Είναι ο ποδοσφαιριστής που έχει βάλει 2 γκολ στον Ολυμπιακό, έχει «σκοτώσει» την άμυνα της ΑΕΚ, μέσα στα play offs και μόνο. Το όνομά του συζητιέται στο εξωτερικό, αποτελεί έναν απ’ τους κορυφαίους Έλληνες παίκτες. Και είναι στα 24 του χρόνια, με μια καριέρα λαμπρή μπροστά του, υγεία να έχει. Ο Φώτης Ιωαννίδης.
Αυτό πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται από το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά; Με χαρά; Με σεβασμό; Με εκτίμηση; Με διάθεση των αντιπάλων να τον σταματήσουν για να δείξουν κι αυτοί την αξία τους; Όποια απ’ αυτές κι αν είναι η απάντηση, δε θα προξενήσει εντύπωση. Δυστυχώς όμως, είμαστε στην Ελλάδα. Οπότε το… ελληνικό «δαιμόνιο» εμφανίστηκε και πάλι στην άσχημη εκδοχή του.
Αυτή της κουτοπονηριάς. Των λογικών της δεκαετίας του ’80. Τότε που πάλευαν να σταματήσουν το αστέρι της αντίπαλης ομάδας, μέσω εκνευρισμού, «πόλεμου» νεύρων, τσαμπουκάδων χωρίς καμία αιτία. Γενικούς αρχηγούς-πρότυπα που δεν αρμόζουν στη σημερινή εποχή, προπονητές που κάνουν τα πάντα όχι για μια σωστή ανασταλτική αντιμετώπιση, αλλά για να «τινάξουν» στον αέρα την όποια ηρεμία ενός αγώνα.
Αυτό ακριβώς έγινε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» στο Άρης-Παναθηναϊκός. Όπου Άρης μπορείτε να βάλετε όποιο όνομα ομάδας θέλετε, όπου Ιωαννίδης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε αστέρι ομάδας, ειδικά Έλληνες που είναι και ευκολότερος «στόχος» γιατί καταλαβαίνουν την γλώσσα και το κλίμα ακόμη καλύτερα.
Ποιο λόγο είχε ο Μάντζιος να τη «λέει» κατά τη διάρκεια του αγώνα σε αντίπαλο ποδοσφαιριστή, πέρα απ’ το να του σπάσει τα νεύρα;
Ποιο λόγο είχαν όσοι βρέθηκαν δίπλα στη συνομιλία ενός παίκτη με έναν αντίπαλο προπονητή, χωρίς να απωθεί ο ένας τον άλλο και χωρίς να δείχνει το σκηνικό πως θα ξεφύγει;
Ειδικά ο Γκουγκουλιάς, ως team manager του Άρη, από πού κι ως πού ενώ έχει απομακρυνθεί ο Ιωαννίδης απ’ τον Μάντζιο και ουσιαστικά φεύγει για τα αποδυτήρια, πάει και τον πιάνει απ’ τον σβέρκο με την κλασική κίνηση και καλά να σε ηρεμήσω, η οποία πάντα μα πάντα εκνευρίζει όταν υπάρχει ένταση;
Δυστυχώς όλο αυτό το σκηνικό, στήθηκε απλά και μόνο επειδή πρόκειται για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της αντιπάλου ομάδας. Πρόκειται για ένα παιδί που συζητιέται έντονα και με θαυμασμό εδώ και καιρό, για την αξία, το ταλέντο και την πρόοδό του. Οπότε έγινε αυτόματα ο… στόχος των πρακτικών άλλων δεκαετιών. Απλά για να γίνει η δουλειά μέσω εκνευρισμού και έντασης.
Κοινώς, η εύκολη ελληνική πονηριά. Η τακτική του 1980. Τότε έφτυναν εκτός φάσης, άφηναν ξερό το γήπεδο, έκαναν ντου στα αποδυτήρια. Μόνο που έχουμε 2024…
Αφού είναι ευκολότερο να τον τσατίσουμε με πόλεμο νεύρων, αυτό θα κάνουμε. Γιατί να σκάμε τώρα να βρούμε τρόπο να τον σταματήσουμε ποδοσφαιρικά;
Ξαφνικά ο Ιωαννίδης έπρεπε να γίνει ο κακός, ο νευρικός. Μέσω τσαμπουκάδων, τοξικής αντιμετώπισης απέναντί του και φτάνοντας στο σημείο να ακούει συνθήματα για τη μάνα του απ’ την εξέδρα.
Η εξέδρα πήρε τα μηνύματα από τα στελέχη του Άρη. Και μετά τη μάνα του Ιωαννίδη, έπιασαν και τη Βουλγαράκη. Φταίει η εξέδρα; Προφανώς και όχι. Για τα συνθήματα ο άνθρωπος με τη ντουντούκα καθόταν… στον πάγκο του Άρη.
Δυστυχώς όποιον βλέπουμε να ξεφεύγει, να κάνει πράγματα που δεν έχουν ταβάνι, να ξεπερνά όσα εμείς θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε, αντί να τον θαυμάσουμε, να τον στηρίξουμε και να τον σεβαστούμε, προσπαθούμε να τον τραβήξουμε χαμηλά. Να τον φέρουμε στο δικό μας… ύψος μπας και τον αντιμετωπίσουμε. Αν ούτε τότε μπορέσουμε να το κάνουμε, τότε θα έχουμε να λέμε πως είναι γήινος και τίποτα το ξεχωριστό.
Ισχύει για τον Ιωαννίδη, ισχύει για κάθε παιδί σαν τον Φώτη. Ισχύει για τον Άρη, ισχύει για κάθε νοοτροπία σαν αυτή του Άρη. Η επιλογή όσων πραγματικά νιώθουν από ποδόσφαιρο, δεν είναι να θυμούνται τη στιγμή έντασης, τις ύβρεις για τον Ιωαννίδη κι όσα τέτοια έγιναν στο ματς. Αυτό που κρατάμε είναι η λήξη του αγώνα, έξω απ’ τα αποδυτήρια. Εκεί όπου ο Ιωαννίδης που του έβριζαν τη μάνα χωρίς λόγο, καθόταν υπομονετικά και φωτογραφιζόταν με παιδάκια που φορούσαν τη φόρμα του Άρη ή απλά είναι Αρειανάκια.
Ας καταλάβουν όλες οι ομάδες, πως το ποδόσφαιρο τέτοιες στιγμές θέλει κι έχει ανάγκη. Όχι πρακτικές άλλων δεκαετιών.
