Στον απόηχο της αναμέτρησης της Τούμπας και του 0-0, η Μπεϊτάρ φαντάζει απόλυτα κερδισμένη καθώς το πλάνο του Γιόσι Αμπουκασίς λειτούργησε άψογα. Από την ανάγνωση της ενδεκάδας των Ισραηλινών, ήταν σαφές πως οι φιλοξενούμενοι ήρθαν με σκοπό να «εγκλωβίσουν» τον αντίπαλο και να εξουδετερώσουν τα όποια επιθετικά ατού. Και εκ του αποτελέσματος, το έκαναν με μαεστρία, έχοντας καλά κλεισμένο τον Κωνσταντέλια δεδομένου πως τον έβγαλαν από νωρίς εκτός ματς, απενεργοποίησαν με την αμυντική τους λειτουργία τον βασικό φορ του Δικεφάλου και είχαν μόνιμα έναν παίκτη πάνω στον Αντρίγια.
Ως εκ τούτου, όλο το βάρος έπεσε στ΄αριστερά του Δικεφάλου και στο δίδυμο Μπάμπα - Τάισον που φάνηκε με το «καλημέρα» να πατάει πολύ καλύτερα στο γήπεδο απ΄ότι η δεξιά του πλευρά αλλά και πάλι όταν «έσβησε» η μηχανή του Βραζιλιάνου, αναμενόμενα «έσβησαν» ή για να το θέσουμε καλύτερα λιγόστεψαν και οι όποιες πιθανότητες του ΠΑΟΚ να πετύχει κάτι επιθετικά...
Οι όποιες σέντρες των μπακ του δεν είχαν καμία τύχη, όπως αντίστοιχα και οι στατικές φάσεις που δεν του έδωσαν το παραμικρό, πέφτοντας μονίμως σε ένα τείχος των Ισραηλινών ή πάνω στον Σίλβα, ο οποίος «ζεστάθηκε» από νωρίς, με το πέναλτι που έπιασε. Προφανώς ένα γκολ σε εκείνο το σημείο το σημείο του αγώνα, θα άλλαζε εντελώς τις ισορροπίες του αγώνα και κατ΄επέκταση τη συνολική εικόνα, όπως παραδέχθηκαν ευθέως και οι Ισραηλινοί, αλλά με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό, οι αδυναμίες του ΠΑΟΚ, επιστρατεύοντας Σβαμπ - Τσιγγάρα στα χαφ, είναι γνωστές και υπό τον κίνδυνο να εκτεθούν στη μετάβαση, απέναντι σε μία ομάδα με πολύ καλή φυσική κατάσταση και πολλά τρεξίματα, κινήθηκαν -αναμενόμενα- σε ρηχά νερά.
Ό,τι κι αν δοκίμασε ο Λουτσέσκου στο β΄ημίχρονο, επιστρατεύοντας ακόμη και τον Σαμάτα, κόντρα στη λογική της χρησιμοποίησης παικτών που δεν είναι έτοιμοι, ανακατεύοντας την τράπουλα, η υπεροχή του ΠΑΟΚ δεν μεταφράστηκε ποτέ σε αποτέλεσμα. Αν και αξίζει να σημειωθεί πως ο Τανζανός, για όσο αγωνίστηκε, έδειξε ποιοτικά χαρακτηριστικά και άφησε μία εικόνα αισιοδοξίας. Και με δεδομένο πως ενόψει της ρεβάνς θα μετρήσει κι άλλες μέρες προπονήσεων, μπαίνει για τα καλά στην εξίσωση της κουβέντας για το Ισραήλ. Όπως αντίστοιχα και ο Ντόουγκλας Αουγκούστο, με την επισήμανση δια στόματος του Ραζβάν Λουτσέσκου πως: «ελπίζω όλα να είναι απόλυτα καλά στο μυαλό του Ντόουγκλας, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για εμάς».
Εκεί όπου και η Μπεϊτάρ θα παρουσιαστεί ενισχυμένη, με την επιστροφή του Φρεντ Φράντεϊ στην επίθεση. Είναι ξεκάθαρο πως οι Ισραηλινοί δεν θα «ανοιχτούν» ούτε στο σπίτι τους, έχοντας μία κυνική προσέγγιση στο ματς, παρ΄ότι παίζουν στην έδρα τους, γνωρίζοντας πως ο ΠΑΟΚ μπορεί να τους κάνει τη ζημιά αν βρει χώρους. Ο φορμαρισμένος επιθετικός θα είναι μία από τις δύο αλλαγές που προσανατολίζεται να κάνει ο Αμπουκασίς, διατηρώντας την ίδια συνταγή, από τη στιγμή που κρίθηκε επιτυχημένη, με μία πινελιά ενίσχυσης μπροστά στη λογική αιφνιδιασμού και «εκτέλεσης» του αντιπάλου.
Σε κάθε περίπτωση, το «πρέπει» της νίκης και κατ΄επέκταση της πρόκρισης στο Ισραήλ... βαραίνει τον ΠΑΟΚ και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο ίδιος εξήρε τους παίκτες του, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «είναι η πρώτη φορά στην καλοκαιρινη αυτή προετοιμασία που αισθάνομαι αυτοπεποίθηση από την ομάδα», αν και είναι σαφές πως επρόκειτο περισσότερο για μία κίνηση τακτικής, επιδιώκοντας να «φτιάξει» τους ασπρόμαυρους, να αποσυμφορήσει την πίεση και να απλώσει ένα πέπλο προστασίας πριν τον πρώτο «τελικό» της σεζόν.
Και η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν νοείται να αποδομηθεί η ομάδα στην παρούσα φάση, υπό αυτές τις συνθήκες. Αλλά είναι τόσο νωπό το στραπάτσο με τη Λέφσκι πέρσι, έχει συσσωρευθεί πολύ μεγάλη πίεση και από τα όσα συμβαίνουν στον ΠΑΟΚ φέτος το καλοκαίρι, που δημιουργούν δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στην κριτική και στην αποδόμηση της ομάδας και της δουλειάς που γίνεται.
Αν και οι 18.000 περίπου φίλοι του ΠΑΟΚ που βρέθηκαν εχθές στην Τούμπα, όπως και οι 8.228 που έχουν παραλάβει ήδη τα διαρκείας τους και συνεχίζουν, δείχνουν πως είναι εκεί κι ας «μην έχουμε τον Πελέ, τον Μαραντόνα και τον Νεϊμάρ στην ομάδα μας». Είναι εκεί για τα αυτονόητα...
