Τραγική ειρωνεία. Υπάρχει. Παντού. Μην την ψάχνεις σε αρχαία κείμενα. Μην την ψάχνεις σε σενάρια και βιβλία. Εδώ είναι. Σε σένα, στον διπλανό σου, στο γείτονά σου, στη ζωή. Στην καθημερινότητα. Στις πιο δύσκολες και στις πιο σπουδαίες στιγμές. Στο θάνατο. Στη γέννηση.
Είναι κι αυτό μια τραγική ειρωνεία από μόνη της, μια αιώνια τιμωρία του Θεού στον άνθρωπο: Να μοιάζει τόσο ο θάνατος με τη γέννηση.
«Σας ευχαριστώ για τη σημερινή σας παρουσία και γιατί ακολουθείτε την Παναθηναϊκή ιδέα. Θέλω να κάνω μια παραίνεση και μια παράκληση. Όταν πεθάνω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναϊκού». Το λέει και λυγίζει. Βγαίνει από το γήπεδο κλαίγοντας, αγκαλιάζει τον Μάνο Παπαδόπουλο και αφήνεται να κλάψει. Κλαίει. Ένας μικρόσωμος άνθρωπος με πάντα λίγο μεγαλύτερα κοστούμια, συναισθηματικός, εκρηκτικός και εκδηλωτικός κλαίει σαν παιδί. Με το σκούρο μπλε σακάκι του και την πολύχρωμη γραβάτα του, το σήμα κατατεθέν του Θανάση Γιαννακόπουλου.
Τα έντονα χρώματα δεν τα αποχωρίζεται. Ακόμα και χθες το σακάκι του ξεχώριζε, αλλά η απουσία της γραβάτας ήταν ο δικός του τρόπος να πενθεί. Δεν παίζουν ρόλο τα χρώματα, όμως, στο γοερό κλάμα. Δεν είναι το μαύρο που καταδεικνύει τον πόνο, αλλά η συμπεριφορά, η στάση, τα λόγια. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος συγκλόνισε χθες το πανελλήνιο. Με εικόνες που εντυπώνονται, με το σπαρακτικό του κλάμα κρατώντας το κύπελλο στα χέρια. Ναι, τον γνωρίζαμε αλλιώς. Ξέραμε έναν Θανάση – «τον δικό σας», όπως συστηνόταν στον κόσμο του Παναθηναϊκού όταν έπιανε το μικρόφωνο – που έπαιρνε τις κούπες και έτρεχε προς τον κόσμο με τους παίκτες να τον… κυνηγάνε.
Μπροστά στην απώλεια, κανείς δεν μπορεί να μένει ίδιος.
Και για τη δική του απώλεια, δεν υπάρχουν επί της ουσίας λέξεις να συνοδέψουν τις εικόνες. Κάποτε, σε μια από τις όμορφες ανέκδοτες ιστορίες της οικογένειας Γιαννακόπουλου, βρέθηκαν στο ίδιο αεροπλάνο ο μεγάλος Παύλος, ο μεσαίος Θανάσης και ο μικρός Κώστας. Δύο χρόνια διαφοράς χώριζε τον καθέναν. Τσακώθηκαν στο αεροπλάνο. Η συμφωνία ήταν να μην μπουν ποτέ στην ίδια πτήση, ώστε σε περίπτωση συντριβής να μείνει κάποιος πίσω. Και τώρα; Τώρα, ο Θανάσης μοιάζει ως μοναδικός επιζώντας μια ανείπωτης τραγωδίας. Πρώτα έφυγε ο Κώστας. Και δύο μήνες μετά τον Κώστα, ακολούθησε ο Παύλος.
Ο Θανάσης έγινε η δραματική φιγούρα που έπρεπε να συνοδεύσει τα αδέρφια του στην τελευταία τους κατοικία. Στην κηδεία του Παύλο κατέρρευσε. Όπως και χθες στο γήπεδο. Οι δυο τους ήταν συνοδοιπόροι για δεκαετίες ολόκληρες στον Παναθηναϊκό. Ήταν διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι. Ο Παύλος ήταν ο πατριάρχης της οικογένειας. Ουδέποτε δεχόταν ο Θανάσης να μιλήσει, αν πρώτα δεν είχε απευθυνθεί ο λόγος στον μεγαλύτερο αδερφό του. Τον σεβόταν απεριόριστα κι ας του χαλούσε συχνά τις… διαπραγματεύσεις με τους παίκτες! Είναι γνωστές κι εκείνες οι ιστορίες: Πώς μπήκε στο γραφείο την ώρα που συζητούσε ο Γιώργος Καλαϊτζής για νέο συμβόλαιο, πώς πήρε τον Δημήτρη Παπανικολάου για να πάει στον Παναθηναϊκό, πώς πείραζε επί χρόνια τον Σταύρο Ελληνιάδη, ακόμα-ακόμα και πώς πρόσφατα πρότεινε τον Θάντους ΜακΦάντεν στον Παναθηναϊκό.
Κι αν κάποια ιστορία διέφευγε τον δημοσιογράφων, θα έπαιρνε το μικρόφωνο και θα την έλεγε ο ίδιος. Έχει χάρισμα. Μεγαλύτερο του Παύλου. Όταν μιλάει μπροστά σε κοινό, όταν απευθύνεται στον κόσμο του Παναθηναϊκού, μοιάζει με πολιτικό παλαιάς κοπής. Ξέρει πότε να υψώσει τη φωνή του, πότε να κάνει παύσεις για να αποθεωθεί, πότε να ζητήσει ησυχία και πότε να σταματήσει ξανά για να ακουστούν τα μακρόσυρτα «ουουουου». Γι’ αυτά ζει ο Θανάσης. Για το πικάρισμα του θα κάνει στον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, υπενθυμίζοντάς του ότι «εδώ είναι ο Θανάσης», για την αποθέωση από τον κόσμο, για τον Παναθηναϊκό.
Από παιδί ζούσε για τον Παναθηναϊκό. «Εγώ, επειδή ήμουν αριστούχος μαθητής, το μόνο που ζητούσα από τον πατέρα μας ήταν να πάω στο γήπεδο. Μου έδινε, λοιπόν, ένα ταληράκι, πήγαινα στους όρθιους με 2,5 δραχμές, έπαιρνα μία γκαζόζα και δέκα καραμέλες. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, προσπαθούσα πάντοτε να γίνομαι καλύτερος μαθητής, για ένα έχω το ταληράκι να πηγαίνω να βλέπω τον Παναθηναϊκό». Μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει, δείγμα και αυτό της διαφορετικότητας που πρεσβεύει αυτή η οικογένεια, ήταν στο «Φως των Σπορ».
Εκεί, εν έτει 1997, είπε πολλά. Στα χρόνια που ακολούθησαν επαλήθευσε όσα είχε πει όταν ακόμα ο Παναθηναϊκός πάλευε για να σπάσει την κυριαρχία του Ολυμπιακού στο παρκέ. Ο Θανάσης, ο «δικός σας» Θανάσης, έβλεπε τον κόσμο να χοροπηδάει στο αυτοκίνητό του όταν αφίχθη ο Ντομινίκ Ουΐλκινς κι έλεγε «δεν πειράζει, σπάστε το». Ο Θανάσης, ο «δικός σας» Θανάσης, έχει πάθει δύο φορές έμφραγμα για τον Παναθηναϊκό. Έχει κυνηγήσει διαιτητές, έχει πετάξει χαρτονομίσματα, έχει πετάξει κινητό, έχει φτύσει και έχει ζητήσει συγγνώμη (σ.σ. δηλώνοντας μετανιωμένος και ντροπιασμένος για την ενέργειά του), έχει απειλήσει να διαλύσει Final Four, έχει διακόψει συνέντευξη Τύπου.
Θα άντεχε τα πάντα για τον Παναθηναϊκό. Δε θα άντεχε μόνο αν έχανε την αγάπη του κόσμου. «Εμάς ισχύς μας είναι η αγάπη του κόσμου. Από εκεί αντλούμε δύναμη και κουράγιο. Τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι ζουν με την αγάπη του κόσμου».
Τα αδέρφια Γιαννακόπουλοι έζησαν και χθες στο ΟΑΚΑ. Ήταν χθες στο ΟΑΚΑ. Ο Θανάσης με τη φυσική του παρουσία, με το συγκλονιστικό του κλάμα και ο Παύλος με όλους τους υπόλοιπους τρόπους…
