Τι είπατε; Αν τρελαθήκαμε, που βάλαμε αυτό τον τίτλο στο κομμάτι, που διαβάζετε; Όχι βέβαια. Είμαστε και παραμένουμε της άποψης ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να παίζει δύο παιχνίδια την εβδομάδα. Το γιατί δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί. Την δεδομένη, όμως, χρονική περίοδο είναι ευεργετικό για τους Πειραιώτες το ότι έχουν ένα μόνο ματς κάθε 7-8 μέρες. Και αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κι ένα μικρό παιδί.
Βλέπετε, υπάρχει καινούριος προπονητής και αυτός ο καινούριος προπονητής θέλει πολλές ώρες προπόνησης, ώστε να περάσει την φιλοσοφία του (και όχι μόνο) στους παίκτες του και γενικότερα σε όλο τον οργανισμό. Αν η ομάδα ήταν συνεχώς ταξίδια, παιχνίδια, παιχνίδια και ταξίδια, τότε δεν θα μπορούσε να γίνει εύκολα αυτή η διαδικασία. Η φιλοσοφία και οι βάσεις μπαίνουν στην προετοιμασία, όχι τώρα. Ελάτε, όμως, που υπήρξε πρόσφατα μία ακόμη αλλαγή προπονητή. Είναι, λοιπόν, ευχάριστο για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που έχει μπόλικο χρόνο, προκειμένου να περάσει τα δικά του πράγματα στο «ερυθρόλευκο» κλαμπ.
Θέλει να ετοιμάσει σιγά σιγά την επόμενη χρονιά, αλλά εννοείται ότι δεν παρατάει την τρέχουσα. Άλλωστε ο Ολυμπιακός με τη νίκη του επί της Μπάγερν έμεινε ζωντανός στο κυνήγι της οκτάδας. Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει να βρεθεί μέσα σε αυτή, αλλά θα το παλέψει μέχρι εκεί, που δεν πάει. Στο φινάλε, δεν βλέπετε τι τρέλα υπάρχει στην Ευρωλίγκα και τι αποτελέσματα έχουμε. Γιατί, λοιπόν, να μην ελπίζουν οι Πειραιώτες, έστω και αν γνωρίζουν ότι οι πιθανότητές τους είναι ελάχιστες;
Στο πλαίσιο αυτό θα είναι και οι μεταγραφικές κινήσεις, που θα κάνουν και που δεν θα αργήσουμε να τις μάθουμε. Αν δεν έχει αλλάξει κάτι τις τελευταίες ώρες, ο Ολυμπιακός θα προσθέσει έναν γκαρντ και έναν σέντερ. Όπως έπαιξε με την Μπάγερν, φαίνεται πιο άμεσα χρήσιμος ο σέντερ. Αλλά και η περιφέρεια θέλει το κάτιτις, αφού όλα τα παιχνίδια δεν θα είναι με αντιπάλους σαν την γερμανική ομάδα.
Αλήθεια, πάντως, είναι ότι Ρότσεστι και Μπάλντγουϊν έδωσαν μπόλικα πράγματα χθες το βράδυ. Δεν το συζητάμε. Ο Ρότσεστι είναι μεγάλη κλάση. Τα σπουδαία του χρόνια, όμως, έχουν περάσει. Ο Μπάλντγουϊν από την άλλη έχει υλικό, το θέμα, όμως, είναι αν θα μπορέσει ο Μπαρτζώκας να του το βγάλει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι είναι η πρώτη του ευρωπαϊκή χρονιά.
Όσον αφορά στον Κόνιαρη, τα έχουμε ξαναπεί. Πατάει πλέον γερά στην Ευρωλίγκα και στα 22 του χρόνια δίνει πολλές υποσχέσεις και στον Ολυμπιακό και γενικότερα στο ελληνικό μπάσκετ. Έχουμε αναφέρει πολλές φορές για την ικανότητά του στο αμυντικό κομμάτι. Πλέον ο πολύς κόσμος βλέπει, πέρα από τα αγωνιστικά στοιχεία, ότι ο Χανιώτης γκαρντ βγάζει την προσωπικότητά του στο παρκέ.
Δεν δείχνει ακριβώς σαν να έχει παίξει πολλά χρόνια στην Ευρωλίγκα, δεν δείχνει, όμως, επ’ ουδενί ότι πρόκειται για ρούκι στην διοργάνωση (έχει παίξει και με τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα, αλλά τύποις υπό την έννοια ότι αγωνίστηκε σε μόλις ένα ματς). Το μέλλον είναι δικό του, αρκεί να κάνει αυτό, που πρέπει: δουλειά, δουλειά, δουλειά. Οποιος δούλεψε, δεν έχασε. Δεν θα γίνουν όλοι Διαμαντίδης, Σπανούλης και Παπαλουκάς, δεν θα γίνουν Γκάλης και Γιαννάκης. Καθένας, όμως, έχει την αξία του και την χρησιμότητά του στο άθλημα. Και ο Κόνιαρης μπορεί σε όχι μακρινό διάστημα να πάρει την θέση, που του πρέπει, στον χώρο, που αγαπά και υπηρετεί.
