Το όνομα σε πολλούς μπορεί να μην λέει πολλά... Ωστόσο στους φίλους της ΑΕΚ και ειδικά στους οργανωμένους οπαδούς της Ένωσης είναι σήμα κατατεθέν.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα και είναι η τέλεια αφορμή να θυμηθούμε τον αθάνατο, Θέμη Σταυρόπουλο και την απαγγελία του ποιήματος «Ματωμένο Σάλι» του Πούσκιν σε εκδρομή στην Αυστρία για το ματς με τη Στουρμ Γκρατς. Και δεν το έκανε μόνο εκεί... Αρκετοί φίλοι της ΑΕΚ το είχαν δει live και σε άλλες εκδρομές και σε άλλα ματς. Τότε που ο ρομαντισμός ήταν έντονος στην κερκίδα.
Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε κάτι μοναδικό, κάτι που χαρακτηρίζεται ως «μνημείο ποδοσφαιρικής κληρονομιάς» και όχι μόνο... Ο συγχωρεμένος και μυθικός κύριος Θέμης απαγγέλει το ” Ματωμένο Σάλι” του Αλέξανδρου Πούσκιν και η κερκίδα τον συνοδεύει μοναδικά σε κάθε στροφή του.
Και για να μην σας ταλαιπωρούμε και ψάχνετε τους στίχους του ποιήματος, ακολουθούν:
Μες το αίμα βαμμένο, βλέπω τούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι.
Και γεννά τόση πίκρα, στην ψυχή μου τη μαύρη,
που ποτέ ησυχία και γαλήνη δε θα βρει.
Όταν ήμουνα νέος, όταν μ’ έτρεφε η ελπίδα,
σαν τρελός αγαπούσα, μια ξανθιά Ελληνίδα.
Όπου είχε η ματιά της, τη ματιά μου μαγέψει
και τους πόθους μου αρπάξει και τα μάτια μου κλέψει.
Με παλιούς μου συντρόφους, ένα βράδυ γλεντούσα
και να σβήσω στο γλέντι, κρυφό πόνο ζητούσα.
Όταν κάποιος Εβραίος, πονηρά με κοιτάει
και μου λέει σιγά, «η ξανθιά σ’ απατάει».
Του μετράω φλουριά, που θολώνουν το μάτι
καβαλάω ευθύς, το γοργό μου το άτι.
Και στο σπίτι της τρέχω, στη φτωχή κάμαρά της
όπου είχα περάσει, γλυκές νύχτες κοντά της.
σπάω την πόρτα…
… και μες την κάμαρα μπαίνω
και στου λύχνου το φως, που σιγά τρεμοσβούσε,
η ξανθιά Ελληνίδα, έναν άλλο φιλούσε.
Την αρπάζω ευθύς, με τ’ ανδρείο μου χέρι
Και το φίλημα κόβει, το χρυσό μου μαχαίρι.
Η ξανθιά Ελληνίδα, με ντροπή χλωμιασμένη
εις το πάτωμα κάτω, εκυλίστη σφαγμένη.
Και από τότε, καμιανής γυναικός δεν εμίλησα
ούτε τ’ όμορφα χείλη αλληνής δεν εφίλησα.
Όσο θε να βλέπω, μες το αίμα βαμμένο ετούτο το σάλι
όπου είχε σκεπάσει, το ξανθό της κεφάλι..
Όλη η κερκίδα της ΑΕΚ θρηνούσε όταν πέθανε ο Θέμης ο «Σάλις».
Το παρατσούκλι αυτό το κόλλησε επειδή είχε ένα αγαπημένο ποίημα, το «ματωμένο σάλι», που του άρεσε να το απαγγέλλει στην κερκίδα.
Όταν ο Θέμης ήθελε να το απαγγείλει σηκωνόταν όρθιος και όλη η κερκίδα έβγαζε το σκασμό για να τον ακούσει, ήταν η ώρα του. Καμιά φορά του φώναζαν «πες μας το σάλι, οεο, πες μας το σάλι» και αυτός τους έκανε το χατίρι στον κόσμο.
