Συναντήσαμε τους δυο μαραθωνοδρόμους στο ΟΑΚΑ, λίγες εβδομάδες μετά τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, όπου ο Κώστας Γκελαούζος τερμάτισε πρώτος, φορώντας τη φανέλα με το τριφύλλι, στο στήθος, ενώ ο κολλητός και συναθλητής του του Πανελληνίου τον έβλεπε από το σπίτι να του αφιερώνει τη νίκη, χτυπημένος από τον κορωνοϊό.
Παναγιώτη πως είναι η ζωή μετά τον κορωνοϊό;
Π.Κ.: «Μέρα με τη μέρα νιώθω να βρίσκω τα πατήματα μου στην προπόνηση, ενώ ξεπερνώ και το μεγάλο σοκ που πέρασα απ' όλο αυτό».
Παναγιώτη μίλησε μου για την ημέρα του αγώνα, είδες τον Κώστα να τερματίζει στο Καλλιμάρμαρο και την αφιέρωση που σου έκανε;
Π.Κ.: «Ήμουν στο σπίτι και μάλιστα πολύ ταλαιπωρημένος. Την ημέρα του αγώνα επικρατούσε στο σπίτι ένα κλίμα πένθους, κατά κάποιο τρόπο. Νοσούσαμε όλοι»
Κ.Γ.: «Τους κόλλησε όλους!»
Π.Κ.: «Ή τους κόλλησα εγώ ή εγώ εκδήλωσα πρώτος συμπτώματα. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα ενοχικά επειδή οι γονείς μου είναι μεγάλης ηλικίας και φοβήθηκα μην πάθουν κάτι. Την ημέρα του αγώνα είχα ξυπνήσει νωρίς, είχε ανοίξει ο αδερφός μου την τηλεόραση και άκουγα συνεχώς το όνομα του Κώστα, ότι ήταν πρώτος, όπως και η Γκλόρια. Κοίταξα το ρολόι και κατάλαβα ότι πλησιάζει η ώρα του τερματισμού, οπότε μάζεψα τις δυνάμεις μου και σηκώθηκα για να τον δω. Ήμουν χάλια, σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα και για να πάρω το φαγητό έξω από την πόρτα που μου το άφηνε η μάνα μου.
Βλέποντας τον τερματισμό χάρηκα πάρα πολύ. Όταν τον άκουσα να λέει ότι αφιερώνει τη νίκη σε μένα έβαλα τα κλάματα, ενώ ο αδερφός μου άρχισε να κοπανάει τους τοίχους και να φωνάζει κλαίγοντας: «Το' ξερα, το' ξερα!». Η όλη φάση ήταν λες και είχα κερδίσει εγώ. Μετά για να πω την αλήθεια δεν άντεξα να δω τα υπόλοιπα παιδιά και πήγα να ξαπλώσω. Έβλεπα από την εφαρμογή του κινητού την εξέλιξη του αγώνα και σε κάποια φάση ξανασηκώθηκα και είδα τον Χριστόφορο (Μερούση) να αφιερώνει τον αγώνα του στην οικογένεια του και σε εμένα, οπότε πάλι συγκινήθηκα».
Ασχολήθηκες με το τζούντο, το ποδήλατο και το ποδόσφαιρο μέχρι γ' εθνική, έτρεξες τον πρώτο μαραθώνιο το 2013, όντας καπνιστής και χωρίς προετοιμασία τερμάτισες κάτω από τρεις ώρες. Τι συνέβη μετά από εκείνον τον αγώνα και αποφάσισες να ασχοληθείς σοβαρά με τους δρόμους;
Π.Κ: «Ακριβώς, στον πρώτο αγώνα δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία για μαραθώνιο. Πήγαινα γυμναστήριο φουλ, έκανα πολύ ποδήλατο και έπαιζα και μπάλα, αλλά δεν είχα τρέξει ποτέ απόσταση. Λίγες μέρες πριν έλεγα στον γυμναστή ότι θα τρέξω μαραθώνιο και με ρώτησε τι προετοιμασία έχω κάνει. Το είπα καμία και μου πρότεινε να ανέβω στο διάδρομο να τρέξω ένα πεντάρι. Βαρέθηκα και κατέβηκα στα τρία χιλιόμετρα. Στο 25ο χιλιόμετρο είχα κράμπες στα πόδια και είχα σταματήσει τουλάχιστον πέντε λεπτά. Δεν με άφηναν οι εθελοντές διασώστες να συνεχίσω, γιατί με ακουμπούσαν και πονούσα φοβερά, σχεδόν θυμάμαι ότι τους το έσκασα για να συνεχίσω τον αγώνα.
Την πιο μεγάλη δυσκολία την αντιμετώπισα στη διάρκεια του αγώνα, η αποκατάσταση δεν με ταλαιπώρησε καθόλου γιατί είχα πολύ καλή φυσική κατάσταση. Την ώρα του αγώνα όμως, είχα σκεφτεί πάρα πολλές φορές να τα παρατήσω, όμως με κράτησε το γεγονός ότι έβλεπα ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας ή με παραπανίσια κιλά που με προσπερνούσαν. Ο εγωισμός και το πείσμα με κράτησαν. Δεν με ένοιαζε η ώρα, δεν είχα ούτε ρολόγια ούτε χρονόμετρα ούτε τίποτα. Είχα μόνο το κινητό μαζί μου και έβγαζα φωτογραφίες προς το τέλος. Όταν συνειδητοποίησα ότι τα κατάφερα έβαλα τα κλάματα και είπα θα το κάνω και του χρόνου. Δεν είχα σε καμία περίπτωση στο μυαλό μου ότι θα είμαι αυτό που είμαι τώρα. Είχα σκοπό όμως να προετοιμαστώ. Στον πρώτο μαραθώνιο δεν ήξερα πώς είναι να τρέχεις ένα χιλιόμετρο. Όταν τερμάτισα και κατάλαβα τι έκανα έβαλα τα κλάματα».
Το κλάμα το΄ χεις...
Π.Κ.: «Σε κάθε τερματισμό και σε περιπτώσεις που νιώθω έντονη συγκινησιακή φόρτιση κλαίω. Αυτή η εκδηλωτικότητα ξύπνησε εξαιτίας του μαραθωνίου. Ανέκαθεν ήμουν ευσυγκίνητος, αλλά δεν εκδήλωνα τα συναισθήματα μου δημοσίως, θα κρυβόμουν από τον Κώστα ή από εσένα για να κλάψω, θα το έκανα όταν βρισκόμουν μόνος μου. Τώρα εκδηλώνομαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Θα ρίξω το κλάμα μου όταν το νιώσω».
Πλέον είστε και οι δυο στον Σταύρο Καρρέ. Η αλλαγή προπονητή φέρνει ανανέωση μετά την κόπωση που επέρχεται από την καθημερινή επαφή χρόνων με έναν προπονητή, ή είσαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι αλλαγές;
Κ.Γ: «Γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσουν οι αλλαγές. Μου αρέσει να έχω λίγα και καλά στη ζωή μου. Όσο μεγαλώνεις αρχίζεις και ψάχνεις τα πιο ανθρώπινα κομμάτια και τους πιο ανθρώπινους ανθρώπους, όσο αδόκιμο κι αν είναι αυτό που λέω. Θες να έχεις γύρω σου ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να συνεννοηθείς, γιατί δεν είμαι ο Κιπτσόγκε για να κάνω μαραθώνιο στις δύο ώρες και να τα έχω όλα στα πόδια μου. Ταλαιπωρούμαι που ταλαιπωρούμαι, σκέφτηκα ότι τουλάχιστον πρέπει να μπορώ να συνεννοούμαι. Στο πρόσωπο του Σταύρου Καρρέ βρήκα τον άνθρωπο που θέλω να έχω δίπλα μου, όταν κλείνει μία δύσκολη ημέρα, έπειτα από μία κοπιαστική προπόνηση ή σε μία δύσκολη στιγμή, έναν άνθρωπο που θα συνεννοηθώ.
Εντάξει παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είναι μικρός σε ηλικία, αλλά και ως άνθρωπος έχει ανοικτή σκέψη. Δεν έχει αυτό το κολλημένο ότι σώνει και καλά πρέπει να κάνεις πρωί-απόγευμα προπόνηση. Το ξέρω ότι αυτό είναι το σωστό, αλλά υπάρχουν στιγμές λόγω της καθημερινότητας που ζούμε -η οποία στην Ελλάδα δεν είναι ενός ελίτ αθλητή-, που είναι πολύ δύσκολο να καταφέρεις να συνδυάσεις αυτά τα δύο. Οπότε υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχουμε και θέλουμε να ξεφύγουμε και να ηρεμήσουμε. Στον Σταύρο λοιπόν, βρήκα αυτό το κομμάτι, εκτός από το προπονητικό. Βρήκα έναν άνθρωπο γι' αυτό και ήταν επιλογή μου να συμπορευτούμε, μετά από ένα μεγάλο διάστημα που έκανα μόνος μου προπόνηση».
Είσαι χαρακτήρας που δεν δέχεσαι ότι κάποιος μπορεί να σε βοηθήσει ψυχολογικά, έλεγες παλιότερα σε μία συνέντευξη που είχαμε κάνει ότι σου αρέσει να διαχειρίζεσαι τα ψυχολογικά σου με τους δικούς σου ανθρώπους. Έχει αλλάξει αυτό;
Κ.Γ.: «Δεν έχει αλλάξει. Αν έχω ένα πρόβλημα θα το συζητήσω με τον Παναγιώτη ή κάποιο φίλο που μπορώ να εμπιστευτώ. Πλέον έχοντας συναναστραφεί με αρκετό κόσμο, αντιλαμβάνομαι ότι για πολλούς ανθρώπους είναι κομμάτι της καθημερινότητας τους να ζητούν υποστήριξη από έναν ειδικό. Κάνοντας καθημερινά στην προπόνηση μία υπέρβαση του εαυτού μου δεν πιστεύω ότι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος. Δεν θα μπορούσα για παράδειγμα να ακούσω με τίποτα, με τίποτα όμως: “Εντάξει δεν χρειάζεται να υπερβάλεις”, “Δεν χρειάζεται να φτάνεις στα όρια σου”, “Μην πιέζεσαι τόσο πολύ”, το θεωρώ πολύ χαζομάρα, πολύ βλακεία. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να ξεπερνάς το σώμα σου, πρέπει να υπερβάλλεις πάνω στην υπερβολή.
Κι εγώ και ο Παναγιώτης αντιμετωπίζουμε παρόμοιο τραυματισμό, με όποιον και να μιλήσω θα μου πει να ξεκουραστώ, να κάνω σωστή αποκατάσταση για να είμαι στο μέλλον καλύτερα. Εγώ κουβαλάω αυτόν τον τραυματισμό ένα χρόνο πάνω μου και έτρεξα σε αυτόν τον μαραθώνιο με αυτόν τον τραυματισμό και από το 23ο χιλιόμετρο ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω. Στο 25ο βρήκα τον προπονητή μας και του είπα “Δεν μπορώ άλλο, είμαι χάλια, υποφέρω” και μου λέει: “Ηρέμησε πήγαινε πιο χαλαρά έτσι κι αλλιώς κερδίζεις”. Στο 28ο βρήκα έναν θείο μου, τον Γιώργο Φακούτσο, ο οποίος έτρεξε ένα χιλιόμετρο μαζί μου και μου έδωσε πάρα πολύ δύναμη και έτσι κατάφερα και πήγα παρακάτω και πίεσα πιο πολύ.
Ό,τι κάνω το κάνω στα κόκκινα, πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν έχω κάτι άλλο να δώσω. Η υπερβολή είναι μέρος της καθημερινότητας μου, δεν θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία καν να ακούσω ότι πρέπει να χαλαρώσω».
Ναι αλλά το γεγονός ότι το σώμα σου σου δίνει κάποια σήματα, τα οποία αγνοείς μήπως τελικά γυρίσει μπούμερανγκ;
«Δεν είχα άλλη επιλογή. Από αυτόν τον αγώνα έβγαλα κάποια χρήματα, τα οποία θα μου εξασφαλίσουν το υπόλοιπο της χρονιάς. Όταν έφτασα στον αγώνα χρωστούσα. Αν δεν το έκανα θα έμπαινα πολύ μέσα, κάτι το οποίο δεν γινόταν. Υπάρχει στήριξη από τους γονείς μου, σε πολύ μεγάλο βαθμό, όλα αυτά τα χρόνια, αλλά φτάνω 32 χρονών, πώς θα σηκώσω το τηλέφωνο να ζητήσω από τον πατέρα μου να μου βάλει 250 ευρώ γιατί πρέπει να πληρώσω το ρεύμα και δεν έχω, γιατί η ομοσπονδία δεν μου δίνει λεφτά; Έχω να πάρω λεφτά από την ομοσπονδία από το 2019. Πήγα μία προετοιμασία με τον Παναγιώτη πέρυσι και μία με τώρα με την Μαρινάκου το Σεπτέμβρη και δεν μου έχουν δώσει ούτε για τα εισιτήρια, τα οποία εισιτήρια για την Κύπρο είναι 100 ευρώ. Είχαμε ζητήσει με μέιλ και εγώ και η Μαρινάκου 400 ευρώ έκαστος για προετοιμασία ενός μήνα και δεν μας απάντησαν καν... Το 2020 που πήγα στη Βαλένθια πλήρωσα τα πάντα από την τσέπη μου».
Είχες περάσει Γυμναστική Ακαδημία στην Κομοτηνή, αλλά δεν σου έδιναν μεταγραφή, διευθετήθηκε αυτό;
«Έχω διαγραφεί από τη σχολή, μετά την εφαρμογή του Νόμου που αφορούσε στους αιώνιους φοιτητές. Στα επτά χρόνια διαγράφεσαι και για μένα έχουν περάσει 12 πια. Πήρα δίπλωμα προπονητή, από την ομοσπονδία. Κάνω σκέψεις να φύγω μόνιμα για Κύπρο, έχω κάνει κάποιες συζητήσεις με το πανεπιστήμιο της Κύπρου, το οποίο σου εξασφαλίζει πλήρη υποτροφία. Και που είμαι στην Αθήνα τι κάνω; Μέρη να τρέξουμε δεν έχει, κρύο κάνει, οι εγκαταστάσεις είναι ό,τι να 'ναι , με την ομοσπονδία προσπαθούμε να τα βρούμε και δεν τα βρίσκουμε. Ειδικά εμείς οι μαραθωνοδρόμοι και συγκεκριμένα εγώ και ο Παναγιώτης το έχουμε τραβήξει από τα μαλλιά μόνοι μας για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο και μπορεί να μην είναι κανένας φοβερός χρόνος το 2:14 που έχω κάνει εγώ και το 2:17 που έχει κάνει ο Παναγιώτης, αλλά έχουν να βγουν αθλητές που κάνουν τέτοιους χρόνους πάνω από 15 χρόνια. Ο Παναγιώτης δεν έχει πάρει ακόμα τα 600 ευρώ από τον ημιμαραθώνιο, που έγινε στις 10 Σεπτέμβρη».
Π.Κ.: «Μου είχαν πει ότι θα τα κατέβαλαν σε μία εβδομάδα πάμε για 4η (σ.σ.: συναντηθήκαμε στις 21/12) και ακόμα τίποτα».
Κ.Γ.: «Για τον Παναγιώτη τα πράγματα είναι ίσως πιο εύκολα επειδή ζει στην Αθήνα, μένει στο πατρικό του, έχει το φαγητό του και καταφέρνει και ζει, με τα χορηγία της Puma και τα χρήματα του Πανελληνίου, εγώ από την άλλη που δεν έχω σπίτι τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα οικονομικά. Και εντάξει άντε για εμένα αυτή τη στιγμή τα πράγματα είναι καλά γιατί ο μαραθώνιος έχει πάρει προβολή, γιατί το τρέξιμο είναι κάτι που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε και ξαφνικά εγώ έγινα αναγνωρίσιμος και κλείνω χορηγίες, τί γίνεται όμως με τα παιδιά που έρχονται από πίσω; Αυτά είναι παράλογα πράγματα. Είναι δυνατόν πρωταθλητές και να δυσκολευόμαστε να αυτοσυντηρηθούμε; Ποια Εθνική ομάδα όμως;
Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και μέλος της Εθνικής ομάδας, αγαπώ πολύ αυτό που κάνω, αλλά στην πλάτη τη δική μου, που κάνω υπερπροσπάθεια και τρέχω με τραυματισμό, κάποιοι άλλοι κερδίζουν ερχόμενοι στον τερματισμό του κλασικού μαραθωνίου να με πάρουν αγκαλιά και να βγάλουμε φωτογραφίες και να μου πουν συγχαρητήρια που μπήκες Εθνική ομάδα.
Ο Παναγιώτης πέρασε κορωνοϊό και προσπαθεί μέσα σε ένα μήνα να επανέλθει για να είναι έτοιμος για τον μαραθώνιο της άνοιξης, για να μην έχει να πει η ομοσπονδία ότι δεν μπορούμε να τον στηρίξουμε επειδή δεν τρέχει. Δικαιούμαστε να ζούμε αξιοπρεπώς. Γύρισαν και μου είπαν ότι εσύ παίρνεις λεφτά από τους χορηγούς. Και τί σημαίνει αυτό; Επειδή είμαι τυχερός και βρήκα δυο χορηγούς και έβγαλα δύο φράγκα παραπάνω, η ομοσπονδία δεν πρέπει να με στηρίξει; Στον μαραθώνιο ο πρώτος Έλληνας δεν παίρνει χρήματα από την Ομοσπονδία, τα παίρνει ως υποτροφία από το ίδρυμα Λεβέντη, αυτό καθιερώθηκε επί προεδρίας Παναγόπουλου επειδή είναι στο συμβούλιο του ιδρύματος. Η νυν διοίκηση το χρησιμοποίησε αυτό και πλέον τα χρηματικά έπαθλα δίνονται από τον δεύτερο αθλητή και κάτω.
Πέρυσι που έκανα 2:14 στον μαραθώνιο και έγινα ο 6ος καλύτερος Έλληνας όλων των εποχών, επίδοση που έχει να γίνει από το 2004, όταν την είχε κάνει ο Πολλιάς, δεν πήρα τίποτα, γιατί δεν ήταν στην κλασική διαδρομή... Ξεκίνησα λοιπόν προετοιμασία και πήγα και έτρεξα 2:16 στην κλασική για να έρθουν να μου πουν μπράβο συγχαρητήρια. Πόσο θα αντέξω να το κάνω όλο αυτό; Είναι πολύ μεγάλη η προσπάθεια που κάνουμε και κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι αν δεν ήμουν αθλητής της Εθνικής ομάδας ίσως να ήταν και καλύτερα, γιατί θα έβρισκα μία δουλειά και θα ήξερα ότι κάθε μήνα θα παίρνω 600 ευρώ ή θα επέστρεφα στην Άμφισσα.
Ξαναλέω, γκρινιάζω γιατί το θέμα δεν αφορά μόνο εμένα αλλά όλα τα παιδιά. Δεν μπορώ να βλέπω τον Παναγιώτη, που είχε προχθές γενέθλια να μην έχει λεφτά να βγει μία βόλτα επειδή δεν έχει πάρει τα οφειλόμενα από την ομοσπονδία. Ξέρω ποια είναι η οικονομική κατάσταση στον ΣΕΓΑΣ και δεν έχω την απαίτηση ξαφνικά να αρχίσει να μοιράζει χρήματα σε όλους, αλλά να υπάρχει μία στήριξη, “Παναγιώτη κέρδισες τον αγώνα; Σε δύο εβδομάδες θα έχεις τα λεφτά ”. Πριν από τον μαραθώνιο της Αθήνας τους έλεγα να ανακοινώσουν τα ποσά για τους νικητές, αφού στην προκήρυξη έλεγε ότι θα ανακοινωθούν μετά από Δ.Σ. Η απάντηση ήταν: “Θα τα βρούμε μετά...”. Μου είπαν προφορικά ότι ο πρώτος παίρνει 1.500 ευρώ, ενώ σύμφωνα με την προκήρυξη του 2019 ο πρώτος παίρνει 7.000 ευρώ. Επίσημα ακόμα δεν ξέρω αν παίρνω χρήματα από την ομοσπονδία για τη νίκη στον Μαραθώνιο της Αθήνας».
Δυστυχώς υπάρχουν αθλητές δύο κατηγοριών, από την μια οι επαγγελματίες όπως ο Στέφανος Τσιτσιπάς, που θέλει Harrods στην Ελλάδα και από την άλλη οι ερασιτέχνες που κοπιάζουν το ίδιο, χωρίς αντίκρισμα όμως...
«Αναγνωρίζω την προσπάθεια και το επίπεδο του καθενός, από εκεί και πέρα μία και τον ανέφερες ο Τσιτσιπάς δεν είναι ένας άνθρωπος που θα έκανα παρέα. Θα έκανα όμως με τον Τεντόγλου ή τον Αντετοκούνμπο. Μου αρέσει η απλότητα. Και εγώ εκτιμώ την ποιότητα, αλλά δεν με αφορά η πολυτέλεια. Έχω βγάλει βδομάδα με δύο ευρώ και να πηγαίνω σούπερ μάρκετ να παίρνω τα πιο φτηνά μακαρόνια. Την πρώτη φορά που το έζησα δεν μου άρεσε, τη δεύτερη το χάρηκα, έλεγα: “Ω, ρε φίλε πάλι πείνα”. Δεν έχω θέμα με τον χαρακτήρα του Τσιτσιπά μπορεί να είναι το καλύτερο παιδί, αλλά παρέα πώς θα μπορούσα να κάνω με έναν άνθρωπο που δεν θα μπορούσα να συνεννοηθώ; Εγώ θα του έλεγα πάμε να φάμε την χειρότερη τυρόπιτα στο κέντρο και αυτός θα μου έλεγε ίσως ότι θέλει κάτι πιο ποιοτικό, σούσι... Εγώ θα ήμουν χαρούμενος να πάω σπίτι και να φάω τηγανητές πατάτες με αυγά και αυτός με μαύρο χαβιάρι. Ίσως να μην είναι έτσι ως άνθρωπος και να είναι αυτό που θέλει να προβάλλει, αν τον γνώριζα ίσως άλλαζα άποψη...»
Π.Κ.: «Ο Τσιτσιπάς μπορεί να δουλεύει σκληρά, αλλά κι εμείς δεν δουλεύουμε λιγότερο και τα ποσά που παίρνουμε απέχουν παρασάγγας. Σκέψου ότι εμείς δεν έχουμε ούτε καν ασφάλεια».
Πως είναι να προπονείστε παρέα;
Κ.Γ.: «Τσακωνόμαστε, βριζόμαστε...»
Π.Κ.: «Αλήθεια είναι ότι εγώ δεν τα έχω πολύ καλά με τον ρυθμό, ειδικά στις πρώτες στροφές αν έχουμε κάποιο μεγάλο κομμάτι, συνήθως φεύγω πιο γρήγορα και αυτό εκνευρίζει τον Κώστα, οπότε με κράζει και θα μου φωνάζει».
Κ.Γ.: «Εγώ είμαι πολύ απόλυτος και αυστηρός σε αυτά που κάνω στην προπόνηση. Προγραμματίζω κάτι στο κεφάλι μου να γίνει “έτσι” και θα γίνει “έτσι”, τρελαίνομαι όταν συμβαίνουν παρεκκλίσεις. Αν φύγει πολύ πιο γρήγορα, στην πρώτη στροφή θα του το πω: “Παναγιώτη χαλάρωσε”, αν το κάνει και στη δεύτερη σίγουρα θα τσακωθούμε».
Π.Κ.: «Ή θα μπει μπροστά και θα μου κλείσει το δρόμο ή θα ανοίξει και θα πάει πιο γρήγορα».
Κ.Γ.: «Ε, ναι αν είναι να πηδήξουμε την προπόνηση να την πηδήξουμε τελείως. Σπάνιο αλλά έχει γίνει. Επίσης δεν μπορώ να βλέπω τον άλλο να λιγοψυχά».
Στην καθημερινότητα μας τρωγόμαστε με τα ρούχα μας θεωρώντας δεδομένα τα πάντα, όμως τελικά η υγεία είναι πάνω απ' όλα.
Κ.Γ.: «Αναφορικά με αυτό έχω γράψει κάτι σχετικό στο προφίλ μου στο Ιnstagram, “Sacrifice the Gift” και έχει βγει μέσα από τις καταστάσεις που έχω ζήσει από μικρός. Ενός φίλου ο πατέρας αυτοκτόνησε με την καραμπίνα, ξαφνικά στα 19 του έπρεπε να πάρει όλη την οικογένεια στην πλάτη του, ένας άλλος φίλος μου, παιδαράς, έπαιζε μπάλα, ταλέντο, στα 18 του διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας. Όλα αυτά με έχουν κάνει να υπερβαίνω τις δυνατότητες μου.
Είμαι της λογικής ότι αφού εγώ έχω το δώρο να μπορώ να κάνω κάτι που αγαπώ και έχω την υγεία μου, οφείλω να φτάσω στα όρια μου, διαφορετικά είναι σαν να μην εκτιμώ το δώρο που μου δόθηκε από τη ζωή. Γι αυτό και στην προπόνηση ποτέ δεν θα λιγοψυχήσω, σε σημείο που μπορεί να είναι εις βάρος της υγείας μου. Έχω ραγίσματα στο οστό της λεκάνης και συνεχίζω με απίστευτο πόνο εδώ και ένα χρόνο».
Π.Κ.: «Η τελευταία περιπέτεια της υγείας μου ήρθε να μου υπενθυμίσει ότι είναι πάνω απ' όλα. Μπορεί να έχασα τον αγώνα και κάποια χρήματα, αλλά ευτυχώς έγιναν καλά και θα ξαναπροσπαθήσω να ξαναφτάσω στο επίπεδο που ήμουν».
