Κάθε αμφισβητούμενη φάση στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνοδεύεται από το σύνδρομο των αποδυτηρίων… Στην απλουστευμένη εξήγηση, ποιος θα την έχει … μεγαλύτερη για τους άνδρες…
Και αντιστοίχως στο μέγεθος του στήθους όταν αφορά στις γυναίκες… Όταν ο Μπερμπάτοφ σημειώνει γκολ και ακυρώνεται, στην επόμενη ερώτηση τη θέση του Μπερμπάτοφ συνειρμικά, παίρνει ο Ιντέγιε… Και στην ίδια υπόθεση, αν ο Ιντέγιε θα είχε σκοράρει, αν το γκολ θα κατακυρωνόταν… Και η απορία θα έμενε… Ποιος την έχει μεγαλύτερη;
Η δήλωση του Μπερμπάτοφ «στην Αγγλία θα μετρούσε» είναι πλάνη. Όχι διότι έχει δίκαιο ή άδικο… Αλλά εξ οφίτσιο η σύγκριση Αγγλίας – Ελλάδας είναι αδόκιμη κι άρα, ατυχής. Αυτό που γνωρίζουμε όλοι και αποδεικνύεται από την τελευταία έρευνα της UEFA σχετικά με τα οικονομικά στοιχεία των ευρωπαϊκών ομάδων (uefa.com, 2015) είναι πως το αγγλικό πρωτάθλημα παραμένει το Ελ Ντοράντο της Γηραιάς Ηπείρου.
Οι 12 από τις 30 θέσεις με τις πλουσιότερες ομάδες, καλύπτονται από αγγλικούς συλλόγους της Πρέμιερ Λιγκ με τους 19 από τους 20 να εισπράττουν περισσότερα από 100 εκατ. ευρώ.
Ο ρόλος των ΜΜΕ στην Αγγλία είναι το ίδιο αμφιλεγόμενος όσο και στην Ελλάδα. Ισως και σε όλες τις κοινωνίες. Οποιος θεωρεί ότι ο ρόλος των Media είναι αμιγώς ενημερωτικός πλανάται πλάνη οικτρά. Χειραγώγηση, και διαπλοκή υπάρχει. Η διαφορά είναι ότι εκεί, ο δημοσιογράφος συνήθως αντιμετωπίζεται με τον προσήκοντα σεβασμό από τον πρωταγωνιστή. Μπορεί να «σκοτωθούν» ο Βενγκέρ ή ο Φέργκιουσον με κάποιον που θα απευθύνει δυσάρεστη ερώτηση αλλά τουλάχιστο ο δημοσιογράφος θα αισθάνεται ασφαλής ότι δε θα κινδυνεύσει από «εξωγενείς» παράγοντες.
Ο Μουρίνιο θα αρνηθεί να απαντά σε ερωτήσεις δημοσιογράφου στο Flash interview μετά από την ήττα με τη Λίβερπουλ αλλά θα σεβαστεί τη ρήτρα που απορρέει από το γενναίο τηλεοπτικό συμβόλαιο και θα σταθεί περίπου σε στάση προσοχής…
Στην Αγγλία αν θέλεις να σπουδάσεις πληρώνεις. Αυτός που δεν έχει, με μια απλή αίτηση μπορεί να πάρει δάνειο από την κυβέρνηση το οποίο θα αρχίσει να αποπληρώνει όταν θα βρει δουλειά στο αντικείμενο που σπούδασε. Αυτό εξασφαλίζει τουλάχιστο ότι όποιος θέλει να σπουδάσει θα σπουδάσει. Είναι τέλειο; Ισως όχι αλλά είναι χρήσιμο. Η τριετία – τετραετία των σπουδών είναι δεσμευτική, πέραν τούτου ουδέν… Σε διώχνουν στην τρίτη ανεπιτυχή εξέταση. Αιώνιοι φοιτητές δεν υπάρχουν…
Στην Αγγλία οι παροχές – έως και τώρα – εξακολουθούν να δίνονται στο πλαίσιο της διατήρησης ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης ακόμη και σε όσους δεν έχουν υψηλό προσοντολόγιο.
Ο βαθμός σεβασμού προς το αυτοπροσδιοριζόμενο ως κοινωνικό σύνολο, γίνεται αντιληπτό αν έχει ζήσει κάποιος την – δυσάρεστη - εμπειρία ενός νοσοκομείου στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Ειδικά για τους ψυχικά ασθενείς… Το αναφέρω με θλίψη. Τα κορυφαία μυαλά στην ιατρική, στην οδοντιατρική, στην ψυχολογία, στην εκπαίδευση της Ελλάδας, διαπρέπουν στην Αγγλία κι όχι μετοικώντας από συνειδητή επιλογή αλλά εξ ανάγκης.
Στην Αγγλία έχουν συμφωνήσει σε θέματα που αφορούν με ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα κοινωνικής συμβίωσης, υιοθεσίες.
Η συντηρητικότατη σε πλείστα όσα θέματα ακόμη και στην διατήρηση της Βασιλείας ως πολίτευμα, Αγγλία, λειτουργεί κατά τρόπο που στην κοιτίδα – τρομάρα μας - της Δημοκρατίας μας αναγκάζει να ντρεπόμαστε… Διότι, εν ονόματι της ιστορίας των αρχαίων ημών προγόνων, δημιουργούμε ψευδαισθήσεις ανωτερότητας έναντι λαών που έχουν ξεπεράσει θεωρητικές ιδεοληψίες και το έριξαν στη δουλειά…
Στην Αγγλία, φαλτσοσφυρίγματα βλέπουμε… Σχεδόν κάθε αγωνιστική. Αλλά το σύνδρομο των αποδυτηρίων είναι ιάσιμο. Ουδείς θα ασχοληθεί με το μέγεθος του άλλου. Γιατί και ο «μικρός» μπορεί να νικήσει τον «μεγάλο». Στην κουβέντα δεν μπαίνουν εξωγενείς παράγοντες, οι διαιτησία δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι παράγοντες θεωρούν σχεδόν βλασφημία να αναφέρονται χλευαστικά για οπαδικό κοινό άλλων ομάδων… (πόσο μάλλον να τους αποκαλούν «κακομοίρηδες»).
Και ένας σταρ όπως ο Μπερμπάτοφ προφανώς όφειλε να γνωρίζει ότι μετέχοντας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, εναρμονίζεται με μεγέθη, σύνδρομα και ασθένειες τις οποίες προφανώς, αγνοούσε στην Αγγλία και στην Γαλλία. Η ιστορία άλλωστε, δίδαξε ότι οι «πιτσικουλιές» ήταν και παραμένουν η αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων… Κι εδώ, ο «μεγάλος» είναι σχεδόν ανίκητος… Τόσο προπολεμικά, όσο και στο 2015…
