Χαμήλωσε τα γόνατά του, κι άρχισε να κουνάει ρυθμικά τα χέρια του μπρος-πίσω, σαν να ήθελε να πετάξει. Έβαλε όση δύναμη είχε και χωρίς να πάρει φόρα προσγειώθηκε στο 1 μέτρο και 63 εκατοστά.
Ακόμα σήμερα 17 χρόνια μετά τις 22 Ιανουαρίου του 2006, κανένας άλλος πεντάχρονος στον κόσμο δεν έκανε μεγαλύτερο άλμα εις μήκος δίχως φορά από εκείνη την επίδοση του λιγνού πιτσιρικά από το Μπρίνε της Νορβηγίας!
Αρκετά χρόνια αργότερα, το Sky Italia είχε την έμπνευση να του τοποθετήσει ένα ταχύμετρο στον αγώνα της Μπορούσια Ντόρτμουντ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν για να μπορέσει να μετρήσει την εξωπραγματική του επιτάχυνση.
Τα κοντέρ άρχισαν να τρελαίνονται. Ένα από τα 60άρια του μετρήθηκε στα 6 δευτερόλεπτα και 64 εκατοστά, ελάχιστα πιο αργό από το ρεκόρ Νορβηγίας στην ίδια απόσταση (6.55) και κοντά στο ρεκόρ Ευρώπης που κατέχει ο Ιταλός Μαρσέλ Γιάκομπς με 6.41!
Όλοι γνωρίζουν ότι είναι ο δευτερότοκος γιος του Άλφι, ενός σκληροτράχηλου Νορβηγού μέσου, που έκανε καριέρα στα αγγλικά γήπεδα με την φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι και της Λιντς και το νήμα της καριέρας του οποίου κόπηκε απότομα, όταν οι ακονισμένες τάπες του Ρόι Κιν διέλυσαν εκδικητικά αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε κάποτε γόνατο.
Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν ότι η μητέρα του Γκρι Μαρίτα Μπράουτ υπήρξε πρωταθλήτρια Νορβηγίας στο έπταθλο, ο αθλητισμός είναι μέσα στο DNA του.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν απλό αθλητή, μα με κάτι άλλο: «Πολύ πριν ξεκινήσει να παίζει ποδόσφαιρο δοκιμάσαμε να τον εντάξουμε σε όλα τα αγωνίσματα του στίβου, ώστε να μπορέσει να μετρήσει τις δυνάμεις του. Εκτός από τον στίβο, έπαιζε επίσης χάντμπολ και έκανε cross-country σκι, μέχρι να γίνει 14.
Ο σημερινός προπονητής της Εθνικής Νορβηγίας στο χάντμπολ έκανε τα πάντα για να τον πείσει να επιλέξει το άθλημα του. Δεν τα κατάφερε», λέει ο πατέρας του, ο οποίος δεν θέλει να επαναλάβει τα ίδια λάθη που έκανε με τον πρωτότοκο γιο της οικογένειας τον Άστορ.
Στην περίπτωση του ήταν φορτικός, πιεστικός, απότομος, ανυπόμονος. Ήταν πίσω του σε κάθε προπόνηση, ήταν απαιτητικός, σκληρός, από πάνω του κάθε μέρα. Τον έκανε να βαρεθεί, να σιχαθεί το ποδόσφαιρο, δεν έπαιξε ποτέ του επαγγελματικά: «Έμαθα πολλά από τα λάθη που έκανα με τον μεγάλο μου γιο. Δεν το χειρίστηκα σωστά. Ο Έρλινγκ ήταν πέντε χρόνια νεότερος και έβλεπα στα μάτια του το πάθος για το ποδόσφαιρο. Αποφάσισα να μείνω στο παρασκήνιο, τόσο στις προπονήσεις, όσο και στα παιχνίδια. Δεν είπα ούτε μία κουβέντα. Δεν χρειαζόταν», παραδέχεται ο Άλφι Χάαλαντ.
Μόνο που δεν ήρθαν όλα τόσα εύκολα, αυτόματα. Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο. Μέχρι τα 14 είχε αργή ανάπτυξη. Αυτό το βουνό από μύες, ήταν ένα φτερό στον άνεμο. Και έπαιζε ως φτερό. Η πρώτη του θέση ήταν εξτρέμ, στην γραμμή.
Ένας από τους πρώτους του προπονητές στην Μπρίνε, ο Αλφ-Ίνγκβε Μπέρντσεν θυμάται ότι είχε τα πάντα: τεχνική, νοοτροπία, τακτική αντίληψη, αλλά του έλειπε κάτι: «Βλέποντας την σωματοδομή από τα άλλα μέλη της οικογένειας του, ήξερα ότι ήταν θέμα χρόνου να αναπτυχθεί. όταν τον έβλεπα πεσμένο του έλεγα να ηρεμήσει και πως σε τέσσερα-πέντε χρόνια θα ήταν πιο μεγαλόσωμους από όλους αυτούς».
Στα 16 του ένιωσε τις ορμόνες του αίφνης να εκρήγνυνται: «το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τρώω κάθε μέρα ασταμάτητα. Ένιωθα ότι δεν χόρταινα ποτέ. Κάθε μέρα ένιωθα το σώμα μου να μεγαλώνει απότομα, ένιωθα πόνους σε όλα μου τα κόκαλα». Μέσα σε ένα καλοκαίρι, από παιδάκι, έγινε «κτήνος»!
Δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Είχε ένα ολοκληρωμένο μονοπάτι καριέρας, πολύ πριν παίξει έστω και ένα επαγγελματικό παιχνίδι στην καριέρα του. Στα 16 επέλεξε την Μόλντε, όχι τυχαία. Εκεί ήταν προπονητής ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ, είχε επιλέξει να μάθει από τον καλύτερο όλων. Στην πρώτη τους συνάντηση πάγωσε: «Μικρέ, είσαι καλός, αλλά δεν έχεις ιδέα από κεφαλιές. Πρέπει να δουλέψεις πολύ σε αυτό», του είπε ορθά-κοφτά. Το δούλεψε τόσο, που σχεδόν το τελειοποίησε.
Μετά την πρώτη του μεγάλη σεζόν στην Νορβηγία είχε προτάσεις από παντού. Απέρριψε τους πάντες και τα πάντα. Την Μπάγερ Λεβερκούζεν, την Χοφενχαϊμ, την Μπριζ, την Γιουβέντους, την Γάνδη, την Λιντς. Το μοναδικό πρότζεκτ που μπορούσε να του εξασφαλίσει το σκαλοπάτι εκτόξευσης λεγόταν Red Bull Salzburg, εκεί ήθελε να πάει, εκεί πήγε.
Η μεγάλη διαφορά του Χάαλαντ δεν βρίσκεται στην σωματική, αλλά στην πνευματική του διάπλαση. Μεγάλωσε, μελετώντας βίντεο των εξπέρ της θέσης. Όχι ενός, όχι μόνο του αγαπημένου του. Όλων!
Του Ζλάταν, του Φαν Πέρσι, του Μέσι, του Αγκουέρο, του Βάρντι, του Νεγκρέδο, του Τζέκο, του Μπαλοτέλι.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να κατανοήσει καλύτερη την ολότητα της δουλειάς του.
Διότι για τον Νορβηγό, το ποδόσφαιρο είναι πρώτιστα δουλειά. Είναι αποστολή!
Χρειάστηκε μόλις δύο λεπτά για να πετύχει το πρώτο του γκολ σε ομίλους Champions League απέναντι στην Γκενκ, 34 για να πετύχει το δεύτερο και 45 για να κάνει χατ-τρικ!
Στο ντεμπούτο του!
Τα social media τρελάθηκαν. Τα σκέτα media το ίδιο. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλείσει τα notifications στο κινητό του. Λίγο μετά τον καθιερωμένο έλεγχο ντόπινγκ, οι γονείς του τον περίμεναν έξω από το γήπεδο και του πρότειναν να πάνε να το γιορτάσουν έξω με ένα κρασί, με μία μπίρα.
Κάθισε μέχρι τη 1 το βράδυ, ήπιε έναν χυμό και επέστρεψε στο γήπεδο της Σάλτσμπουργκ για να ολοκληρώσει την καθιερωμένη αποθεραπεία του μέχρι τις 3 το πρωί. Ένα ρομπότ. Σχεδόν χωρίς συναισθήματα!
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι μία μηχανή. Ένα παγοθραυστικό. Δεν βλέπει τα παιχνίδια του ξανά, δεν βλέπει παιχνίδια αντιπάλων, δεν παίζει μελλοντικά παιχνίδια στο μυαλό του, δεν διαβάζει τους αντιπάλους του, δεν διαβάζει θετικά ή αρνητικά σχόλια για αυτόν στο διαδίκτυο. Δεν αγχώνεται. Δεν στρεσάρεται.
Με δύο λέξεις; «Δεν ενδιαφέρεται».
Δεν τον νοιάζει. Δεν ασχολείται. Έχει γεννηθεί με αφύσικη, υπέρμετρη, εξωπραγματική δόση αυτοπεποίθησης. Λατρεύει την πίεση, την πρόκληση, την δυσκολία. Όσο πιο ψηλό το εμπόδιο, τόσο καλύτερος κι αυτός.
Οι περισσότεροι θα πουλούσαν και την ψυχή τους στον Διάβολο -ως άλλοι Φάουστ- για να μπουν στο σώμα του, να είναι εκείνος. Μην φανταστείτε όμως κάτι τρομερό. Η ζωή του Έρλινγκ Χάαλαντ απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί συναρπαστική.
Ζει -σχεδόν ασκητικά- από επιλογή. Δεν βγαίνει έξω συχνά. Δεν έχει σχέση. Δεν βλέπει πολλές ταινίες. Δεν διαβάζει πολλά βιβλία. Δεν παίζει πολύ Playstation. Δεν, δεν, δεν…
Πως περιγράφει ο ίδιος μία συνηθισμένη του μέρα: «Ξυπνάω το πρωί, πηγαίνω στο προπονητικό κέντρο, κάνω προπόνηση, μετά αποθεραπεία και σχεδόν η μισή μέρα έφυγε. Επιστρέφω σπίτι, χαλαρώνω, προετοιμάζομαι για την επόμενη προπόνηση, φτιάχνω κάτι να φάω και πάω για ύπνο».
Ουάου! Ελάχιστα συναρπαστικό, ειδικά αν είσαι 22 ετών!
Μιας και πιάσαμε τον ύπνο, τον θεωρεί ότι σημαντικότερο υπάρχει στην ζωή του! Όχι, απαραίτητα, ο πολύς ύπνος, αλλά ο ποιοτικός ύπνος. Ο βαθύς ύπνος. Ο χαλαρωτικός. Γι’ αυτό και από την ώρα που δύει ο ήλιος κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με ειδικά γυαλιά που φιλτράρουν την μπλε ακτινοβολία από συσκευές, ώστε να μην επηρεάζεται ο ύπνος του. Λίγο πριν κοιμηθεί κλείνει και το Wi-fi.
Ρομπότ.
Μιας και μιλήσαμε για ρομπότ, για μηχανές, για αλγόριθμους και μικροτσιπ. Αν ο Πεπ Γκουαρντιόλα έπρεπε να τον χαρακτηρίσει μόνο με δύο λέξεις, αυτές θα ήταν «serial… winner». Ένας μανιακός νικητής.
Στην πρώτη του σεζόν στο πιο απαιτητικό περιβάλλον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, εκεί που μερικοί από τους καλύτερους στράικερ στην ιστορία του αθλήματος έφαγαν τα μούτρα τους, εκείνος κάνει τους αριθμούς σμπαράλια.
Στην ρούκι σεζόν του με τους πολίτες μετρά ήδη 42 γκολ σε 37 παιχνίδια, διαλύοντας το ρεκόρ συλλόγου σε μία σεζόν που είχε ο Τόμι Τζόνσον με 38 τέρματα από την σεζόν 1928-29. Ναι, αλλά μένουν ακόμα καμιά… 20αριά παιχνίδια στην σεζόν!
Μετρά ήδη 6 χατ-τρικ, την ώρα που όλοι οι παίκτες της Premier League αθροιστικά μετρούν… 5 και κανείς άλλος στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης πάνω από δύο!
Το πιο απίστευτο; Όλα αυτά δίχως να παίζει καλά! Δίχως να έχει ενσωματωθεί πλήρως στο αυτοματοποιημένο ποδόσφαιρο του Πεπ Γκουαρντιόλα!
Απέναντι στην Λειψία σκόραρε πέντε φορές, μα ακούμπησε την μπάλα μόλις 30 φορές.
Περίπου αυτός είναι ο μέσος όρος του: 27 επαφές με την μπάλα ανά 90λεπτο. Υπάρχουν φορές που κρύβεται, εξαφανίζεται, η μπάλα δεν ακουμπάει πάνω του: «Άλλοτε είναι δικό μας πρόβλημα. Υπάρχουν παιχνίδια όπως αυτό με την Κρίσταλ Πάλας που μένει ακούνητος και είναι δική του ευθύνη. Άλλοτε είναι ευθύνη της ομάδας. Πρέπει να δουλέψουμε πολύ περισσότερο να κάνουμε διαδικασία ενσωμάτωσης του στο παιχνίδι μας πιο γρήγορη», είπε πρόσφατα ο Πεπ Γκουαρντιόλα.
Στο ποδόσφαιρο του Πεπ, οι στράικερ (ή αυτοί που παίζουν False-9) το ευχαριστιούνται λιγότερο από όλους, είναι αυτοί που ακουμπάνε την μπάλα λιγότερο. Τα περσινά στατιστικά λένε πως όσοι έπαιζαν την θέση πέρσι (Γκάμπριελ Ζεσούς, Φόντεν, Στέρλινγκ) είχαν περίπου 55 επαφές ανά παιχνίδι, περίπου όσες φέτος και ο Χουλιάν Άλβαρες.
Υπάρχουν στιγμές που ο Νορβηγός περνάει δεκάλεπτα ολόκληρα δίχως να έρχεται σε επαφή με την μπάλα ούτε μισή φορά!
Μα, δεν τον νοιάζει. Δεν τον ενδιαφέρει. Δεν γκρινιάζει. Αρκεί να σκοράρει. Αρκεί να κερδίζει!
Ο Χάαλαντ δεν είναι συμμετοχικός, δεν πασάρει, δεν ντριμπλάρει, μα παραμένει ένα τέρας στο ορθογώνιο κουτί. Τα περισσότερα φετινά του γκολ είναι από ριμπάουντ και οne touch εκτέλεση.
Αυτό το μυώδες «κτήνος» του 1,94 καταφέρνει να βρίσκει τα τυφλά σημεία των αμυντικών, να κρύβεται γύρω τους, πίσω τους, πλάι τους και να μαζεύει όλα τα ριμπάουντ, με ένστικτα και αντανακλαστικά αιλουροειδούς.
Δηλαδή αν κολλήσει και με το σύστημα της Μάντσεστερ Σίτι, τι πρόκειται να γίνει;
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει στα χέρια του ένα φονικό όπλο. Μόνο που πρέπει να το χειρίζεται με σύνεση, με φειδώ, με προσοχή.
Λίγο μετά το 5ο του γκολ απέναντι στην Λειψία, ο Καταλανός τράβηξε στον πάγκο τον Χάαλαντ από το 62ο λεπτό, δεν του επέτρεψε να κυνηγήσει ένα ιστορικό ρεκόρ: κανείς στην ιστορία του Champions League δεν έχει σκοράρει 6 γκολ σε ένα παιχνίδι.
Δεν το έκανε για να μην σπάσει το ρεκόρ του λατρεμένου του, Λιονέλ Μέσι -καμία σχέση: «Αν κάνει τέτοιου είδους ρεκόρ από τα 22-23 του, μετά θα είναι βαρετό για αυτόν. Η ζωή του θα είναι βαρετή. Τώρα εξακολουθεί να έχει έναν στόχο. Να είναι πεινασμένος. Να του λείπει κάτι», εξήγησε ο παιδαγωγός Πεπ.
Το κινητό του χτυπάει με τον ύμνο του Champions League. Αυτό έχει καημό. Αυτό θέλει να πάρει. Α, κι ένα Μουντιάλ με την Νορβηγία. Αλλά, αυτό είναι πιο μακρινό.
Βλέπει τον Καρίμ Μπενζεμά και τον ζηλεύει: «Ελπίζω στα 35 μου να είμαι κι εγώ έτσι, καλύτερος από σήμερα».
Δεν κάθεται να μετράει τα γκολ του, δεν ονειρεύεται Χρυσές Μπάλες, δεν σκέφτεται ρεκόρ σκοραρίσματος, δεν σκάει για το αύριο, ζει μόνο για το σήμερα.
Ξέρει ότι ο κόσμος του ανήκει, μα δεν τον πολυνοιάζει κιόλας. Με ποια λέξη θα χαρακτήριζε τον εαυτό του;
«Απόκοσμος»…
Πηγές: GQ, Guardian, Sky Sports
