Μερικές φορές χρειάζεσαι απλώς μια στιγμή. Μια στιγμή που θα είναι όλα μαζί σου. Ο Θεός, οι πλανήτες, τα άστρα, το σύμπαν, η μπάλα… Περισσότερο από όλους, εκείνη. Εκείνη δεν έχει το Θεό της και δεν καταλαβαίνει από πλανήτες, άστρα, σύμπαν και ψυχολογία. Θέλει να πάει εκεί που πρέπει; Θα πάει. Θέλει να καταλήξει εκεί που θα ήθελες; Θα καταλήξει. Διαφορετικά, όσο κι αν εσύ επιμένεις, όσο και να μπορεί να το θες, δεν πρόκειται να συμβεί. Ο Στίβεν Τσούμπερ το γνωρίζει καλά. Χρόνια στο κουρμπέτι, χρόνια στα γήπεδα, η καριέρα του στήθηκε με τα καπρίτσια της. Πότε θέλει και πώς το θέλει. Υπέφερε για να την πείσει. Υπέφερε για να πείσει τον κόσμο ότι επέστρεψε.
Υπέφερε όταν έχανε το πέναλτι με τον Λεβαδειακό… Πέναλτι που εκτέλεσε ακριβώς για να μπορέσει να πάρει περισσότερη ψυχολογία. Για να μπορέσει να τον αποθεώσει ο κόσμος. Το άξιζε σε εκείνο το ματς.
Υπέφερε όταν έχανε σπουδαίες ευκαιρίες. Μία. Δύο. Τρεις. Να προσπαθείς να πάρεις μέρος σε ένα πάρτι, να μην βρίσκεις παρτενέρ να χορέψεις και να επιστρέφεις απογοητευμένος στην καρέκλα σου.
Υπέφερε, πιο πριν, και στην κερκίδα. Όταν ήταν σαν επίτιμος καλεσμένος στο πάρτι, αλλά απαγορευόταν να πλησιάσει – μπορούσε μόνο να κοιτάζει. «Ήμουν πολύ χαρούμενος που κερδίζαμε σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Δεν απολάμβανα το γήπεδο από τον αγωνιστικό χώρο, αλλά από τις εξέδρες. Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο, αλλά… κουράστηκα, ήθελα πολύ να κατέβω στον αγωνιστικό χώρο! Στην αρχή ήταν δύσκολα, αλλά έκανα τις επιλογές που έκανα και χρειάστηκε να υποφέρω μετά. Όμως, όλα τελείωσαν και ανυπομονώ να κατέβω στον αγωνιστικό χώρο. Να πανηγυρίσω από εκεί με τους φανταστικούς οπαδούς μας, με την ομάδα, σε αυτό το υπέροχο γήπεδο.
Η «Αγιά Σοφιά» τον περιμένει…
Σε αυτό το υπέροχο γήπεδο έχει τρέξει. Έχει πασάρει. Έχει χάσει ευκαιρίες. Έχει δώσει ασίστ. Έχει πανηγυρίσει μεγάλες νίκες. Ακόμα δεν έχει σκοράρει. Ακόμα δεν έχει ακούσει το όνομά του και δεν έχει αποθεωθεί. Δεν έρχονται πάντα και όλα ακριβώς όπως τα θέλουμε και οι επιλογές μας είναι συχνά σκληρότερες από τις αντοχές μας. Μια επιλογή του ήταν εκείνη που έσβησε ένα όνειρό του. Την ώρα που θα έπρεπε να προετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή του κόσμου, εκείνος έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο.
Αντί να ταξιδεύει για την Ελβετία, ώστε να βρίσκεται δίπλα στους συμπαίκτες του, εκείνος έστελνε μήνυμα μέσω των social media. Ο πόνος, βλέπετε, είναι μερικές φορές πιο δυνατός από τη φιλοδοξία. «Εδώ κι αρκετούς μήνες, έχω αντιμετωπίσει έναν τραυματισμό που δεν μου επιτρέπει να είμαι ο παίκτης που μπορώ να είμαι στο 100%. Το να αποφασίσω να κάνω μια μικρή επέμβαση και να εγκαταλείψω ένα όνειρο δεν ήταν εύκολο, αλλά ήταν η σωστή απόφαση για την υγεία μου. Δυστυχώς στο ποδόσφαιρο πολύ συχνά ξεχνάς που βρίσκεσαι στη ζωή και τι έχεις ήδη πετύχει, γιατί πάντα παρακολουθείσαι και αξιολογείσαι από παιχνίδι σε παιχνίδι».
Στις 10 Νοεμβρίου η ανακοίνωσή του ήρθε λίγο ξαφνικά. Στο ιατρικό δελτίο της ΑΕΚ το όνομά του έπαιζε συχνά-πυκνά. Ενοχλήσεις, θλάση, τράβηγμα, θεραπεία, ατομικό πρόγραμμα ̇πληρώνεσαι για να αντέχεις. Όχι, δεν πληρώνεσαι για να αντέχεις. Ο αθλητής έχει ένα χαρακτηριστικό που λογικά θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Και όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο που έχει παίξει, τόσο πιο δύσκολο είναι να αποκολληθεί από αυτό. Είναι αθλητής. Αυτό σημαίνει ότι θέλει να προπονείται, θέλει να παίζει, θέλει να νιώθει ενεργός. Το αντίθετο μπορεί να τον διαλύσει ψυχολογικά.
Ο Στίβεν Τσούμπερ δεν είχε έρθει στην ΑΕΚ για να παραβρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις και να τρώει burger. Ήρθε για να παίξει. Το έδειξε από την πρώτη του εμφάνιση στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το έδειχνε σε κάθε του εμφάνιση εκείνο τον πρώτο καιρό, όταν το να κρύβεις το πρόσωπό σου στον πανηγυρισμό ήταν η viral στιγμή που έδινε κέφι σε μια ΑΕΚ που δεν έλεγες ότι ακμάζει. Στην μετριότητα ήταν και εκείνος μέτριος. Δεν του έφτανε. Το έδειχνε, το φώναζε, έψαχνε τρόπο να ανατρέψει την κατάσταση, να ηγηθεί μιας ομάδας, στην οποία έβλεπε το μέλλον του. Η διοίκηση της Ένωσης ευτυχώς δεν παρασύρθηκε από την εικόνα του μετά το πρώτο δίμηνο. Όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει σε ένα από τα σχόλιά του ο Ντέμης Νικολαΐδης, «όπως πάει η ΑΕΚ, θα βγάλουμε άχρηστο και τον Τσούμπερ». Δεν έγινε. Ο Ματίας Αλμέιδα έδωσε την έγκρισή του, η διοίκηση προχώρησε στην απόκτηση των δικαιωμάτων του και ο κόσμος περίμενε να δει τα καλύτερα να έρχονται.
Δεν ήρθαν. Ο Στίβεν δεν ήταν ο ίδιος ο παίκτης που και ο ίδιος ήθελε. Ξεκίνησε τη σεζόν βασικός στο – ας μην κρυβόμαστε – κακό πρώτο διάστημα για την ΑΕΚ. Πονούσε, καθόταν έξω, δεν πονούσε, έμπαινε, πονούσε ξανά. Δεν είναι αυτό ποιότητα προπόνησης, δεν είναι καν ποιότητα ζωής. Η μεγάλη απόφαση ήταν δική του.
«Κάποια στιγμή στη ζωή σου πρέπει να καταλάβεις ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από το να ακολουθείς το όνειρό σου. Είναι η υγεία σου και τα προβλήματα που μπορεί να σε ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια. Υπέφερα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, οπότε στο τέλος δεν χρειάζεται να αποδείξεις κάτι σε άλλους ανθρώπους. Χρειάζεται να είσαι χαρούμενος με το ποιος είσαι. Αυτό το κατάλαβα λίγο αργά, γιατί θα έπρεπε να κάνω αυτή τη διαδικασία νωρίτερα. Αλλά τώρα, όλα είναι καλά. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, αλλά όταν άρχισα να νιώθω καλύτερα, ήξερα ότι ήταν η καλύτερη απόφαση για το μέλλον μου».
Το μέλλον του άρχισε να το βλέπει σαν trailer. Και σαν οπαδός. Κάπου ανάμεσα σε πάγκο και κερκίδα, στο μακρύ και ατελείωτο διάστημα της αποθεραπείας. Να είσαι παίκτης της ΑΕΚ και να μην μπορείς να παίξεις στην Αγία Σοφία; Κατάρα! Να βλέπεις την ομάδα σου να κερδίζει και να το χαίρεται; Ευχή. Αλλά κάπου ανάμεσα στην ευχή και την κατάρα, ο ίδιος έπρεπε να βρει ισορροπία. Για να μάθεις να ισορροπείς πρέπει πρώτα να μπορείς να πατάς δυνατά στα πόδια σου. Να νιώσεις ότι πατάς. Ο Στίβεν Τσούμπερ επέστρεφε σιγά-σιγά. Έπαιξε στις 28 Δεκεμβρίου ξανά και μάζευε κι ας είναι ρόγες. 24, 17, 9, 18, 16 και ΤΖΟΚΕΡ ο Στίβεν!
Στο πέμπτο του ματς στο πρωτάθλημα, ήρθε η στιγμή. Εκείνη το αποφάσισε. Η κάθετη πάσα του Μάνταλου να πάει εκεί ακριβώς που πρέπει, το πλασέ να πάει ακριβώς εκεί που πρέπει – να γίνουν όλα ακριβώς όπως πρέπει για να μην είναι απλά και μόνο ένα ακόμα γκολ. Να είναι γκολ λύτρωσης. Γκολ τίτλου. Γκολ νίκης. Όλα όσα ήταν για την ΑΕΚ το γκολ του Στίβεν Τσούμπερ στις καθυστερήσεις του αγώνα με τον Ιωνικό. Εκεί, ναι. Τότε, ναι. Νιώθεις να αναγεννιέσαι. Νιώθεις ότι έχεις επιστρέψει. Η ΑΕΚ πήρε εκείνο το απόγευμα τρεις βαθμούς από τον Ελβετό άσο, μόνο και μόνο για να πάρει τρεις ακόμα χθες. Έξι στο σύνολο από τον μέσο που βαφτίστηκε επιθετικός στα τελευταία παιχνίδια.
Τι ακόμα του απομένει; Το γκολ στην «Αγία Σοφία». Ο Ολυμπιακός, απέναντι στον οποίο έχει ήδη φτιάξει παράδοση, είναι μια καλή ευκαιρία. Και όλοι οι… χρήστες των κοινωνικών δικτύων περιμένουν την επόμενη εικόνα προφίλ του.
