Είναι διαφορετικό να το περιμένεις και (πολύ) διαφορετικό να το βιώνεις. Η περιπέτεια του Αλέξανδρου Νικολαϊδη και ο αγώνας που έδινε ήταν γνωστός τα τελευταία δύο χρόνια. Παγώσαμε, όμως, όλοι με το «καλημέρα». Διότι ξέραμε όσοι παρακολουθούμε αθλητισμό, αλλά και παρατηρούσαμε τις κοινωνικές τοποθετήσεις του, περί τίνος πρόκειται.
Πάντα όρθιος ο Αλέξανδρος. Δεν κλάφτηκε ποτέ, δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι, αντιμετώπισε την κ@λοαρρώστεια σαν αντίπαλο στο τατάμι. Μαντέψτε. Βγήκε νικητής. Αυτά που είπε «φεύγοντας» μένουν για πάντα εδώ, αποτελούν οδηγό για κάθε άνθρωπο, πολύ περισσότερο για κάθε νέο παιδί και η στάση του θα έπρπε να διδαχθεί από όλους μας στα σπίτια μας και στις οικογένειές μας. Όχι μόνο να διδαχθεί, αλλά να τα βάλουμε σε... Α4 πάνω στο ψυγείο.
Το «αντίο» του μακροσκελές. Κεντημένες μία προς μία οι λέξεις του, το συναίσθημά του δε και οι αξίες που πρωταγωνιστούν σε αυτό το γράμμα προς την ανθρωπότητα, πρέπει να συμπεριληφθούν σε βιβλία του Δημοτικού. Τόμος ολόκληρος θα μπορούσε να γραφτεί πάνω στη φράση "Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας". Σειρά γραμμάτων που αποτυπώνουν ανάγλυφα τι εστί πραγματική ζωή και ποιο είναι το αληθινό νόημά της, σε μια κοινωνία που έχει τρυπήσει τον πάτο του βαρελιού. Που αντί να πέσει πάνω στα θύματα και τη φροντίδα τους, ψάχνει με απόλυτη προτεραιότητα ελαφρυντικά στην αθλιότητα του θύτη.
O Νικολαϊδης χτυπήθηκε -λένε οι ειδικοί- από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ξέρετε κάτι; Διαβάζεις την κοσμοθεωρία του, αυτό το ανατριχιαστικό «Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε» και λες ότι ο Αλέξανδρος είναι αυτός που έδωσε στον καρκίνο αυτή τη σπανιότητα. Η τελευταία επιθυμία του το αποδεικνύει: «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».
Υπάρχουν, άραγε, χαρακτηρισμοί αντάξιοι αυτού του ανθρώπου; Οχι. Ειλικρινά όχι. Τους διαλύει όλους με μια δυνατή γυριστή κλωτσιά σαν αυτές που εκτόξευε. Πρωσωπικά θεωρώ ότι τα λόγια που μας άφησε θα έπρεπε να γίνουν Ολυμπιακός Ύμνος. Όσα είπε είναι Ύμνος στη Ζωή και στην ανθρώπινη υπόσταση. Αν η ΔΟΕ εξέταζε και αξιολογούσε τη δράση των Ολυμπιαονικών της, τότε κάποιοι θα εκθρόνιζαν για πλάκα τους... αθάνατους που χρηματίζονται για τα ψηφαλάκια. Ενας απ' αυτούς είναι ο Αλέξανδρος Νικολαϊδης. ΑΘΑΝΑΤΟΣ...
