Ο Παναθηναϊκός έχασε από την Ρεάλ Μαδρίτης στην Ισπανία και σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι περίεργο. Τόσες και τόσες ομάδες έχουν χάσει εκεί μέσα. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως φάνηκε από την αγωνιστική συμπεριφορά του, είχε χάσει προτού καν αρχίσει το παιχνίδι, σαν να μην το πίστευε, σαν να ήθελε να βγάλει την υποχρέωση και να επιστρέψει στην Αθήνα. Η εικόνα του, μόνο κατάθλιψη μπορεί να προκαλεί στους οπαδούς της ομάδας, όταν τον βλέπουν να χάνει από μια Ρεάλ που ξεκούρασε παίκτη (Πουαριέ) λόγω διαβολοβδομάδας, που έπαιξε στο 40% από αυτό που μπορεί να παίξει, στην μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα ήταν κακή, αλλά παρόλα αυτά δεν απειλήθηκε ποτέ και κέρδισε «σβηστά».
Στα όρια του μεταφυσικού
Για άλλον ένα αγώνα ο Παναθηναϊκός μπήκε κοιμισμένος στο πρώτο δεκάλεπτο και κλασικά βρέθηκε πολύ πίσω στο σκορ. Οι «Πράσινοι» ακολουθούν στο σκορ στα 15 από τα 22 πρώτα δεκάλεπτα που έχουν αγωνιστεί φέτος, με συνολικά 92 πόντους διαφορά (-4.1 ανά παιχνίδι). Σε 17 από τα 22 παιχνίδια, βρίσκονται πίσω στην ανάπαυλα του ημιχρόνου με συνολική διαφορά 131 πόντους (-5.9 ανά αγώνα). Καταλαβαίνει κανείς ότι πλέον δεν μπορεί να θεωρείται σύμπτωση, όταν έχει συμβεί τόσες φορές. Σε κάποιες αναμετρήσεις, οι παίκτες του «τριφυλλιού» έβγαιναν πιο αποφασισμένοι στο δεύτερο μέρος και μπορούσαν να γυρίσουν τους αγώνες ή να τους διεκδικήσουν. Με την Ρεάλ αυτό ήταν δύσκολο να γίνει και η ήττα ήρθε πολύ εύκολα.
Το πώς μπαίνει ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια είναι θέμα συζήτησης εδώ και πολύ καιρό και κανείς δεν μπορεί να δώσει μια εξήγηση. Ούτε οι προπονητές, ούτε οι παίκτες και αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα. Όταν μέσα στην ομάδα δεν γνωρίζουν γιατί γίνεται αυτό, πώς θα εντοπίσουν το πρόβλημα και θα το διορθώσουν ;
Μπασκετικά δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πούμε παρά μόνο κάποιες χαρακτηριστικές φάσεις που δείχνουν την ανικανότητα του Παναθηναϊκού τα κάνει τα απλά που χρειάζεται ένας τέτοιος αγώνας. Ξεκινάει το παιχνίδι, γνωρίζουν ότι η Ρεάλ θα μπει δυνατά για να πάρει το μομέντουμ του αγώνα και πρέπει να αντιπαρατάξουν συγκέντρωση και ενέργεια στην άμυνα. Η παρακάτω, είναι η δεύτερη φάση του αγώνα.
Ο Χεζόνια κατεβαίνει σε transition, ο Ταβάρες πάει να κάνει ένα early screen αλλά δεν βρίσκει καν τον Μπέικον αφού ο Αμερικανός είναι χαλαρός και πάει να περάσει από κάτω, μένει μόνος του ο Κροάτης και ευστοχεί στο τρίποντο. Η χαλαρότητα της αντιμετώπισης αυτής της φάσης από Μπέικον και Γκουντάιτις, ήταν ενδεικτική για το πόσο αποφασισμένος ήταν ο Παναθηναϊκός να (μην) παλέψει στην Μαδρίτη.
Αμέσως επόμενη φάση. Οι Μαδριλένοι παίρνουν το ριμπάουντ και ξαναβγαίνουν στον αιφνιδιασμό. Τέσσερις παίκτες του Παναθηναϊκού έχουν γυρίσει στην άμυνα και κανένας δεν πηγαίνει στον Γιαμπουσέλι, δείγμα της έλλειψης συγκέντρωσης που είχαν και ο Γάλλος πετυχαίνει ένα εύκολο καλάθι.
Όταν λοιπόν έχεις μπει σε μια τέτοια έδρα, λες και πας βόλτα στο πάρκο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μιλήσουμε ή να αναλύσουμε περαιτέρω την αναμέτρηση. Επαναλαμβάνω, μιλάμε για τις πρώτες κατοχές του αγώνα που οι παίκτες είναι ξεκούραστοι, έχουν καθαρό μυαλό και φρέσκες τις οδηγίες του προπονητή τους στο μυαλό τους.
Επιθετικά μια από τα ίδια. Κανένα πλάνο, καμία στόχευση, όταν δεν έβγαινε το πικ εν ρολ άρχιζαν οι ποικιλίες. Η έλλειψη αυτοματισμών και συνεργασιών στους «πράσινους» είναι εμφανής από την αρχή την περιόδου και δείχνει να μην βελτιώνεται, εκτός από μερικές εκλάμψεις σε κάποιους αγώνες. Όταν ολοκληρώνεται αγώνας με μόλις 8 τελικές πάσες και ο Παναθηναϊκός είναι προτελευταίος σε ασίστ στην διοργάνωση, δεν μπορούμε να μιλάμε για ομαδική λειτουργία.
Απέναντι σε αυτά τα κορμιά και την καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκας οι παίκτες του Παναθηναϊκού προσπάθησαν πάλι με isolation να σκοράρουν. Αποτέλεσμα, να πετύχουν μόλις 7 πόντους σε όλο τον αγώνα από τέτοιες καταστάσεις, με το τραγικό 0.58 πόντους ανά κατοχή. Ακόμα όμως και τις καταστάσεις απομόνωσης, που αρκετές ομάδες χρησιμοποιούν, φαίνεται ότι είναι αδούλευτες. Παρακάτω βλέπετε μια φάση που ο Λι θέλησε να παίξει ένας εναντίον ενός με τον Γιουλ.
Κοιτάξτε πόσο κακό spacing έχουν οι συμπαίκτες του. Ο Γουόλτερς κάθεται στα εννιά μέτρα, με τον αμυντικό του έτοιμο να δώσει βοήθεια στον Γιουλ, ο Καλαιτζάκης στα οκτώ μέτρα, ο Γουίλιαμς στις 45 μοίρες και όλοι αυτοί σε μια απόσταση τεσσάρων μέτρων, «βιδωμένοι» χωρίς οποιαδήποτε κίνηση που θα απασχολούσε την άμυνα ώστε να ανοίξουν χώρο στον Λι, με τον Χεζόνια να μπορεί να ελέγξει και τους τρεις ταυτόχρονα. Αυτά είναι βασικά πράγματα που δεν γίνονται, προκαλώντας δυσλειτουργία στην επίθεση.
Σε αυτήν την ομάδα θα μπει ο Τόμας και ο Αγραβάνης, δύο παίκτες που ναι μεν έχουν ποιότητα, αλλά δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα ομαδικής λειτουργίας σε άμυνα και επίθεση. Στο ΟΑΚΑ, με την βοήθεια του κόσμου, οι «πράσινοι» εμφανίζονται με περισσότερη ενέργεια και κάπως καμουφλάρουν τα προβλήματα. Εκτός έδρας όμως, εμφανίσεις σαν την χθεσινή, δεν μπορούν να τον οδηγήσουν πουθενά, κυρίως από θέμα νοοτροπίας.
