Την ώρα ο Ολυμπιακός ψάχνει τον επόμενο βασικό σέντερ φορ του ο οποίος μάλιστα δεν θα έρθει στη... φτήνια, η μακράν της δεύτερης ακριβότερη μεταγραφή του καλοκαιριού κάνει προπονήσεις στου Ρέντη και μετράει μέχρι στιγμής 222 λεπτά συμμετοχής σε τρεις μήνες. Μοιραία, δεν γίνεται να μην αναρωτιέσαι τι ακριβώς προσέφερε η συγκεκριμένη κίνηση για τους «ερυθρόλευκους». Η απάντηση, εκ του αποτελέσματος, προφανώς είναι «απολύτως τίποτα». Γι αυτό και η πιο σωστή ερώτηση μάλλον κινείται μάλλον προς την κατεύθυνση «τι θα είχε γίνει, εάν...». Τι θα είχε γίνει αν ο Ολυμπιακός δεν είχε... πιστολιάσει έτοιμη, βαρβάτη, μεταγραφή στην επίθεσή του για χάρη του Ιβοριανού χαφ που το είχε μαράζι να επιστρέψει στο Λιμάνι και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, λειτουργώντας παρορμητικά, θέλησε να του την κάνει δώρο –και τον ίδιο δώρο στον κόσμο.
Μεταγραφή παρόρμησης και όχι ανάγκης
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και όλο το ζουμί: στην παρόρμηση. Υπάρχει η θεωρία που λέει ότι το πρώτο ένστικτο οδηγεί συνήθως και στη σωστή επιλογή. Όμως δεν ξέρουμε αν στην προκειμένη περίπτωση το πρώτο ένστικτο ήταν αυτό που τελικά συνέβη ή το «πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για την ομάδα». Τώρα, αρχές Δεκέμβρη, γνωρίζουμε ότι το καλύτερο δυνατό για τον φετινό Ολυμπιακό θα ήταν να έχει μέσα στην αντίπαλη περιοχή ένα «κανόνι». Έναν επιθετικό που θα μπορούσε να απολαμβάνει το συμβόλαιο του Τουρέ και να φορτώνει τα αντίπαλα δίχτυα, εκμεταλλευόμενος τις 10 ευκαιρίες για γκολ που φτιάχνει σε κάθε ματς η ομάδα του Μαρτίνς.
Αντιθέτως, η καλοκαιρινή παρόρμηση της επιστροφής Τουρέ, είναι αυτή που αν το δούμε ψυχρά, πιθανώς να στερεί από τον Ολυμπιακό ακόμη και την πρωτιά στη βαθμολογία. Ή την ήδη εξασφαλισμένη πρόκριση στην επόμενη φάση του Europa League. Αυτή ακριβώς η παρόρμηση είναι και το αφύσικο της υπόθεσης. Ο Μαρινάκης έχει αποδείξει ότι αγαπάει την ομάδα, αυτό δεν μπορεί να του το πάρει κανείς. Ακόμη περισσότερο όμως έχει αποδείξει ότι είναι ένας ψυχρός επιχειρηματίας που μπορεί να βάλει στην άκρη τα παρορμητικά «θέλω» για χάρη των αναγκαίων «πρέπει». Οι επιχειρήσεις του λειτουργούν υποδειγματικά και καλώς ή κακώς, αρέσει δεν αρέσει, η ΠΑΕ Ολυμπιακός στο τέλος της ημέρας πρέπει να λειτουργεί σαν επιχείρηση. Αυτό επιτάσσει το ίδιο το σπορ πλέον.
32 χιλιάρικα το... λεπτό!
Η «κίνηση Τουρέ» λοιπόν, ήρθε σε αντίθεση με όλα τα πιθανά «πρέπει». Ήρθε σε αντίθεση με τις αγωνιστικές ανάγκες της ομάδας. Όσο... φαντασμαγορική και αν φάνταζε η απόκτηση του Ιβοριανού σούπερσταρ στη θεωρία, ώστε να προστεθεί σε μια ήδη γεμάτη ταλέντο μεσαία γραμμή, τώρα -στην πράξη- γνωρίζουμε όλοι ότι ήταν εκτός κάθε λογικής. Οικονομικής και αγωνιστικής.
Για το πρώτο σκέλος, το οικονομικό, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Με συμβόλαιο 2.500.000 ευρώ, με bonus υπογραφής 2.000.000, συν την εφορία, συν τις προμήθειες του μάνατζερ, το ποσό κόστος της επιστροφής Τουρέ αγγίζει τα 7 εκατ. ευρώ για ένα χρόνο. Μετά από 5 συμμετοχές και συνολικά 222 λεπτά στο γήπεδο για τον Αφρικανό χαφ που έχει μείνει εκτός αποστολής σε 11/17 ματς, το deal των 32.000 ευρώ ανά λεπτό συμμετοχής δεν φαντάζει και το.... καλύτερο δυνατό για την ομάδα.
Για το δεύτερο, το αγωνιστικό, η πρώτη σκέψη όλων το καλοκαίρι είναι που «λέει» και όλη την αλήθεια. «Και τώρα ποιος θα μείνει εκτός;» Όπως αποδείχθηκε, κανείς δεν έμεινε εκτός rotation για να παίζει ο Τουρέ, αλλά ο ίδιος. Μετά από ένα καλό δείγμα τριών και πλέον μηνών από το ποδόσφαιρο που παίζει ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς δεν χρειάζεσαι ντοκτορά στην προπονητική για να καταλάβεις το γιατί. Στα 35 του, εκτός αγωνιστικού ρυθμού και με το βαρύ σκαρί του να μην χαρίζει τίποτα, ο Ιβοριανός απλά δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό που προσπαθεί να πετύχει σε τακτικό επίπεδο ο Ολυμπιακός. Με τα αμυντικά χαφ να πρέπει να πιέζουν ασταμάτητα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και να καλύπτουν τις πολλές προωθήσεις, αλλά και με την παρουσία του επιτελικού μπροστά τους να προϋποθέτει είτε συνεχείς κινήσεις στον χώρο, είτε κουβάλημα της μπάλας για πολλά μέτρα, είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός -ειδικά στα πιο απαιτητικά ματς- δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποδοτικός όταν ο Τουρέ βρίσκεται στο γήπεδο.
Φαντάζει οξύμωρο για έναν πραγματικά απίθανο χαφ σαν αυτόν που στα καλά του δεν «έβλεπε» κανέναν και με ποιότητα που ακόμη και τώρα, στα ποδοσφαιρικά γεράματα, χτυπάει... κόφτη, όμως ο πανδαμάτωρ δεν κάνει διακρίσεις –είναι ανίκητος. Σε ένα διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου, ίσως ο Τουρέ ακόμη και τώρα να μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από επαρκής σε ένα ελληνικό πρωτάθλημα ακόμη και σε 90λεπτο. Σίγουρα όμως όχι σε αυτό του φετινού Ολυμπιακού. Ο Μαρτίνς το γνώριζε από την πρώτη μέρα και στην πορεία φρόντισε να το δείξει και σε όλους τους υπόλοιπους με τον τρόπο του. Πλέον, δεν διαφωνεί κανείς και γι αυτό άλλωστε ο Τουρέ μετράει πιθανότατα ακόμη και μέρες στο Λιμάνι.
Μιραλάς, ο... προηγούμενος Τουρέ
Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται και... όλα τα σχετικά. Εν προκειμένω, παρόρμηση που επαναλαμβάνεται, μπορεί να είναι παρόρμηση; Δύσκολο. Νομίζω ότι είναι ένα κενό λογικής που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να... ξεριζώσουν στον Ολυμπιακό. Η διοίκηση συνολικά και ο ίδιος ο Μαρινάκης έκαναν προσφάτως την αυτοκριτική τους. Το καλοκαιρινό ξήλωμα και η ανακατασκευή της ομάδας είναι η απόδειξη της νέας λογικής που αποφάσισαν να ακολουθήσουν. Της νέας λογικής στον σχεδιασμό που υποδεικνύει ότι όλες οι αποφάσεις, σε όλα τα επίπεδα, παίρνονται αποκλειστικά και μόνο για το αγωνιστικό όφελος της ομάδας και κανένα άλλο. Το προφανές δηλαδή.
Αυτή η μεταγραφή Τουρέ είναι το αποτέλεσμα του «κενού» που έχει απομείνει. Ο Ολυμπιακός και ο Μαρινάκης μετρούν ακόμη σοβαρά το βάρος μιας κίνησης ανάλογα με το γκελ που κάνει στον κόσμο. Μετρούν το επικοινωνιακό κομμάτι ισόποσα με το αγωνιστικό. Οι μεγάλοι σε ηλικία ποδοσφαιριστές με βαριά βιογραφικά και ονόματα, αυτοί που θα δεχθούν να έρθουν δηλαδή στην Ελλάδα αρκεί να τους πληρώσεις αδρά, είναι αυτοί που μπορούν να χωρέσουν σε αυτό το κενό. Να γίνουν το μεταγραφικό «μπαμ» που είτε θα δικαιώσει απόλυτα τον πρόεδρο, είτε θα του προσφέρει πάντα ένα άλλοθι αν τα πράγματα στραβώνουν. Όταν θα μπορεί να πει το γνωστό «ορίστε, βάλαμε λεφτά, φέραμε παιχταράδες αλλά δεν φταίμε εμείς που δεν παίζουν».
Πέρσι, έγινε ακριβώς το ίδιο. Σε μια πολύ χειρότερη ομάδα και σε μια άρρωστη περίοδο που άπαντες τρωγόντουσαν με τα ρούχα τους, στα μέσα της σεζόν ο Ολυμπιακός έφερε πίσω στο Λιμάνι τον Κέβιν Μιραλάς. Ίδια ακριβώς περίπτωση. Αυτός ήθελε να γυρίσει, ο κόσμος ήθελε να τον δει ξανά με την ερυθρόλευκη, ο Μαρινάκης αποφάσισε να κάνει ακόμη μια οικονομική υπέρβαση. Τι κόστισε ο Μιραλάς στον Ολυμπιακό; Τίποτα... ιδιαίτερο. Το ενοίκιο από την Έβερτον και το συμβόλαιο του Βέλγου από τον Ιανουάριο μέχρι και τις 4 Μαΐου που αποχώρησε με απολογισμό 2 γκολ σε 15 συμμετοχές, πήγε περί τα 4.000.000 ευρώ. Ακόμη ένα «μηδέν» πάνω στο γήπεδο, που κόστισε πολλά μηδενικά.
Ένα συν ένα «αν»
Πόσο θα είχε βελτιωθεί ακόμη και η περσινή άρρωστη ομάδα αν τα εκατομμύρια για τον Βέλγο είχαν δοθεί για προσθήκη 1-2 παικτών που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι περισσότερο πέρα από τίτλους σε εφημερίδες και ιστοσελίδες; Ή έστω αν έμεναν... καβάτζα για φέτος. Το πρώτο αν. Το δεύτερο, έρχεται σε συσχετισμό με τη φετινή σεζόν. Πόσο καλύτερος και αποτελεσματικότερος θα ήταν ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς αν ο 30άρης Μιραλάς βρισκόταν στην κορυφή της επίθεσής του; Ο Βέλγος στα μάτια μου ταιριάζει κουτί στο φετινό «ερυθρόλευκο» ποδόσφαιρο. Όπως ο Τουρέ μάλλον θα προσέφερε περισσότερα στον περσινό, ελλειπή από ποιότητα στη μεσαία γραμμή Ολυμπιακό. Τα παράδοξα που δημιουργούνται όταν έστω και μία μεταγραφή σου δεν γίνεται με γνώμονα το ποδόσφαιρο, αλλά τις εντυπώσεις.
Η εξαίρεση που οδηγεί στο κενό επί χόρτου
Τα επί χόρτου αποτελέσματα των δύο συγκεκριμένων μεταγραφών δεν (θα πρέπει να) είναι ενθαρρυντικά για το μέλλον αντίστοιχων κινήσεων. Επιπροσθέτως, η φετινή εικόνα του Ολυμπιακού, με έναν προπονητή που δουλεύει πάνω σε ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό μοντέλο, με ένα ρόστερ που περιλαμβάνει παίκτες με όρεξη, με φιλοδοξίες, με ποιότητα και εμπειρίες, χωρίς (σχεδόν) κανείς να είναι ξοφλημένος, θα πρέπει να αποδεικνύει στα μάτια των ανθρώπων της ομάδας ότι ίσως είναι καιρός να ξεριζώσουν από τη λογική τους και το τελευταίο απομεινάρι της προηγούμενης εποχής. Δεν χρειάζονται μπαμ και μπουμ για να φτιάξεις ομάδες το 2018. Κάθε... λεπτό που περνάει, το σπορ αλλάζει όλο και περισσότερο. Οι εποχές που ένας 35άρης Ριβάλντο ήταν αρκετός για να αλλάξει όλες τις ισορροπίες, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί ακόμη και για το φτωχό ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο τελευταίος μεταγραφικός σχεδιασμός στο Λιμάνι έγινε βάσει όσων επιτάσσουν οι αρχές του σπορ. Οι Πειραιώτες αποφάσισαν τι ομάδα θέλουν να φτιάξουν, έφεραν τον προπονητή που μπορεί να υποστηρίξει το μοντέλο, αυτός «μέτρησε» την ομάδα και έκανε τις εισηγήσεις του, αποκτήθηκαν παίκτες που ταιριάζουν στο πλάνο, έφυγε η... σάρα και η μάρα που είχε μαζευτεί στου Ρέντη, δόθηκαν χρήματα όπου έπρεπε να δοθούν χωρίς υπερβολές. Το αποτέλεσμα είναι να γίνει και πάλι ο Ολυμπιακός... κανονική ομάδα. Με τα αγωνιστικά άλφα και ωμέγα της, με ρόλους για όλους, με ξεκάθαρη φιλοσοφία.
Η μεταγραφή του Τουρέ είναι η εξαίρεση σε αυτή τη λογική. Αν αυτό δεν παίζει τα φώτα στη διοίκηση του Ολυμπιακού ότι ίσως έχει έρθει ο καιρός να ακολουθήσει μονάχα τον υπόλοιπο κανόνα, δίχως τις κοστοβόρες σε οικονομικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν, τότε τα εκατομμύρια θα συνεχίσουν να σπαταλώνται αντί να ξοδεύονται.
Το κενό λογικής θα δημιουργεί νομοτελειακά μεγαλύτερο κενό πάνω στο χορτάρι.
