Η νίκη του Παναθηναϊκού με την Βαλένθια, ήρθε εμφατικά και εύκολα. Μια ακόμη βραδιά μπασκετικής χαράς στο ΟΑΚΑ. Ομάδα με ποιότητα που βρίσκει ρυθμό και παίρνει αποτελέσματα, φίλαθλοι όλο και περισσότεροι και κυρίως όλο και πιο χαρούμενοι να διασκεδάζουν την παρουσία τους εκεί. Περιμένοντας πως και πως την ώρα για το επόμενο εντός έδρας ματς, στοιχείο που είχε λείψει υπερβολικά στον Παναθηναϊκό.
Η απόλυτη έκρηξη βέβαια, ήρθε στο τέλος της αναμέτρησης. Μετά το ζντο όταν οι παίκτες πήγαν όλοι μαζί κοντά στον κόσμο και τραγούδησαν μαζί του, χαμογελώντας και πανηγυρίζοντας σαν μικρά παιδιά. Σε μια ένωση εξέδρας-παρκέ που έχει οδηγήσει το "τριφύλλι" στην πορεία των χρόνων.
Αυτό που συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο πάντως, ήταν η εικόνα του Κώστα Σλούκα. Όχι στο παρκέ στα 40 αγωνιστικά λεπτά της αναμέτρησης. Η στάση του τη στιγμή των πανηγυρισμών. Μπροστά απ’ τον κόσμο του Παναθηναϊκού, μαζί με τους συμπαίκτες του. Ο πρώην άσος του Ολυμπιακού που έκανε τη μεγάλη μετάβαση στη μεταγραφή της δεκαετίας και έγινε αρχηγός των "πράσινων". Όντας ο ηγέτης μιας ομάδας με βαρύτατη ιστορία και απίστευτη φιλοδοξία στη νέα της προσπάθεια.
Ο τρόπος που χαμογελούσε την ώρα που τραγουδούσε το «χόρτο μαγικό», ο τρόπος που χοροπηδούσε σαν οπαδός και ο χαβαλές που έκανε πέφτοντας πάνω στον Παπαπέτρου, είναι ενδεικτικά της αλλαγής στην ψυχοσύνθεση του. Της ελευθερίας αν θέλετε που νιώθει. Της αγάπης που εισπράττει, της εκτίμησης που αναλογεί στην σπουδαία καριέρα του, του σεβασμού που του αξίζει.
Είναι σαφές πως ο Σλούκας αντέδρασε αυθόρμητα πάνω στη χαρά της στιγμής. Δίχως να τον ενδιαφέρει κανένα παρελθόν, κανένας Ολυμπιακός, κανένας Μπαρτζώκας, χωρίς να θέλει να πικάρει κανέναν.
Όπως φυσικά δεν είναι θέμα οπαδικό, λες και ο Σλούκας από τότε που έπαιζε στον Μαντουλίδη στη Θεσσαλονίκη ήταν μέλος της Θύρας 13. Ο αυθορμητισμός της αντίδρασής του όμως, είναι σημαντικότερος για τον Παναθηναϊκό και για τον ίδιο τον 33χρονο γκαρντ, συγκριτικά με το να έπραττε κάτι τέτοιο για πικάρισμα σε κάτι παρελθοντικό.
Ο Σλούκας αισθάνεται ελεύθερος πλέον. Δεν έχει πράγματα να τον απασχολούν στο κεφάλι του. Σωστά, λάθος, ο καθένας όπως τα βλέπει. Η ουσία είναι πως υπήρχαν. Η περιβόητη σχέση του με τον Μπαρτζώκα, η συμπεριφορά που αισθανόταν πως είχε απέναντί του, τον «έτρωγε» για πολλούς μήνες. Μέχρι την τελευταία μέρα σύνδεσής του με την προηγούμενη ομάδα του, εκείνο το περίφημο πολύωρο ραντεβού για πιθανή παραμονή του.
Ο Παναθηναϊκός προφανώς του προσέφερε πολλά χρήματα. Κυρίως όμως του έδωσε τη δυνατότητα να γίνει αυτό που ήθελε. Όχι να πάρει 3-4-5 περισσότερα αγωνιστικά λεπτά. Και χθες εξάλλου σε ένα από τα πολύ καλά βράδια του, 25 λεπτά έπαιξε. Σας φάνηκε να ασχολείται με τον χρόνο του; Αυτό που διεκδίκησε με μια απόφαση που θέλει πολλά κιλά μαγκιάς, είναι να πάρει την εκτίμηση, το σεβασμό, την ελευθερία που δικαιωματικά του ανήκει. Γιατί είτε σε κάποιον αρέσει είτε δεν αρέσει, είναι ο κορυφαίος Έλληνας γκαρντ στη μετά Διαμαντίδη και Σπανούλη εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Οι "πράσινοι", ο Αταμάν, του δίνουν το χώρο για ένα μπάσκετ που του αρέσει. Για ένα ρόλο που γουστάρει και τον απελευθερώνει ψυχολογικά.
Είχε συζητηθεί έντονα η ατάκα του στο time out με τη Ζαλγκίρις, όταν και ζήτησε να παίξει ένας εναντίον ενός. Με τον Αταμάν που είναι φυσικά προπονητής προσωπικότητα, να το δέχεται. Στιγμή που δεν έχει να κάνει με το αν είναι ηγέτης ή όχι ο Σλούκας. Θα ήταν κι αν δεν το είχε κάνει. Η αντίδραση του προπονητή, ήταν η υπογραφή στο τι είναι ο Σλούκας για τον Παναθηναϊκό.
Σημαντικό: Οι συμπαίκτες του από την πρώτη στιγμή, παρότι κι αυτοί δεν είναι τίποτα… τυχαία παιδάκια στο μπάσκετ, δεν αποδέχθηκαν απλά το ρόλο του Σλούκα αλλά του άνοιξαν και τον δρόμο. Σαν να του έλεγαν «εσύ είσαι ηγέτης κι εμείς πλάι σου».
Όλα αυτά οδήγησαν στην… έκρηξή του. Χαράς, παιδικότητας, ευτυχίας, χαμόγελου. Γιατί διασκεδάζει ξανά το μπάσκετ, έχει όσα θεωρεί πως του αξίζουν και όντως του αξίζουν. Αυτό είναι που τον έχει «δέσει» ήδη με τον Παναθηναϊκό και τον μετέτρεψε σε… οπαδό αναφορικά με το τραγούδι ενός συνθήματος.
