Κάποιο σαββατιάτικο μεσημέρι του 1997..
Παναθηναϊκός εναντίον Σπόρτιγκ στον «Τάφο του Ινδού», για το πρωτάθλημα Α1 Εθνικής Κατηγορίας. Ο «αυτοκράτορας» του γυναικείου μπάσκετ, Σπόρτιγκ, ο οποίος για να χάσει το πρωτάθλημα πρέπει να υπογράψει αίτηση του νόμου 105 ότι απλώς δεν επιθυμεί να το κατακτήσει, φαίνεται να έχει εύκολο έργο απέναντι στο πάντοτε ανταγωνιστικό -αλλά άτιτλο- Τριφύλλι. Στα τσιμέντα του κλειστού επί της οδού Παναγή Κυριακού βρίσκονται-δεν βρίσκονται 150 άτομα, αν και ο αγώνας, με βάση τη βαθμολογική θέση των δύο ομάδων, μπορεί κάλλιστα να αποκληθεί «ντέρμπι κορυφής». Ο νεαρός τότε γράφων σημαδεύει με laser pointer τα μάτια της τότε «Σπορτιγκίτισσας», Ανθής Παπαηλία, για να την τυφλώσει τόσο όσο χρειάζεται για να αστοχήσει σε ελεύθερες βολές (ντροπή μου, αλλά συγχωρούμαι, καθότι ήμουν μόλις 16 ετών). Του γίνονται δριμύτατες παρατηρήσεις από ευγενείς φιλάθλους των γηπεδούχων. Σκληροπυρηνικοί δεν υπήρχαν καν εντός του κλειστού! Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα αυτά συγκρινόμενα με το σήμερα, όταν το ίδιο γήπεδο σχεδόν γέμισε από αφιονισμένους «πράσινους» οπαδούς, οι οποίοι μέθυσαν από τη χαρά τους για τον πέμπτο πρωταθληματικό τίτλο του Συλλόγου Μεγάλου...
Εν τέλει, ο Παναθηναϊκός κατάφερε και κέρδισε 62-60 τον Σπόρτιγκ (θεωρούνταν μεγάλη έκπληξη οι Πατησιώτισσες να ηττηθούν έστω και σ' ένα παιχνίδι τότε). Θα τον ξανακερδίσει 59-58 στην παράταση (κανονικός αγώνας 48-48), στις 30 Μαρτίου 1998, με γκολ φάουλ της Τσέρου, οκτώ δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη.
Το παιχνίδι αυτό θεωρείται ιστορικό από πολλές πλευρές. Αρχικά, ήταν το παιχνίδι που χάρισε στο Τριφύλλι το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδας της ιστορίας του, έπειτα από 14 συνεχείς παρουσίες στην Α1. Έπειτα, ήταν μόλις το δεύτερο πρωτάθλημα που έχανε ο Σπόρτιγκ από την περίοδο 1982-83 (κατακτούσε συνεχώς τον τίτλο από το 1983 έως το 1997, με εξαίρεση το 1992, όταν πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Απόλλων Καλαμαριάς). Τέλος, ήταν η πρώτη ήττα του πατησιώτικου συλλόγου στην έδρα του, από τις 21 Φεβρουαρίου 1991, όταν και πάλι ο Παναθηναϊκός άλωνε τη μετέπειτα έδρα της ανδρικής του ομάδας (72-71), προκαλώντας αίσθηση στην μπασκετική κοινότητα και αναγκάζοντας τον αποκαλούμενο και «θηλυκό Γκάλη», την φοβερή και τρομερή Άννυ Κωνσταντινίδου να αποχωρήσει με σκυμμένο κεφάλι από το παρκέ, πράγμα σπάνιο!
Πέρυσι, στις 25 Οκτωβρίου 2020, ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να σπάσει ένα τρομερό σερί του Ολυμπιακού (137 συνεχόμενες εγχώριες νίκες), κερδίζοντάς τον 62-61 στη Λεωφόρο. Σαν να μην έφτανε αυτό, τον ανάγκασε σε ήττα άλλες δύο φορές στη συνέχεια, σπάζοντάς τους και ένα πενταετές σερί κατακτήσεων του πρωταθλήματος Ελλάδας.
Αλλά... για μισό λεπτό. Για ποιον Ολυμπιακό μιλάμε ακριβώς; Η ομάδα που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στο γυναικείο μπάσκετ δεν είναι ακριβώς Ολυμπιακός, αλλά αποτελεί υβρίδιο των Πειραιωτών. Το 2015, οι διοικούντες τους «ερυθρολεύκους», εκμεταλλευόμενοι κάποιο νομικό παραθυράκι των κανονισμών της ΕΟΚ, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απορρόφηση του σωματείου τους από την πρωταθλήτρια ομάδα της Α.Ε. Σουρμένων-Ελληνικού, αλλάζοντας τα χρώματα, το σήμα και το όνομα του συλλόγου των νοτίων προαστίων και συνεχίζοντας τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις από την Α1. Σε διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με την επικράτηση του αθηναϊκού συλλόγου στο Νέο Φάληρο, διαβάζουμε ότι ο Παναθηναϊκός έπιασε τον Ολυμπιακό σε κατακτήσεις. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά. Ο Παναθηναϊκός, ο οποίος πρωτοεμφάνισε την ομάδα του το 1937, για να διαλυθεί το 1955 (διέθετε τότε μία σπουδαία ομάδα) και να επανιδρυθεί το 1977, δεν συγχωνεύτηκε, ούτε απορροφήθηκε ποτέ από άλλο σύλλογο! Την περίοδο 1977-78, μάλιστα, ξεκίνησε να αγωνίζεται από τη Β' Κατηγορία Κέντρου!
Ο Παναθηναϊκός στάθηκε άτυχος αρκετές φορές στη διάρκεια της ιστορίας του, στερούμενος τίτλους στην ισοβαθμία πόντων (το 1986, όταν τραυματίστηκε στην πιο κρίσιμη φάση του πρωταθλήματος η Ελληνοαμερικανίδα σταρ του, Κάρεν Τσόπελα και το 1997), κατακτώντας ουκ ολίγες φορές τη 2η θέση (1991, 1995, 2012, 2015, 2016, 2020) και καταγράφοντας αρκετές συμμετοχές σε φάιναλ φορ του Κυπέλλου Ελλάδας, χύνοντας κάποιες φορές την καρδάρα με το γάλα -αν και φαβορί- ή γνωρίζοντας την άσχημη πλευρά του παρ' ολίγον θριάμβου που μετατράπηκε σε πικρή ήττα και απώλεια τίτλου, όπως το 2014, όταν ηττήθηκε μ' ένα καλάθι διαφορά από το Ελληνικό της τωρινής του προπονήτριας, Ελένης Καπογιάννη, στον τελικό της δεύτερης τη τάξει εγχώριας διοργάνωσης.
Οι «πράσινες» δεν ήταν ποτέ «αυτοκράτειρες» του χώρου, αλλά υπήρξαν πάντοτε συνεπείς και παρούσες στα υψηλά στρώματα, με εξαίρεση την περίοδο 2018-19, όταν πήραν μέρος στο πρωτάθλημα της Α2 για οικονομικούς λόγους. Αντιθέτως, οι «ερυθρόλευκες» ήρθαν... ουρανοκατέβατες στο χώρο, προτιμώντας να αρπάξουν ξένη τεχνογνωσία και υλικό, παρά να χτίσουν κάτι αυθεντικό από την αρχή. Παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια στη διοίκηση του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, η οποία αποφάσισε να διορθώσει ένα ιστορικό λάθος με την παρεμφερή περίπτωση της απορρόφησης της ομάδας «Αθήνας '90» στο ποδόσφαιρο σάλας, δηλώνοντας ότι από την προσεχή αγωνιστική περίοδο θα επανασυστήσει το τμήμα, ξεκινώντας από την κατώτατη κατηγορία. Κάτι παρόμοιο θα πράξει και με το τμήμα γυναικείου ποδοσφαίρου, το οποίο θα ιδρυθεί το προσεχές διάστημα και θα κάνει σεφτέ από τη Γ' Εθνική!
Το πρωτάθλημα Ελλάδας, που κατέκτησε δικαιότατα ο αθηναϊκός σύλλογος, στην ουσία είχε κριθεί από το Σάββατο. Στο κλειστό «Παύλος Γιαννακόπουλος» κατατέθηκε παναθηναϊκή ψυχή και η ομάδα της Ελένης Καπογιάννη πέτυχε ένα μικρό θαύμα. Με το σκορ στις νίκες να είναι 2-1 σε βάρος του και με τη διαφορά στο ημίχρονο να αγγίζει τους 20 πόντους (33-51), ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βρει το σθένος ώστε να γυρίσει ένα χαμένο ματς και να επικρατήσει 76-73. Ο χθεσινός πέμπτος αγώνας στη βοηθητική αίθουσα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας ήταν διαδικαστικής σημασίας. Με την ψυχολογία στα ύψη και με το άγχος να έχει κυριεύσει τις, μέχρι πρότινος βέβαιες τροπαιούχες, παίκτριες του Ολυμπιακού, οι «πράσινες» κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο μέρος της σαραντάλεπτης διάρκειας του αγώνα, πετυχαίνοντας μια ιστορική νίκη, την οποία πολλοί τόλμησαν να συγκρίνουν με τον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος Ελλάδας ανδρών, το 1999 (Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 53-62)! Μόνο που τότε είχαμε Μποντιρόγκα, ενώ τώρα... Μπο-Ριντ-όγκα!
Η Τσάστιτι Ριντ ήταν αναμφίβολα το πρώτο βιολί στην «πράσινη» ομάδα (24 πόντοι, αλλά και 14 ριμπάουντ), με τη Λολίτα Λύμουρα να ακολουθεί με... ανδρικά νούμερα που προκαλούν δέος (16 πόντοι, 13 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 3 κλεψίματα). Τον τίτλο της MVP, όμως, θα τον απονείμουμε στη «Moi... Lolita» του Συλλόγου Μεγάλου, μόνο και μόνο για τις ανατριχιαστικές δηλώσεις που έκανε στην κρατική τηλεόραση έπειτα από τη λήξη του τελικού. Όσο έχουμε αθλήτριες όπως η «καταπράσινη» Λολίτα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε.
Εξαιρετικές και οι υπόλοιπες μπασκετμπολίστριες με το τριφύλλι στο στήθος: Η Χατζηνικολάου τελείωσε με διψήφιο αριθμό πόντων (10), η Μόργκαν μπορεί να μην επανέλαβε τα πράματα και θαύματα του σαββατιάτικου αγώνα, πετυχαίνοντας όμως 9 υπερπολύτιμους πόντους σε κρίσιμα σημεία της αναμέτρησης, ενώ ακόμα και η παροπλισμένη Καλαμπάκου πρόσθεσε 4 πόντους στη στατιστική κατηγορία, συνεισφέροντας έτσι στο θρίαμβο των Αθηναίων έναντι των Πειραιωτών. Η 27χρονη σούτινγκ γκαρντ αποτελεί ξεχωριστή και σπάνια περίπτωση πανελληνίως, καθώς και οι δύο γονείς της, αλλά κι ο παππούς της φόρεσαν αμφότεροι τη φανέλα του αγαπημένου της συλλόγου! Ο Ντίνος Καλαμπάκος και η Λίλα Χατζηορίδου (οι οποίοι είδαν την κόρη τους να κατακτά ένα πρωτάθλημα Ελλάδας μπάσκετ με τον Παναθηναϊκό, κάτι που οι ίδιοι δεν κατάφεραν δυστυχώς ποτέ όσο ήταν εν δράσει) κι ο Στάθης Καλαμπάκος (παλιός πρωταθλητής Ελλάδας και κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στον ακοντισμό με το σύλλογο) μπόλιασαν για τα καλά με το «πράσινο» μικρόβιο την αριστερόχειρη Άσπα.
Η ανατροπή από 1-2 νίκες και 33-51 στο ημίχρονο σε 3-2 νίκες θύμισε επίσης μια άλλη γυναικεία ανατροπή του Παναθηναϊκού, με θύμα πάλι τον «αιώνιο» αντίπαλο. Ήταν η περίοδος 2007-08, όταν η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού, με προπονητή τον Τάκη Φλώρο και με ηγέτιδα τη Ρούξι Ντουμιτρέσκου, αν και βρέθηκε με 2-0 νίκες πίσω από τις Πειραιώτισσες, εντούτοις κατάφερε να νικήσει τρεις φορές στη σειρά και να χριστεί πρωταθλήτρια Ελλάδας για 21η φορά -τότε- στην ιστορία της. Ο πέμπτος τελικός στη Λεωφόρο (3-0) μνημονεύεται ακόμα και η ατμόσφαιρα του «Τάφου» σ' εκείνο το παιχνίδι έχει γίνει viral στο Youtube...
Όλα δείχνουν ότι η διοίκηση του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, καθώς και όσοι βρίσκονται δίπλα στην ομάδα, στηρίζοντάς τη οικονομικά ή ψυχολογικά, επιθυμούν να πετύχουν κάτι που οι προκάτοχοί τους δεν κατάφεραν, αν και έκαναν φιλότιμες προσπάθειες: να εγκαθιδρύσουν την «πράσινη αυτοκρατορία» και στο γυναικείο μπάσκετ. Ίσως η απαρχή να είναι αυτός ο τίτλος. Δηλαδή, η ιστορία να γραφτεί... «όπως το '99»!
ΥΓ.: Στις 24 Μαΐου 1964, μια άλλη «πρασινόλευκη» ομάδα με τριφύλλια στην καρδιά είχε αλώσει ξανά τον Πειραιά, σηκώνοντας τη σημαία με το τρισένδοξο έμβλημα του Παναθηναϊκού στο φαληρικό ουρανό. Χθες, 24 Μαΐου 2021, ο Ζαχαρίας Πυτιχούτης, δηλαδή ο τότε σημαιοφόρος των αήττητων πρωταθλητών Ελλάδας, δεν ήταν εν σώματι παρών. Η ψυχή του, όμως, τριγύριζε κάπου εκεί, ανάμεσα στο πλήθος...
ΥΓ.2: Ενστάσεις κι Ολυμπιακός, μια σχέση πάθους. Δεν είναι είδηση ότι οι «ερυθρόλευκοι» κατέθεσαν εκ νέου ένσταση για κακή συμμετοχή της Όλγας Χατζηνικολάου. Είναι σαν να λέμε ότι ένας σκύλος δάγκωσε έναν άνθρωπο. Συχνό φαινόμενο, ανάξιο αναφοράς...
ΥΓ.3: Οι δηλώσεις της Εβίνας Σταμάτη και η πρόδηλη σιγουριά της ότι «θα κατακτήσουμε τον τίτλο μέσα στη Λεωφόρο» έπαιξαν σίγουρα το ρόλο τους. Ευχαριστούμε την πρώην αθλήτρια του Παναθηναϊκού για το έξτρα κίνητρο που χάρισε στα «φίνα κορίτσια»...
ΥΓ.4: Ο πρόεδρος του τελευταίου -μέχρι το χθεσινό- «πράσινου» πρωταθλήματος στο γυναικείο μπάσκετ, ο Ηλίας Μιχαλαριάς, αξίζει μια αναφορά για την προσφορά του διαχρονικά σ' ένα από τα πιο παρεξηγημένα -αλλά και αγαπητά- τμήματα του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Ομοίως και ο ακάματος, αφανής εργάτης του Ομίλου και συνοδοιπόρος του τίτλου της περιόδου 2012-13, ο Γιώργος Κουτσουμπός. Ονόματα επίσης όπως αυτά του αξέχαστου Νίκου Μαρίνου, της Τούλας Καλέντζου, του Μάκη Κουτσονικόλα ή της Γιασεμής Σαμαντούρα -για διαφορετικούς λόγους- πρέπει πάντα να έχουν τη θέση τους σε κάθε διθυραμβικό άρθρο του Παναθηναϊκού στο γυναικείο μπάσκετ. Σίγουρα ξέχασα αρκετούς, αλλά ευτυχώς θα με συμπληρώσετε εσείς στα σχόλια!
ΥΓ.5: Μερίδιο στην επιτυχία αναλογεί και στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Η επιλογή του -η οποία κατακρίθηκε αρχικά από πολλούς- να δώσει τα ηνία του τμήματος στην Ελένη Καπογιάννη, αποδείχθηκε σωστή. Γιατί, στο τέλος, αυτό που μένει και γράφεται στα κιτάπια των ιστορικών είναι ο τίτλος. Ιδίως αν είναι μάγκικος και πεντακάθαρος, όπως ο χθεσινός!
ΥΓ.6: Η ολιγόλεπτη στάση της ομάδας στο Σύνταγμα και η φωτογράφισή της εκεί, συνοδεία αρκετών οπαδών του συλλόγου, ήταν ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα ότι η Αθήνα ήταν, είναι και θα παραμείνει η πόλη του Παναθηναϊκού.
ΥΓ.7: Αυτός ήταν ο χιλιοστός εξακοσιοστός δέκατος επίσημος ομαδικός τίτλος του Παναθηναϊκού σε όλα τα σπορ! Δεν έχει τόσο σημασία αν κερδηθεί ή χαθεί ένα τρόπαιο. Σημασία έχει ότι το «πράσινο» τρένο του Ερασιτέχνη, όπως όλα δείχνουν, έχει μπει στις ράγες του και καταφέρνει αυτό που άλλοτε δεν ήταν εφικτό να πετύχει: να διεκδικεί. Με συμμάχους εμφανείς και αφανείς παράγοντες, οι οποίοι ενισχύουν τα ομαδικά τμήματα του πολυνίκη, πολυαθλητικού συλλόγου, καθώς και όλους εμάς, που είτε συμμετείχαμε είτε θα συμμετάσχουμε με τη συνεισφορά μας ως μέλη, ο Παναθηναϊκός μπορεί να ελπίζει βάσιμα ότι θα ξαναγίνει «πρωταθλητής σ' όλα τα σπορ». Μην ξεχνάμε και την καμπάνια «Σύλλογος πιο Μεγάλος», η οποία θα ενισχύσει τουλάχιστον τέσσερα τμήματα του Τριφυλλιού, ώστε να καταστούν κι αυτά κυριαρχικά (στίβος, στον οποίο θα δοθεί ιδιαίτερη έμφαση την προσεχή περίοδο, σκοποβολή, επιτραπέζια αντισφαίριση και σκάκι). Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να ιδρυθούν και νέα «πράσινα» τμήματα, εκ των οποίων ορισμένα θα κάνουν ευθύς εξαρχής πρωταθλητισμό! Όσοι φίλοι του Παναθηναϊκού θέλετε να συνεχιστούν επιτυχίες όπως η χθεσινή, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου και να εγγραφείτε ως μέλη (50 ευρώ το χρόνο). Αν σκεφτεί κανείς ότι τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν από τις νέες εγγραφές ή τις ανανεώσεις μελών, αγγίζουν ή και ξεπερνούν το μπάτζετ του γυναικείου μπάσκετ, δεν είναι τόσο άτοπο να υποστηρίξουμε ότι αυτό το πρωτάθλημα κατακτήθηκε αποκλειστικά χάρη στον οβολό των οπαδών!
ΥΓ.8: Ο τίτλος αυτός ανήκει και στις κορασίδες του 102-29. Έχει ο καιρός γυρίσματα...
