Ένα beginning of the beginning

Η χαρά για το "πώς παίξαμε σήμερα", εάν στ' αλήθεια υπάρχει τέτοιο πράγμα στο υψηλό/ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο, δικαιωματικά ανήκει στους παρτ-τάιμερς του Γιβραλτάρ. Ο ΠΑΟΚ νίκησε. Ο Ολυμπιακός, επίσης νίκησε. Σε ματς που ήταν "για ισοπαλία" και στα τελευταία 10-15 λεπτά έγινε "προσκλητήριο για 1-2". Πρώτη αγωνιστική ευρωπαϊκών ομίλων, πράγματι δεν "κοιτάζουμε στα δόντια" νίκες που έκατσαν. Θα έρθει ο καιρός, και γι' αυτό. Ναι, θεωρητικά ήταν αγώνες με πιο χαμηλό βαθμό δυσκολίας σε σχέση με τους επόμενους. Ναι, μετά και τις κυριακάτικες αναποδιές στην πρεμιέρα της Σούπερ Λιγκ, θα σεβαστούμε το "ανθρώπινο δικαίωμα" του Πέντρο Μαρτίνς και του Λουτσέσκου σε μια νύχτα με, όπως είπε ο Ραζβάν, καλόν ύπνο. Οι επόμενες αϋπνίες έτσι κι αλλιώς, δεν φαίνεται να είναι μακρυά.
     
Τον Πέντρο Μαρτίνς, ήδη τέταρτη χρονιά εδώ, μπορούμε να σκεφτούμε ότι πλέον τον ξέρουμε. Απ' όσα ξέρουμε, μεταξύ της επιλογής να ηττηθεί επειδή ρίσκαρε για να νικήσει και της επιλογής να ασφαλίσει ισοπαλία επειδή το ρίσκο νίκης μπορεί να φέρει ήττα, πάντοτε ο Πορτογάλος θα τείνει προς την πρώτη. Συνειδητά θεωρώ, εξέθεσε την ομάδα σε κίνδυνο δεύτερου γκολ στις ανεμπόδιστες μεταβάσεις των Βέλγων. Κέρδισε, περίπου, Λόττο εν τέλει. Τα ως το 75'-80' ισορροπημένα stats, έγειραν προς Αντβερπ μετά. Ο Ολυμπιακός έφαγε 17 φάσεις. Στο 0-0 με τον Ατρόμητο, είχε φτιάξει 16.
     
Η Λίνκολν, μετά βίας θα σωζόταν στην ελληνική Β' Εθνική. Και έφτιαξε εννέα φάσεις. Στις πέντε από τις εννέα, έστειλαν τη μπάλα στον στόχο. Πήραν οκτώ (έναντι τριών) κόρνερ. Οι λεγόμενες "επικίνδυνες επιθέσεις" ήταν 68-65. Εβαλαν τον Πασχαλάκη να κάνει περισσότερη δουλειά απ' όση ο δικός τους. Σημαίνει πως άλλη μία φορά, μετά Μποχίμιαν/Ριέκα/ΠΑΣ, πήγε ένα παιγνίδι του ΠΑΟΚ στη λεπτομέρεια της μιας στιγμής. Αν θα το πιάσει ή αν θα το φάει ο τερματοφύλακας, αν διατίθεται ή δεν διατίθεται (που στη Σούπερ Λιγκ διατίθεται αλλά στο Κόνφερενς Λιγκ δεν διατίθεται...) VAR κ.λπ.
     
Ο Ολυμπιακός, επιβεβαιώθηκε πως ξεκινά από την καλύτερη αφετηρία όποτε μπορεί να έχει ταυτόχρονα επί σκηνής και τους τρεις χαφ. Είναι η χρυσή ισορροπία του. Τα υπόλοιπα είναι, όλα "ειδικές καταστάσεις". Μ'Βιλά στο έξι, Μπουχαλάκης στο οκτώ, Καμαρά (έτσι όπως παίζει τοποθετημένος ψηλά) στο δέκα. Ο Μπουχαλάκης καλλιεργεί τη λεπτή τέχνη του μινιμαλισμού. Η ελάχιστη παρέμβαση, για το μέγιστο όφελος. Η εγκεφαλικότητά του, η λιτότητα της κίνησής του, το σκεπτόμενο positioning, τα έχει ανεβάσει σε άλλο επίπεδο. Ο Καμαρά γλύκανε συν τω χρόνω, με δουλειά φυσικά, το πόδι του. Εδειξε, η αγορά δεν κάνει λάθος, γιατί παραμένει ο πιο ακριβός παίκτης σε ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ. Μαζί, αβίαστα Μπουχαλάκης και Καμαρά μέτρησαν πέντε (τρεις στον Ελ Αραμπί, δύο στον Σισέ) καθαρές ασίστ. Γκολ, έγινε η μία.
     
Εκείνο που λείπει στον Ολυμπιακό για την ώρα, είναι η ένταση και ο ρυθμός. Μοιάζει ότι, ακόμη, δεν μπορεί να παίξει σε χάι τέμπο, κάτι που τον έφερε "στα μέτρα" της Αντβερπ. Οφείλεται εν πρώτοις, στον Μ'Βιλά. Είναι ο μετρονόμος. Ο Μ'Βιλά προς το παρόν, κυμαίνεται στα χαμηλά. Δεν είναι σε φόρτσα. Αν αντιληφθήκαμε σωστά τη χειρονομία του προς τον Πέντρο Μαρτίνς τη στιγμή της αντικατάστασής του, ο μυς δεν τον έκανε να αισθάνεται ασφαλής. Το πήγε, ελεγχόμενα. Και το άλλο, είναι ο Μασούρας. Η πυκνή ουσία του, τα γκολ, οι ασίστ, το αγκρέσιβ της πίεσης στους αντίπαλους οπισθοφύλακες, όλο αυτό το ανεκτίμητο πακέτο, λείπουν. Ο Ολυμπιακός παίρνει εξτρέμ, και παίρνει, και παίρνει, αλλ' ο Μασούρας...λείπει. Εμφανώς! Εάν ο Ονιεκούρου δεν είχε, ως νεοπροσληφθείς, το "δικαίωμα στην αμφιβολία", θα έλεγε κανείς πως ο Ολυμπιακός έπαιζε με δέκα.
     
Μιλώντας για ασίστ είτε έγιναν γκολ είτε δεν έγιναν, η ωφέλιμη ερώτηση δεν είναι γιατί ο Ακπομ δεν σκόραρε στο τετ-α-τετ νωρίς. Η ωφέλιμη ερώτηση είναι, γιατί εκείνο το τετ-α-τετ νωρίς (από πάσα-γκολ του Μπίζεσβαρ) ήταν η μοναδική "δημιουργία φάσης" του ΠΑΟΚ ως το 45+. Ο Ακπομ τελείωσε την "ενστικτώδη" φάση της μίας επαφής, όχι τη "σκεπτόμενη" φάση όπου χρειάζονταν περισσότερες της μίας επαφές, κάτι που μέσες-άκρες αντιστοιχεί και στα χαρακτηριστικά του Σβιντέρσκι, άλλωστε γενικώς στο ποδόσφαιρο το ταπ-ιν είναι πιο εύκολο από το τετ-α-τετ. Αλλά βέβαια, το προφανές ζήτημα ήταν στην πλάτη του σέντερ-φορ. Οχι στον σέντερ-φορ. Προκύπτει δυστοκία, στα ένας-εναντίον-ενός.
     
Και δυσκολία, στα φίφτι-φίφτι. Παρατηρήθηκε και με τον ΠΑΣ, όποια μπάλα είναι διεκδικούμενη στα ίσα, αυτός που καταλήγει να τη χάνει είναι, σχεδόν πάντοτε, ο παίκτης του ΠΑΟΚ. Και τούτο, τα χαμένα φίφτι-φίφτι, δεν έχει να κάνει με το γρασίδι. Στο Γιβραλτάρ, όντως ο αγωνιστικός χώρος μου θύμισε εικόνες από το αμέτρητο youth football που έχω δει στις πλαστικές ακαδημίες της Αθήνας. Με καουτσούκ ν' αναβλύζει στην κάθε αναπήδηση, και παιδάκια μάταια να τρέχουν πίσω από μπάλες που δεν τις προλαβαίνουν ποτέ. Επειδή οι μπάλες αντί να σβήνουν όπως φυσιολογικά θα έσβηναν επάνω στο φυσικό χόρτο, εκεί γκελάρουν και φεύγουν σαν σφαίρες όπως το μπαλάκι στο ξύλινο τραπέζι του πινγκ-πονγκ.     
     
Ο Λουτσέσκου σε αυτό το ταξίδι, λογικά είδε ευκαιρία να πάρουν οι τελευταίες τρεις προσθήκες την ώθηση. Την ώθηση που οι ίδιοι δεν έδωσαν στην ομάδα, όταν ο προπονητής τους έφερε και τους τρεις, συλλήβδην και υπό πίεσιν, στην τελική ευθεία της αναμέτρησης με τον ΠΑΣ. Οι καινούργιοι, συνήθως έχουν ανάγκη την ώθηση από το γκρουπ προτού φτάσουν στη θέση να μπορούν να δώσουν στο γκρουπ τη δική τους εξτρά ώθηση. Και εδώ, δεν ήταν κάτι διαφορετικό. Το αποτέλεσμα, δεν το λες ακριβώς δραστικό. Οτι δύο στους τρεις σκόραραν τα γκολ, το λες κάτι. Ενα beginning of the beginning, που ανάρτησε κι ο κόουτς τις προάλλες.