Η προηγούμενη αρθρογραφία περιστράφηκε γύρω από τον ηττημένο του τελικού, ΠΑΟΚ. Σήμερα είναι η στιγμή για ορισμένες (warning: αντιδημοφιλείς) αλήθειες που αφορούν τον Παναθηναϊκό. Έναν σύλλογο που ταλαιπωρήθηκε την τελευταία πενταετία και σταδιακά θυμίζει Αίτνα. Εκεί που βρισκόταν σε λήθαργο, απότομα ξύπνησε, επανήλθε σε ρόλο πρωταγωνιστή, διεκδικητή και το κυριότερο έβαλε τις βάσεις για ακόμα καλύτερες μέρες.
Η κατάκτηση του Κυπέλλου για μια ομάδα που είχε πάρει ακόμα 18, δε μπορεί να είναι τα πάντα αλλά δεν είναι και τίποτα ειδικά μετά τα χρόνια ανομβρίας. Είναι όμως το εφαλτήριο που χρειαζόταν για να πάει στην επόμενη πίστα. Ανεβάζοντας την ψυχολογία ενός κόσμου που ήταν αποστασιοποιημένος μετά το τράβηγμα της πρίζας το 2017, της ομάδας που κέρδισε αυτοπεποίθηση και του ιδιοκτήτη που αντιλαμβάνεται έμπρακτα από τον ξεσηκωμό που επικρατεί ότι η ιστορία δεν ξεγράφει αλλά το ποδόσφαιρο είναι τέτοιο που μπορεί να κάνει ακόμα και τον πλέον χασογκόλη να γίνει πρωταγωνιστής με ένα ψαλιδάκι στο 90’.
Στα αθλητικά media μπορείς εύκολα να βρεις αμέτρητες αρνητικές κριτικές για τον Αλαφούζο αλλά ελάχιστες θετικές. Το πρώτο συμβαίνει γιατί επί των ημερών του παραλίγο να καταστραφεί ο Παναθηναϊκός και επειδή ο Γ.Α. δεν απειλεί, δεν τρομάζει να το θέσουμε ευγενικά. Το δεύτερο γιατί οι περισσότεροι φοβούνται την κατακραυγή του κοινού. Κι όμως είναι κοινή πεποίθηση όλων, ότι ο Αλαφούζος μετά τα όσα είχαν προηγηθεί, σταδιακά επανέφερε την κανονικότητα στο εσωτερικό του Παναθηναϊκού. Οπότε όταν έχεις κάνει όση κριτική δύναται να κάνει κάποιος σε έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, μπορείς εύκολα και με καθαρό βλέμμα να δεις και την άλλη όψη του νομίσματος.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Γιοβάνοβιτς που είναι ο άνθρωπος της χρονιάς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έπεσε με αλεξίπτωτο στον Παναθηναϊκό. Ήταν μια σοβαρή επιλογή που βγήκε και πιστώνεται στον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού. Αποκτήθηκαν κανονικοί παίκτες, έγιναν αγορές με κόστος, προστέθηκαν στελέχη την τελευταία διετία, μπήκε άνθρωπος του στην προεδρία της Λίγκας, το προσωπικό δεν πληρωνόταν όποτε υπήρχαν λεφτά στο ταμείο αλλά κάθε 28 του μήνα, μείωσε τα εξωαγωνιστικά ζητήματα που προκαλούσαν πολλαπλά προβλήματα και εσωστρέφεια, κι όταν η ομάδα έστρωσε και ο κόσμος είδε φως, ανταποκρίθηκε μαζικά και υπήρξε επαναπροσέγγιση ώστε να λήξει ο εμφύλιος που άφηνε ανοιχτές πληγές στον οργανισμό εδώ και πέντε χρόνια, ένεκα των όσων συνέβησαν τον Σεπτέμβριο του 2017.
Το νερό μπήκε οριστικά στο αυλάκι όταν το πρότζεκτ «Βοτανικός» πέρασε με αυξημένη πλειοψηφία από τη Γενική Συνέλευση και αντιλαμβάνονται όλοι ποιος μπορεί να ήταν ο ρόλος του καθενός στις εξελίξεις που έτρεξαν ανάμεσα σε Δήμο-Πολιτεία και Παναθηναϊκό.
Στο χορτάρι, μετά τις 10 ήττες στις πρώτες 24 αγωνιστικές, ο προπονητής στηρίχθηκε γιατί όλοι έβλεπαν πως κάτι καλό ετοιμάζεται και το ποδόσφαιρο στο τέλος ήταν δίκαιο με όσους υπέμειναν και επέμειναν. Ο Παναθηναϊκός πήρε το εισιτήριο για την Ευρώπη βγαίνοντας από τα πλέι οφ ως η καλύτερη ομάδα, κατέκτησε ένα Κύπελλο με τη δίψα του και πέτυχε όλους τους στόχους που είχε θέσει, συν ένα ακόμα: Από τους 4 μεγάλους έχει την πιο στρωμένη ομάδα. Κι έναν κόσμο που ρωτάει πότε βγαίνουν τα διαρκείας, εκεί που μέχρι πέρυσι ήθελε να πετάξει την τηλεόραση του από το μπαλκόνι.
Από τη μέρα που ξεκίνησε η περίοδος διακυβέρνησης του, ο Αλαφούζος έκανε τα λιγότερα λάθη ή τα περισσότερα σωστά, αν θέλετε, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος σε έναν γενικότερο απολογισμό. Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα. Έχοντας κάψει τα κανονάκια του και με τις απαιτήσεις να ανεβαίνουν, τον Παναθηναϊκό να καθίσταται ξανά ανταγωνιστικός, περιθώρια για λάθη και πισωγύρισμα δεν υπάρχουν.
Το Κύπελλο του έδωσε τον ούρειο άνεμο που χρειαζόταν για να μπει στην επόμενη σεζόν με κεκτημένη ταχύτητα και να ψάξει την είσοδο στους ομίλους του Conference. Το στοίχημα είναι όχι απλά να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος, αλλά αν άπαντες έχουν αντιληφθεί ότι η φετινή ομάδα τρύπησε το ταβάνι της.
Η μαγιά δημιουργήθηκε και θα έχει αποτέλεσμα αν προστεθούν ποιοτικά χαρακτηριστικά, ταχύτητας, αποτελεσματικότητας βασικών παικτών-προσωπικοτήτων και ισορροπίας στο rotation. Διότι η εικόνα των αναπληρωματικών των δυο ομάδων άλλαξε τη ροή του τελικού και εκεί που ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο ακόμα και αν ήταν αμυνόμενος, βρέθηκε να βομβαρδίζεται στο τελευταίο 20λεπτο με τις μπάλες να σφυρίζουν.
Ο Παναθηναϊκός άντεξε, άλλωστε μόλις το πρόσφατο παρελθόν δίδαξε ότι βγήκε σώος κι από φυσικές καταστροφές επιπέδου… τσουνάμι. Κι έχοντας πια τον Γιοβάνοβιτς στο τιμόνι του μπορεί να νιώθει πιο ήσυχος για την επόμενη μέρα. Χωρίς χρέη στην πλάτη του, με ένα νέο γήπεδο να μπαίνει στη διαδικασία δημοπράτησης, με μια ομάδα σωστά δομημένη που παίζει κανονικό ποδόσφαιρο και τον κόσμο του να δηλώνει μαζικά «παρών», οι δύσκολες μέρες μοιάζουν να αποτελούν οριστικά παρελθόν.
Αν έγκαιρα μάλιστα αντιληφθεί ότι ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ κι η ΑΕΚ θα προχωρήσουν σε πολλές διορθωτικές κινήσεις ώστε να αλλάξουν την εικόνα τους, τότε από τις τελικές επιλογές θα κριθεί που μπορεί να φτάσει. Ο πρωταθλητισμός είναι γλυκός αλλά απαιτεί το κάτι παραπάνω και από επένδυση αλλά κι από επιλογή. Εκεί που ο Ολυμπιακός πήρε με 4 εκατ τον Ονιεκούρου, ο Παναθηναϊκός πήρε με 2 τον Παλάσιος κι εκεί που η ΑΕΚ πήρε με 650 τον Λε Ταλέκ, ο Παναθηναϊκός πήρε με 550 τον Πέρεθ. Κι όπως ισχύει και στη ζωή, ό,τι σπέρνεις θερίζεις…
ΥΓ1. Έξι μέρες σήμερα μετά τον τελικό. Πόσες συλλήψεις έχουν γίνει από τους μάγκες που έσπαγαν και έκαιγαν; Πόσες παραιτήσεις από την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ για τον ψυχικό και σωματικό βασανισμό τόσων παιδιών με τα δακρυγόνα; Αφήστε, εξετάζουν το υλικό από τις κάμερες…
ΥΓ2. «Και ποιος μας εξασφαλίζει ότι δε θα γίνει κάτι ανάλογο όπως τον Σεπτέμβριο;» αναρωτώνται πολλοί φίλοι του Παναθηναϊκού. Αρχικά, επειδή με τον ιδιοκτήτη του τριφυλλιού απαγορεύονται οι μεγάλες και ρισκαδόρικες προβλέψεις, ας πάμε βήμα βήμα καταγράφοντας μόνο τα δεδομένα: Τότε είχε κλειστούς λογαριασμούς, σήμερα είναι σε limit up επιχειρηματικά και έχει φάει «ένεση» ξανά με τον Παναθηναϊκό, γεγονότα που είναι γνωστά τοις πάσοι και αποδεικνύονται εν τοις πράγμασι. Σε σημείο που μάλλον θα εκπλαγεί κάποιος όταν ακούσει μια ενδεικτική, για όλα τα παραπάνω, είδηση μέσα στις επόμενες μέρες.
Για να κλείσει πάντως ο «αιματηρός» κύκλος της προηγούμενης πενταετίας που υποθήκευσε λόγω ευρωπαϊκής απουσίας και τις κληρώσεις του Παναθηναϊκού, απαιτείται μια έσχατη κίνηση: Να μιλήσει δημόσια για όλα.
ΥΓ3. Κι επειδή οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους. Με εξαίρεση τους αρθρογράφους του Ολυμπιακού που τους έχει απαγορευτεί από τη γνωστή… δημοκρατία να γράφουν εδώ, όλοι οι υπόλοιποι μπορούν επώνυμα να καταθέτουν όποια άποψη έχουν. Όποια κι αν είναι αυτή.
Άρα παρακαλώ να σεβαστείτε το δικαίωμα της δημοκρατίας και της πολυφωνίας που προσφέρουμε, να κρατάτε ό,τι σας αρέσει και να πετάτε ό,τι δεν σας κάνει. Είτε συμφωνώ προσωπικά, είτε διαφωνώ, όλα τα άρθρα γνώμης θα δημοσιεύονται, όποια πλευρά, χρώμα, έμβλημα, κόμμα ή θρησκεία κι αν εκπροσωπεί κι αυτό το έχουμε αποδείξει χιλιάδες φορές. Όπως έλεγε κι ο Βολταίρος «Διαφωνώ με ό,τι κι αν λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα να το λες». Και στο τέλος της ημέρας όλοι εμείς οι κρίνοντες, κρινόμαστε.
ΥΓ4. Γενικώς, δε συνηθίζω να μοιράζομαι ιστορίες επί προσωπικού. Αυτή όμως ξεφεύγει από το ατομικό πλαίσιο και αξίζει να τη διαβάσουν όλοι. Κι ίσως αν τα συνδέσουμε όλα μεταξύ τους, κάπου τέμνονται τα κομμάτια. Χθες ο γιος μου έπαιζε σε ένα τουρνουά δημοτικών σχολείων. Η ομάδα του προηγούταν 4-2. Ο διαιτητής-γυμναστής του σχολείου έδειξε ότι μένουν τρία λεπτά για το τέλος. Ίσως, ίσως λέω με απλή αίσθηση και χωρίς χρονόμετρο, πέρασαν τέσσερα αφήνοντας τα παιδιά να παίξουν λίγο παραπάνω. So what θα πείτε… Η αντίπαλη ομάδα μείωσε 4-3 στο «94»…
Ένας από την εξέδρα, κοντά στα 60, έγινε έξαλλος απευθυνόμενος στον «διαιτητή»: «Ξεφτίλα, είπες 3 λεπτά και πέρασαν πιο πολλά. Ντροπή σου αλήτη, εμάς τα παιδιά παίζουν για να κερδίσουν κι εσύ το κρατάς μέχρι να ισοφαρίσουν. Αίσχος, αηδία, ξεφτίλα, ντροπή σου», ούρλιαζε και περνώντας μέσα από τον αγωνιστικό χώρο έφυγε περνώντας γενεές 14 τον καθηγητή-γυμναστή. Όλοι, περίπου 200 γονείς στις εξέδρες, κοιτούσαν παγωμένοι. Τα παιδιά είχαν σαστίσει. Το ματς έληξε σχεδόν ταυτόχρονα. Ένα λεπτό αργότερα το σάστισμα μετατράπηκε σε σοκ. Ο κύριος ήταν ο γυμνασιάρχης και θεολόγος του παρακείμενου σχολείου. Ύστερα απαιτούμε (αθλητική) παιδεία… Να τη διδάξουν ποιοι;
