Το περιστατικό είναι πια γνωστό, viral και με πολύ θετική ανταπόκριση από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Ο Γιώργος Καπουτζίδης στη ζωντανή μετάδοση του τελικού της Eurovision πήρε την λέξη «αδελφή» (κάποιος του έγραψε ότι μεταδίδει σαν «κακιά αδελφή») και μέσα από τη διαδικασία της επαναοικειοποίησης, όπως εξήγησε ο ίδιος την επόμενη μέρα, προσπάθησε και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε να μειώσει την αρνητική χροιά της και άρα την δύναμή της να πληγώνει. Το γεγονός ότι αυτό συνέβη στην συχνότητα της δημόσιας τηλεόρασης και στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς, δείχνει αφενός ότι ο Καπουτζίδης ξέρει πολύ καλά τι κάνει, πώς το κάνει και για ποιο λόγο και αφετέρου ότι – ευτυχώς – ο κόσμος αλλάζει σταδιακά και στην Ελλάδα. Σε άλλες εποχές θα είχαν σπάσει τα τηλέφωνα της ΕΡΤ από διαμαρτυρίες. Στην εποχή μας τα αποθεωτικά σχόλια στα social σκέπασαν κάθε αρνητική αντίδραση. Πολύ ωραία. Αρκεί να μην πιστέψουμε ότι τα προβλήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας λύθηκαν και οι προκαταλήψεις εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι ένας υπέροχος, γενναίος άνθρωπος και ένας συνεπής ακτιβιστής που προσπαθεί και καταφέρνει να κάνει τη διαφορά. Ωστόσο εκείνος δίνει απλώς τον τόνο. Δεν μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Χρειάζεται τη συνδρομή όλων μας. Σε δηλώσεις του στον ΑΝΤ1, ο Καπουτζίδης θυμήθηκε τη χυδαία ομοφοβική επίθεσή που είχε δεχτεί από γνωστό αθλητικό δημοσιογράφο το 2006. Εννοεί τον Γιώργο Γεωργίου. Το βίντεο κυκλοφορεί ακόμα και είναι κατάπτυστο. Ο Γεωργίου, φορέας πολλών σεξιστικών, ομοφοβικών, ρατσιστικών απόψεων, είχε εκπομπή σε μεγάλο ραδιόφωνο μέχρι πρόσφατα, ενώ πολύ συχνά τον καλούσαν σε τηλεοπτικά πλατό για συνεντεύξεις. Μέχρι τις μέρες μας λανσάρεται ως ανατρεπτικός που δεν μασάει τα λόγια του.
Το πρόβλημα όπως καταλαβαίνετε δεν είναι ο ίδιος. Αυτός έτσι μεγάλωσε, έτσι αντιλαμβάνεται τον κόσμο και είναι αργά για να αλλάξει. Το πρόβλημα είναι όσοι εξακολουθούν να του δίνουν βήμα και να τον αντιμετωπίζουν ως κάτι ακίνδυνο και διασκεδαστικό. Ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο κήρυκα του μίσους. Αποτελεί ένα διαχρονικό και άκρως θλιβερό φαινόμενο στα mainstream ΜΜΕ, να δίνουν λόγο και υπόσταση στις χειρότερες πλευρές της ελληνικής κοινωνίας, είτε στο πλαίσιο μας δήθεν πολυφωνίας, είτε επειδή βρίσκουν τους φορείς τέτοιων απόψεων γραφικούς και ενδιαφέροντες, κυρίως και πάνω από όλα επειδή πιστεύουν ότι πουλάνε.
Τούτη είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι θέμα χρόνου, αναπόφευκτό επί της ουσίας, αυτές οι φωνές να περιθωριοποιηθούν. Ήδη συμβαίνει.
Μόνο που ο Γεωργίου δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο χώρος του ποδοσφαίρου γενικά και ο χώρος της αθλητικής δημοσιογραφίας βρίθει σεξισμού και ομοφοβίας. Ή έστω -και για να είμαι και λίγο πιο αισιόδοξος- έβριθε.
Κάποια νέα παιδιά και κάποια νέα μέσα παλεύουν να αφήσουν πίσω τους τις συγκεκριμένες νοοτροπίες. Η γενιά μου όμως και φυσικά οι παλιότερες γενιές δημιουργούσαν εργασιακούς χώρους άκρως τοξικούς χωρίς το παραμικρό περιθώριο ανοχής στην διαφορετικότητα.
Όσα είπε ο Γεωργίου στην τηλεόραση, λεγόταν στα δημοσιογραφικά γραφεία για χρόνια. Πολλοί έχουν την τάση να «ρομαντικοποιούν» τα παλιά και να τα βλέπουν όλα καλά. Κι αυτό είναι λάθος. Υπήρχαν πράγματι πολλά καλά: σπουδαίοι δημοσιογράφοι, υψηλό επίπεδο, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και αμοιβές. Και πολλά κακά. Κακοποιητικές συμπεριφορές, στρεβλές αντιλήψεις, ρατσισμός, σεξισμός, τοξικός «ματσίσμο», «Γεωργίου» που προσέβαλλαν άγρια και βίαια ό,τι δεν καταλάβαιναν και δεν τους άρεσε.
Κάποτε το αποδεχόμασταν από φόβο, άγνοια ή απλώς επειδή μας φαινόταν ανώδυνο. Τώρα ξέρουμε καλύτερα. Ή έτσι θέλω να ελπίζω.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης παίρνει φόρα και πέφτει πάνω στην τοξικότητα με θάρρος και χαμόγελο. Μα αν δεν βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, ο καθένας στο χώρο του, ο τοίχος του μίσους δεν θα γκρεμιστεί ποτέ.
