Το πρώτο είναι ο τραυματισμός του Μπάμπα. Η θαυμάσια ευκαιρία, αμάχητης απόδειξης ότι στα γήπεδα δεν παρεπιδημούν ούγκανοι. Οπως θέλουν να μας το περάσουν, τάχα σαν μία σφηκοφωλιά που επωάζει βία, οπότε κλείνουν "οριζόντια" (τι λέξη κι αυτή...) όλες οι, ανά την επικράτεια, θύρες. Οχι, στο γήπεδο πηγαίνουν άνθρωποι της πόρτας δίπλα στη δική μας. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν, και στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Και δεν είναι ότι εκείνη τη στιγμή ο Παναθηναϊκός είχε ένα τρία-μηδέν, οπότε μέσα στη γενική ευφορία θα έπαιρνε κι ο αντίπαλος Μπάμπα ("α, ο καημένος, μακάρι να μη είναι κάτι σοβαρό") ένα μερίδιο, και ένα παλαμάκι, συμπάθειας. Εκείνη τη στιγμή, το ταμπλό έγραφε σκορ σκληρού αποκλεισμού και η κλεψύδρα άδειαζε. Σε αυτή τη συνθήκη λοιπόν, όχι σε κάποια εύκολη, το περιστατικό έβγαλε τον καλύτερο εαυτό των θεατών. Νοιάστηκαν για τον άνθρωπο, πολύ περισσότερο απ' όσο νοιάζονταν για το αποτέλεσμα. Ο αυτοσεβασμός, ο σεβασμός στην ίδια την υπόστασή μας, υπερνίκησε. Να καταγραφεί στα πρακτικά.
Επίσης, με αφορμή τον τραυματισμό του Μπάμπα. Η διάσειση είναι, by far, ο νούμερο-ένα εχθρός της αθλητιατρικής σήμερα. Αν δεν μπορούμε να τρέχουμε μπροστά από το γεγονός, τουλάχιστον ας το αντιμετωπίσουμε έστω τρέχοντας ξοπίσω. Η FIFA στο Κατάρ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο, έβαλε στον κανονισμό του παιγνιδιού την εξτρά (πέραν των πέντε, ή των έξι εάν η αναμέτρηση έχει φτάσει σε παράταση) αλλαγή. Ακριβώς, για περιστατικά όπως αυτό. Concussion substitution. Αντικατάσταση ποδοσφαιριστή, λόγω διάσεισης. Φυσικά, στην αληθινή ζωή η τροποποίηση του κανονισμού δεν υπήρχε περίπτωση να μη χρειαζόταν. Χρειάστηκε. Στο πρώτο, κιόλας, ματς του Ιράν (με την Αγγλία). Αντικαταστάθηκε ο τερματοφύλακας του Ιράν, ύστερα από σφοδρό τράκο με συμπαίκτη. Εφτασε η τροποποίηση, να χρειαστεί ως και στον τελικό. Η Γαλλία, αν δεν περιττεύει η υπενθύμιση, στον τελικό με την Αργεντινή έκανε επτά αλλαγές. Μία, έξω ο παραζαλισμένος Βαράν μέσα ο Κονατέ, ήταν concussion substitution.
Ο Νομοθέτης του Παιγνιδιού δεν τη θέλει, μία (εξ αυτού του λόγου) αριθμητική ανισορροπία. Τη θεωρεί, όχι fair. Γι' αυτό πρόβλεψε την αποκατάσταση της ισορροπίας, ακόμη και στις περιπτώσεις που το δικαίωμα στις αλλαγές ποδοσφαιριστών έχει εξαντληθεί. Δεν προσπαθώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός βρήκε τη φάση να στείλει την παρτίδα στα πέναλτι, επειδή (το δικαίωμα του ΠΑΟΚ στις αλλαγές είχε ήδη εξαντληθεί και) έπαιζε 11-v-10. Ηταν, το γκολ του Λημνιού στο 120'+9', ξεκάθαρη φάση απελπισίας. Θα μπορούσε να "κάτσει" και σε 11-v-11. Φάση απελπισίας, ήταν και η ισοφάριση του Γερεμέιεφ στον αγώνα του πρωταθλήματος τον Οκτώβριο. Εκατσε τότε, σε 11-v-11. Εκείνο που προσπαθώ να πω είναι ότι, στο εξής, ο έλληνας νομοθέτης του παιγνιδιού δεν δικαιούται να αμελεί. Θα είναι αδιανόητο εν ολίγοις, να αρχίσει η επόμενη σεζόν δίχως να έχει ενσωματωθεί στον ελληνικό κανονισμό η concussion substitution. Ας γίνει και κάτι εποικοδομητικό, έτσι...για την αλητεία, σε μία γενική συνέλευση της ομοσπονδίας.
Πάμε τώρα, στα δευτερεύοντα. Υποστήριξα σε προηγούμενες τοποθετήσεις εδώ, ότι ο ΠΑΟΚ δεν είχε αγωνιστικό (ντεφορμάρισμα, "κοιλιά" που λέμε, ή ό,τι άλλο παρεμφερές) ζήτημα. Το μόνο ζήτημα του ΠΑΟΚ ήταν ότι σωρεύτηκαν, το ένα επάνω στο άλλο δίχως ανάσα, ξινά αποτελέσματα. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε αγωνιστικό ζήτημα, και...δεν έχει. Ομάδα ντεφορμέ, ομάδα που σε κάτι πάσχει σοβαρά, δεν "βγάζει" το παιγνίδι που έβγαλε ο ΠΑΟΚ, από την αρχή ως το τέλος την Τετάρτη, στη Λεωφόρο. Μια ομάδα που μπήκε κι έκανε το δικό της αψηφώντας το χάντικαπ, έπαιξε με άνεση σε μη φίλιο περιβάλλον, είχε τον έλεγχο, υπερίσχυσε καταφανώς. Μια ομάδα που "μεγαλώνει" το (μία φορά στα δέκα χρόνια) φαινόμενο-Κωνσταντέλιας, και μεγαλώνει με το φαινόμενο-Κωνσταντέλιας. Ο τρόπος που πλέον ο Κωνσταντέλιας ερωτεύεται την ευθύνη, γιατί αυτή τη φάση καριέρας είναι που ο Κωνσταντέλιας διάγει, τη φάση του έρωτα με την ευθύνη, είναι συναρπαστικός.
Ο Παναθηναϊκός (ενώ βρήκε πια τις σταθερές του και έχει πάψει να τις ανακατεύει πέρα-δώθε, παρά ταύτα) "δεν είναι καλά" και...φαίνεται. Επαιξε τη ρεβάνς γαντζωμένος στην ιδέα να φέρει μηδέν-μηδέν, άμετρα αγχωμένος, σε ένα καθεστώς "ολικής απαγόρευσης" του παραμικρού ρίσκου. Μία, πέρα ως πέρα, στείρα προσέγγιση. Η όλη στάση των ποδοσφαιριστών στον αγώνα, ήταν πολύ πιο αμυντική παρά επιθετική. Ακόμη και των επιθετικών! Επαιρνες την αβίαστη αίσθηση πως ακόμη και οι επιθετικοί, πρώτα για να κάνουν άμυνα μπήκαν, και μετά για να κάνουν επίθεση. Ο Ιωαννίδης "είχε δεν είχε" 45 λεπτά στα πόδια, κι έμεινε μέσα επί 75. Αποσύρθηκε επειδή, ή όταν, ο ΠΑΟΚ σκόραρε. Οταν ο ΠΑΟΚ σκόραρε και δεύτερη φορά δε, μετά (μοναδικός χαφ ο Μπακασέτας και όλοι γιούργια μπροστά) τερματίστηκε...η αλάνα. Ο Παναθηναϊκός δεν εδικαιούτο κάτι, και στο τέλος τα πήρε όλα. Συμβαίνει. Καμιά φορά.
Μία κουβέντα, για Τάισον και Μπακασέτα. Οι δικαστές στον δεύτερο βαθμό, εξάντλησαν την επιείκεια. Οι δικαστές στον πρώτο βαθμό, κινήθηκαν πολύ πιο κοντά στην αναλογικότητα της ποινής (σε σχέση με τη βαρύτητα του περιστατικού). Το περιστατικό δεν ήταν απλή αψιμαχία "μίας αγωνιστικής", δεν ήταν...κλωτσομπουνίδια για 3+ αγωνιστικές, πράγματι οι δύο αγωνιστικές ήταν εντάξει. Εν πάση περιπτώσει, και με τη μία αγωνιστική, το μείζον είναι ότι το ίδιο το περιστατικό φάνηκε να τους συνέτισε. Συνυπήρξαν (ως το γκολ του Ζίβκοβιτς) στον αγωνιστικό χώρο, συχνά σε απόσταση αναπνοής ο ένας από τον άλλον, σαν φρόνιμες κορασίδες που πήραν το μάθημά τους. Ο φάκελος έκλεισε.
