Μπορούν τα οφέλη μιας χρονιάς να είναι μεγάλα, ακόμη κι αν ένας τεράστιος σύλλογος μείνει χωρίς την κατάκτηση έστω και ενός τίτλου, στα δύο δημοφιλέστερα σπορ της χώρας; Καίριο ερώτημα που αποτελεί πυλώνα της σκέψης του σημερινού κειμένου και πηγή σκέψης για κάθε φίλο του Ολυμπιακού.
Είναι πολύ ιδιαίτερη η τρέχουσα σεζόν για τους «ερυθρόλευκους», τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στο μπάσκετ. Αποτελεί εφαλτήριο μιας νέας αρχής (μιας νέας εποχής αν προτιμάτε) και για τα δύο τμήματα και κυρίως αποτελεί σεζόν χτισίματος, προκειμένου να κατασκευαστούν με σωστά υλικά δύο ομάδες που θα κατακτήσουν τα επόμενα χρόνια τίτλους και τρόπαια.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε φίλος του Ολυμπιακού θα πρέπει να είναι φέτος οπλισμένος με υπομονή, ψυχραιμία και με ειλικρινή προσπάθεια στήριξης μιας προσπάθειας που δεν είναι εύκολα συμβατή με την… ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα οπαδού.
Γιατί, κακά τα ψέματα το… ναρκωτικό των περισσότερων οπαδών ή φιλάθλων στη χώρα μας (ανεξαρτήτως του χρώματος κασκόλ που φοράνε στο λαιμό) είναι οι νίκες και μόνο οι νίκες! Σε μια κοινωνία βυθισμένη στη μιζέρια και την απογοήτευση, η ανάγκη να αισθανθείς υπέρτερος του διπλανού ή του απέναντί σου, οδηγεί σε ακραίες αντιδράσεις, είτε υπέρμετρης χαράς στις νίκες, είτε επικίνδυνης απογοήτευσης στις ήττες, που συχνά λαμβάνει και τη μορφή οργής εις βάρος της ομάδας που υποστηρίζεις.
Αν θέλουμε, μάλιστα, να είμαστε ακόμη πιο ειλικρινείς, οι νεότερες γενιές φίλων του Ολυμπιακού είναι και πιο… εθισμένες στις νίκες, καθώς δεν έχουν ζήσει τι θα πει «πέτρινα χρόνια». Δεν έχουν δει την ομάδα ποδοσφαίρου να γίνεται… του κλότσου και του μπάτσου παραδομένη και εντελώς ανοχύρωτη στις διαθέσεις των αντιπάλων της, σε χρόνια διοικητικής ανυπαρξίας. Δεν έχουν δει την ομάδα μπάσκετ να θυμίζει… κομπάρσο του ελληνικού μπάσκετ, αγωνιζόμενη στους τσίγκους του Παπαστράτειου! Δεν έχουν ζήσει εποχές στις οποίες ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός – ακόμη και σε εποχές που διέθετε παικταράδες – δεν μπορούσε να προκριθεί μετά τον δεύτερο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Οι νεότερες γενιές των φίλων του Ολυμπιακού έχουν μεγαλώσει βλέποντας την ποδοσφαιρική ομάδα να σαρώνει τους εγχώριους τίτλους, να πετυχαίνει θριάμβους ακόμη και επί κολοσσών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ενώ την τελευταία δεκαετία συνοδεύουν την ομάδα μπάσκετ στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είτε μέσω της κατάκτησης της Ευρωλίγκας, είτε μέσω της τακτικής παρουσίας στα φάιναλ φορ.
Η φετινή χρονιά, όμως, είναι διαφορετική. Στο ποδόσφαιρο για πρώτη φορά μετά από μια διετία… αγωνιστικής οπισθοδρόμησης και λανθασμένων επιλογών, ο Ολυμπιακός μοιάζει αποφασισμένος να χτίσει μια πολύ ισχυρή ομάδα επενδύοντας σε σωστά υλικά (ρίξτε μια ματιά στις επιδόσεις των περισσότερων ερυθρόλευκων διεθνών με τις εθνικές τους ομάδες και θα καταλάβετε τι εννοώ) και – θέλω να πιστεύω – δείχνοντας εμπιστοσύνη σε έναν δουλευταρά και φιλόδοξο προπονητή, όπως ο Πέδρο Μαρτίνς, που επιθυμεί να εξελιχθεί μέσω της της προόδου του στον Πειραιά.
Οι «ερυθρόλευκοι» επιλέγουν φέτος στο χορτάρι να χτίσουν από τα θεμέλια, κάτι που ισχύει φυσικά και στο παρκέ. Στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός επέλεξε να επενδύσει σε έναν προπονητή ειδικού βάρους, όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ, να αλλάξει φιλοσοφία στο παιχνίδι του και φυσικά να προετοιμάσει έγκαιρα – εκτός των άλλων – την επόμενη μέρα, που θα ακολουθήσει το τέλος εποχής ενός τεράστιου αθλητή, όπως ο Βασίλης Σπανούλης.
Τι σημαίνει, λοιπόν, χτίσιμο μιας νέας ομάδας; Σημαίνει σκαμπανεβάσματα, σημαίνει πολλά ups and downs ακόμη και κατά τη διάρκεια των ίδιων αγώνων, πόσο μάλλον κατά τη διάρκεια ολόκληρης της σεζόν. Μπορεί να σημαίνει ακόμη και απώλεια τίτλων! Και λοιπόν;
Και πριν από δύο χρόνια ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα της Superleague (εκμεταλλευόμενος κυρίως τα αυτογκόλ και την εξόφθαλμη ανικανότητα των ανταγωνιστών του), αλλά άπαντες στο λιμάνι αναγνωρίζουν ότι ο σχεδιασμός της συγκεκριμένης χρονιάς ήταν ολοκληρωτικά λανθασμένος.
Για το φετινό Ολυμπιακό, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ το υπ’ αριθμόν ένα ζητούμενο είναι να κατασκευαστούν και να τοποθετηθούν σωστά τα θεμέλια, πάνω στα οποία θα στηριχτούν δύο εξαιρετικά ανταγωνιστικές και ποιοτικές ομάδες που θα διεκδικήσουν και θα κατακτήσουν τίτλους τα επόμενα χρόνια.
Ο ρόλος του κόσμου σε αυτή τη διαδικασία είναι πιο κομβικός από ποτέ. Γιατί είναι εύκολο να κάνεις υπομονή, να δείχνεις κατανόηση και να υποστηρίζεις την ομάδα σου όταν γνωρίζεις ότι είσαι ο καλύτερος, ή όταν τη βλέπεις να κατακτά τίτλους. Το δύσκολο είναι να σταθείς στο πλευρό της, σε εποχές που πρέπει να χτίσει από την αρχή. Να τη χειροκροτάς ακόμα και μετά από ήττες, να οπλίζεις με δύναμη τους συντελεστές της ακόμη και μετά από βαριές απογοητεύσεις.
Κανείς δεν ξέρει αν το φινάλε της αγωνιστικής περιόδου θα βρει τον Ολυμπιακό τροπαιούχο είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ. Νομίζω, όμως, ότι δεν είναι αυτό το κυρίαρχο ζητούμενο για τους «ερυθρόλευκους» σε μια σεζόν μεταβατική και για τα δύο τμήματα. Το παν είναι να κυλήσει η χρονιά, όπως τελείωσε πρόσφατα το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη. Με τους Πειραιώτες να έχουν χάσει και τον κόσμο τους να τους προσφέρει απλόχερα το πιο ζεστό του χειροκρότημα.
Ναι, δεν είναι εύκολο για οποιονδήποτε οπαδό να χειροκροτά μετά από ήττες. Ναι, δεν είναι εύκολο για τον Έλληνα οπαδό να υποβάλλεται σε ένα… σκωτσέζικο ντους συναισθημάτων και να ισορροπεί κάθε εβδομάδα ανάμεσα στην ευτυχία και την απογοήτευση.
Αν, όμως, πραγματικά οι φίλοι του Ολυμπιακού θέλουν να υποστηρίξουν την ομάδα τους σε όλα τα επίπεδα, πρέπει φέτος – περισσότερο από ποτέ – να είναι οπλισμένοι με υπομονή. Κι αν κάποιοι είναι και λίγο πιο ευέξαπτοι από τους άλλους, ή αν θέλουν να φέρνουν τη συντέλεια του κόσμου μετά από κάθε στραβό αποτέλεσμα, ας έχουν ένα κουτάκι… ηρεμιστικά χάπια στο κομοδίνο τους. Φέτος θα είναι πιο χρήσιμα από ποτέ. Όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τον ίδιο τον Ολυμπιακό!
