Όποιος πήγε εκδρομή την Κυριακή και το βράδυ είδε την βαθμολογία στην κορυφή του πρωταθλήματος, θα σκέφτηκε «ρε, τι πρωταθληματάρα έχουμε;».
Όποιος έμεινε σπίτι και είδε τα δυο πρώτα ντέρμπι των πλέι – οφ, θα κοιμήθηκε με πονοκέφαλο και την απορία πώς στο καλό θα τελειώσει όλο αυτό.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει μια πρωτοφανή συνθήκη. Βρισκόμαστε στα μέσα Μαρτίου και τέσσερις ομάδες διεκδικούν τον τίτλο. Και μάλιστα οι τέσσερις «μεγάλοι» και πιο εμπορικοί σύλλογοι της χώρας. Όλα θα κριθούν στα συνεχόμενα μεταξύ τους ντέρμπι τις επόμενες εβδομάδες. Στοιχειώδης αγάπη να υπήρχε για το προϊόν καθώς και στοιχειώδεις γνώσεις σωστού μάρκετινγκ, τα παραπάνω θα συνιστούσαν την ονείρωξη της διοργανώτριας αρχής.
Στην Ελλάδα συνιστούν προφανώς έναν εφιάλτη για κάθε εμπλεκόμενο – Σούπερ Λίγκα, ΈΠΟ, Μπένετ, διαιτητές, προπονητές και δυστυχώς -πολλούς – δημοσιογράφους. Ελάχιστοι δείχνουν να έχουν την ψυχραιμία για να διαχειριστούν την περίσταση με ηρεμία (ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και πάλι ξεχωρίζει). Και ακόμη λιγότεροι έχουν την διάθεση. Η πλειονότητα όσων αποτελούν τούτο το γαϊτάνακι των ζουρλών, έχει ποτιστεί τόσο βαθιά με τη νοοτροπία «νίκη να ‘ναι κι όπως να ΄ναι»» που αδυνατεί να δει πέρα από τη μύτη της και τα χρωματιστά γυαλιά της.
Είναι η γνωστή σχολή Ολυμπιακού από τα χρόνια της «παράγκας»: «Τα δικά μας, δικά μας, και τα δικά σας, πάλι δικά μας». Η οποία βρίσκει δυστυχώς ολοένα και περισσότερους πρόθυμους μιμητές. Διότι, θα το γράψω ξανά, στην Ελλάδα ποτέ δεν αγαπήσαμε το άθλημα πραγματικά. Ούτε καν τις ομάδες μας. Τη νίκη αγαπάμε, την επικράτηση εις βάρος του εχθρού, την επίδειξη δύναμης, την επιβολή της προεδράρας.
Την Κυριακή στο «Βικελίδης», μετά από ένα καλό πρώτο ημίχρονο, όπου ο Άρης υπερείχε ξεκάθαρα, στο δεύτερο δεν παίχτηκε καθόλου μπάλα. Κροτίδες, διακοπές, διαμαρτυρίες, ο απαραίτητος Ραζβάν που έδωσε μια ακόμα αφορμή στους οπαδούς του ΠΑΟΚ να τον αποθεώσουν και σε όλους τους υπόλοιπους να τον κράζουν, ο επίσης απαραίτητος Καρυπίδης, ανακοινώσεις άγνοιας των κανονισμών με ρατσιστικούς υπαινιγμούς. Και ένας διαιτητής που δεν διαμόρφωσε αποτέλεσμα, παρά την επικοινωνιακή προσπάθεια του Άρη να πείσει για το αντίθετο, αλλά ήταν επικίνδυνος έτσι κι αλλιώς. Ο Ρουμάνος το είπε σωστά: «Τρελή ατμόσφαιρα από την οποία χάνει το ποδόσφαιρο».
Στη Νέα Φιλαδέλφεια μέτριο ματς, κάκιστος διαιτητής, ο Παναθηναϊκός να βγάζει ανακοίνωση από το ημίχρονο σε στιλ Πανόπουλου, η ΑΕΚ να ζητάει τα ρέστα, καταγγελίες για επεισόδια στη φυσούνα, μια ωραία ατμόσφαιρα κι εκεί.
Προφανώς ο Άμραμπατ έπρεπε να αποβληθεί, προφανώς υπάρχει καθαρό και εκτός θέσης χέρι του Χατζισαφί στην ίδια φάση που υπάρχει και σπρώξιμο του Κουρμπέλη πάνω στον Ιρανό, προφανώς δεν υπάρχει πέναλτι στις καθυστερήσεις, προφανώς μιλάμε κι εδώ για ρέφερι επικίνδυνο και ακατάλληλο για την περίσταση.
Προσθέστε και όσα έγιναν την εβδομάδα που προηγήθηκε με επισκέψεις στους επικεφαλής της διαιτησίας, κληρώσεις – φάντασμα κ.λπ. Και θα έχετε ολόκληρη την εικόνα όχι της ανικανότητας , μα της απροθυμίας των εμπλεκομένων να προστατεύσουν ό,τι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές δηλαδή χτίζουν με σκληρή δουλειά ολόκληρη τη σεζόν. Προτιμούν να το δηλητηριάζουν, είτε με επιλογές ανίκανων διαιτητών, είτε με δηλώσεις, ανακοινώσεις, διαρροές, ενέργειες τοξικότητας, είτε (για να πιάσουμε και το δικό μας συνάφι) διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα. Για ποιο λόγο; Επειδή αυτό ξέρουν κατά βάση, δεν έχουν μάθει κάτι άλλο. Και επειδή φυσικά φοβούνται ότι στο τέλος το πρωτάθλημα θα το πάρει άλλος. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να το έχουν απαξιώσει από πριν. Κι αν το πάρουν οι ίδιοι; Και πάλι το σενάριο είναι έτοιμο: το πιο μάγκικο όλων των εποχών, μόνοι μας κι όλοι τους και άλλα τέτοια γραφικά.
Το πρωτάθλημα το διεκδικούν τέσσερις καλές ομάδες, με δυνατότητες για πραγματικά ωραίο ποδόσφαιρο. Για το επόμενο διάστημα καλούμαστε όλοι να αποδείξουμε στην πράξη κατά πόσον θέλουμε και μπορούμε να υπερασπιστούμε το «δώρο» που μας προέκυψε φέτος ή τελικά το μόνο που μας αξίζει είναι πρωταθλητής από Νοέμβριο για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
