Αυτά δεν γίνονται. Να θες να αγιάσεις ένα απόγευμα Δευτέρας και να μην μπορείς. Να μην σε αφήνουν να σκάσεις ούτε ένα τόσο δα χαμογελάκι, έστω για να ξεχαστείς. Νισάφι πια!!!
«Σβηστό» και ξεκούραστο διπλάκι απέναντι σε έναν παντελώς ακίνδυνο αντίπαλο μπορούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός και το ΧΑΡΙΣΕ. Κυριολεκτικά. Σε τέτοιον βαθμό που αν δεν το έβαζαν οι Λαρισινοί στο φινάλε, μπορεί να το έβαζαν και… μόνοι τους οι πράσινοι που δεν άντεξαν τη… δόξα. Sorry για την υπερβολή αλλά είναι φορές που βγαίνεις από τα ρούχα σου με όσα βλέπεις, που απορείς με αυτούς που καταφέρνουν να δυσκολεύουν από το πουθενά τη ζωή τους και μαζί και… μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων ακόμα.
Δεύτερο χαρακίρι λοιπόν για τον Παναθηναϊκό. Αυτή τη φορά χειρότερο και από της Τρίπολης κι ας πήρε έστω ένα βαθμό. Γιατί εδώ μιλάμε για ένα ΔΙΚΟ ΣΟΥ τρίποντο το οποίο κρατούσες στα χέρια σου και αντί να το σιγουρέψεις επέλεξες να το ρισκάρεις και εν τέλει να το πετάξεις στα σκουπίδια. Λες και έπαιζες με την Μπαρτσελόνα ή την Μπάγερν ένα πράγμα.
Χωρίς να ξεκινήσει με το μαχαίρι στα δόντια ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να προηγηθεί νωρίς στο Αλκαζάρ με ένα γκολ δείγμα της ατομικής κλάσης κάποιων παικτών. Μπουζούκης, Αϊτόρ, Μακέντα και… μέσα. 0-1 στην πρώτη σου φάση στο 26’ και από εκεί και πέρα πλήρης έλεγχος του ματς. Με πολύ κατοχή αλλά και δυσκολία στην ανάπτυξη εξαιτίας του αμυντικογεννούς αντιπάλου αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ένα ματς που στο πρώτο μέρος το έλεγχες πλήρως. Βοήθησε αρκετά σε αυτό και η παρουσία του Χουανκάρ ο οποίος επειδή είναι… κανονικός αριστερός μπακ έκανε και ορθολογικό όλο σου το σχήμα.
Θα περίμενε κανείς στην επανάληψη ο Παναθηναϊκός να μπει δυνατά, να σκοτώσει τον αντίπαλό του και να τελειώσει το ματς. Με τον αέρα του 1-0, με την φανέλα του και με την ποιοτική του ανωτερότητα τέλος πάντων. Αντί γι’ αυτό είδαμε μια ομάδα φοβισμένη, να μην έχει διάθεση (ίσως και δυνάμεις, καθώς οι περισσότεροι σχεδόν περπάταγαν) να ψάξει για δεύτερο γκολ, να κλείνετε πίσω και να περιμένει τον Παπαπέτρου να σφυρίξει και να την λυτρώσει.
Ετσι όμως δουλειά δεν γίνεται και η μπάλα τιμωρεί. Αφού η Λάρισα δεν κατάφερε να ισοφαρίσει στα μισά της επανάληψης με την… ασίστ του Σάντσες που αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται το κατάφερε λίγο πριν το φινάλε. Και παρότι δεν είχε κάνει φάση, η ισοφάριση μύριζε καθώς ο Γρηγορίου φόρτωνε την πλευρά που ο Πογιάτος ξεφόρτωνε (μα τον Πούγγουρα αριστερό μπακ βρε χρυσέ μου άνθρωπε;;;) και εν τέλει το εκμεταλλεύτηκε μια χαρά το δωράκι.
Για να είμαστε ρεαλιστές δεν περίμενα από τη μια στιγμή στην άλλη να δω παπάδες και μπαλάρα. Σε αυτό το ματς όμως, με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, η νίκη δεν χάνεται ρε αδερφέ. Πρέπει να κοιμηθείς για να στο πάρουν. Όπως και συνέβη.
Το «ένας πόντος σε δύο ματς» λέει πολλά, λέει και τίποτα. Στην περίπτωσή μας εστιάζουμε στο «πολλά» γιατί το πράγμα δεν τσουλάει. Φαίνεται από χιλιόμετρα. Ο Πογιάτος φυσικά και δεν ήρθε μόνος του αλλά δυστυχώς φαίνεται με το καλημέρα να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος. Είναι αντιποδοσφαιρικό να κρίνεται ο οποιοσδήποτε από την πρώτη αγωνιστική αλλά εδώ τίθεται η ερώτηση αν μπορεί να το μαζέψει ΑΜΕΣΑ ή για να το πούμε λαϊκά απλά ήρθε και μαθαίνει στου κασίδη το κεφάλι.
Ότι από τα δύο κι αν συμβαίνει η ουσία είναι ΜΙΑ: Ο Παναθηναϊκός κατάφερε με το καλημέρα να ξενερώσει μέχρι και τον τελευταίο του οπαδό και να επιστρέψουμε σε μίζερες και απαξιωτικές συζητήσεις από τώρα. Βασικά κατάφερε να κάνει τον κόσμο του να κλείνει τις τηλεοράσεις, να μην θέλει ούτε να ξέρει τι γίνεται, να μην θέλει να ακούει, να μην πείθεται και να μην ψήνεται από τίποτα και από κανέναν. Ό,τι χειρότερο δηλαδή…
