Ξεκινώ με παρένθεση: παρόλο που όσα ήθελα να γράψω για το ματς είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στο κεφάλι μου λίγα λεπτά μετά τη λήξη στο Καραϊσκάκη το βράδυ της Κυριακής, ήθελα εξ επίσης αρχής να μεσολαβήσει μίνιμουμ ένα 24ωρο. Με βόλεψε ιδιαίτερα αυτό, γιατί αφενός όλη τη Δευτέρα την έφαγα τάβλα στο κρεβάτι μαστουρωμένος από τον πυρετό, αφετέρου γιατί είχα τον χρόνο να διαβάσω ό,τι γράφτηκε για το ματς -κυρίως από την πλευρά των νικητών- (online τουλάχιστον) και να σιγουρευτώ για όσα ήθελα να αναφέρω. Κλείνει η παρένθεση.
Συνεχίζοντας με τα απολύτως βασικά -έστω και λίγο ετεροχρονισμένα- ο ΠΑΟΚ στα μάτια μου νίκησε καθαρά και δίκαια στο Καραϊσκάκη. Αυτό δεν αλλάζει και δικαίως το γιορτάζει. Έβαλε ένα γκολ, ο αντίπαλός του (κατάφερε και) δεν έβαλε κανένα και τα υπόλοιπα είναι Ιστορία. Αν μάλιστα ο Ελβετός βοηθός της συστημικής ΕΠΣ Λουκέρνης είχε δει ότι ο Πρίγιοβιτς έφυγε δύο μέτρα πίσω από τους αμυντικούς στη φάση του τετ-α-τετ και είχε αφήσει τη φάση, ίσως είχε νικήσει και δεύτερο σερί ντέρμπι με το πιο καθαρό ποδοσφαιρικό σκορ: 2-0. Ένα το κρατούμενο.
Whatever και πάμε παρακάτω
Δεύτερον, για τον Ολυμπιακό, δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι γεμάτος μετά από ένα τέτοιο ματς. Και ειλικρινά δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πεις. Είναι από τις περιπτώσεις λες ένα «ΟΚ», ένα «whatever» αδερφέ και πας παρακάτω. Ο Μαρτίνς και οι παίκτες του έκαναν ότι έπρεπε για να έχουν τις ευκαιρίες ακόμη και να διαλύσουν τον αντίπαλο. Χάσμα στην απόδοση και την εικόνα των δύο ομάδων, όμως δυστυχώς ο Ολυμπιακός δεν έχει Πρίγιοβιτς. Έναν επιθετικό που να κάνει τη μισή ευκαιρία, ένα γκολ. Αν τον είχε, νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε ότι το βράδυ της Κυριακής θα ήταν πολύ δύσκολο για τον ΠΑΟΚ σε όλα τα επίπεδα. Αντιθέτως -έτσι είναι η ζωή και το ποδόσφαιρο- ο Δικέφαλος του Βορρά είναι και πάλι καβάλα στο άλογο. Όχι τόσο σε βαθμολογικό επίπεδο -είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για βαθμολογία- αλλά κυρίως στο ψυχολογικό, όπως είχα γράψει και στο πρωινό blog της Κυριακής.
«Βοήθα Παναγιά»
Και παρά την τίμια προσπάθεια όσων ασχολούνται με την επικαιρότητα του ΠΑΟΚ να αναγάγουν τον όντως καλό προπονητή Λουτσέσκου σε ένα μίγμα Κλοπ-Γκουαρδιόλα και απόλυτο εκφραστή της ΠΑΟΚτσήδικης μενταλιτέ, η ουσία παραμένει ότι ο ΠΑΟΚ βγάζει μια βδομάδα με νίκες σε ντέρμπι επί των μεγάλων αντιπάλων του όντας χειρότερος και από τους δύο. Το κυριότερο δε, είναι ότι το κάνειέχοντας ως Νο1 τακτικό πλάνο στα ματς αυτά το «βοήθα Παναγιά μη ξεφτιλιστούμε». Με κύριο υπαίτιο τον Ρουμάνο, ο οποίος έχει στα χέρια του το υλικό για να υποστηρίξει το παιχνίδι που θέλει να κάνει, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζει να έχει απαράλλαχτο στο 100% το ίδιο απολύτως αγωνιστικό πλάνο και μοιραία αρχίζει να γίνεται προβλέψιμος στους συναδέλφους του.
Έχασε σε όλα, πήρε το «τρίποντο»
Ο Δικέφαλος ήταν χειρότερος και κόντρα στην ΑΕΚ στην Τούμπα που έχασε πολλές ευκαιρίες έστω για να πάρει το «Χ», ενώ ήταν... απείρως χειρότερος και την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που τον νίκησε κατά κράτος σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Στην κυκλοφορία της μπάλας, στις μονομαχίες στον αέρα, κρατώντας τον σταθερά 10-15 μέτρα μακριά από την περιοχή του και πατώντας αντίστοιχα τη δική του σχεδόν όποτε ήθελε.
Η ιστορία του αγώνα γράφει ότι ο ΠΑΟΚ έφυγε για 5η φορά νικητής από το νέο Καραϊσκάκη, η μοναδική ομάδα που το έχει κάνει, αλλά και με τις τελικές να είναι 23-4 συνολικά, 15-1 στο δεύτερο ημίχρονο και αυτή τη μία να είναι στο 97'. Με 0 (ολογράφως: μηδέν) ευκαιρίες για γκολ, χωρίς να έχει περάσει τη σέντρα στο πρώτο τέταρτο, με πιο αξιόλογη τελική όσο το σκορ ήταν στο 0-0 ένα σουτ του Βιεϊρίνια που έφτασε στο ΣΕΦ. Με τον Ολυμπιακό να έχει τις 15 από τις 23 τελικές του εντός περιοχής και τις 11 εξ αυτών να είναι καθαρές ευκαιρίες για γκολ: η κεφαλιά του Καμαρά στο 2', το γυριστό του Χασάν στο 32', οι κεφαλιές του Μεριά στο 39' και το 75', τα πλασέ του Φορτούνη στο 54' και το 64', το σουτ του Μπουχαλάκη στο 62' και οι τρεις φάσεις του Χασάν στο τέλος, η εξ επαφής προβολή του 83', το τετ-α-τετ του 90' συν το «ριμπάουντ» του Γκερέρο και το σουτ του 98' που έγλυψε το δοκάρι.
36 φάσεις αλλά «όλα καλά»
Αν σε αυτές τις 23 τελικές του Ολυμπιακού προστεθούν και οι 13 της ΑΕΚ, φτάνουμε τον αριθμό 36. Δύο νικηφόρα ντέρμπι με 36 φάσεις του αντιπάλου δεν το λες και μικρή υπόθεση. Ο ΠΑΟΚ δείχνει να έχει απορροφήσει φέτος όλη αυτή την τύχη που είχε η ΑΕΚ πέρσι σε όλη τη διάρκεια και να την κουβαλάει σαν σύννεφο από πάνω του. Το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμη και προφανώς δεν γνωρίζουμε για πόσο καιρό ο ΠΑΟΚ θα μπορεί να συνεχίσει να στηρίζεται στο... κάρμα για να παίρνει αντίστοιχα αποτελέσματα. Προσοχή: δεν είναι κακό να έχεις τύχη. Για την ακρίβεια, δεν πας πουθενά χωρίς αυτή. Άλλωστε και ο Ολυμπιακός έχει σταθεί φέτος τυχερός, όπως και σε πολλά αντίστοιχα ντέρμπι κατά το παρελθόν που δεν θα έπρεπε, στη θεωρία, να τα έχει νικήσει.
Το κακό, το ανεξήγητο αν θέλετε, για μένα τουλάχιστον, είναι να μην παραδέχεσαι σαν οργανισμός ότι πήρες δύο ντέρμπι εξ αιτίας της και να προσπαθείς από το πρώτο λεπτό να αποδομήσεις επικοινωνιακά το πόσο άθλια ήταν η εμφάνισή σου, ειδικά στο δεύτερο. Αντί ο ΠΑΟΚ να παραδεχθεί ότι το παιχνίδι του χρειάζεται πολλή μεγάλη βελτίωση για να έχει όντως τύχη στο τέλος, ειδικά τώρα που έχει και την ψυχολογία υπέρ του, προτιμά να το ρίχνει στην τρελή.
Αυτοκριτική, έννοια άγνωστη
Κάπου εκεί αρχίζουμε να φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Το πώς η κάθε ομάδα επιλέγει να ερμηνεύει ό,τι της συμβαίνει εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ο ΠΑΟΚ, ιστορικά, έχει επιλέξει να ακολουθεί είτε τον δρόμο της αυτοκαταστροφής, είτε αυτόν της αυταρέσκειας, σε συνδυασμό με τα μόνιμα σύνδρομα καταδίωξης από το «κράτος των Αθηνών». Η αυτοκριτική είναι μια έννοια που δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει ως διαδικασία βελτίωσης και επίτευξης στόχων. Και όλα αυτά στα δικά μου μάτια επιβεβαιώνονται από όσα διάβασα από τον ΠΑΟΚτσήδικο Τύπο αυτό το διήμερο.
Εξ ορισμού, ερμηνεία είναι η προσωπική εκτίμηση ενός γεγονότος, η υποκειμενική ανάγνωση όλων των δεδομένων που οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Το συμπέρασμα του ΠΑΟΚ από αυτά τα δύο 90λεπτα είναι μάλλον ότι «ο Θεός είναι ΠΑΟΚ». ΟΚ...
Δεν ήταν κάρμα αλλά... χάσμα
Αν μείνουμε στην ερμηνεία ότι ο ΠΑΟΚ πήρε 6 βαθμούς σε δύο ντέρμπι, προφανώς είναι καλύτερος από τους άλλους δύο και προφανώς είναι φαβορί για τον τίτλο. Αν πάλι κάποιος έχει την κακή συνήθεια να ασχολείται και με το πώς φτάνει μια ομάδα σε ένα αποτέλεσμα, ίσως ερμηνεύσει διαφορετικά και βγάλει άλλα συμπεράσματα. Σαφώς και το αποτέλεσμα κρίνει τους πάντες, όμως ειδικά στην οικονομία ενός πρωταθλήματος εννέα μηνών, έχει σημασία και η μέθοδος. Ο ΠΑΟΚ επιμένει να θεωρεί ότι είναι απείρως καλύτερος από όλους και όταν στέκεται τυχερός, είναι «κάρμα» για «όσα του έχουν στερήσει». Καλά κάνει προφανώς και πανηγυρίζει όσο πιο έξαλλα μπορεί μια σπουδαία νίκη, αλλά δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα στο να παραδεχθεί ότι ειδικά στο Καραϊσκάκη το βράδυ της Κυριακής, δεν είχε κάρμα, αλλά... χάσμα. Σε τελική ανάλυση, αυτό το κλισέ «δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος» δεν είναι τυχαία το πιο γραφικό στο ποδοσφαιρικό σύμπαν. Γι αυτό βλέπουμε μπάλα 8 δις νοματαίοι πάνω στον πλανήτη, επειδή όλοι έχουν δικαίωμα στην επιτυχία.
Ας μιλήσουμε για... κάρματα!
Το ότι ο ΠΑΟΚ αρνείται ότι ήταν τυχερός και προσπαθεί να αποδομήσει το γεγονός με επιχειρήματα του τύπου «ναι, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είχε πολλές τελικές εντός εστίας», μου δείχνει ακριβώς το πόσο άπειρος είναι σαν σύλλογος σε όλο αυτό το πράγμα που ονομάζεται πρωταθλητισμός. Έχει πολλά ψωμιά να φάει ακόμη για να φτάσει στο επίπεδο των τριών της Αθήνας και το μεγαλύτερο στοιχείο που τον κρατάει μακριά τους, είναι το ίδιο του το μυαλό. Αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Την Κυριακή αντίθετα, ο Ολυμπιακός, παραδέχθηκε αμέσως ότι έχασε δίκαια ως όφειλε. Μέχρι και ο Σάββας που έχει την ελευθέρας να λέει ό,τι του κατεβαίνει, το πρώτο πράγμα που βγήκε από το στόμα του ήταν το «έγινε ένα σπουδαίο ντέρμπι, συγχαρητήρια στον ΠΑΟΚ για τη νίκη του». Ο αντίπαλος την ίδια ώρα, έλεγε ότι ήταν «Θεία Δίκη».
Κάπου εδώ φτάνουμε σε αυτό το ρημάδι το «κάρμα». Ας είμαι εγώ λοιπόν αυτός που θα έχει τον άχαρο ρόλο να ενημερώσει αμήχανα όλους τους υπόλοιπους που επέλεξαν να ερμηνεύσουν τη νίκη του ΠΑΟΚ ως τέτοιο: δεν υπάρχει κάρμα. Και αν υπάρχει, σίγουρα έχει σοβαρότερα θέματα να ασχοληθεί από το ποδόσφαιρο και από το τι δικαιούται ή νομίζει ότι δικαιούται ο ΠΑΟΚ. Τύχη αντίθετα υπάρχει. Αλλά η τύχη είναι εμπράγματη, υπάρχει παντού γύρω μας. Είναι το σύνολο όλων εκείνων των μικρομεταβολών στο φυσικό περιβάλλον που επηρεάζουν την διαφορετική έκβαση των γεγονότων και είναι αδύνατο να προβλεφθούν από τον άνθρωπο.
Το κάρμα αντίθετα, είναι μια ερμηνεία και μια προσέγγιση που έχεις αν δεν μπορείς ή δεν σε βολεύει να μιλήσεις για ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι για τον ΠΑΟΚ αυτή την εποχή είναι δεδομένο. Οπότε... εγένετο κάρμα.
Με τη λογική αυτή, κάρμα είναι π.χ. ότι ο Ολυμπιακός πήρε σε δύο δεκαετίες 18 πρωταθλήματα, τα οποία ακολούθησαν τη δεκαετία των 9 «πέτρινων» χρόνων, όταν πολλοί επιχείρησαν να τον διαλύσουν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Συμφωνείτε με αυτό το κάρμα ή σε αυτή την περίπτωση γίνεται και πάλι... Κάσπερ, σαν αυτά που κυνηγάμε στην Ελλάδα σε κάθε γωνία όταν δεν μας βολεύει το αποτέλεσμα;
Πέντε δάχτυλα...
Με την ίδια λογική, κάρμα μπορεί να είναι επίσης για τον ΠΑΟΚ, το ότι μετά τη νίκη που πίστεψε περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία 20 χρόνια ότι έχει κατακτήσει τον τίτλο, (εκείνο το διπλό του 2014 στο ίδιο γήπεδο, με τη φιέστα στα αποδυτήρια και τα πέντε δάχτυλα του Αθανασιάδη, όσα και οι βαθμοί της διαφοράς από τον δεύτερο) τελικά αντί για τον τίτλο ακολούθησαν... τίτλοι τέλους. Από εκείνη τη μέρα και μετά, ξεκίνησε η αγωνιστική και τελικά η πραγματική διάλυση εκείνης της ομάδας ώστε να ξαναφτιαχτεί από το μηδέν. Αλλά και για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή εκείνου του στιγμιότυπου στα social media, Κλάους, ο οποίος έκτοτε «σκοράρει» μόνο μετά τη δύση του ηλίου, σε ένα δικό του ιδιότυπο ραμαζάνι με νηστεία στο γκολ.
...και δύο χέρια
Κάρμα μπορεί να είναι επίσης ότι όταν ο ΠΑΟΚ έφτασε στην πραγματικότητα πιο κοντά από ποτέ μετά το '85 στον τίτλο, το έχασε -όπως συμβαίνει σε κάθε αυτοκαταστροφικό οργανισμό- από δύο δικά του χέρια. Στην κυριολεξία. Το ένα χέρι, αυτό που κατάφερε να σημαδέψει με ένα αντικείμενο 10x5 εκατοστών, το κεφάλι του Γκαρσία εν κινήσει μέσα σε χώρο περίπου 15.000 τ.μ. -το χορτάρι και τον περιβάλλοντα χώρο. Οι επιστήμονες που έκαναν την ανάλυση για το πόσα τζάουλ ενέργειας μπορεί να μεταφέρει στο θύμα ένα αντικείμενου χ βάρους που διαγράφει ελλειπτική τροχιά από ψ απόσταση, ας βρουν και ποιες είναι αυτές οι πιθανότητες να βρει στόχο το ρολό. Κάρμα προφανώς... Το δεύτερο χέρι, αυτό που σκέφτηκε να κρατήσει το μπουφάν στο χέρι αντί να το δώσει στον άνθρωπο που μπήκε να διαμαρτυρηθεί πολιτισμένα στο γήπεδο, προκειμένου να καλύψει ένα συγκεκριμένο ελαφρώς άβολο σημείο της αμφίεσής του. Αν τα δύο παραπάνω γεγονότα δεν είχαν συμβεί, ο ΠΑΟΚ πέρσι θα ήταν πρωταθλητής. Εδώ δεν έχει κάρμα;
Η εικονική πραγματικότητα και η δύναμη της ερμηνείας
Ας σοβαρευτούμε σιγά σιγά. Sorry, το κάρμα, αν υπάρχει, δεν ασχολείται μαζί μας. Αυτά που σίγουρα υπάρχουν είναι οι επιλογές, οι ικανότητες, το σύνολο των ενεργειών που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα. Υπάρχουν αφορμές, υπάρχουν αιτίες, υπάρχει δράση και αντίδραση. Για κάποιον που μπορεί να προβλέψει και να εξηγήσει όλες τις μεταβλητές και τις παραμέτρους που οδηγούν σε ένα γεγονός, το κάρμα βρίσκεται στο 0%. Για αυτόν που του δείχνουν τα άστρα και κοιτάει το δάχτυλο και εξηγεί αυτό που του συμβαίνει όπως οι ιθαγενείς που αντίκρισαν για πρώτη φορά τον στόλο του Κολόμβου, το κάρμα χαϊδεύει το 100%.
Υπάρχει η πραγματικότητα και το σύνολο των στοιχείων που τη διαμορφώνουν και υπάρχει και εικονική πραγματικότητα, αέρας κοπανιστός που στην τελική είναι εύπεπτος και δεν κοστίζει τίποτα. Αυτή άλλωστε είναι και η δύναμη της ερμηνείας. Στο τέλος της ημέρας, τα φέρνεις από δω, τα φέρνεις από κει, ψάχνεις να δεις πώς θα ράψεις την πραγματικότητα πιο κοντά στα μέτρα σου και κανείς δεν μπορεί να σου πει και τίποτα. Ειδικά αν η ερμηνεία είναι... μεταφυσική. Άλλωστε για όλους εμάς που ασκούμε αυτό το επάγγελμα ισχύει ένα ρητό που κυκλοφορεί και αναφέρεται πάντα σαν χαβαλές σε τέτοιες περιπτώσεις: Μην αφήνεις τα γεγονότα να χαλάνε μια όμορφη ιστορία!
Έχασε, αλλά όχι τα πάντα
Κλείνω με Ολυμπιακό. Είχα γράψει πριν το ματς ότι το ντέρμπι αυτό δεν θα έκρινε τα πάντα, αλλά τα περισσότερα. Αυτό που έκρινε, είναι ότι βρίσκεται μόλις ένα βαθμό πίσω, 5η αγωνιστική, συνεχίζοντας να παίζει καλό ποδόσφαιρο και να βελτιώνεται στηριζόμενος στο πλάνο που έχει από την αρχή της χρονιάς. Πλέον όμως, όπως εξελίσσεται το πρωτάθλημα, πάει στο ΟΑΚΑ να παίξει με την πρωταθλήτρια ΑΕΚ λίγα 24ωρα μετά από ταξίδι σε Μιλάνο. Εκεί πια, παίζει κάτι παραπάνω από τη μισή σεζόν του. Ο ίδιος ο Μαρτίνς δε, μετά την προβληματική εμφάνιση στη Νέα Σμύρνη, πλέον έχει υποστεί και την πρώτη του κανονική ήττα και μάλιστα σε κρίσιμο ντέρμπι. Δεν ξέρω αν υπάρχει σε διοικητικό επίπεδο κάποιο παράπονο, αντίστοιχο με την γκρίνια της εξέδρας για κάποιες επιλογές του, όμως αν χάσει και από την ΑΕΚ, επειδή μιλάμε πάντα για Ολυμπιακό, δεν βλέπω πως δεν θα αρχίσουν να μαζεύονται σύννεφα...
