Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή δεν θυμίζει... τίποτα. Ούτε Ολυμπιακό, ούτε καν ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι ένα σύνολο αθλητών (;) που μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει κάτι που τυπικά αποτελεί ποδόσφαιρο, αλλά ουσιαστικά είναι μπάλα αλάνας. Το ίδιο το σπορ όμως πλέον δεν συγχωρεί κάτι τέτοιο. Οι Μακάμπι Χάιφα και οι Καραμπάχ αυτού του κόσμου δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα σε τεχνογνωσία από τους μεγάλους της Ευρώπης. Δεν έχουν την ποιότητα και τα λεφτά τους, όμως ότι χάνουν από εκεί το κερδίζουν με τη δουλειά, την ομοιογένεια, την τακτική και τις «έξυπνες» αγορές τους. Ό,τι δηλαδή έκανε και ο Ολυμπιακός της τετραετίας Μαρτίνς ως επί το πλείστον. Έτσι, όταν σε βρίσκουν σε τέτοια θλιβερή κατάσταση, προφανώς και θα σε διαλύσουν. Όταν η μία ομάδα κάνει απλώς τα βασικά πάνω στο χορτάρι και η άλλη δεν έχει ούτε υποψία πλάνου και τακτικής, δεν έχει την παραμικρή ομοιογένεια και όπως φαίνεται δεν έχει καν τις δυνάμεις για να βγάλει πάνω από μία ώρα αγώνα σε θέση επίθεσης, τότε τα 0-3 και τα 0-4 είναι λογικά και αναμενόμενα. Όπως είχε γραφτεί και το καλοκαίρι σε αυτή τη στήλη, αυτή είναι η δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου.
Βεβαίως, όσο περνά ο καιρός, ο Ολυμπιακός αρχίζει και στερεύει από χρόνο. Στο πρωτάθλημα βρίσκεται ήδη στο -7 πριν την παρέλαση και στην Ευρώπη λογικά λέει αντίο μετά το τέλος των ομίλων αφού είναι αδύνατο να βρει κανείς τον τρόπο που αυτή η ομάδα θα μετατρέψει το 0/3 και κυρίως την τωρινή εικόνα της, σε πρόκριση έστω και ως 3η για να συνεχίσει στα νοκ-άουτ του Conference. Όπως όμως φαίνεται και αποδεικνύεται επί χόρτου -κάτι που δεν ήταν και... μυστικό δηλαδή- όσα θερίζει τώρα με αποτελέσματα και εικόνα που βγάζει τον κόσμο από τα ρούχα του, τα είχε σπείρει τους μήνες που προηγήθηκαν.
Σύμφωνοι, είναι ακόμη νωρίς. Όχι τόσο για την Ευρώπη, αφού εκεί όλα δείχνουν να παίρνουν τον δρόμο τους, αφού όσοι έμειναν στη λίστα και έχουν δικαίωμα συμμετοχής φαίνεται πως δεν είναι αρκετοί για να αλλάξουν την κατάσταση. Για την Ελλάδα ωστόσο, χρόνος υπάρχει. Όπως υπάρχουν και δύο μεγάλα ερωτήματα. Το πρώτο, εάν όσοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής στη Super League είναι... όντως πολύ καλύτεροι από τους υπόλοιπους και εάν μπορούν να βρεθούν εγκαίρως στην αγωνιστική κατάσταση που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Θα φανεί και αυτό εξαιρετικά σύντομα...
Το δεύτερο ερώτημα είναι μάλλον... φιλοσοφικό: εάν αρκετούς μήνες μετά φανεί ότι η σεζόν χάνεται οριστικά, θα βγει άραγε κανείς από τη διοίκηση ή ακόμη ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης να μιλήσει για το φετινό καλοκαίρι; Να πει τί έγινε; Τι δεν έγινε; Γιατί έγινε ή δεν έγινε; Γιατί άλλαξαν τρεις προπονητές; Γιατί άλλαξε δύο φορές όλο το ρόστερ; Γιατί ο σχεδιασμός της τετρατίας Μαρτίνς που λειτουργούσε υποδειγματικά έγινε και πάλι ένα τεράστιο... ό,τι να 'ναι; Στην τελική, να αναλάβει απλώς κάποιος την ευθύνη για όσα (δεν) βλέπουμε και να ακουστεί από τα αρμόδια χείλη ότι το φετινό καλοκαιρινό πάθημα του χειρότερου ίσως σχεδιασμού στα χρονικά, έγινε μάθημα. Εκτός αν στην ΠΑΕ πιστεύουν ότι εν έτει 2022 ο κόσμος θα πιστέψει και πάλι ότι για την κατάσταση της ομάδας θα φταίνε ως το τέλος ο... Μαρτίνς με τον Κορμπεράν.
Μιλώντας βεβαίως για τον χρόνο που υπάρχει, να υπενθυμίσουμε ότι το 0-3 από την Καραμπάχ ήταν το 15ο επίσημο ματς της σεζόν, όχι το... δεύτερο. Ναι, το δεύτερο του Μίτσελ, όμως και πάλι ο χρόνος ταυτόχρονα πιέζει. Η διακοπή για τις Εθνικές ελάχιστα πράγματα βελτίωσε επί της ουσίας και ας μου επιτραπεί να μην δώσω ιδιαίτερη σημασία στο 2-0 επί του Ατρομήτου. Εάν φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για Ολυμπιακό και να θεωρούμε «βελτίωση» ή να μένουμε ικανοποιημένοι επειδή οι παίκτες του άλλαξαν 3-4 μπαλιές σε πέντε διαφορετικές περιπτώσεις σε ένα εντός έδρας ματς απέναντι στον (πάντα τίμιο) Ατρόμητο, τότε πάσο, δικό μου το λάθος. Επειδή όμως μάλλον οι απαιτήσεις όλων είναι πολύ υψηλότερες, το τί πραγματικά δουλεύει ο Μίτσελ με το υλικό που έχει στα χέρια του θα φανεί στον επόμενο ενάμιση μήνα. Το... κακό για τον Ισπανό είναι ότι στο διάστημα αυτό έχει να δώσει ακόμη δέκα ματς ως τη διακοπή του Μουντιάλ, με τρία ευρωπαϊκά και με τρία ντέρμπι που θα δείξουν αν θα μείνει εκτός μάχης τίτλου από τον Νοέμβρη...
Μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα όπως το 0-3 από τους πρωταθλητές Αζερμπαϊτζάν είναι πολύ εύκολο για κάποιον να γίνει μάντης κακών. Ταυτόχρονα όμως, η ίδια η εικόνα της ομάδας που παραμένει σε αποκαρδιωτική κατάσταση, είναι που δεν σου αφήνει και πολλά άλλα περιθώρια. Σε κάθε περίπτωση, ας κάνω και κάτι που δεν συνηθίζω μέσα από αυτή τη στήλη, δηλαδή δύο προβλέψεις: μετά το αποτέλεσμα αυτό, ο «γάτος» Μίτσελ θα «παρατήσει» την Ευρώπη. Το τρένο εκεί έχει φύγει και δεν γυρνάει πίσω, με τον Ολυμπιακό να ψάχνει πολλά και δύσκολα πράγματα πλέον. Εάν ο Ισπανός δεν θυσιάσει τα επόμενα τρία παιχνίδια με σκοπό να έχει την ομάδα του έτοιμη στα ελληνικά ντέρμπι, θα κινδυνεύσει να χάσει πολλά περισσότερα. Σε βάθος χρόνου, αυτή η ήττα από την Καραμπάχ ίσως λοιπόν αποδειχθεί... ό,τι καλύτερο για το πρωτάθλημα, αφού φαίνεται πως στη φετινή ομάδα των «ερυθρόλευκων» όχι απλά δεν χωράει δεύτερο καρπούζι κάτω από την ίδια μασχάλη αλλά οριακά χωράει και το πρώτο.
Πρόβλεψη δεύτερη: λίγες μέρες πριν την παρέλαση, στις 17 Οκτωβρίου θα ξέρουμε αν ο Ολυμπιακός θα είναι όντως σε θέση να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Νικάς τον ΠΑΟΚ; Προχωράς και προχωράς και με άλλον αέρα. Δεν νικάς ή χάνεις; Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε τη φετινή σεζόν. Βασικά, ασχέτως του τι θα συμβεί στο τέλος της, καλό θα είναι στην ΠΑΕ να σημειώσουν κίνηση προς κίνηση, απόφαση προς απόφαση, όλα όσα έκαναν το φετινό καλοκαίρι. Ας γίνει το φετινό το απόλυτο μάθημα προς αποφυγή για όλα τα επόμενα...
