Ελάχιστα πράγματα είναι πιο εκνευριστικά στην αθλητική δημοσιογραφία από την λανθασμένη χρήση της λέξης «κυριολεκτικά». Και είναι τυπικό λάθος να χρησιμοποιείται προκειμένου να τονιστεί το περιεχόμενο μιας μεταφορικής έκφρασης. Για παράδειγμα: «Το γήπεδο παίρνει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ φωτιά», λένε και γράφουν διάφοροι όταν μόλις έχει μπει ένα γκολ και ο κόσμος στις κερκίδες πανηγυρίζει έντονα. Φυσικά, το γήπεδο δεν έχει πάρει όντως φωτιά ώστε να χρησιμοποιείται η λέξη «κυριολεκτικά» στην πρόταση...
Υπό αυτή την έννοια, ο τίτλος αυτού του κειμένου μοιάζει να αναιρείται από την πρώτη μόλις παράγραφό του: μιλάμε για ποδόσφαιρο, όπως όλοι ξέρουμε σε αυτό το άθλημα αναμετρούνται 11 εναντίον 11 και έτσι, 12ος παίκτης δεν μπορεί να υπάρξει κυριολεκτικά. Σωστά; Λάθος. Όσοι είχαν ζήσει το μαγικό βράδυ του ΑΕΚ-Μίλαν πριν 12 χρόνια (από το γήπεδο και όχι από την τηλεόραση) μπορούν να το επιβεβαιώσουν: χωρίς την παρουσία του κόσμου της, η ΑΕΚ δεν θα είχε νικήσει εκείνο το βράδυ. Και όσον αφορά εκείνο το βράδυ δεν μιλάμε απλά για μια όμορφη ατμόσφαιρα σε ένα όμορφο γήπεδο αλλά για κάτι πολύ παραπάνω: μιλάμε για έναν ζωντανό οργανισμό 60.000 ανθρώπων που οριακά «έπαιζε» στο ματς.
Η ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκείνο το βράδυ, το βράδυ που η ΑΕΚ είχε νικήσει μια υπερομαδάρα που λίγους μήνες μετά κατέκτησε το Champions League, είναι -δεν υπάρχει λόγος για μετριοπάθειες- με διαφορά η πιο εντυπωσιακή εικόνα γηπέδου που έχει δημιουργηθεί ποτέ στην Ελλάδα. Και το γεγονός ότι σε εκείνο το παιχνίδι, το συνεχές (και απόλυτα λογικό με βάση την διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων) σφυροκόπημα της Μίλαν στην περιοχή του Σορεντίνο δεν απέδωσε καρπούς, η ΑΕΚ δεν το οφείλει μόνο στον Ιταλό πορτιέρο ή στην ψυχωμένη εμφάνιση των υπόλοιπων παικτών της αλλά και στο μαγευτικό κλίμα που είχε το γήπεδο εκείνο το βράδυ.
Για παράδειγμα, όταν στα τελευταία λεπτά εκείνου του αγώνα, τότε που η Μίλαν πίεζε για την ισοφάριση και είχε κερδίσει ένα κόρνερ, ο Σορεντίνο, ο Τσιρίλο, ο Λυμπερόπουλος και ο Έμερσον γύρισαν προς την κερκίδα και με ταυτόχρονες κινήσεις των χεριών τους -λες και το είχαν συνεννοημένο- παρότρυναν τον κόσμο να φωνάξει πιο δυνατά, αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ ήταν το κάτι άλλο, 60.000 άνθρωποι τραγουδούσαν σαν να είχε μπει μόλις γκολ, σαν να μην υπήρχε αύριο. Αυτή η συνθήκη, ανεξάρτητα από τα αγωνιστικά στοιχεία του αγώνα, βάρυνε καθοριστικά στο να μην δεχθεί η ΑΕΚ γκολ. Ναι, στο ποδόσφαιρο η έννοια του κόσμου ως 12ου παίκτη μπορεί, σε επίπεδο παρεμβατικότητας στην εξέλιξη ενός αγώνα, υπό συγκεκριμένες συνθήκες να είναι κυριολεκτική. Οι ΑΕΚτζήδες έχουν σαν πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθηκευμένο στις αναμνήσεις τους και τις συνειδήσεις τους εκείνο το παιχνίδι.
Το ΑΕΚ-Μπάγερν Μονάχου, το ματς γύρω από το οποίο κινείται ολόκληρη η καθημερινότητα του πλανήτη ΑΕΚ εδώ και μια εβδομάδα (και ευτυχώς για την ομάδα του Ουζουνίδη αυτό δεν το πλήρωσε στο ματς με τον Απόλλωνα), θα διεξαχθεί σε ένα γήπεδο και εν μέσω μιας ατμόσφαιρας που αναμένεται να προσομοιάζει με εντυπωσιακό τρόπο στο ΟΑΚΑ εκείνου του μακρινού βραδιού: όποιος ισχυριστεί πως δεν έχει κάνει ήδη τις αναλογίες μέσα στο μυαλό του, όποιος πει πως δεν νιώθει να έρχεται το deja vu με την εικόνα των άπειρων κιτρινόμαυρων σημαιών θα είναι ψεύτης.
Είναι πολύ μεγάλη η απορία για το πως θα παραταχθεί η ΑΕΚ σε αυτό το ματς. Σε αυτούς τους ελάχιστους μήνες που ο Μαρίνος Ουζουνίδης βρίσκεται στον πάγκο της Ένωσης, έχει δείξει με τις πράξεις του ότι δεν του περνάει από το μυαλό να αλλάξει την επιθετικογενή φιλοσοφία της ομάδας. Ο βαυαρικός σύλλογος ωστόσο είναι η καλύτερη ομάδα που θα κοντραριστεί φέτος με την ΑΕΚ: αν ο Έλληνας τεχνικός φυλάει για τα πραγματικά πολύ δύσκολα παιχνίδια ένα αγωνιστικό στιλ που θα βασίζεται στην διαχείριση του ρυθμού, καλύτερη αφορμή από την επίσκεψη της Μπάγερν Μονάχου στο ΟΑΚΑ δεν πρόκειται να συναντήσει μέσα στη σεζόν. Όλα αυτά όμως θα συζητηθούν, θα αναλυθούν και θα κριθούν μετά το τελευταίο σφύριγμα της μεγάλης αναμέτρησης. Πριν από αυτή, με αυτά τα δεδομένα ας ασχοληθούν οι αληθινά αρμόδιοι, δηλαδή ο προπονητής και οι παίκτες του. Ο υπόλοιπος πλανήτης ΑΕΚ δικαιούται να ζήσει όσο πιο έντονα μπορεί την σχεδόν ηδονική προσμονή που παράγεται πριν από παιχνίδια τέτοιου τύπου. Και η αποτύπωση αυτής της ψυχολογίας στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, μιας ψυχολογίας που περιμένει εδώ και μέρες να εκφραστεί σαν ηφαίστειο λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη, θα είναι (δεδομένα) το αληθινό λιθαράκι του κόσμου στην εικόνα της αναμέτρησης: σήμερα θα παίξει μπάλα και ο κόσμος. Ας μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για αυτό, ακόμα και αν τίποτα και κανείς δεν εγγυάται θετικό αποτέλεσμα.
Έχει υποτιμηθεί και έχει περάσει λίγο στα ψιλά εξαιτίας της περίεργης καθημερινότητας που βιώνει τελευταία η ΑΕΚ, αλλά όσοι αφουγκράζονται το τι συμβαίνει στις τάξεις των φίλων της δεν θα μπορούσαν παρά να το επιβεβαιώσουν: ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το αγωνιστικό τμήμα της ομάδας, στηρίζει και γουστάρει τους παίκτες, δίνει χρόνο στον προπονητή που προσπαθεί να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο project, παρατηρεί με ενδιαφέρον (και καμιά φορά και κριτικά όπως άλλωστε πρέπει...) την αγωνιστική προσπάθειά του. Λίγο το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν κατάφερε να νικήσει κανένα από τα δυο ντέρμπι που έδωσε, λίγοι οι άπειροι τραυματισμοί που μετέδωσαν άγχος στην κερκίδα, λίγο η αφαίρεση βαθμών που έκανε την εσωστρέφεια και την γκρίνια να φαντάζουν αληθινοί κίνδυνοι: αυτό το δέσιμο που νιώθει η κερκίδα με την ομάδα δεν έχει φανεί. Κι όμως: ανάμεσα στα αισθήματα καψούρας που γέννησε στην κερκίδα το περσινό ποδοσφαιρικό δημιούργημα του Χιμένεθ και την νέα προσπάθεια που γίνεται φέτος από τον Ουζουνίδη, υπάρχει μια ενοποιητική κλωστή που δεν έχει κοπεί, μια ψυχολογία στήριξης που ψάχνει αφορμή να εκφραστεί, να ακουστεί. Το βράδυ θα είναι η καλύτερή της ευκαιρία.
Ομάδες όπως η Μπάγερν μπορούν να σε νικήσουν ακόμα και όταν παίζουν με παίκτη λιγότερο: η ομάδα της Βαυαρίας είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί, ας μην γελιόμαστε και ας μην ονειροβατούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως το βράδυ στο ΟΑΚΑ θα δούμε έναν 12ο παίκτη στο γήπεδο..
