Αλήθεια, τι να είναι αυτό;
Τι να είναι αυτό που κάνει την Ρεάλ Μαδρίτης ανίκητη, απέθαντη, αλύγιστη;
Τι είναι αυτό που την βοηθά να κάνει τόσες ανατροπές, εκεί που την βλέπεις αναίσθητη, ανήμπορη, σωριασμένη χωρίς σφυγμό;
Τι να είναι αυτό που κάνει έναν 34χρονο τύπο, ο οποίος μέχρι πρόπερσι πήγαινε εκδρομές με τον κόσμο της και παλιότερα έψαχνε δημόσια κάνα πειρατικό link να την δει τσάμπα, να έρχεται από τον πάγκο και να την στέλνει σε τελικό Champions League;
Τι είναι αυτό που δημιουργεί αυτό το μαγικό άγγιγμα στον Κάρλο Αντσελότι κάθε φορά που είναι να φέρει κάποιον από τον πάγκο του;
Τι είναι αυτό που κάνει τον 38χρονο Λούκα Μόντριτς να τρέχει σαν έφηβος και τον 34χρονο τόνι Κρόος να καταπίνει χιλιόμετρα σαν μοτεράκι;
Τι είναι αυτό που έκανε πέρσι τον 35χρονο Καρίμ Μπενζεμά να μπαίνει στην κουβέντα για την «Χρυσή Μπάλα»;
Τι είναι αυτό που δημιουργεί την υπερφυσική αίσθηση ανωτερότητας σε αυτό το κλαμπ;
Τι είναι αυτό που κάνει τα χέρια του Μάνουελ Νόιερ να τρέμουν σε ένα απλό σουτ;
Τι είναι αυτό που κάνει το σημαιάκι του βοηθού να σηκώνεται ενστικτωδώς και να στερεί στην Μπάγερν Μονάχου το δικαίωμα σε μία ακόμα ακροτελεύτια ευκαιρία να μείνει ζωντανή;
Τι είναι αυτό που κάνει κάθε τρεις και λίγο τον Ντάβιντ Αλάμπα είτε με πολιτική είτε με αθλητική περιβολή να παίρνει μία καρέκλα και να την ανεμίζει στον αέρα, το απόλυτο πανηγυρικό trademark της βασίλισσας τα τελευταία χρόνια;
Ναι, μπορεί να είναι το όνομα. Η φανέλα. Το μέταλλο. Το ειδικό βάρος. Η ιστορία. Το δέος που προκαλεί αυτός ο σύλλογος. Άυλα πράγματα που δεν είναι μετρήσιμα, μα ούτε μπορούν να αγνοηθούν;
Κι αν δεν είναι μόνο αυτά; Κι αν υπάρχουν και κάποια πράγματα απολύτως μετρήσιμα, ποδοσφαιρικά που μπορούν να εξηγήσουν, όσα ο κοινός νους θεωρεί ανεξήγητα;
Η κάμερα δεν στράφηκε ούτε δευτερόλεπτο σε αυτή την μικροσκοπική φιγούρα, με το καλογυαλισμένο κρανίο που φορούσε μία φανέλα που έγραφε «A por la 15» (πάμε για το 15ο), ήταν φυσιολογικό να πάει στα μεγάλα αστέρια της «βασίλισσας».
Και να τον έδειχνε σε κάποιο πλάνο, σάμπως, τον ξέρει κανείς;
Ένα από τα παρατσούκλια του είναι «μαστίγιο». Κάποιοι τον αποκαλούν «χρυσό χρονόμετρο». Ορισμένοι «σιδηρό λοχία». Θα γυρίσει, αν τον φωνάξεις απλώς, Αντόνιο.
Στα 61 του, ο Αντόνιο Πίντους θα βρεθεί σε τελικό Champions League για 9η φορά, έχει φτάσει εκεί με τρεις διαφορετικές ομάδες (Γιουβέντους, Μονακό, Ρεάλ Μαδρίτης). Αν κάποιος ξέρει καλά το μονοπάτι προς το μέρος που απονέμεται το ιερό δισκοπότηρο του ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο, είναι εκείνος.
Ελάχιστα είναι γνωστά για την προσωπική του ζωή. Ένα από αυτά είναι πως τρέχει κάθε πρωί 9 χιλιόμετρα πριν πάει σε κάθε προπόνηση της Ρεάλ Μαδρίτης. Ενίοτε, κάνει και 20άρια. Στα ρεπό.
Σε μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει, στην ιταλική Repubblica είχε εξομολογηθεί ένα από τα παράπονα της γυναίκας του: «Καμία φορά όταν είμαστε μαζί, μου φωνάζει. Σταμάτα να σκέφτεσαι όλη την ώρα τον Κρόος και τον Μόντριτς. Ασχολήσου λίγο και μαζί μου».
Είναι ένας ντροπαλός, κλειστός και μυστικοπαθής τύπος. Ο θρύλος λέει πως λίγο μετά την κατάκτηση του 12ου Champions League από την Ρεάλ Μαδρίτης, μετά από εκείνο το σαρωτικό 4-1 στο Κάρντιφ επί της Γιουβέντους, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος κατέβηκε στα αποδυτήρια, αλλά δεν ήθελε να δει ούτε τον Ζιντάν, ούτε τον Κριστιάνο, ούτε τον Μπέιλ, ούτε κανέναν άλλον: «Που είναι ο Αντόνιο Πίντους; Άνθρωπε μου, παράτα την Ρεάλ Μαδρίτης και έλα για πάντα με την βασιλική οικογένεια μαζί μας».
Ο Ιταλός γυμναστής δεν είναι ένας απλός γυμναστής με μία σφυρίχτρα και ένα χρονόμετρο που κάθεται πάνω από τον σβέρκο ιδρωμένων παικτών και τους λέει: «τρέξτε». Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είναι αυτός που έχει τον έλεγχο της φυσικής κατάστασης όλων των ποδοσφαιρικών τμημάτων της βασίλισσας από την ανδρική και την γυναικεία ομάδα μέχρι την Κ-12.
Ο επικεφαλής ενός ολόκληρου συνεργείου που περιλαμβάνει εργοφυσιολόγους, αναλυτές, γιατρούς, διατροφολόγους, φυσιοθεραπευτές που καταρτίζει εξειδικευμένα προγράμματα για κάθε παίκτη, ώστε να είναι έτοιμος όταν πρέπει. Στην πραγματικότητα, όπως λένε στην Μαδρίτη, είναι ο 12ος παίκτης της Ρεάλ.
Ο θρύλος του Αντόνιο Πίντους άρχισε να γεννιέται στα μέσα και στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν υπεύθυνος για εκείνη την εκπληκτική Γιουβέντους, που κατάπινε τους πάντες στο πέρασμα τους.
Συμβολικά, κάποιοι από τους παίκτες που «μεταμόρφωσε» σε εκείνη την ομάδα (Κόντε, Ντεσάν, Βιάλι, Ζιντάν, Αντσελότι) έγιναν αργότερα προπονητές και συνάμα οι επόμενοι εργοδότες του.
Μαζί τους, γύρισε όλο τον κόσμο (Τσέλσι, Γουέστ Χαμ, Σάντερλαντ, Μονακό, Μαρσέιγ, Γιουβέντους, Ίντερ, Ρεάλ Μαδρίτης) κατέκτησε τα πάντα, εξέλιξε την «μέθοδο Πίντους», που παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, εκτός από μερικές γενικές έννοιες και κατευθυντήριες οδηγίες που έχουν βγει προς τα έξω.
Υποστηρίζει πως το μυστικό της νιότης είναι η «καθημερινή προσπάθεια και η άσκηση» και παρότι δοκιμάζει τα όρια των παικτών του, εκείνοι τον λατρεύουν: «Ο Πίντους γουστάρει να μας… σκοτώνει κάθε μέρα, αλλά αυτή είναι η δουλειά του. Τον λατρεύω, είναι φοβερός τύπος», δήλωσε ο Τζουντ Μπέλιγχαμ, τα ίδια πάνω-κάτω έγραψε στην αυτοβιογραφία του και ο Λούκα Μόντριτς.
Το μυστικό της Ρεάλ Μαδρίτης είναι το τρέξιμο. Ναι, αλλά το απόλυτα συγκεκριμένο τρέξιμο, όχι το άσκοπο. Κάθε σπριντ είναι προμελετημένο. Δεν τον νοιάζει η απόσταση που καλύπτουν οι παίκτες στο γήπεδο, αλλά ο αριθμός των σπριντ και η μέση ταχύτητα τους.
Είναι λάτρης των μικρών χρονικά, αλλά γεμάτων εντάσεων προπονήσεων, πολύ συχνά με μάσκες υποξίας που μειώνουν τα επίπεδα οξυγόνου και δημιουργούν συνθήκες αυξημένου υψομέτρου.
Δίνει τεράστια σημασία, σε σημείο εμμονής, στις διατατικές ασκήσεις, την σωστή αποκατάσταση / αποθεραπεία κι ακόμα μεγαλύτερη στην διατροφή. Είναι αυτός που μπαίνει ξεχωριστά στο μυαλό κάθε παίκτη και τον πείθει για την σημασία όλων αυτών που μοιάζουν ίσως ασήμαντα στα μάτια του.
Τον έφερε στην Μαδρίτη ο «Ζιζού», τον έκλεψε μέσα από τα χέρια της Λιόν, χάρη σε ένα «παραθυράκι» της γαλλικής εργασιακής νομοθεσίας. Μαζί του σήκωσε τρία συνεχόμενα Champions League, στην πρώτη του σεζόν (2016-17) η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ομάδα με τα περισσότερα γκολ σε όλη την Ευρώπη, μετά το 75ο λεπτό, κι αυτή με τις περισσότερες ανατροπές. Τυχαίο;
Την περίοδο που αποχώρησε από την Μαδρίτη (2019-21) η Ρεάλ Μαδρίτης γέμισε από τραυματισμούς, έπαιζε σε άλλες ταχύτητες, έμοιαζε πολύ πιο θνητή. Η επιστροφή του στην «βασίλισσα» το καλοκαίρι του 2021 πανηγυρίστηκε ως μεταγραφή galactico και υπήρχε λόγος για αυτό.
Η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει με μηχανή. Άντεξε σφυροκόπημα 120 λεπτών στο Etihad από την Μάντσεστερ Σίτι. Κέρδισε και τα δύο φετινά clasico με γκολ στις καθυστερήσεις. Προκρίθηκε στον τελικό χάρη σε δυο γκολ στις καθυστερήσεις.
Ναι, σίγουρα το όνομα, η φανέλα, η ιστορία, το μέταλλο είναι πράγματα που προκαλούν δέος. Αυτό που πιθανότατα καθιστά την Ρεάλ Μαδρίτης ως την πιο πετυχημένη ποδοσφαιρική ομάδα (και) του αιώνα μας, είναι πως έχει σε κάθε θέση τους κορυφαίους στο είδος τους.
