Είναι ωραίο να ζεις με τις αναμνήσεις. Άλλος θυμάται τα σχολικά του χρόνια, άλλος τα πανεπιστημιακά, άλλος εκδρομές. Κι οι αναμνήσεις είναι πολλές φορές οδηγός για το μέλλον.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχοντας ζήσει τα πάντα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, είναι λογικό να επιθυμεί να τις ξαναζήσει. Όπως συμβαίνει όμως σε οτιδήποτε στη ζωή, όλα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Ήταν αδύνατον, κόντρα στο νόμο της φύσης να είναι 30 χρόνια στον αφρό μια ομάδα. Ο Παναθηναϊκός μέσα από τις εμφυλιοπολεμικές τάσεις που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ιστορία του, βρέθηκε σε μια δίνη από την οποία παλεύει να βγει.
Κι έτσι τώρα στη δίνη έχουν βουτήξει όλοι μαζί, δίκαιοι και άδικοι. Από τον Τριαντόπουλο, τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη έως τον Πρίφτη. Το οξύμωρο; Ο Παναθηναϊκός προέρχεται από το πέμπτο σερί πρωτάθλημα του. Το τρίτο Κύπελλο της τελευταίας πενταετίας. Στο ίδιο διάστημα ο αιώνιος αντίπαλος του έχει μηδέν. Στον Ολυμπιακό υπάρχει εύκρατο κλίμα, στον Παναθηναϊκό κλίμα Αλάσκας. Ίσως είναι και διαφορετικά τα μεγέθη, οι αναμνήσεις, ο τρόπος σκέψης, ο καθένας θα βρει πολλές εξηγήσεις.
Σημασία έχει το σήμερα. Και στο σήμερα δεν υπήρχε, ούτε θα υπάρξει Ομπράντοβιτς. Μόνο στις ταινίες, στις αναμνήσεις. Όσο πιο γρήγορα υπάρξει συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, τόσο πιο ομαλά θα στρωθεί η άσφαλτος ώστε ο σύλλογος να προχωρήσει χωρίς να κοιτάζει πάντα τους καθρέφτες.
Για τον Παναθηναϊκό οι επιλογές στην αγορά ήταν ελάχιστες. Ο Πρίφτης ήταν εκείνη με τις μεγαλύτερες περγαμηνές, τη σύγχρονη αντίληψη του μπάσκετ, τη γνώση της κουλτούρας του συλλόγου και το κασέ που μπορούσε να σηκώσει ο Παναθηναϊκός.
Για τον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει ρίσκο. Πήρε τον προπονητή που μπορούσε να πάρει. Πέφτει βαρύ στον κόσμο του Παναθηναϊκό αλλά το ρίσκο ήταν του Πρίφτη. Που έπρεπε να αφήσει υπογεγραμμένο συμβόλαιο με προοπτική επέκτασης στο Καζάν, να πάει στην πρώτη του σεζόν στην Ευρωλίγκα χωρίς να κρέμεται η δουλειά του σε μια κλωστή σε κάθε ντέρμπι. Από το Καζάν μπορούσε να φύγει μόνο αν ξεκινούσε με 0-10 στην Ευρωλίγκα, από τον Παναθηναϊκό που ζει με το παρελθόν κινδυνεύει και στο 4-7. Όταν αφήνεις ένα συμβόλαιο καλύτερο σε αποδοχές, για να πάρεις αυτό του Παναθηναϊκού, αυτόματα δείχνεις ότι αναγνωρίζεις ως «ευκαιρία ζωής» την επιλογή σου.
Ο Πρίφτης θα ξημεροβραδιάζεται στο γήπεδο, μαζί με το staff του, για να βρει αυτό που ταιριάζει περισσότερο στο γήπεδο. Θα περάσει και δύσκολες νύχτες, ωστόσο οι πρώτες ενδείξεις είναι ενθαρρυντικές από τα «θέλω» του Έλληνα προπονητή δείχνουν ότι ο Παναθηναϊκός μετά από μια τριετία βρήκε προπονητή με προοπτική και όχι μιας χρήσεως. Μεγάλο ή μικρό προπονητή, θα κριθεί στο γήπεδο από τις επιλογές και τη διαχείριση που θα κάνει. Για πρώτη φορά πάντως αρχίζουν να μπαίνουν σε κουτάκια ορισμένα κομβικά ζητήματα.
Όποιος βγάζει τον εαυτό του από το κουτάκι της ομάδας και τον βάζει πρώτα στο κουτάκι της ατομικής απόδοσης/προβολής, αυτόματα θα θέτει και τον εαυτό του σε κίνδυνο.
Το τριετές συμβόλαιο είναι για τα χαρτιά, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να λειτουργήσει ως ασπίδα σε δύσκολες αποφάσεις που οφείλει να λάβει ένας προπονητής.
Η παρουσία των Αλβέρτη-Διαμαντίδη εγγυάται ότι τα κριτήρια επιλογής θα είναι αυστηρά αγωνιστικά κι όχι επικοινωνιακά. Φάνηκε από την πρώτη και πιο καθοριστική πρόσληψη, αυτή του Πρίφτη.
Και ουσιαστικά είναι το πρώτο καλοκαίρι στο οποίο το ισχυρό διοικητικό δίδυμο του Παναθηναϊκού μπορεί να δουλέψει χωρίς την πίεση χρόνου που υπήρχε πέρυσι, με ελαφρώς καλύτερες συνθήκες και ένα πρώτο ξεκαθάρισμα να έχει γίνει. Τα γήπεδα ανοίγουν, οπότε ενδεχομένως να ανοίξει ελαφρώς περισσότερο πλέον και το πορτοφόλι του Παναθηναϊκού για ασφαλέστερες λύσεις…
