Στο 1ο λεπτό της αναμέτρησης με την Λινκολν (μπορεί και νωρίτερα, στην τηλεοπτική μετάδοση τότε ακούστηκε) οι οπαδοί στην θύρα 4 φώναξαν το διαχρονικό «ΠΑΟΚ παίξε τη μπάλα της ζωής σου αλλιώς θα σε γ…με εμείς οι οπαδοί σου».
Πρόκειται για ένα σύνθημα χυδαίο, εντάξει. Αλλά και εντελώς ηλίθιο. Αφενός επειδή ο ΠΑΟΚ (όπως και οι περισσότερες ομάδες) έπαιζε με δέκα ξένους και συνολικά δυο ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα που ενδεχομένως να καταλάβαν τι φωνάζει ο κόσμος (Πασχαλάκης, Μιχάι).
Και αφετέρου, επειδή άντε και το κατάλαβαν όλοι. Μετά τι; Ο Τέιλορ θα γίνει ξαφνικά Ντάνι Άλβες ή έστω Λέο Μάτος στα καλά του; Ο Κρέσπο θα ξανανιώσει; Ο Σβιντέρφσκι θα μεταμορφωθεί σε Λεβαντόφσκι; Και όλοι μαζί θα αρχίσουν να πετάνε για να μην τους «γαμ..ετέ» εσείς οι οπαδοί τους»; Φυσικά και όχι. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Αν μια ομάδα βρίσκεται σε κρίση, με ποδοσφαιριστές σε μέτρια ή κακή αγωνιστική κατάσταση, οι οποίοι είναι και επιβαρυμένοι ψυχολογικά από συνεχόμενα στραβά αποτελέσματα, τότε το μπινελίκι της οικείας κερκίδας, η αρνητική ενέργεια και οι «απειλές» νομοτελειακά θα κάνουν την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Ξέρετε τι μπορεί να τη βελτιώσει; Η συσπείρωση, η θετική ενέργεια, η ώθηση. Κλισέ, το γνωρίζω, μα κλισέ με λόγο ύπαρξης. Όταν κάποιος βρίσκεται στα κάτω του, χρειάζεται στήριξη μέχρι να συνέλθει. Είναι τόσο απλό. Οι οπαδοί σε όλο τον κόσμο που αγαπούν πραγματικά τις ομάδες τους, το γνωρίζουν.
Η Λίβερπουλ στα πέτρινα χρόνια, έπαιζε πάντα σε γεμάτο «Ανφιλντ», με το «You’ll never walk alone» να ακούγεται βρέξει – χιονίσει (και να είναι και αλήθεια). Στη Γιουνάιντετ, τα έχουν με την διοίκηση των Γκλέιζερ , ωστόσο ακόμα και μετά από ιστορικές ήττες όπως το 0-5 από την Λίβερπουλ, δεν έβρισαν, απείλησαν ή προπηλάκησαν ποτέ παίκτη της ομάδας τους. Στη Γερμανία, οι οπαδοί της Ντόρτμουντ βρίσκονται πάντα εκεί, γεμίζοντας ασφυκτικά το Βέστφάλεν, σε όποια βαθμολογική θέση κι αν βρίσκεται η δική τους ομάδα.
Συμβαίνει παντού, με εκατοντάδες κλαμπ στην υφήλιο. Ο κόσμος τα αγαπά και τα στηρίζει, όχι μόνο όταν πηγαίνουν καλά, όχι μόνο στις επιτυχίες μα κυρίως στις αποτυχίες.
Συμβαίνει βεβαίως και το αντίθετο: έντονες και επιθετικές αντιδράσεις σε βαριές ήττες. Η έλλειψη ψυχραιμίας και η βλακεία δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Ευτυχώς πάντως, σε πολύ μεγάλο ποσοστό κυριαρχεί η στήριξη.
Και σε κάθε περίπτωση, μπινελίκι και απειλές με τη σέντρα, σε κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι πρόκρισης, αυτό ναι, ενδεχομένως και να αποτελεί ελληνικό προνόμιο!
Στην Ελλάδα, το έχω γράψει πολλές φορές, ένα από τα μεγαλύτερα «ψέματα» που συντηρούμε και οι δημοσιογράφοι και όλοι οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, είναι ο «υπέροχος λαός» και ο «12ος παίκτης».
Στην πραγματικότητα, οι οπαδοί αγαπούν την νίκη και τον εαυτό τους (τον σύνδεσμό τους) περισσότερο από τις ομάδες τους, το 90% των συνθημάτων τους αφορά τους ίδιους και το πόσο γαμάτοι είναι και στις δυσκολίες, αντί για χείρα βοηθείας, προσφέρουν σπασμένα αυτοκίνητα, ντου στην προπόνηση και φόβο.
Θα μου πείτε, ελληνικοί μεγάλοι σύλλογοι έπεσαν σε μικρότερες κατηγορίες και οι οπαδοί τους ήταν εκεί για να τους στηρίξουν. Θα σας πω ότι κι αυτό ήταν αυτοαναφορικό πρωτίστως – να δείτε μας, ακόμα και στα χωριά, εμείς βρισκόμαστε εκεί για την καψούρα μας την πιο μεγάλη.
Για να μην τα πολυλογούμε: ο ΠΑΟΚ τη δεδομένη στιγμή χρειάζεται τον κόσμο του περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται ανθρώπους που θα γεμίζουν την Τούμπα, θα φωνάζουν ΠΑΟΚ από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, θα χειροκροτούν ακόμα και τα λάθος κοντρόλ των ποδοσφαιριστών, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τους ανεβάσουν.
Αν δεν μπορεί να το έχει αυτό, και όπως φαίνεται δεν μπορεί τότε καλύτερα να παίζει κεκλεισμένων θυρών. Δυστυχώς.
Υ.Γ. Η νίκη επί της Λίνκολν έγινε διαδικαστική χάρη στον σπουδαίο Αντρίγια Ζίφκοβιτς και την Κοπεγχάγη που έδιωξε το άγχος των πολλών γκολ. Δεν ξέρω σε περίπτωση κατά την οποία ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν δυο – τρία γκολ ακόμα, αν θα κατάφερνε να τα πετύχει, μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα, Όπως και να ΄χει , η πρόκριση είναι πολύ σημαντική όσο και απολύτως δίκαιη - ο ΠΑΟΚ υπερείχε των αντιπάλων του σε όλα τα ματς του Ομίλου.
Ο «Δικέφαλος» συνεχίζει στην Ευρώπη και τον Φεβρουάριο, μετά από πολύ καιρό, έχει μπροστά του τουλάχιστον δυο, κατά πάσα πιθανότητα, ωραία ευρωπαϊκά βράδια, γεγονός το οποίο μέσα στη γενικότερη φετινή μιζέρια, είναι ένα ευπρόσδεκτο αεράκι αισιοδοξίας.
