Δεν πρόκειται να γράψω πολλά για μπάσκετ ούτε για «τυφώνες», «τσουνάμια» και άλλα γλαφυρά επειδή ο Παναθηναϊκός νίκησε στο 5ο (!) παιχνίδι τη σπουδαία Λάρισα και πήγε στους τελικούς κόντρα στον Ολυμπιακό.
Ούτε η διαφορά των 46 πόντων παίζει κάποιο ρόλο για το «αύριο». Αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι μπασκετικά οι παίκτες του Βόβορα που η σειρά πήγε στο μη παρέκει, έπαιξαν με μεγάλο πάθος και νίκησαν πολύ εύκολα ως ανώτερη ομάδα που είναι. Πάπαλα.
Όλο αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι ΓΚΡΑΝ φαβορί για τον τίτλο. Είναι καλύτερη, πληρέστερη ομάδα σε όλα. Βασικά είναι ΟΜΑΔΑ. Ο Παναθηναϊκός ψάχνει να βρει τα χαρακτηριστικά του σε μία πολύ δύσκολη σεζόν η οποία «ναρκοθετήθηκε» από τα λάθη στο ξεκίνημα και τούτη την ώρα παλεύουν να την κλείσουν με όσο το δυνατόν λιγότερες πληγές.
Εκείνοι που γνωρίζουν το μπάσκετ ξέρουν τι θα παρουσιάσει στους τελικούς ο Ολυμπιακός. Το έχουμε δει άλλωστε. Αλλά… περιμένουν να δουν τι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός. Θα παίξει άμυνα ή οι παίκτες του Μπαρτζώκα θα περάσουν σαν «τρένο» από πάνω; Θα «σκουπίσει» ο Ολυμπιακός τη σειρά με 3-0 ή ο Παναθηναϊκός θα είναι ανταγωνιστικός; Απαντήσεις μόνο στο παρκέ.
Ξέφυγα όμως, καθώς άλλο είναι το θέμα του κομματιού μου. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έδειξε χθες στο ΟΑΚΑ γιατί ΑΞΙΖΕΙ να είναι αρχηγός μιας ομάδας με τεράστια ιστορία και 6 αστέρια στο στήθος. Γιατί ΔΕΝ κρύφτηκε στα δύσκολα, γιατί δεν επέλεξε την «πολιτική», γιατί έβαλε πάνω απ΄όλα το καλό της ομάδας του και όχι του εαυτού του.
Οι περισσότεροι στη θέση του θα προτιμούσαν να μην αγγίξουν καν αυτή την καυτή πατάτα. Εκείνος όμως την πήρε αυτοβούλως στα χέρια του, την κράτησε και έδειξε σε όλους τι σημαίνει ΑΡΧΗΓΟΣ του Παναθηναϊκού.
Ο Παπαπέτρου δεν ρωτήθηκε για την επιστροφή του Γιαννακόπουλου ούτε για τις ύβρεις της μικρής μερίδας των οπαδών εναντίον του ιδιοκτήτη. Και για ΤΑ ΔΥΟ πήρε ΜΟΝΟΣ του την πρωτοβουλία και μίλησε στη συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ μετά το παιχνίδι. Ήθελε να το πράξει και το έκανε.
Αυτός μετέφερε τη χαρά του και όλων των ανθρώπων του κλαμπ για το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ πήγε στο ΟΑΚΑ έπειτα από 2 χρόνια, όμως δεν έμεινε μόνο εκεί. Προχώρησε και στην «καταδίκη» όσων ακούστηκαν ζητώντας «για το καλό» του Παναθηναϊκού «να απομονωθεί αυτή η μικρή μερίδα». Είπε ότι κάνουν κακό στον Παναθηναϊκό αυτές οι συμπεριφορές και μίλησε για την εσωστρέφεια που «τρώει» τον σύλλογο. Που έχει άδικο; Πουθενά!
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου δεν είχε ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ να τα πει όλα αυτά. Είναι καταξιωμένος, αγαπητός από το κοινό της ομάδας του, έχει ένα παχυλό συμβόλαιο, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάει στο εξωτερικό σε ομάδα με μεγαλύτερες φιλοδοξίες από τον Παναθηναϊκό, με δυο λόγια δεν είχε καμία ανάγκη να «κολακεύσει» τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για να εξασφαλίσει τη… θεσούλα του. Είναι μόλις 28 χρονών παιδί και έχει μπροστά του πολλά χρόνια μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο.
Ο Παπαπέτρου λειτούργησε ως αρχηγός θέλοντας το καλό της ομάδας του. Η οποία την τελευταία διετία έχει ταλαιπωρηθεί πολύ καθώς λόγω της αποστασιοποίησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ο Παναθηναϊκός με το «έσοδα έξοδα» δεν μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός. Έχει ζήσει στο πετσί του ο Παπαπέτρου τι θα πει «κακό για τον Παναθηναϊκό» και βλέποντας τον Γιαννακόπουλο ξανά στο γήπεδο χάρηκε γιατί είδε ένα «φως στο τούνελ».
Η δήλωσή του έχει τεράστια ΒΑΡΥΤΗΤΑ. Τη μεγαλύτερη που θα μπορούσε να βγει από στόμα εντός συλλόγου σε μη διοικητικό επίπεδο. Και ο Γιώργος Βόβορας είπε κάτι ανάλογο αλλά –με όλο το σεβασμό- δεν είναι αντίστοιχου βεληνεκούς. Και γιατί ο προπονητής είναι συνήθως πιο «αναλώσιμος» από τον αρχηγό-ίνδαλμα σε μια ομάδα και γιατί είναι ο Βόβορας όχι ο Ομπράντοβιτς, πώς να το κάνουμε…
Αλλοι στη θέση του Παπαπέτρου θα επέλεγαν την… ησυχία τους. Στη λογική «άσε τώρα, που να μπλέκω». Δεν θα ήταν όμως ΑΡΧΗΓΟΙ…
Και κάτι τελευταίο που πρέπει να κρατήσουμε στο μυαλό μας. Πάντα οι θύελλες, οι καταιγίδες μπορεί να αφήνουν πληγές, αλλά αρκετές φορές μετά έρχεται το «ουράνιο τόξο». Βγαίνει η… άνοιξη. Στον Παναθηναϊκό εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν θα απέκλεια μια τέτοια εξέλιξη. Υπό προϋποθέσεις ίσως βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ την τελευταία διετία. Για να δούμε, τι θα δούμε…
