Το όνομα της Ατλέτικο Μαδρίτης ξυπνά αναμνήσεις, προκαλεί ρίγος, συγκίνηση, νοσταλγία και περηφάνια μαζί. Θυμίζει το σημαντικότερο ευρωπαϊκό βράδυ στην ιστορία του ΟΦΗ, όταν στις 2 Νοεμβρίου του 1993, οι Κρητικοί προκρίνονταν στους «16» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, προσγειώνοντας απότομα τους «ροχιμπλάνκος» του Χεσούς Χιλ, που πίστευαν ότι θα έρχονταν στην Κρήτη για τουρισμό και κρητικές ρακές.
Ένα χρόνο αργότερα, ένας Αργεντινός πολεμιστής κατέφτανε στην Μαδρίτη για να ξεκινήσει να επηρεάζει όσο κανείς άλλος την ιστορία της Ατλέτικο, αρχικά ως παίκτης και μετέπειτα ως πολεμιστής. Μόνο που ο Ντιέγκο Σιμεόνε δεν επηρεάζει μόνο την ομάδα της καρδιάς του, αποτελεί -εν αγνοία του- πηγή έμπνευσης για πολλές ομάδες που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους.
Όταν ο Νίκος Νιόπλιας αναλάμβανε να σώσει τον ΟΦΗ, οι Κρητικοί βρίσκονταν διασωληνωμένοι στην εντατική, με μηχανική μόνο υποστήριξη. Μετρούσαν 10 σερί ήττες, η εικόνα στο γήπεδο ήταν αποκαρδιωτική.
Ο ΟΦΗ είχε ξεκινήσει την σεζόν θέλοντας να παίξει «ολλανδικά», jogo bonito, ποδόσφαιρο κατοχής, χωρίς σκοπιμότητα, όσα πάνε κι όσα έρθουν. Ευχάριστο στο μάτι, αλλά αυτοκτονικό στην πράξη. Σταδιακά έγινε η χαρά κάθε αντιπάλου. Το επιθετικό, αλέγρο, ανέμελο μέχρι αφέλειας ποδόσφαιρο των Κρητικών τους έφερε φάτσα με κάτι που πίστευαν ότι ανήκε στο μακρινό, σκοτεινό παρελθόν: το φάσμα του υποβιβασμού.
Ο Νίκος Νιόπλιας -εκτός από αιώνιος στρατιώτης του ΟΦΗ- υπήρξε και κάτι που πολλοί είχαν λησμονήσει. Ήταν ο τελευταίος προπονητής που πανηγύρισε νταμπλ με τον Παναθηναϊκό. Σίγουρα, το τριφύλλι της πολυμετοχικότητας είχε το πιο ακριβό και λαμπερό ρόστερ της ιστορίας του, όμως καμία ομάδα δεν μπορεί να τα καταφέρει στον αυτόματο πιλότο, δίχως έναν ικανό τιμονιέρη.
Ο Νιόπλιας δεν πιστώθηκε ποτέ προπονητικά το μερίδιο που του αναλογούσε από εκείνη την επιτυχία, έκτοτε εργάστηκε λίγο και σε πολύ επιλεκτικές δουλειές. Οι ιδέες του, το στιλ του, ο χαρακτήρας του έμοιαζαν ασύμβατα με το τοξικό ελληνικό ποδόσφαιρο, σταδιακά άρχισε να αποτραβιέται από την ενεργή προπονητική, όμως δεν μπορούσε να αφήσει την αγαπημένη του ομάδα να αργοσβήνει δίχως να κάνει κάτι.
Το πρώτο πράγμα που έκανε -σε μία ομάδα διαλυμένη και από τους τραυματισμούς- ήταν να επιστρέψει στα βασικά του αθλήματος. Εν αρχή ην η άμυνα. Τσίγκλησε εγωισμούς, αφύπνισε μία ομάδα που έμοιαζε σε λήθαργο. Ο ΟΦΗ έκανε άπταιστη διαδρομή στα πλέι-άουτ (3 νίκες, 4 ισοπαλίες, με τέρματα 8-4) κι έσωσε in extremis την κατηγορία.
Το ερώτημα όμως ήταν πλέον άλλο. Πάνω σε ποιο μοντέλο θα χτιζόταν η ομάδα της επόμενης σεζόν; Στο μοντέλο του Άγιαξ ή στο μοντέλο της Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε; Στην φινέτσα ή την σκληράδα;
Παρότι ο ίδιος υπήρξε ένας ντελικάτος μπαλαδόρος, οι προπονητικές ιδέες του Νιόπλια είναι περισσότερο συμβατές με αυτές του Τσόλο. Και πάνω στις δικές του ιδέες θεμελίωσε την ομάδα της επόμενης χρονιάς.
Δεν ήταν εύκολο, ούτε απλό. Ο ΟΦΗ δεν σταύρωσε νίκη στα 6 φιλικά επί ολλανδικού εδάφους, οι πρώτες μουρμούρες άρχισαν από νωρίς. Οι Κρητικοί ξεκίνησαν το πρωτάθλημα με τέσσερις κολλητές ισοπαλίες (!), με όλα τα πιθανά και απίθανα σκορ, όμως ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο. Η αλλαγή αγωνιστικού ύφους. Το turning point της σεζόν ήταν ξεκάθαρα το 3-3 με την ΑΕΚ -ιδίως με τον τρόπο που ήρθε,
Ο ΟΦΗ ήταν πια μία σκληρή, σφριγηλή, συμπαγής ομάδα. Άφησε τα κορδελάκια, οι αντίπαλοι άρχισαν να τον νιώθουν για τα καλά. Από εκεί που πέρσι ήταν 11ος στα φάουλ που παραχωρούσε, πλέον φέτος είναι δεύτερος σε αυτή την κατηγορία και πρώτος σε κίτρινες κάρτες. Η διαφορά φιλοσοφίας είναι ξεκάθαρη, ο ΟΦΗ είναι πολύ πιο σκληρός στο γήπεδο.
Η προσθήκη του Χιλιανού Γκαγέγκος (θυμίζει πολύ τον Κοσταρικανό Μαουρίσιο Σολίς που είχαν κάποτε οι ασπρόμαυροι) δίπλα στον Μεγιάδο δημιούργησε ένα εξαιρετικά συμπαγές δίδυμο στα χαφ, που κούμπωσε αμέσως.
Ο Βούρος που κάνει σεζόν καριέρας βρήκε το έτερον ήμισυ στο πρόσωπο του Διαμαντή, ενώ ο Επασί έδωσε σιγουριά κάτω από τα δοκάρια. Ο Κώστας Μπαλογιάννης βρήκε την θέση που του ταιριάζει στο αριστερό άκρο της άμυνας, είτε ως φουλ-μπακ σε άμυνα με τριάδα είτε ως κανονικός μπακ, ο Ντουρμισάι θυμήθηκε μέρες Πανιωνίου, ο Γιόν Τοράλ ήρθε να προσθέσει ποιότητα μπροστά και αν έλειπε ο τραυματισμός του υπέροχου Χουάν Νέιρα, ο ΟΦΗ θα είχε βρει την τέλεια ισορροπία στο πολύ πιο σφιχτό 4-3-3 του Νιόπλια.
Ο ΟΦΗ διατηρεί απαραβίαστη την εστία του εδώ και 443 λεπτά, επί Νιόπλια έχει δεχθεί μόλις 13 γκολ σε 18 επίσημα παιχνίδια, είναι η ομάδα που κάνει τους αντιπάλους της να χρειάζονται τις περισσότερες τελικές για να βρουν δίχτυα απέναντι της (οι αντίπαλοι του σκοράρουν ένα γκολ ανά 12 τελικές) και έχοντας βγάλει όλο το δύσκολο πρόγραμμα, βάζει πλώρη για να κλείσει τον πρώτο γύρο στην ζώνη των πλέι-οφ, έχοντας μόλις μία ήττα στο πρωτάθλημα.
Μετά από μία περίοδο με μία βαθιά κρίση ταυτότητας, οι ομιλήτες βάζουν ξανά τα θεμέλια για να χτίσουν κάτι, πάνω σε μία άλλη συνταγή, πολύ πιο κοντά στις ιστορικές ρίζες του συλλόγου. Έχουν να παρουσιάσουν μία νέα κεντρική ιδέα, πάνω στην οποία θέλουν να χτίσουν. Με σταθερό βήμα, χωρίς βιασύνες, χωρίς τα πόδια να προεξέχουν από το πάπλωμα, οι Κρητικοί πάνε να γίνουν ξανά ο πιο ελκυστικός προορισμός για κάθε ποδοσφαιριστή που θέλει να εκτοξεύσει την καριέρα του.
Όπως τότε με τον Έυγένιο στο τιμόνι…
