Οι «χρυσές» εποχές των παραρτημάτων, της βασιλείας του ενός με το χρήμα απ’ την UEFA στην τσέπη, κάτι τέτοιες μέρες έρχονται στη μνήμη των φιλάθλων. Μαζί με εκείνους που τις πολέμησαν σθεναρά κόντρα σε κάθε βολεμένο.
Τέσσερις ομάδες σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Τρεις νίκες και μία ήττα στην πρώτη αγωνιστική του group stage. Σας λένε κάτι αυτά; Προφανώς. Γιατί αμέσως, ασυναίσθητα, το μυαλό και εκατομμύρια ψυχές ταξιδεύουν στις «χρυσές εποχές». Εκείνες που οι τωρινοί θριαμβευτές, είτε πάλευαν με τα οικονομικά προβλήματα, είτε είχαν παραδοθεί σε αυτά. Γιατί όταν επένδυσαν ή όταν είχαν ομάδες ικανές και άξιες επιβράβευσης με τίτλους και εκατομμύρια, αναγκαστικά έβλεπαν τις προσπάθειές τους να αποδεικνύονται μάταιες.
Από τα χρόνια των καμικάζι διαιτητών τύπου Νίκου, Ποντίκη και Τσαγκαράκη μέχρι τα νωπά του Καλόπουλου και του Τρύφωνος, του Παππά, του Σπάθα και των άλλων, του προέδρου Σαρρή, του διαδόχου του Γκιρτζίκη.
Η μνήμη ταξίδεψε μερικά χρόνια πίσω, στα τέλη του 2014, τότε που γεννήθηκε το SDNA μέσα στην αληθινή κόλαση του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Εκείνα τα «δοξασμένα χρόνια» της ΑΕ Καλλονής, της Κασσιόπης, του Πλατανιά, ομάδων που αυτή τη στιγμή αγνοούνται στον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Δεν είναι μακριά ο καιρός που αποτελούσαν παραδείγματα προς μίμηση σύμφωνα με τις «ποδοσφαιρόφατσες» του τόπου. Κι άξιζαν πέρα για πέρα τα μεγάλα αποτελέσματα που έπαιρναν, «σφαγιάζοντας» μέχρι και τους μεγάλους συλλόγους. Πλην ενός φυσικά.
Ήταν εκείνος ο ένας που πάντα χαμογελούσε στο τέλος. Πάντα βρέξει-χιονίσει ήξερε πως θα κερδίσει. Όχι ένα ματς, αλλά τους τίτλους. Οι οποίοι απέφεραν απ’ ευθείας συμμετοχή στο Champions League και… ουρά τα εκατομμύρια ευρώ.
Την ίδια ώρα που οι υπόλοιποι παρά τις μεγάλες ή μικρές επενδύσεις τους, από τον Ιβάν Σαββίδη των πρώτων ετών ή τον Τζίγκερ, από την εποχή Ντέμη ή τον Γιάννη Αλαφούζο, γίνονταν «στόχοι» κριτικής από τον δικό τους κόσμο και τους… αντικειμενικούς, κι έβλεπαν ακόμη και την εμπορική τους αξία να χαμηλώνει γιατί δεν ήταν πρωταθλητές. Άρα τα λεφτά λιγόστευαν γι’ αυτούς.
Το πώς δεν στέφονταν πρωταθλητές, κανέναν δεν απασχολούσε. Άντε να γινόταν αντικείμενο συζήτησης μερικών εβδομάδων, μέχρι να σβήσει μέσα στην προπαγάνδα και στο φανταχτερό ψέμα που «τάιζαν» την ποδοσφαιρική Ελλάδα.
Τα χρόνια εκείνα πέρασαν. Πλέον η Ελλάδα παλεύει για να ανέβει ξανά στην 15η θέση. Διότι ο… βασιλιάς εκείνων των ετών σκοταδισμού, εκτός συνόρων είχε το απόλυτο. Στην αποτυχία. Όποτε έβγαινε απ’ τα σύνορα, ήταν σταθερός και συνεπής στο να μην κατορθώνει τίποτα. Αλλά πανηγύριζε για τα λεφτά που έβαζε στα ταμεία του, τις σχέσεις με μάνατζερς που «έχτισε» γιατί κι αυτοί ήθελαν να έχουν μια σίγουρη και μόνιμη «βιτρίνα» για τα… προϊόντα τους. Εξασφαλίζοντας μεγάλα κέρδη κι από τα παράπλευρα οφέλη, όπως οι πωλήσεις αθλητών.
Από το 1996 μέχρι το 2017 που έπεσε η χούντα. Δυο δεκαετίες που με εξαίρεση μια πενταετία όπου έβγαιναν ακόμα και τρεις στο Ch. League, το ελληνικό ποδόσφαιρο καταποντιζόταν αργά και σταθερά, έμπαινε όλο και πιο βαθιά στο βάλτο. Η τάξη αποκαταστάθηκε, σταδιακά όλοι άρχισαν να βλέπουν φως στο τούνελ, να επενδύουν πλέον χωρίς να πετάνε λεφτά σε τρύπιο βαρέλι. Διακόσια εκατομμύρια ο Σαββίδης, 120 ο Αλαφούζος, τα έχωνε ο Μελισσανίδης.
Ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ είναι οι «ένοχοι» για αυτό που ζούμε σήμερα. Εκείνοι που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι. Τόλμησαν να επιστρέψουν δυναμικά. Τόλμησαν να διεκδικήσουν, να φωνάξουν, να κερδίσουν. Είχαν το θράσος να κοιτάξουν το συμφέρον τους, το οποίο ως δια μαγείας έφτιαξε σε μεγάλο βαθμό το ποδόσφαιρο. Με αποτέλεσμα να μας συζητά ξανά η Ευρώπη. Να υπάρχουμε. Να βγούμε από τον βούρκο.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι σε αυτό το διάστημα της «ανάστασης» του ποδοσφαίρου, ο πόλεμος ήταν ανελέητος. Προκειμένου να επιστρέψουμε στις εποχές των παραρτημάτων, των ομάδων-φωτοβολίδων που μέσα σε λίγα χρόνια εξαφανίζονταν. Των προέδρων-γλαστρών, των αθλητικών δικαστών που εξαφάνιζαν ποινές κατά το δοκούν. Οι χρήσιμες αναλώσιμες άσημες και χωρίς κόσμο ομάδες, που εξυπηρετούσαν το πλάνο δεν υπάρχουν πια. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Κάπου εδώ, πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι εμείς εδώ στο SDNA. Τώρα αντιλαμβανόμαστε στο πλήρες μέγεθός της, την απαίτηση της γραμμής προπαγάνδας κι εξυπηρέτησης του συμφέροντος σκοταδισμού. Εκείνης που μας ζητά να απολογηθούμε. Για τις μάχες που δώσαμε. Προσπαθώντας να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα, παίρνοντας το φιλέτο μπροστά απ’ τα… λυσσασμένα σκυλιά που προστάτευαν όλο το σύστημα.
Να απολογηθούμε επειδή μας λένε ακόμη πως… συκοφαντήσαμε. Γιατί γίναμε το πορτοκαλί site που «χτυπά» τους «καθαρούς» όπως έλεγαν. Ανεξάρτητα απ’ το αν αργά ή γρήγορα η επιβεβαίωση σε ΟΛΑ τα ζητήματα που αφορούσαν κι αφορούσαν τη σαπίλα που γέμισε το ποδόσφαιρο, ήρθε με εμφατικό τρόπο.
Ζητάμε συγγνώμη εμείς οι… SDNA ξεφτίλες. Δεν φαντάζεστε πόση ξεφτίλα νιώθουμε. Αισθανόμαστε υπεύθυνοι για την Πέμπτη που ζήσαμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ζητάμε συγγνώμη που στερήσαμε απ’ τους Έλληνες την ΑΕΚ που μπορούν να της παίρνουν πρωταθλήματα με τους Βάλνερ, την ΑΕΚ που φυτοζωεί και βλέπει ανήμπορη να της φεύγει ο κάθε Μανωλάς, ο κάθε Τζιμπούρ και να καταλήγουν στον ίδιο προορισμό.
Ζητάμε συγγνώμη επειδή στερήσαμε τον Παναθηναϊκό που του αφαιρούσαν βαθμούς όταν έβλεπε κατάματα το πρωτάθλημα, που τον πετσόκοβαν κάθε Κυριακή, που έφτασε μετά από συνθήκες απελπισίας να έχει τον Χρήστο Δώνη για σέντερ φορ και ο κόσμος του απηυδισμένος είχε γυρίσει, λογικά, την πλάτη στο ποδόσφαιρο.
Συγγνώμη που σας στερήσαμε τον ΠΑΟΚ σε ρόλο εύκολου θύματος, τον ΠΑΟΚ των εξαγριωμένων φιλάθλων που κυνηγούσαν διαιτητές μέσα στο γήπεδο, τον ΠΑΟΚ που κυνηγήθηκε από θεούς και κυβερνητικούς δαίμονες όταν έφτιαξε ομαδάρα για σερί τίτλους.
Συγγνώμη που ανοίξαμε τα μάτια στον Άρη. Αναφερόμαστε μόνο για τους συλλόγους, δεν πάμε καν στα θεσμικά όργανα.
Συγνώμη που ο υψηλός ποδοσφαιρικός ανταγωνισμός και οι μάχες μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο εντός των συνόρων ανέβασαν το επίπεδο των ομάδων μας στο σημείο που βλέπουμε όλοι κάθε Πέμπτη, με 4 ομάδες στους ομίλους αντί μίας επί σειρά ετών.
Λάθος μας που βγήκαμε μπροστά σε μια Ελλάδα βολεμένη στο ποδοσφαιρικό σύστημά της. Για να επιστρέψει η χαρά των φιλάθλων, που διαρκώς έβλεπαν με το ζόρι μια κακή ταινία σε λούπα.
Να μας συγχωρήσετε αγαπητοί μας αναγνώστες που σας αναγκάσαμε να ζείτε με την αγωνία για το αν η ομάδα σας θα κατακτήσει τίτλους, τη στιγμή που δε διεκδικούσε τίποτα και είχατε… ήσυχο το κεφάλι σας και δεν τρυπούσε το άγχος το στομάχι σας. Συγγνώμη που δεν αντέχεται το καρδιοχτύπι μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής για να λήξουν ευρωπαϊκά ματς που φέρνουν προκρίσεις και μεγάλες νίκες, ενώ επί σκοταδισμού η Ευρώπη έμοιαζε κάτι μακρινό κι εξωτικό, απλησίαστο.
Λάθος που θα επαναλάβουμε με χαρά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Βλέποντας τόσα εκατομμύρια Έλληνες χαρούμενους να έχουν επιστρέψει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο ποδόσφαιρο δεν φαντάζεστε πόσο… λάθος νιώθουμε για όλες τις μάχες που δώσαμε. Δεν αξίζουν μια συγγνώμη;
