Έχουν περάσει αρκετές ώρες, στο μυαλό μου όμως αρκετά πράγματα παραμένουν μπερδεμένα ύστερα από αυτή την πανδαισία μπάσκετ, ανταγωνισμού και αθλητικού πολιτισμού που αίφνης και εντελώς ανέλπιστα -αλλά πολύ ευχάριστα- μας επισκέφτηκε. Ειλικρινά το βράδυ της Δευτέρας (30/5) στο ΟΑΚΑ έπιασα τον εαυτό μου να τσιμπιέται προκειμένου να επιβεβαιώσει πως όλα όσα εξελίσσονταν μπροστά στα έκπληκτα (όπως όλων φαντάζομαι) μάτια του ήταν αληθινά!
Τέτοια σειρά τελικών, με τόσα break (τρία) και τόσα buzzer-beater δεν έχει ξαναματαγίνει! Τέσσερις συγκλονιστικοί τελικοί, ο ένας καλύτερος από τον άλλο με την κορύφωση του μπασκετικού δράματος να έρχεται στον τέταρτο και τελευταίο που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση για τον Ολυμπιακό. Τι να πρωτογράψεις για αυτό το απερίγραπτο έργο, που περιελάμβανε και τον αποχαιρετισμό του τεράστιου Δημήτρη Διαμαντίδη;
Να γράψεις για το πικρό αντίο του, που δεν αρμόζει στο ωραίο παραμύθι που μας χάρισε τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό, τον Ηρακλή και την Εθνική ομάδα; Θα ήταν άδικο για τον μεγάλο πρωταγωνιστή των τελικών και του εφετινού πρωταθλήματος, το οποίο έχει ονοματεπώνυμο και θα το μνημονεύουμε ως το πρωτάθλημα του Βασίλη Σπανούλη. Να γράψεις για τα όργια που έκανε ο αρχηγός του Ολυμπιακού, αναγκάζοντας ακόμη και τους «ημίτρελους» οπαδούς του Παναθηναϊκού που νιώθοντας προδομένοι με την απόφαση του να κατηφορίσει το 2010 στο Λιμάνι τον απαξίωναν, να τον παραδεχτούν (οι απολύτως τρελοί δεν θα το κάνουν ποτέ και κάτι θα βρουν να χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι στην αρρωστημένη σκέψη τους); Θα ήταν άδικο για την ιστορική στιγμή της αποχώρησης του Δημήτρη Διαμαντίδη που εισέπραξε ένα εκκωφαντικό standing ovation από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, οι οποίοι έδειξαν πως στεναχωρήθηκαν περισσότερο επειδή έχασαν τον «Μήτσο» παρά ότι έχασαν τον τίτλο.
Να γράψεις για την έκρηξη (αθλητικού) πολιτισμού που απροσδόκητα ήρθε στα μέρη μας; Άδικο για τη μπασκετική ραψωδία που παρακολουθήσαμε και αρκετά πρόωρο καθότι μιλάμε για τα απολύτως αυτονόητα κι επιτρέψτε μου επίσης να διατηρώ επιφυλλάξεις για το κατά πόσο θα έχει συνέχεια και βελτίωση! Είναι ένα βήμα και αξίζει να το χειροκροτήσουμε αλλά ως εκεί.
Τις ερωτήσεις που κάνω τώρα και άλλες πολλές, τις απηύθυνα όλες αυτές τις ώρες στον εαυτό μου και έδινα ταυτόχρονα τις απαντήσεις που αναφέρω. Για αυτό θα γράψω το πρώτο και το τελευταίο που μου ήρθαν στο μυαλό.
Η πρώτη ιδέα, ήταν κάτι που μου στριφογύριζε στις σκέψεις μου μετά τον δεύτερο τελικό, το έγραψα στον τρίτο και εν μέρει το επιβεβαίωσε ο Βασίλης Σπανούλης στην υπέροχη και μακρά συνέντευξη Τύπου του χθεσινού τελικού, η οποία ήταν αντάξια του αγώνα. Ο Βασίλης Σπανούλης θέλει να κλέψει την (τελευταία) παράσταση από τον Δημήτρη Διαμαντίδη έγραψα την Πέμπτη. «Το φινάλε του Διαμαντίδη είναι όπως θα το ονειρευόταν ο Σπανούλης» είπα τη Δευτέρα σε μερικούς φίλους - συναδέλφους, περισσότερο για να ζυγίσω αντιδράσεις και εξήγησα: σε αυτή την άτυπη κόντρα δύο φίλων πρώτα από όλα, πρώην συμπαικτών και νυν αντιπάλων, ο Σπανούλης ήταν εκείνος που αποφάσισε πως θα γραφτεί ο επίλογος της καριέρας του Διαμαντίδη. Από την πρώτη στιγμή που βγήκαν οι δυο τους στον αφρό, γίνεται η «αιώνια» σύγκριση. Η σύγκριση που λατρεύει όλος ο κόσμος και όλα τα Media. Ρονάλντο ή Μέσι; Μαραντόνα ή Πελέ; Γκάλης ή Γιαννάκης;
Είμαι σίγουρος πως γελούν όταν το πόρισμα είναι υπέρ του άλλου, αλλά είμαι άλλο τόσο σίγουρος πως ενδόμυχα ο κάθες ένας τους θέλει να βγαίνει πιο βαρύς σε αυτό το «ζύγισμα». Είναι μια κατάσταση που περισσότερο τους τρέφει, παρά τους φθείρει. Υπό αυτή τη σκέψη λοιπόν, ο Σπανούλης έδωσε μια εκκωφαντική και άκρως πειστική απάντηση. Με δικό του buzzer - beater ο Ολυμπιακός έκανε το break στο break του Παναθηναϊκού. Με δύο απίθανα τρίποντα και συνολικά 11 από τους τελευταίους 13π των Ερυθρολεύκων απέτρεψε το νέο break των Πράσινων. Και με νέο buzzer-beater έδωσε την τρίτη σερί νίκη και μαζί τον τίτλο στους Ερυθρόλευκους. Έπος Σπανούλη και έπος Ολυμπιακού, οι οπαδοί του οποίου από χθες βράδυ θα τον λατρεύουν διπλά μιας και τους πρόσφερε την «απάντηση» που θα δίνουν όποτε οι Παναθηναϊκοί μνημονεύουν το πρωτάθλημα που βάζουν δίπλα στα έξι αστέρια της ομάδας τους, εκείνο του 1999 στο ΣΕΦ.
«Ονειρεύομαι τέτοια ματς, τέτοια σουτ όποτε ξαπλώνω στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Από μικρό παιδί. Πάντα στο μυαλό είναι το μπάσκετ και τέτοιες φάσεις» ομολόγησε ο Βασίλης Σπανούλης σε σχετική ερώτηση κι ίσως λόγω του ρήματος που χρησιμοποίησα ένιωσαν ακόμη μεγαλύτερη επιβεβαίωση για τη σκέψη που μοιράστηκα σε πηγαδάκι, αμέσως μετά το τέλος του ματς.
Και πάμε τώρα στην τελευταία σκέψη που έκανα ύστερα από όλα όσα τριβίλιζαν μέσα στο κεφάλι μου και με προβλημάτιζαν (δημιουργικά). Αφορά στο φινάλε του Διαμαντίδη και την επαναλαμβανόμενη αντίρρηση που εκφράζεται από όλους για την απόφαση του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση (ελπίζω όχι κι από το μπάσκετ), σε συνδυασμό με το έμπα του Βασίλη Σπανούλη στα 35 (στις 7 Αυγούστου κλείνει τα 34 και θα βαδίζει το 35ο έτος της ζωής του).
Τούτο κι αν με προβλημάτισε πως θα το διατυπώσω, γιατί οι λέξεις παραξηγούνται και τα συμπεράσματα δεν είναι τα σωστά. Ο Διαμαντίδης, λοιπόν, όσο δυσάρεστο κι αν ακούγεται, όσο κι αν δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε πράττει άριστα που αποσύρεται! Ο χρόνος είναι ο αντίπαλος που ότι άμυνα κι αν τον παίξεις, όσα τρίποντα κι αν του σκαρώσεις δεν μπορείς να τον νικήσεις. Μπορείς, υπό προϋποθέσεις, να παρατείνεις τον αγώνα. Να αναβάλλεις την ήττα σου και να παρατείνεις το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, που έγραψε ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες.
Ο Διαμαντίδης, ακόμη και τώρα που άκουσε όσα του είπε το σώμα του όπως πολύ ωραία εξήγησε την απόφαση του αρχηγού ο Αργύρης Πεδουλάκης, θα μπορούσε να πάρει μία-δύο ευρωλίγκες ακόμη. Αλλά ως μέλος μιας ομάδας που θα χρειάζεται τη μπασκετοσύνη του και το ανυπολόγιστο μπασκετικό IQ του, για 10-15 λεπτά. Επουδενί με μια ομάδα που θα έχει ανάγκη για 30-35 λεπτά και που όποτε του δίνει ανάσες θα κόβεται η ανάσα στο προπονητικό τιμ και τους θεατές από όσα θα γίνονται στο παρκέ εν τη απουσία του. Δεν άντεχε το σώμα του να παίζει σε τέτοια ένταση για τόσο (μεγάλο) χρόνο, με αποτέλεσμα να έρχονται χαμένα λέι-απ, άστοχες βολές, άμυνες που δεν μπορούσαν να βγουν με αντίπαλους τα γκαρντ της Λαμποράλ ή τον Βασίλη Σπανούλη! Προς Θεού, μην εκληφθεί τίποτα από όλα αυτά ως μομφή για αυτόν τον τεράστιο μπασκετμπολίστα, αλλά απλά μια επισήμανση από όσα είδα εφέτος και μια εξήγηση της έκφρασης που σημείωσε ο προπονητής του Παναθηναϊκού (τουλάχιστον έτσι όπως εγώ την εξέλαβα και την ερμήνευσα).
Υπό το ίδια πρίσμα βλέπω το μέλλον του Βασίλη Σπανούλη. Με τον ίδιο τρόπο το προσεγγίζω. Ο «Μπίλαρος» είναι ο μεγαλύτερος «killer» που κυκλοφορεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα και έχει κάθε δυνατότητα να «σκοτώνει» και τις σεζόν που θα ακολουθήσουν, κατακτώντας εκείνος τις Ευρωλίγκες που θα μπορούσε να κατακτήσει ο Διαμαντίδης αλλά δεν θα τις διεκδικήσει καν. Θέλει όμως έχει την ανάλογη διαχείριση, κάτι που αποδείχθηκε στη σειρά των τελικών κάνοντας σύγκριση με το αντίπαλον δέος και το rotation που υποχρεώθηκε να κάνει και την αντίστοιχη (υπό)στήριξη. Να έχει τον Σλούκα του, να έχει δίπλα καλύτερους σουτέρ (από ότι ο Στρόμπερι για παράδειγμα), να έχει περισσότερες εναλλακτικές όταν καλείται να πάρει αποφάσεις για την ομάδα του. Ώστε να παραμένει και στα κρίσιμα ευρωπαϊκά ματς «φρέσκος» για να πάρει με την ίδια επιτυχία τις προσπάθειες στο τέλος, ή να έχει supporting cast ικανό να τις πάρει κάποιο μέλος του όταν εκείνος έχει εγκλωβιστεί από τις συνδυαστικές άμυνες και τους πιο αθλητικούς, εκρηκτικούς και νέους παίκτες.
Μερικά υστερόγραφα σαν σκέψεις ατάκτως ερριμένες:
ΥΓ1: το τελευταίο έχει και δεύτερη ανάγνωση ως προσέγγιση της δυναμικής των «αιώνιων» στην Ευρωλίγκα. Εκπληκτικό σασπένς οι τελικοί, υψηλό επίπεδο τακτικής, αλλά μήπως η εφαρμογή της στο παρκέ είναι πιο εύκολη στην Α1 από ότι στην Ευρωλίγκα, όπου οι ομάδες μας απέτυχαν και για να γυρίσει του χρόνου ο ήλιος (θα) θέλει δουλειά πολύ;
ΥΓ2: ομολογώ οτι είμαι προσωπολάτρης και θεωρώ πως ακόμη και στον ομαδικό αθλητισμό, οι μονάδες ξεχωρίζουν και κάνουν τη διαφορά. Δεν κρύβω ότι ένα από τα πρόσωπα που λατρεύω είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το αναφέρω ώστε να μην παρεξηγηθώ γράφοντας οτι έχω την εντύπωση ότι η μετά Διαμαντίδη εποχή ίσως να είναι για τον Παναθηναϊκό κάπως πιο δύσκολη από την μετά Ομπράντοβιτς εποχή. Διότι ο «Ζοτς» ως προπονητής, έστω και αν το ρόστερ αποδομήθηκε, άφησε κληρονομιά τη τεχνογνωσία και υπήρχε ένας «προπονητής των παρκέ» να τη μεταλαμπαδεύσει. Τώρα αποχωρεί το πρόσωπο που ασκούσε τεράστια επιρροή στο παιχνίδι του ΠΑΟ και ήταν τοτέμ στα αποδυτήρια. Η νέα πρόκληση για τον προπονητή των Πράσινων θα είναι πολύ μεγάλη και δύσκολη. Προσωπικά θεωρώ οτι αυτός δικαιούται να είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης και αξίζει ανάλογης στήριξης.
ΥΓ3: Η μοναδικότητα αυτής της σειράς τελικών αποτυπώθηκε και στα social media, όπου διάβασα τα πιο ωραία status update και τα πιο υπέροχα tweets που έχω διαβάσει ποτέ ύστερα από ελληνικό clasico. Υπήρχαν και οι κάφροι το λεξιλόγιο των οποίων περιορίζεται στα «φαπ», «σας πονάει», «ο μπάμπας σας», ή των στείρων απόψεων «θα είσαι πάντα κομπλεξικούλης» κλπ, αλλά ευτυχώς ήταν η μειοψηφία.
ΥΓ4: Όταν οι Αγγελόπουλοι το 2010 αποφάσιζαν να υπογράψουν τον Βασίλη Σπανούλη, το έκαναν με την προσδοκία να αλλάξει η ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Εκείνο που υποθέτω ότι ονειρευόνταν ήταν αυτός που συνέβη, ύστερα από έξι χρόνια. Όπως το 1999 ο Παναθηναϊκός έκανε το back to back στο ελληνικό πρωτάθλημα με break στον 5ο τελικό στο «σπίτι» του Ολυμπιακού, οι Ερυθρόλευκοι έκαναν το back to back στο πρωτάθλημα με νίκη-τίτλου μέσα στο ΟΑΚΑ. Δεν γνωρίζω αν θα φτιαχτεί Δυναστεία, δεν μπορεί να προβλέψει κανείς αν μπορεί ο Ολυμπιακός να κάνει το σερί των Πράσινων, αλλά τώρα μπορεί να το συζητήσουμε κι όχι ύστερα από τον περσινό τίτλο, ή τις δύο Ευρωλίγκες. Σαφώς τα ευρωπαϊκά έχουν μεγαλύτερη αξία αλλά οι βάσεις για την απόλυτη κυριαρχία μπαίνουν όποτε υπάρχει απευθείας ανταγωνισμός, κάτι που συμβαίνει μόνιμα στο πρωτάθλημα.
