Με συμβόλαιο στο οποίο (αποδέχθηκε, όταν προ τριετίας προσλήφθηκε, και) συνυπέγραψε όρο ότι δεν θ’ αξιώσει αποζημίωση εάν απολυθεί, αργά ή γρήγορα έρχεται η αναπόφευκτη στιγμή που θα γαργαλούσε το μυαλό τους η ιδέα να το σκεφτούν. Ο Μίχαελ Σκίμπε δεν μπορεί, τώρα, να παραπονιέται.
Το έκανε, να τους φαίνεται ευκολάκι. Κάπως έτσι, τη νύχτα της Παρασκευής ο προπονητής δανείστηκε κατ’ αρχήν +72 ώρες. Ως τη Δευτέρα το βράδι, στο Τάμπερε. Εκεί και τότε θα διεκδικήσει την επιμήκυνση του δανεισμού κατά +1 μήνα, ως τα παιγνίδια του Νοεμβρίου.
Ιδανικά, θα επιτύχει την επιμήκυνση με νίκη. Κατ’ ελάχιστον, με ισοπαλία. Σε μια χώρα, τη Φινλανδία, που (είναι παράξενο, και άλλο τόσο αληθινό, ότι) η Εθνική, στις έξι επισκέψεις της με έξι διαφορετικούς προπονητές σε +50 χρόνια, δεν έχει νικήσει ποτέ!
Όταν έχει κατά καιρούς επιστρέψει νικήτρια από προορισμούς όπως η Ισπανία, η Ολλανδία, η Τουρκία, η Αυστραλία, η Σουηδία, η Ουκρανία, η Σερβία, η Ισλανδία, οι Ιρλανδίες, η Ρουμανία, η Βοσνία/Ερζεγοβίνη, η Αυστρία, η Σλοβενία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Νορβηγία, το Ισραήλ…
Ο Γερμανός είναι ξεκάθαρο, συνάμα ειρωνικό εάν αναλογιστούμε τους ευρύτερους ελληνογερμανικούς συσχετισμούς, ότι ζει στην Ελλάδα με δανεικό χρόνο. Ενας συμπαθής κύριος, συνηθέστατα χαμογελαστός. Ενας εκατό-μηδέν έντιμος επαγγελματίας, που δεν κορόιδεψε κανένα.
Συγκράτησε τη διολίσθηση της ομάδας προς την άβυσσο, τη σταθεροποίησε σε μια κατάσταση μετριότητας, αλλά κυριαρχεί η αίσθηση πως δεν έχει τη δύναμη, το χάρισμα, τον δυναμισμό να την εμπνεύσει. Να της δώσει την ώθηση, για ένα επόμενο βήμα προς τα εμπρός. Αναμφίβολα, είναι και άτυχος.
Δεν έχει να περιμένει πολλά, από παίκτες που διαθέτουν ποιότητα, διαθέτουν προσωπικότητα, όμως κανείς δεν είναι «χαρακτήρας» ώστε να του κάνει μες στ’ αποδυτήρια τη δουλειά που κάποτε έκαναν ο Ζαγοράκης ή ο Δέλλας, παλαιότερα ο Αποστολάκης ή ακόμη πιο παλαιά ο Μητρόπουλος με τον Αναστόπουλο, αργότερα ο Καραγκούνης ή ο Κατσουράνης. Δεν έχει καν, ένα Φύσσα. Το κενό του οποίου, πανταχόθεν συνομολογείται πως ουδέποτε καλύφθηκε…
Επίσης, ο Σκίμπε δεν έχει διοίκηση ν’ ακουμπήσει με εμπιστοσύνη. Δεν του έχουν λύσει, στοιχειώδη πράγματα. Να παρέχουν στην ομάδα, ν’ αναφέρω ένα παράδειγμα, μία θερμή έδρα που θα περιβάλλει «άνευ όρων» το γκρουπ με θετική αύρα. Και φυσικά δεν οικοδομείται κλίμα όταν τις προάλλες η ΕΠΟ έδιωξε τον Κώστα Τσάνα, τον πιο άμεσο συνεργάτη του, δίχως να τον ρωτήσουν, προσχηματικά έστω. Κι αναγκάστηκαν να επαναπροσλάβουν τον Τσάνα, όταν για πρώτη φορά είδαν στα γραφεία τους τον Σκίμπε κατακόκκινο από θυμό γι’ αυτό.
Ο εν αναμονή διάδοχος, προς το παρόν θα χρειαστεί…περαιτέρω αναμονή. Δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα. Οσο θα είναι πρόβλημα ότι κι εκείνος, όποτε έλθει η ώρα του, δεν πρόκειται να βρει κάτι διαφορετικό για να στηριχθεί. Ο,τι υπάρχει τώρα, ένας Σκίμπε δίχως ερείσματα, το εύκολο είναι η ομοσπονδία (στην παρόρμηση να το επιλύσει) να το χειροτερέψει. Το δύσκολο είναι, το πραγματικά καλύτερο.
Κι ένα μάθημα, για την επόμενη φορά. Ποτέ δεν ρωτάμε τους παίκτες, να μας πουν για τον προπονητή. Απλώς, κάνουμε ό,τι κάνουμε…και το ανακοινώνουμε, τελεία. Αν ρωτήσεις παίκτη για προπονητή, θα σου πει «καλός είναι, να τον κρατήσουμε». Και στην πρώτη στραβή, προκειμένου ο ίδιος να διαφύγει, θα σου πει «δεν τραβάει, να τον διώξουμε»
