιορ στο όπλο της) τόσο τα έξοδα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο σε βαθμό, που η οικογένεια της αδυνατεί να τα καλύψει.
Το πρόβλημα της Σταυρίνας είναι το πρόβλημα του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού, που μας το έκανε με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ξεκάθαρο το περασμένο καλοκαίρι η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Η Αντιγόνη έφτασε 38 χρονών και να κατακτήσει δύο χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου στα 20 και 35 χλμ. βάδην, για να την ανακαλύψουν οι χορηγοί...
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί το ίδιο με την Σταυρίνα Γαρυφάλλου, η οποία στο τελευταίο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κατάφερε να πλασαριστεί στο ταμπλό των 64, καταλαμβάνοντας την 10ή θέση, σε ένα μήνα βρέθηκε τρεις φορές στο βάθρο τριών ευρωπαϊκών κυπέλλων και φιγουράρει στην κορυφή της ευρωπαϊκής κατάταξης νεανίδων.
Ποια ήταν η αφορμή για να ασχοληθείς με την ξιφασκία;
«Η αλήθεια είναι ότι η ξιφασκία μπήκε στην ζωή μου τυχαία. Από μικρή όμως ασχολήθηκα με τον αθλητισμό και έψαχνα να βρω το άθλημα που θα μου ταίριαζε. Αυτό που με "κέρδισε" από την πρώτη στιγμή ήταν η ξιφασκία».
Και γιατί επέλεξες το ξίφος ασκήσεως;
«Το ξίφος ασκήσεως δεν το επέλεξα καθώς ο σύλλογος μου έχει μόνο αυτό το όπλο και ξέρω ότι όταν αρχίζεις κάτι το τελειώνεις . Δεν θα άλλαζα ποτέ όπλο καθώς πιστεύω τελικά ότι είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο».
Ποιο είναι το όνειρο σου;
«Όταν κλείνω τα μάτια μου με σκέφτομαι με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Επειδή όμως τα όνειρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, εγώ θα το θέσω αλλιώς, ο μεγαλύτερος μου στόχος είναι να γίνω ολυμπιονίκης».
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις;
«Στην αθλητική μου πορεία οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές και χωρίς τους γονείς μου, που από την αρχή είναι δίπλα μου, δεν θα τα κατάφερνα. Αρχικά, είναι ένα ακριβό άθλημα που όσο ανεβαίνουν οι επιδόσεις και οι αθλητικές υποχρεώσεις τα έξοδα αυξάνονται. Αυτό σημαίνει ότι για να διακριθείς στο εξωτερικό τα έξοδα είναι δυσβάστακτα (Εξοπλισμός, μεταφορές, αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία, διατροφή συμμετοχή στους αγώνες) και όλα αυτά τα αναλαμβάνει η οικογένεια μου. Επίσης, ο σύλλογος μου είναι αρκετά μακριά από τη Νέα Σμύρνη όπου είναι η κατοικία μου και ξοδεύω αρκετές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο για να πάω στον σύλλογο μου στο Αιγάλεω και στην προπόνηση με την Εθνική Ομάδα που γίνεται στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι λίγες οι φορές που για να εξοικονομήσω χρόνο διαβάζω τα μαθήματα μου στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσω στην προπόνηση. Γενικά ο πρωταθλητισμός δεν είναι όπως φαίνεται εύκολος, θέλει καθημερινές θυσίες και γερό στομάχι, που πιστεύω ότι το έχω».
Ισχύει ότι έχει δεχτεί πρόταση να αλλάξεις αθλητική υπηκοότητα και είναι μία από τις λύσεις που εξετάζεις;
«Η μεγαλύτερη χαρά μου όταν ανεβαίνω στο βάθρο στο εξωτερικό είναι να κρατάω την ελληνική σημαία και ακόμα μεγαλύτερη η συγκίνηση όταν ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος! Μου ζητήθηκε αυτή την χρόνια να αλλάξω αθλητική υπηκοότητα όμως δεν θα μπορούσα να με φανταστώ με αλλά χρώματα πέρα από το γαλανόλευκο της πατρίδας μου».
Έχεις ζητήσει βοήθεια από κάποιον και ποια ήταν η απάντηση που σου έδωσαν;
«Όπως σας είπα και πριν, η ξιφασκία είναι ένα πολύ ακριβό άθλημα και για να μπορέσω να προχωρήσω στην προσπάθειά μου η οικονομική στήριξη είναι απαραίτητη. Ο πατέρας μου έχει απευθυνθεί σε μεγάλες εταιρίες περιμένοντας κάποια ανταπόκριση. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν αρκετοί φίλοι που βοηθούν τον αγώνα που κάνω, και είμαι ευγνώμων για αυτό, με στόχο μου βέβαια τους Ολυμπιακούς αγώνες».
