Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού θεωρείται μία από τις κορυφαίες ταινίες των τελευταίων 20 ετών. Για όσους δεν την γνωρίζουν ή δεν την έχουν δει, ο πρωταγωνιστής, που τον υποδύεται ο Τζιμ Κάρεϊ, προσπαθεί να διαγράψει εντελώς την σχέση του από το μυαλό του, όμως οι αναμνήσεις του δεν «φεύγουν»: Αντίθετα, η δύναμη της αγάπης και το ισχυρό αποτύπωμά της στη μνήμη του αλλάζουν εντελώς το mindset του, αφού στην πορεία καταλαβαίνει το λάθος του και προσπαθεί να επιστρέψει ξανά στην αρχή. Το ίδιο ακριβώς κάνει - τελικά - και η κοπέλα του (που την υποδύεται η Κέιτ Γουίνσλετ), η οποία πρώτη θέλησε να διαγράψει οτιδήποτε αφορούσε τον αγαπημένο της.
Χθες το βράδυ, στο Κατάρ, ένα άλλο Καθαρό Μυαλό, μία πραγματική ιδιοφυΐα, βρήκε επιτέλους την Αιώνια Λιακάδα του «σβήνοντας» μονομιάς όλα τα «αλλά» αυτού του κόσμου και όλες τις αμφιβολίες για το πιο ανούσιο ίσως debate των τελευταίων 20 ετών.
Συμπτωματικά, η ταινία του Μισέλ Γκοντρί προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2004. Την ίδια περίοδο, ο πρωταγωνιστής της μίας υπέροχης ποδοσφαιρικής ιστορίας ξεκίνησε να δείχνει στον κόσμο το αστείρευτο ταλέντο του. Με μακρύ μαλλί, με κάπως... παράξενο σουλούπι, με το «30» στην πλάτη, στη σκιά του Ροναλντίνιο.
Από τότε, έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια. Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά σχεδόν μία εικοσαετία. Η γενιά μου - αν δηλαδή είσαι μεταξύ 20-35 ετών - έζησε τον Λιονέλ Μέσι από την πρώτη στιγμή του στην «κεντρική» σκηνή, την 16η Οκτωβρίου του 2004 μέχρι σήμερα. Μεγαλώσαμε βλέποντας αυτόν τον τύπο να κάνει πλάκα σε όλους. Τα ελληνικά, η πιο πλούσια και «γεμάτη» γλώσσα στον πλανήτη, ίσως είναι φτωχά για να περιγράψουν όλα όσα έκανε ο «Κοντός» στα γήπεδα. Όταν ήταν 20, ήταν ο καλύτερος. Στα 25, το ίδιο. Στα 30, πάλι. Τώρα, οδεύοντας προς το 36ο έτος της ζωής του, κάθεται επιτέλους σε έναν θρόνο που τον περίμενε με χαραγμένο το όνομά του στην πλάτη. Ξανά με την ταμπέλα του κορυφαίου.
Κανένας δεν περίμενε αυτόν τον τίτλο για να δει την Αλήθεια. Αυτοί που υποτιμούν την μαγεία, απλά δεν θέλουν να την δουν ή εθελοτυφλούν. Ο Μέσι είναι ένα φαινόμενο και τα φαινόμενα δεν μπορείς (ή και δεν πρέπει) να τα αναλύεις. Ακόμα και αν η Αργεντινή έχανε χθες, ο τελευταίος ατόφιος και «καθαρός» ποδοσφαιριστής, αυτός που μπορεί να σε αφήσει με ανοικτό το στόμα κάνοντας... μάγια και όχι με ένα τρομερό σπριντ ή άλμα, είναι ο καλύτερος της γενιάς του. Δεν έχει νόημα να οδηγήσουμε την συζήτηση στο κομμάτι του καλύτερου ever. Για εμάς, τους 20-35, δεν χωρά αμφιβολία ότι δεν είδαμε κάτι καλύτερο, κάτι πιο ανθεκτικό στον χρόνο, κάτι τόσο πλήρες, κάτι τόσο μαγικό, κάτι τόσο μοναδικό και ξεχωριστό.
Είναι ίσως λάθος να μπαίνουν στην κουβέντα οι αριθμοί, γιατί έτσι εκλογικεύεις το απίστευτο, αλλά στην περίπτωση του Μέσι πρέπει να αναφερθούν κάποιες σκέψεις, κυρίως γιατί η απέναντι μεριά (που δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν) «ζούσε» τόσα χρόνια με επιχειρήματα που δεν είχαν την παραμικρή βάση.
Στο πιθανότατα τελευταίο μεγάλο τουρνουά με την Εθνική, ο «Πούλγκα»... έσπασε ό,τι ρεκόρ βρήκε μπροστά του. Ήταν πέντε φορές ο MVP του αγώνα (!) και ανέβασε το ποσοστό του για αντίστοιχο βραβείο σε αγώνα Μουντιάλ στο απίστευτο 42,3% (11/26), σκόραρε εφτά φορές, μοίρασε τρεις ασίστ και ήταν ο κορυφαίος σε συνολικά σουτ, συνολικά σουτ στην εστία, στις περισσότερες ευκαιρίες που δημιούργησε για τους συμπαίκτες του και στα κερδισμένα φάουλ. Α, επίσης ήταν δεύτερος στα γκολ, στις επαφές στην αντίπαλη περιοχή και στις πάσες προς την αντίπαλη περιοχή. Στα 35 του. Μετά από ήττα στο πρώτο ματς, με ταμπέλα «do or die» σε όλες τις αναμετρήσεις και με μεγάλες βοήθειες σε όσα δεν «γράφονται» ποτέ στα stats (playmaking, στήριγμα στα χαφ, key passes).
Στο ματς της ζωής του, σε ένα παιχνίδι απίστευτης έντασης και σε ένα καρμικό ραντεβού με την ιστορία όπου το βάρος ενός Έθνους (που πάντα υπήρχε) ήταν... τριπλάσιο στις πλάτες του, ο πρωταγωνιστής του Μουντιάλ σκόραρε δύο φορές σε τέσσερα on target σουτ, δημιούργησε τρεις ευκαιρίες, είχε 11 πάσες προς την αντίπαλη περιοχή και 34 προς το αντίπαλο ⅓. Σκόραρε επίσης το πρώτο πέναλτι στην ψυχοφθόρα διαδικασία και γενικά, παρότι δεν ήταν τόσο καλός όσο στα προηγούμενα ματς, έπαιξε ξανά σαν... Μέσι.
Το τέλος του συγκλονιστικού αγώνα τον βρήκε εκεί ακριβώς που έπρεπε να είναι: Αγκαλιά με την κούπα, μαζί με τους συμπαίκτες του, του Αργεντινούς που ταξίδεψαν στο Κατάρ και όλους τους υγιείς ποδοσφαιρικούς εκεί έξω. Ας είμαστε ειλικρινείς: Όλοι ήθελαν να το πάρει ο Μέσι. Όχι η Αργεντινή, ο Μέσι. Ακόμα και ο Ζινιάκ, που έπαιξε στην Εθνική Γαλλίας, είπε ακριβώς το ίδιο: Ο Θεός, η μοίρα, το σύμπαν, ό,τι σας κάνει, του χρωστούσε κάτι. Ένα μικρό κενό σε ένα υπέρλαμπρο παλμαρέ, μία κουκίδα που - ξαναλέμε - δεν θα άλλαζε το ποδοσφαιρικό του status, αλλά θα έδινε, μία και καλή, την καλύτερη ποδοσφαιρική απάντηση.
Ο Μέσι το «τερμάτισε». Τελείωσε. It's over. Τα πήρε όλα. Ακούμπησε την μπάλα με το αριστερό και πέρασε όλα τα «αλλά» αυτού του κόσμου.
«Περπατάει».
«Δεν τσαλακώνεται».
«Τον κουβαλάνε».
«Στα μεγάλα ματς κρύβεται».
«Δεν αντέχει».
«Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι καλύτερος»
6/6! 100%! Μέσα σε ένα τουρνουά ενός μήνα και σε λίγα μόλις ματς, ο «Κοντός» διέγραψε ξανά οτιδήποτε -λογικό η παράλογο- ακούστηκε όλα αυτά τα χρόνια εναντίον του. Το είχε κάνει ήδη τόσες και τόσες φορές, αλλά τώρα είδαν και οι... τυφλοί. Το έκανε στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση, με συμπαίκτες που ναι μεν έδωσαν τα πάντα ως overachievers αλλά σίγουρα δεν τους λες top class, με πιτσιρικάδες, με αναποδιές, με τεράστια πίεση από την φάση των ομίλων. Άλλοι είχαν πιο «δυνατά» ρόστερ, κάποιοι άλλοι δεν έφτασαν ούτε στο 50% της απόδοσης του Αργεντινού. Πλέον, υπάρχουν μόνο «ναι» στη λίστα. Καμία αμφιβολία, καμία σκιά.
Το ποδόσφαιρο, το αληθινό ποδόσφαιρο, κέρδισε. Ο Μέσι κέρδισε. Άφησε πίσω μία γεμάτη δεκαετία (και βάλε) με στεναχώρια, με χαμένους τελικούς, με δάκρυα, με αποχώρηση. Είδε τον Ιγκουάιν να χάνει τα... άχαστα, ηττήθηκε από την Χιλή στο Κόπα Αμερίκα, στο προηγούμενο Μουντιάλ έμεινε εκτός από νωρίς, σταμάτησε όταν ένιωσε ότι δεν τον στηρίζουν όσο θα έπρεπε. Βρήκε όμως την δύναμη, συνάντησε - επιτέλους - έναν νορμάλ προπονητή και παίκτες ικανούς να τον βοηθήσουν και να παίξουν κυρίως γι'αυτόν. Όπως και στην ταινία, πάτησε delete σε όλες του τις αναμνήσεις. Πάλεψε όσο ποτέ ξανά, τσακώθηκε με αντιπάλους, έβρισε, ήταν πιο αρχηγός από ποτέ, επικαλέστηκε μέχρι και τον Ντιέγκο σε μία ανατριχιαστική στιγμή. Πανηγύρισε με όλη του την καρδιά, σαν ένα μικρό παιδί, νιώθοντας την μεγάλη ανακούφιση και την υπέρτατη τιμή. «Έσπασε» από την συγκίνηση, αγκάλιασε τους συμπαίκτες του, έφτασε στη μεγαλύτερη κορυφή του ως νο1, ως ο καλύτερος.
«Αυτό το τρόπαιο ήθελα σε όλη μου την ζωή. Υποφέραμε πολύ, αλλά τα καταφέραμε. Είναι πανέμορφο, είναι τρελό. Το ήθελα πάρα πολύ»: Μέσα στον χειμώνα, ο Μέσι βρήκε την Αιώνια Λιακάδα του. Και τώρα, δεν μπορεί κανένας και τίποτα να του την πάρει. Είναι δική του. Είναι για πάντα εδώ.
