Η ζωή ενός σταρ του αθλητισμού είναι γεμάτη συναισθήματα, πάθος, σκέψεις, αποφάσεις και ανταγωνισμό. Όπως είναι προφανές, αυτά τα συναισθήματα, καθώς και οι σκέψεις - αποφάσεις μεταλλάσσονται με γρήγορο ρυθμό. Ωστόσο, τι συμβαίνει πίσω από τις... κουρτίνες; Ποια βιώματα του αθλητισμού μοιάζουν με εκείνα της ζωής και το αντίστροφο;
Στο βιβλίο «Η Δύναμη της ήττας», ο Μπάνε Πρέλεβιτς μας υπενθυμίζει μέσα από τα βιώματα της πλούσιας καριέρας του, που περιγράφονται εκτενώς,ότι η ζωή είναι σαν τον αθλητισμό... Και τα δύο περιλαμβάνουν χαρές και χαμόγελα, αλλά χρειάζονται δεδομένες είναι και οι «ανηφόρες». Οι ήττες, οι απογοητεύσεις, οι δυσκολίες είναι το πολύτιμο εργαλείο για να γίνει κανείς καλύτερος και να αγγίξει την ευτυχία και την επιτυχία.
Ο σπουδαίος Μπάνε στέλνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα, που δεν αφορά μόνο όσους ασχολούνται με τα σπορ. Επί της ουσίας, ο Πρέλεβιτς να κάνει να δούμε τη ζωή με... άλλο μάτι.
Το sdna.gr εξασφάλισε και σας παρουσιάζει ένα σκέλος του βιβλίου του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις MVPublications και μπορείτε να το αγοράσετε με ένα «κλικ» εδώ...
Αναλυτικά:
«Πρέπει να μάθεις να αντέχεις και τον πόνο»
Σχεδόν δύο μήνες πάλευα με έναν ύπουλο τραυματισμό στο μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού. Είχα υποστεί κάταγμα και, δυστυχώς, σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις ο γιατρός δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Το να ξεκουράσεις το δάχτυλο του ποδιού σου και να προσπαθήσεις να το κρατήσεις ακίνητο και σταθερό για λίγο διάστημα είναι δική σου ευθύνη κυρίως. Αυτός ο τρόπος αποθεραπείας ισχύει για κοινούς θνητούς, όχι για επαγγελματίες αθλητές, και σίγουρα δεν ίσχυε στη δική μου περίπτωση. Δεν υπήρχε πολυτέλεια για ξεκούραση. Ήμασταν στην πιο κρίσιμη περίοδο της σεζόν, διεκδικώντας συμμετοχή σε άλλον ένα ευρωπαϊκό τελικό, και η πρόθεσή μου ήταν να παίζω σε όλα τα παιχνίδια. Με το ιατρικό τιμ της ομάδας έπρεπε να αυτοσχεδιάζουμε και να εφαρμόζουμε συνδυασμό θεραπείας με ξεκούραση, προπόνηση και παιχνίδι. Για να αποφύγουμε την πίεση στο μεγάλο δάχτυλο, στις προπονήσεις φορούσα στο δεξί μου πόδι μεγαλύτερο νούμερο παπούτσι. Στην αρχή προσάρμοσα τον ρυθμό της προπόνησης στην ένταση του πόνου, με στόχο να το συνηθίσω τόσο πολύ που να το βγάλω από το μυαλό μου.
Σε τέτοιες στιγμές πάντα θυμόμουν τον δάσκαλό μου από το λύκειο και τα σοφά λόγια του: «Μπάνε, να ξέρεις ένα πράγμα. Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας, πρέπει να μάθεις να αντέχεις τον πόνο». Στους αγώνες, για να μπορώ να παίζω ελεύθερα, χωρίς περιορισμένες κινήσεις, έκανα ενέσεις ξυλοκαΐνης, οι οποίες εξαφάνιζαν τον πόνο. Όσο περνούσε ο καιρός, με αργό αλλά σταθερό ρυθμό ο πόνος υποχωρούσε και την ώρα των τελικών έκανα προπόνηση με κανονικό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και αισθανόμουν ότι για τον δεύτερο τελικό η ένεση ξυλοκαΐνης δεν θα ήταν απαραίτητη.
Την παραμονή του αγώνα στην Ιταλία, απελευθερωμένος από τον πόνο που με ταλαιπωρούσε μήνες και έχοντας εκπληκτική διάθεση, συνειδητοποίησα ότι την επόμενη ημέρα παίζαμε για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου. Είμαι αρχηγός της ομάδας, σκέφτηκα, θα παραλάβω και θα σηκώσω το Κύπελλο και είμαι αξύριστος. Πριν από τον δεύτερο τελικό με την Στεφανέλ ξυρίστηκα. Ήταν η πρώτη, αλλά και η τελευταία, φορά που θα έπαιζα ένα παιχνίδι φρεσκοξυρισμένος! Μπαίνοντας στην αίθουσα του ξενοδοχείου όπου σερβιριζόταν το πρωινό, έγινα αντικείμενο σχολιασμού όλης της αποστολής για τη νέα μου εμφάνιση. Θέλοντας προφανώς να λύσει τη δική του απορία, αλλά και όλων των υπολοίπων, ο Σούλης Μαρκόπουλος με ρώτησε γιατί είχα ξυριστεί…
«Όταν ο αρχηγός παραλαμβάνει το Κύπελλο, πρέπει να είναι ξυρισμένος» απάντησα γεμάτος αυτοπεποίθηση και αφήνοντας άφωνους όλους όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα!
Η Στεφανέλ εμφανίστηκε στον δεύτερο τελικό πιο έτοιμη και πιο εύστοχη απ’ ό,τι ήταν στη Θεσσαλονίκη. Όπως ακριβώς το είχε προβλέψει ο προπονητής της. Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς δικαιώθηκε και αναφορικά με μια άλλη πρόβλεψή του, που είχε να κάνει με τον φόβο του για την εμπειρία του ΠΑΟΚ στους ευρωπαϊκούς τελικούς. Ήμασταν μπροστά στο σκορ από την αρχή του αγώνα και είχαμε τον έλεγχο στον ρυθμό του παιχνιδιού. Στο τέλος του ημιχρόνου διατηρούσαμε ένα μικρό προβάδισμα, δύο πόντων. Μέσα σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα, η Στεφανέλ κατάφερε για πρώτη φορά να «μας βάλει στα σχοινιά» και προηγήθηκε με 66-60. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο μίλησε η εμπειρία μας. Πετύχαμε πέντε συνεχόμενους πόντους, ανακόπτοντας τον ρυθμό και την ορμή τους. Η Στεφανέλ δεν επανήλθε ποτέ σε θέση να διεκδικήσει το τρόπαιο. Παίζοντας μαγικό μπάσκετ στα τελευταία λεπτά, φτάσαμε στο εντυπωσιακό 100-91. Ήταν μια ιστορική στιγμή για τον ΠΑΟΚ. Έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ με δύο ευρωπαϊκούς τίτλους.
Ας γυρίσουμε τώρα στην αρχή του κεφαλαίου και ας κάνουμε την ίδια ερώτηση: «Τι κερδίσαμε από την ήττα με την Μπενετόν;»
Η απάντησή μου είναι… «το τέλειο παιχνίδι». Είναι η επιτυχία μιας ήττας!
Αγόρασε τώρα το βιβλίο του Μπάνε Πρέπελιβιτς με ένα «κλικ»!
