Το κεντρικό χαρακτηριστικό στο πρώτο παιγνίδι του Ολυμπιακού με τον καινούργιο προπονητή, ήταν η σύνεση. Περίπου όπως και στο πρώτο παιγνίδι του Ολυμπιακού με τον προ-προηγούμενο προπονητή, τον Αύγουστο εναντίον της Γενκ. Το σύνηθες σκορ των συνετών παιγνιδιών, είναι το ένα-μηδέν. Και τότε και τώρα, αυτά τα παιγνίδια έκλεισαν στο ένα-μηδέν. Εναντίον της Φέρεντσβαρος, από πάνω μέχρι κάτω όλοι οι επιμέρους αριθμοί "επιβεβαιώνουν" το ένα-μηδέν. Τόσο αντιστοιχούσε πράγματι, στη συνολική εικόνα, να έρθει το ματς.
Ενα ευανάγνωστο ματς. Ο Ολυμπιακός τζόγαρε πολύ, στο άμεσο παιγνίδι. Με τις μεγάλες μεταφορές δίχως ενδιάμεσα σκαλοπάτια, με τις μονομαχίες ψηλά, με το τρέξιμο στις δεύτερες μπάλες. Δεν ενδιαφέρθηκε να απειλεί, όσο ενδιαφερόταν να μη απειλείται. Αυτό για αρχή, ήταν σημαντικό. Να κερδίσει, μία αίσθηση ηρεμίας. Ασφάλειας. Σε αυτό φυσικά, στην αυτοπεποίθηση που κερδίζεται μες από τη ροή της αναμέτρησης, χρειάστηκε, στα 70 δευτερόλεπτα κιόλας, την τύχη μερικών εκατοστών. Να είναι η κόκκινη γραμμή στην αποδώ πλευρά της μπλε, όχι στην αποκεί. Η τύχη μίας φάσης, δεν αναιρεί την ύπαρξη (σεσημασμένου) ζητήματος σε επανειλημμένες, μες στη χρονιά, τέτοιες φάσεις.
Η Φέρεντσβαρος βασίστηκε στο πιο τακτοποιημένο παιγνίδι, όχι κάτι το ιδιαίτερο, απλώς το παιγνίδι μιας νορμάλ δουλεμένης ομάδας. Είχε τη δική της ευκαιρία στην παρτίδα, όσο το καύσιμο ήταν εντάξει. Δηλαδή, για 60-70 λεπτά. Μετά το 70', ο Πασχαλάκης...όλο και απομακρυνόταν από το οπτικό πεδίο τους. Πλέον, δεν είχαν ευκαιρία στην παρτίδα. Είχαν μόνο, να σώσουν την παρτίδα σε ένα μηδέν-μηδέν. Απέτυχαν. Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι το γκρουπ, ερχόμενοι από χειμερινό μπρέικ, ακόμη δεν έχουν 90 λεπτά στις γάμπες. Αλλά με αυτό, αν ευσταθεί ή αν πρόκειται για κάτι άλλο, ας ασχοληθεί αναλυτικά το nemzetisport.hu, όχι εμείς.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν, όντως είχε την τακτική σύνεση, αν θέλετε και τη διεθνή εμπειρία, να τσουλήσει τον αγώνα εκεί που ήθελε και εκεί που, αντικειμενικά, μπορούσε. Να διαιωνίζεται το μηδέν-μηδέν, και να χτυπήσει προς το τέλος μήπως πάρει το κάτι περισσότερο. Συνέβη. Και δεν είναι ότι συνέβη...κατά λάθος. Συνέβη επειδή δύο συγκεκριμένες κινήσεις έβγαλαν, τον απίθανο Φορτούνη από τη μοναξιά στη δημιουργία (Ντανιέλ Ποντένσε) και τον μαχητή Ελ Κααμπί από την απομόνωση στην αντίπαλη περιοχή (Γιόβετιτς). Τα φορτία, μοιράστηκαν. Εύλογη κατάληξη ήταν, το γκολ στο τέλος μιας ωραιότατης επιθετικής ενέργειας, κάπως σαν Παναθηναϊκός στην Τούμπα μία μέρα πριν.
Η μπάλα πήγε αριστερά, ξαναγύρισε στον άξονα, πήγε δεξιά, με αυτές τις μετατοπίσεις οι αποστάσεις των καταπονημένων αμυνόμενων άνοιξαν. Και για μια φορά, δεν πάτησε στην περιοχή "ο εξής ένας" (Ελ Κααμπί, κι όλοι οι άλλοι γύρω-γύρω στα είκοσι μέτρα). Για εκείνη τη φορά, έγινε το στοιχειώδες. Πάτησαν στην περιοχή, και ο Ελ Κααμπί, και ο Γιόβετιτς, και ο Ντανιέλ Ποντένσε. Ο Γιόβετιτς και ο Ντανιέλ Ποντένσε πατώντας, τράβηξαν το μαρκάρισμα των δύο σέντερ-μπακ. Ο Ελ Κααμπί, πίσω από τον Γιόβετιτς και τον Ντανιέλ Ποντένσε, βρήκε ξέφωτο να μπουκάρει. Είναι αξιέπαινο ότι ύστερα από 83 λεπτά άνισου ποδοσφαιρικού ξύλου με τους σέντερ-μπακ, ο Ελ Κααμπί διατήρησε στο μυαλό και στα πόδια τη φρεσκάδα να πάει στο γκολ.
Ερώτημα δεν ήταν ποτέ, αν ο καινούργιος προπονητής θα συμμαζέψει τον αμάζευτο. Θα το κάνει. Το έκανε και πέρυσι, ενόσω η κουβέντα ήταν ακριβώς η ίδια, ο Μίτσελ. Εκεί είδαμε πως το συμμάζεμα, καλό είναι μεν, δεν αρκεί για να σε πηγαίνει μακρυά δε. Αληθινό ερώτημα είναι, γιατί πάλι (για δεύτερη, στη σειρά, σεζόν) πρέπει μες στον χειμώνα να βρίσκεις αυτόν που θα συμμαζεύει τον αμάζευτο. Μία ρεαλιστική ευχή τώρα στον Μεντιλίμπαρ είναι, να γίνει αυτό που δεν κατάφερε πέρυσι ο Μίτσελ. Ο τελευταίος προπονητής του Ολυμπιακού, σε τούτη την περίοδο. Αν γίνει ο τελευταίος, αυτομάτως θα είναι αίσια η πιθανότητα να γίνει και...ο πρώτος της επόμενης περιόδου.
Το ποδόσφαιρο διδάσκει πως οι ανατροπές δεν είναι εύκολα πράγματα. Αν η ρεβάνς στη Βουδαπέστη ερχόταν σε τρεις-τέσσερις εβδομάδες, θα είχαμε υποχρέωση να είμαστε επιφυλακτικοί. Σε μία εβδομάδα μέσα, σκέπτεται κανείς πως δεν είναι πολλά, όσα μπορεί να διαφοροποιηθούν δραματικά. Επίσης, δεν είναι το επίπεδο της Φέρεντσβαρος να σε βάζει σε τέτοιο πλαίσιο σκέψης. Ενα επίπεδο, κατά την ταπεινή εκτίμησή μου, υποδεέστερο σε σχέση με το επίπεδο των ομάδων που αυτή τη στιγμή είναι ένα-δύο-τρία στη βαθμολογία της Σούπερ Λιγκ. Το επίπεδο της Φέρεντσβαρος σήμερα, πιο πολύ γειτνιάζει στο επίπεδο του νούμερο-πέντε της Σούπερ Λιγκ.
Εκατό-μηδέν εννοείται, η στάση μας, υπέρ του να διευκολυνόταν ο Ολυμπιακός ενόψει της ρεβάνς. Οι λίγκες, αυτόν τον ρόλο έχουν. Να διευκολύνουν τα μέλη. Η πτωχή Β' Εθνική πρόσφατα, ανέβαλε το παιγνίδι πρωταθλήματος που είχε να δώσει η (μοναδική εκπρόσωπός της στους "8" του Κυπέλλου Ελλάδος) Νίκη Βόλου ανάμεσα στους δύο προημιτελικούς με τον Αρη. Επιτέλεσε τον θεσμικό ρόλο της. Αριστα. Στην περίπτωση ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, άξιζε ο κόπος να γινόταν το ίδιο.
Εδώ, το πράγμα άρχισε να πάσχει σε σοβαρότητα κατά το εξής. Οι ημερομηνίες των ευρωπαϊκών ματς, ήταν δεδομένες από τον Δεκέμβριο. Οι ημερομηνίες των ματς (στις αγωνιστικές από την 22η έως και την 26η) της Σούπερ Λιγκ, ήταν δεδομένες από τις 23 Ιανουαρίου. Και θυμηθήκαμε 14 Φεβρουαρίου, δηλαδή με χρονοκαθυστέρηση τριών εβδομάδων, να σκεφτούμε Τετάρτη την αναβολή για να τη συζητήσουμε Πέμπτη ώστε να μη παίξουμε την Κυριακή. Οχι σοβαρό, μόνο και μόνο επειδή στο μεταξύ μάθαμε πως η Φέρεντσβαρος, στο ουγγρικό πρωτάθλημα, εξασφάλισε ρεπό. Οταν μπήκε στη συζήτηση δε, να αναβληθεί...ολόκληρη η αγωνιστική, το ήδη έλλειμμα σοβαρότητας απόγινε!
