Η Πρωτοχρονιά του 2010 ήταν περίεργη για τον Μαουρίτσιο Ζοσέ ντα Σιλβέιρα Τζούνιορ. Οι λόγοι ήταν καθαρά επαγγελματικοί. Ήταν 21 στα 22, είχε ήδη αγωνιστεί τρία χρόνια στη Φλουμίνενσε, αλλά κάθε… πέρυσι ήταν και καλύτερα.
Ανέβηκε στη «Φλου» το 2007, είχε 20 παιχνίδια την πρώτη σεζόν, 22 τη δεύτερη και 10 την τρίτη. Κυρίως ήταν προβληματισμένος από το γεγονός ότι ο προπονητής δεν έδειχνε πια διατεθειμένος να του δίνει ευκαιρίες και ένιωθε ότι πια το μέλλον του ήταν μακριά από την ομάδα, ίσως και μακριά από τη χώρα του.
Κάπως έτσι, εκείνες οι τελευταίες ημέρες του 2009 και οι πρώτες του 2010 αποδείχθηκαν καθοριστικές για τον ποδοσφαιριστή Μαουρίτσιο, ο οποίος έλαβε τελικά μια απόφαση, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετική σημαντική για την πορεία του στα γήπεδα: όχι μόνο να φύγει από τη Φλουνινένσε, που τον είχε πάρει στα 18 του από την Κορίνθιας, την ομάδα στην οποία γαλουχήθηκε, αλλά να φτιάξει βαλίτσες για την Ευρώπη και να συνεχίσει την καριέρα του στη Ρωσία. Και όχι στην πρωτεύουσα, αν και είχε πρόταση από τη Σπαρτάκ.
Ίσως ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το Γκρόζνυ (που σημαίνει τρομερό), η πρωτεύουσα της Τσετσενίας, επίκεντρο πολέμου τόσο το 1994-95 όσο και το 1999-00, θα γινόταν μέρος φιλόξενο για να (ανα)γεννηθεί ποδοσφαιρικά και να καταφέρει σε μια πενταετία να χτίσει μια σεβαστή καριέρα, που θα έκανε το όνομά του να ακουστεί για μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους.
Στα πέντε χρόνια που έμεινε στην Τέρεκ Γκρόζνι, με την οποία αρχικά υπέγραψε τριετές συμβόλαιο, το οποίο ανανέωσε μετά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του, κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς ξένους παίκτες που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα της ομάδας. Σε τέτοιο σημείο, μάλιστα, ώστε το παρατσούκλι του να είναι ο «γιος του προέδρου» λόγω της ιδιαίτερης συμπάθειας που του είχε ο ιδιοκτήτης του συλλόγου (και πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τσετσενίας), Ραμζάν Καντίροφ.
Ο Μαουρίτσιο δεν είχε κανένα πρόβλημα να προσαρμοστεί στο ρωσικό πρωτάθλημα, έμαθε σχετικά γρήγορα και την γλώσσα και από την αρχή αποτέλεσε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ομάδας. Έκανε γεμάτες σεζόν, με καλύτερη την περίοδο 2011-12 όταν είχε 37 συμμετοχές και πέτυχε 9 γκολ.
Όλα πήγαιναν περίφημα και μάλιστα ο Βραζιλιάνος μέσος, το 2104, παρασημοφορήθηκε με το «μετάλλιο για τις υπηρεσίες στη δημοκρατία της Τσετσενίας». Στις συνεντεύξεις του μιλούσε, μάλιστα, ακόμα και για το ενδεχόμενο να αγωνιστεί στην εθνική ομάδα της Ρωσίας και να είναι παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο της επόμενης χρονιάς, αν και ο ίδιος αναγνώριζε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να γίνει δεκτός χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις.
Συνολικά 172 συμμετοχές, 28 γκολ, 16 ασίστ ήταν τα στατιστικά του με την Τέρεκ όταν έγινε γνωστό το ενδιαφέρον της Ζενίτ για την απόκτησή του. Από το Γκρόζνυ στην Αγία Πετρούπολη ήταν το νέο δρομολόγιο, αυτό που έκανε τον Ιανουάριο του 2016, για να υπογράψει συμβόλαιο έξι μηνών και να τεθεί υπό την καθοδήγηση του Μιρτσέα Λουτσέσκου. Κατέκτησε το Σούπερ Καπ στη Ρωσία, με τον ίδιο να σκοράρει κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το συμβόλαιό του κατόπιν ανανεώθηκε για τρία χρόνια, καθώς ο Ρουμάνος τεχνικός τον ήθελε στην ομάδα. Με την Ζενίτ αγωνίστηκε 38 φορές και πέτυχε 3 γκολ μέχρι την κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας πριν από μερικές εβδομάδες.
Αρκετές ομάδες ενδιαφέρθηκαν αυτό το καλοκαίρι για την απόκτησή του. Ακούστηκε για την Εσπανιόλ, γράφτηκε για την Άντερλεχτ και της Βαλένθια, υπήρξε δημοσίευμα ότι θα συνεχίσει στην Αλ Αχλί, αλλά τελικά όλα δείχνουν ότι επόμενος σταθμός του θα είναι η Ελλάδα και ο ΠΑΟΚ.