Μπορεί να απουσίαζαν τέσσερις βασικοί ποδοσφαιριστές από το αρχικό σχήμα της ομάδας.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να είχε ξεκουράσει όλη του την ενδεκάδα, κυκλώνοντας ξεκάθαρα το ντέρμπι στο Φάληρο, στοχεύοντας, με «όπλο» τη φρεσκάδα, στην πρώτη του φετινή νίκη επί του Παναθηναϊκού.
Μπορεί ο Αρης να είχε νικήσει μέσα στην Τούμπα τον ΠΑΟΚ, λίγη ώρα νωρίτερα, επιφέροντας ακόμα περισσότερο άγχος.
Μπορεί ο Ιωαννίδης να τέθηκε νοκ άουτ με πρόβλημα στο γόνατο από το 23’.
Μπορεί ο Γιοβάνοβιτς να ξεκίνησε το… ροτέισον από το 63’, προκειμένου να μην προκύψουν μυϊκοί τραυματισμοί σε παίκτες κλειδιά (Παλάσιος, Αϊτόρ).
Μπορεί να χρειάστηκαν αλχημείες σε θέσεις και πρόσωπα της πράσινης ενδεκάδας, προκειμένου να βρεθεί ένα σχήμα και ένα σύστημα που θα κούμπωνε πάνω στον αντίπαλο.
Πρόσωπα που δεν είχαν συνυπάρξει ποτέ ξανά και δύσκολα θα συνυπάρξουν.
Μπορεί ο Ισραηλινός διαιτητής να έκλεισε τα μάτια και να χάρισε την καραμπινάτη δεύτερη κίτρινη κάρτα για το τάκλιν από πίσω του Αβραάμ Παπαδόπουλου στον Παλάσιος στο 45+3’, άρα και το αριθμητικό πλεονέκτημα για ένα ολόκληρο ημίχρονο.
Υπάρχουν σίγουρα κι άλλα «μπορεί», αλλά η ουσία δεν αλλάζει.
Ο Παναθηναϊκός του «στρατηγού» Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είχε κανένα πρόβλημα να «αλώσει» το Φάληρο και να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο βήμα για την πολυπόθητη επιστροφή του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μετά από πέντε χρόνια.
Με τον καλύτερο τρόπο. Στο ιδανικότερο ματς…
Ενας Παναθηναϊκός αψεγάδιαστος τακτικά, με παίκτες-πολεμιστές που υπηρέτησαν ευλαβικά το πλάνο του Σέρβου προπονητή και έκαναν κατάθεση ψυχής στο χορτάρι.
Ηταν η τέταρτη συνεχόμενη επικράτηση, στο αμιγώς τακτικό σκέλος, του Ιβάν Γιοβάνοβιτς επί του Πέδρο Μαρτίνς.
Ο Σέρβος προπονητής του Παναθηναϊκού έχει μία ισοπαλία και μία νίκη στο Φάληρο με έμφαση στην άμυνα και τις αντεπιθέσεις, και, ταυτόχρονα, μία νίκη και μία ισοπαλία στη Λεωφόρο με κυριαρχικό ποδόσφαιρο και φουλ επιθετική φιλοσοφία.
Με όλους τους τρόπους εν ολίγοις.
Τούτη τη φορά ο Σέρβος επέλεξε πεντάδα στα μετόπισθεν του Παναθηναϊκού έχοντας ως άσο στο μανίκι την παρουσία του Κουρμπέλη στη θέση του αριστερού στόπερ, επιλογή με την οποία «έκρυψε» την απώλεια του Βέλεθ και περιόρισε στο ελάχιστο τις κραυγαλέες υποσχόμενες ευκαιρίες του Ολυμπιακού.
Ταυτόχρονα, οι μεταβάσεις του Παναθηναϊκού από την άμυνα προς την επίθεση ήταν φαρμακερές με κύριο εκφραστή τον Παλάσιος που ήταν εκπληκτικός (μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις) για όσο διάστημα έμεινε στο χορτάρι, πέτυχε ένα φανταστικό γκολ, ανοίγοντας το σκορ στο 10' και υπήρξε μόνιμη πηγή κινδύνων για την εστία του Βατσλίκ.
Απροσπέλαστος και σκόρερ του δεύτερου τέρματος με κεφαλιά-δυναμίτη ήταν για ακόμα ένα ματς ειδικών συνθηκών ο Μπαρτ Σένκεφελντ, ο οποίος πήρε άριστα, όπως και ο Μπρινιόλι που όποτε χρειάστηκε είχε σωστές αντιδράσεις και κυρίως σταθερότητα.
Θα ήταν άδικο, ωστόσο, να σταθούμε περαιτέρω σε πρόσωπα για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν μια ομαδική δουλειά στην οποία κάθε κρίκος της αλυσίδας έκανε στο ακέραιο το καθήκον του, με συνέπεια ο Παναθηναϊκός να πανηγυρίζει μία νίκη τεράστιας σημασίας τόσο από βαθμολογικής όσο και από πλευράς πρεστίζ.
Το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Ο Γιοβάνοβιτς έχει ανάψει ξανά τη φλόγα που χρειαζόταν προκειμένου στο άμεσο μέλλον να «χαίρεται η Ελλάδα που έχει τέτοια ομάδα» με τον δικό του Παναθηναϊκό.
Νίκησε δύο φορές μέσα σε 25 ημέρες τον Ολυμπιακό, από τον οποίο δεν έχει ηττηθεί σε κανένα από τα τέσσερα φετινά ματς, κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 37 χρόνια, απ’ το μακρινό 1985.
Νίκησε τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Αρη, έσπασε το αήττητο 35 αγώνων των ερυθρόλευκων στην έδρα τους και αύξησε το αήττητο σερί της ομάδας σε δέκα ματς και δώδεκα συνολικά μαζί με τους ημιτελικούς απέναντι στη Λαμία.
Το Σάββατο απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα έχει τη δυνατότητα να οριστικοποιήσει την έξοδο της ομάδας στην Ευρώπη μετά από πέντε χρόνια και στις 21 Μαϊου θα συμμετάσχει στον τελικό του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον ΠΑΟΚ, για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια.
Το λες και πρόοδο.
Στο ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής περιόδου, όταν ο Παναθηναϊκός βρισκόταν ακόμα σε φάση προετοιμασίας λίγο καιρό μετά τη λαίλαπα Μπόλονι και την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Σέρβο, φάνταζαν μάλλον γραφικοί όσοι υποστήριζαν ότι κάτι καλό συντελείται στο τριφύλλι.
Η ομάδα έμοιαζε με σκορποχώρι, οι παίκτες είχαν ξεχάσει να κάνουν ακόμα και τα βασικά του αθλήματος, ενώ ο Γιοβάνοβιτς δεν είχε έρθει με τουπέ, σκούπες, φαράσια και λογική του τύπου «είναι όλοι άχρηστοι» για να γίνει αρεστός και συμβατός με το -τότε- κλίμα.
Η ομάδα είχε τεράστια δομικά προβλήματα. Τα αποτελέσματα στα φιλικά ήταν άσχημα. Επτά ματς προετοιμασίας δίχως νίκη, πολλά αμυντικά θέματα, ανούσια κατοχή, λάθη επί λαθών, όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα είχαν στριμωχτεί στη βιτρίνα. Στο φαίνεσθαι.
Στην ουσία, ωστόσο, στο «είναι»,, τα σημάδια βελτίωσης ήταν εξ αρχής ορατά για όλους όσοι βίωναν την ομάδα στην καθημερινότητά της.
Ο τρόπος προπόνησης, οι συμπεριφορές, το κλίμα, τα αποδυτήρια, οι ποδοσφαιρικές αρχές που έμπαιναν με χειρουργική ακρίβεια έδειχναν ότι κάτι αλλάζει. Απλώς είχε επιλεχθεί ο δύσκολος δρόμος. Του «χτισίματος» μέσω του κυριαρχικού ποδοσφαίρου που έχει κόστος για να δομηθεί και φέρνει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Ηταν μία επίπονη αλλά απολύτως φυσιολογική διαδικασία που το «τριφύλλι» έπρεπε να περάσει για να αναγεννηθεί και να επιστρέψει σταδιακά στην περίφημη… κανονικότητα.
Χωρίς μαγικά φίλτρα και κουμπιά στο ασανσέρ που τα πατάς και πετάγεσαι ξαφνικά στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη.
Με «μπετά», με μπόλικο κόπο, με πολλή δουλειά, με λάθη, με δέκα ήττες, με αυτοχειρίες και με αρκετά άσχημα αποτελέσματα. Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να περάσει πρώτα από κακουχίες έως ότου ο Γιοβάνοβιτς δημιουργήσει έναν διαφορετικό και συνάμα ανταγωνιστικό Παναθηναϊκό.
Μετά και το θρίαμβο στο Φάληρο επί του Ολυμπιακού, η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του συλλόγου είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη δουλειά του Σέρβου, ο οποίος είναι ξεκάθαρο ότι έχει επαναφέρει το σύλλογο στις ράγες, προσδίδοντας προοπτική και όραμα μετά από αρκετά χρόνια.
Οι πράσινοι παίζουν σύγχρονο και ελκυστικό ποδόσφαιρο, ενώ τους τελευταίες μήνες έχουν καταφέρει να το μπολιάσουν (και) με τον κυνισμό του αποτελέσματος που απαιτείται προκειμένου να επέλθει η μαγική λέξη ισορροπία.
Πλέον, δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν.
Καιρός ήταν…
