Κάθε φορά που ένας θρύλος κατεβαίνει από το παλκοσένικο του αθλητισμού και το αφήνει παντοτινά στην πλάτη του, όλοι όσοι θαυμάζουμε τα θαυμαστά επιτεύγματα τους νιώθουμε ένα τσίμπημα στα αριστερά του στέρνου μας, έναν κόμπο στον λαιμό, μια ανατριχίλα …
Είναι άραγε γιατί υποσυνείδητα αντιλαμβανόμαστε πως μαζί με τα δικά τους χρόνια, έχουν περάσει και τα δικά μας; Είναι διότι ο φίλαθλος αγαπά την ομάδα του και προφανώς την Εθνική της χώρας του, αλλά ουσιαστικά δένεται με τα πρόσωπα και τα όσα εκείνα θυσιάζουν και επιτυγχάνουν για την ομάδα τους; Είναι γιατί όσοι αγαπούν τον αθλητισμό αντιλαμβάνονται, λίγο πολύ, το πόσο δύσκολος, μοναχικός και γεμάτος θυσίες είναι ο δρόμος που καλούνται οι αθλητές και οι αθλήτριες να διανύσουν για τα επιτεύγματα τους; Είναι γιατί κατανοούμε πόσες φορές ξεπερνούν τα όρια τους, πόσες νικούν τους πόνους τους; Τον βαθμό αφοσίωσης τους; Την στοχοπροσήλωση τους;
Είναι όλα αυτά μαζί που μας συγκλονίζουν όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Είναι ινδάλματα μας. Πρότυπα μας. Οι “σούπερ-ήρωες” της εφηβείας μας, που θαυμάζουμε και λατρεύουμε όσα μοναδικά πέτυχαν. Είναι εκείνοι που μας έδωσαν έμπνευση. Είναι εκείνοι που γέννησαν έντονα συναισθήματα και όπως έχει γράψει η Μάγια Αγγέλου “οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν”!
Έντονα συναισθήματα δημιούργησαν σε φίλους, θαυμαστές και αντιπάλους ο Πάου Γκασόλ κι ο αδελφός του και φυσικά ο Λουίς Σκόλα, που όλοι τους ολοκλήρωσαν χθες στο Τόκιο μια υπέρλαμπρη καριέρα με τις Εθνικές ομάδες των χωρών τους.
Ο Πάου Γκασόλ και ο αδελφός του Μαρκ σηματοδοτούν τη χρυσή 20ετία της Εθνικής Ισπανίας, η οποία αποτίναξε με τη γενιά των Γκασόλ τη ρετσινιά των ηττοπαθών. Μια σύγκριση για τα πεπραγμένα της Εθνικής Ισπανίας πριν και μετά τους Γκασόλ αρκεί: Από το 1935 έως το 2000: ένα ασημένιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, τέσσερα σε Ευρωμπάσκετ και ένα ακόμη χάλκινο.
Από το 2001 έως σήμερα: Ολυμπιακοί Αγώνες: 2 ασημένια, ένα χάλκινο. Παγκόσμια κύπελλα: Δύο χρυσά. Ευρωμπάσκετ: τρία χρυσά, δύο ασημένια και 3 χάλκινα!
Ο Λουίς Σκόλα τυπικά μας “συστήθηκε” στην Ινδιανάπολη (Παγκόσμιο Κύπελλο 2002) όπου η Αργεντινή κατέκτησε το ασημένιο, ουσιαστικά έδωσε τα διαπιστευτήρια του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004) με την Εθνική Αργεντινής που αναδείχθηκε χρυσή. Από τότε ο Σκόλα έδωσε το παρών σε όλες τις διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων (5 στη σειρά) κατακτώντας ακόμη το χάλκινο στην Κίνα (2008), το ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2008 και δύο χρυσά, 4 ασημένια και 3 χάλκινα στους Παναμερικανικούς αγώνες. Συνολικά έδωσε το παρών σε 22 διοργανώσεις και δεν απουσίασε από καμιά!
Βλέποντας τους, με γκρίζους κροτάφους, στα 41 τους να προσπαθήσουν να δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν για να βοηθήσουν τις Εθνικές των χωρών τους, πέρα από την ανατριχίλα όταν στα 51’’ πριν από το τέλος του προημιτελικού, αποχώρησε από το παρκέ και συμπαίκτες και αντίπαλοι (Αυστραλοί) σταμάτησαν να αγωνίζονται και χειροκροτούσαν τον Αργεντίνο που είχε βουρκώσει (η σκηνή ήταν συγκλονιστική!) ζήλεψα σφόδρα τους Ισπανούς και τους Αργεντίνους και για πολλοστή φορά ήρθε στο μυαλό η σταθερή απορία και η στεναχώρια που προκαλεί αυτή: “εμείς, πως κατορθώνουμε και οι αστέρες μας αποχωρούν πρόωρα από την Εθνική ομάδα;” Γιατί οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης έφυγαν λες και κάποιος τους κυνηγούσε; Γιατί…
Τα ερωτήματα αυτά θα μείνουν αναπάντητα και μόνο εικασίες μπορεί ο κάθε ένας μας να κάνει…
Ταυτόχρονα όμως, καθότι καθότι είναι “φρέσκο” και έκανε την πρώτη παρουσία του στην Εθνική μας στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες που συμμετείχαν ο Πάου Γκασόλ και ο Λουίς Σκόλα, το μυαλό πήγε στον Βασίλη Σπανούλη που ανέμελος πια απολαμβάνει στις παραλίες του Αιγαίου, την υπέροχη οικογένεια που έχει κάνει μαζί με την Ολυμπία Χοψονίδου. Το 2004, τότε που οι κακεντρεχείς έλεγαν πως μπήκε στην Εθνική γιατί του έκανε “χάρη” ο προπονητής του στο Μαρούσι, Παναγιώτης Γιαννάκης, έκανε ο Βασίλης Σπανούλης ντεμπούτο στην Εθνική, το 2004 έπαιξαν για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες ο Λουίς Σκόλα, που κατέκτησε με την Αργεντινή το χρυσό μετάλλιο και ο Πάου Γκασόλ που αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά της Αθήνας (22,4π μέσο όρο).
Οι “σειρές” του Σπανούλη βάζουν τίτλους τέλους με τον τρόπο και το μουσικό χαλί που θέλουν. Μέσα στο παρκέ, με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες σε ότι αφορά την Εθνική και θα εξετάσουν το τέλος σε επίπεδο ομάδων. Αντιθέτως με τον Σπανούλη δεν συνέβη για το φινάλε του κάτι ανάλογο.
Με την Εθνική στάθηκε άτυχος, καθώς με τον Ρικ Πιτίνο πείστηκε να επιστρέψει για να ηγηθεί της προσπάθειας πρόκρισης στο Τόκιο και εκεί ότι ήθελε να προέκυπτε, όμως τραυματίστηκε και η “επιχείρηση” που προφανώς το μεγαλύτερο κίνητρο των τελευταίων χρόνων, ματαιώθηκε πριν καν αρχίσει.
Αλλά και με τον Ολυμπιακό το φινάλε και έχω την αίσθηση -όπως έχω ξανασημειώσει- δεν ήταν αυτό που θα του έπρεπε και θα του άξιζε. Σαφώς η καριέρα, τα επιτεύγματα, οι τίτλοι δεν μπορεί να χάσουν στο ελάχιστο από την λάμψη τους και τη μαγεία τους, ούτε το γεγονός ότι η απόφαση ελήφθη σε “off season” περίοδο θα αποτελεί κυρίαρχη ανάμνηση ενός εκ των πιο συναρπαστικών “παραμυθιών” του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.
Όμως καλό είναι να επιζητούμε τη “μαγεία” για όλη τη διαδρομή, να έχουν οι “σούπερ-ήρωες” μας το φινάλε που αρμόζει στην καριέρα τους και να απολαμβάνουν τον σεβασμό και τις τιμές που τους αξίζουν.
Με τον Σπανούλη δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Αναλογιστείτε πως είχε αποφασίσει να παίξει στην Εθνική με την προσδοκία να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες και είμαι βέβαιος ότι είχε την πεποίθηση πως θα πρωταγωνιστούν και στο Τόκιο. Δεν μπόρεσε να κυνηγήσει το όνειρο του και την ίδια ώρα η ομάδα του, ο Ολυμπιακός που κατ’ επανάληψη τόνιζε πως η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Σπανούλη, προχώρησε σε σημαντικό βαθμό την εφαρμογή του σχεδιασμού του για την ομάδα της νέας σεζόν, “φορτώνοντας” τις θέσεις των γκαρντ. Το έγραψα και στις 20 Ιουνίου όταν εξέφραζα την απορία μου αν ο νέος Ολυμπιακός θα έχει θέση για τον Σπανούλη, πως αν οι Ερυθρόλευκοι είχαν αποφασίσει πως ο αρχηγός της ομάδα θα έπρεπε να… αποστρατευτεί αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό, είτε συμφωνεί κάποιος, είτε διαφωνεί, αλλά αν μη τι άλλο θα έπρεπε για την απόφαση να ενημερωθεί ο Σπανούλης και ακολούθως να συζητηθεί οτιδήποτε άλλο ήθελαν να βάλουν στην ατζέντα τους οι δύο πλευρές.
Κάπως έτσι ο Σπανούλης ολοκλήρωσε την καριέρα του, μακριά από τα φώτα, χωρίς να σειστεί το ΣΕΦ από τα χειροκροτήματα για όσα άνοιξε τον δρόμο για να πετύχει ο Ολυμπιακός, την μοίρα του οποίου άλλαξε ο “Kill Bill” και τα τελευταία δύο χρόνια της καριέρας του, ήταν άδεια από Α1 και Κύπελλο και αγωνιστικά συρρικνωμένα λόγω των πρόωρων αποκλεισμών των Ερυθρολεύκων από την Euroleague, κάτι για το οποίο είχα εκφράσει τις “φοβίες” μου μετά το τελευταίο ματς του Διαμαντίδη και εμβληματικό buzzer-beater τρίποντο του Σπανούλη. Και πάλι επαναλαμβάνω, είτε θεωρείτε σωστή, είτε λανθασμένη, πολλώ μάλλον εγκληματική την απόφαση της ΚΑΕ Ολυμπιακός, το δεδομένο για τα τελευταία δύο χρόνια του Βασίλη Σπανούλη αυτό είναι.
Βλέποντας λοιπόν χθες το standing ovation Αργεντινών και Αυστραλών για τον Λουίς Σκόλα και έχοντας σταθερό τρόπο προσέγγισης του αθλητισμού, σκέφτηκα πως υπάρχει μια χρυσή ευκαιρία και ο Βασίλης Σπανούλης που το 2010 “δίχασε”, το 2021 (άντε το 2022) να “ενώσει”!
Ο Ολυμπιακός να διοργανώσει ένα σπουδαίο τουρνουά προς τιμή του μεγαλύτερο “killer” που ανέδειξε το ελληνικό μπάσκετ και να προσκαλέσει και τον Παναθηναϊκό. Ο Σπανούλης τίμησε και την φανέλα του ΠΑΟ και ο ΠΑΟ τον τίμησε αναλόγως τα χρόνια που αγωνιζόταν στο ΟΑΚΑ. Έχει κατακτήσει και έχει μεγάλη συνεισφορά στους τίτλους που επί ημερών πήραν οι Πράσινοι και σε μια χώρα που ευδοκιμεί αθλητικός πολιτισμός είναι σωστό και πρέπον να τον τιμήσει και η πρώην ομάδα του.
Είναι ευκαιρία λοιπόν ο Ολυμπιακός να τιμήσει τον Σπανούλη όπως του αρμόζει -κάτι που αναμφισβήτητα πράττει ο Παναθηναϊκός με όλα τα “παιδιά” του, οργανώνοντας βραδιά που το συναίσθημα πλημμυρίζει μέχρι και την “Σπύρου Λούη”- προσκαλώντας και σημαντικές παγκόσμιες προσωπικές του μπάσκετ (Αντετοκούνμπο, Ντόντσιτς κλπ) και να σταλεί ένα μήνυμα πολιτισμού, μπας και γίνει μια νέα αρχή και σταματήσουμε να είμαστε τόσο υποανάπτυκτοι…
ΥΓ: Οι φανατικοί, ένθεν κακείθεν, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα αντιδράσουν σε μια τέτοια κίνηση. Αλλά για να πάψει μια γη να παραμένει καμένη, πρέπει κάποιοι να φυτέψουν κάποια λουλούδια. Και για να απαλλαγούμε από την τοξικότητα, πρέπει να συνδράμουμε με “καθαρό αέρα”.
