Είναι μια κουβέντα που γίνεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και… φούντωνε σε κάθε ηχηρή αποτυχία της «μπιανκοσελέστε» και του Μέσι. Είτε ήταν σε Κόπα Αμέρικα, είτε σε Μουντιάλ. Χρειάστηκε να περάσουν 28 χρόνια να πανηγυρίσουν οι Αργεντινοί έναν τίτλο. «Χρειάστηκε» να πεθάνει ο Μαραντόνα...
Και, όπως το έλεγε ο θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου όσο ζούσε, ήταν επίσης αυτή και μια κουβέντα που αφορούσε το κατά πόσο ο Μέσι είναι μόνος του, χωρίς στηρίγματα στην εθνική ομάδα της πατρίδας του για να μπορέσει ως ηγέτης να την οδηγήσει σε έναν τίτλο.
Ο Μέσι έχει κατακτήσει τα πάντα με τη Μπαρτσελόνα. Και μέχρι πριν από μερικές ώρες δεν έχει πανηγυρίσει (σχεδόν) τίποτα με την εθνική ομάδα της χώρας του. Και τα χρόνια περνούσαν και ο τίτλος δεν ερχόταν. Σαν να κουβαλούσε μια κατάρα, την κατάρα του Ντιέγο Μαραντόνα, που δεν έλεγε να σπάσει.
Εδώ και τόσα χρόνια είναι ο καλύτερος παίκτης στον πλανήτη (εντάξει, ο ένας από τους δύο καλύτερους). Κατά καιρούς, ωστόσο, είχε την «ατυχία» να παίζει σε μια από τις χειρότερες εθνικές ομάδες στην ιστορία της Αργεντινής, το ποδόσφαιρο της οποίας ταλανίστηκε από σκάνδαλο στην Ομοσπονδία της χώρας. Η, σοκαριστική για πολλούς, απόφαση του Μέσι να αποχωρήσει από την «μπιανκοσελέστε» μετά τον χαμένο τελικό του Κόπα Αμέρικα το καλοκαίρι του 2016 ήταν ενδεικτική του... ξενερώματός του για όσα συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια εντός και εκτός γηπέδων.
Είπε τότε ότι πάλεψε όσο μπορούσε και ότι δεν είχε άλλα να δώσει στην εθνική ομάδα. Τον Αύγουστο του 2005, ήταν 18 χρόνων όταν ο Χοσέ Πέκερμαν τον κάλεσε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα των ανδρών, αυτός που έμελλε να γίνει ηγέτης της «μπιανκοσελέστε» απέτυχε παταγωδώς. Ακόμα και οι οιωνοί ήταν από την αρχή δυσοίωνοι.
Εκείνο τον Αύγουστο πριν από 16 χρόνια πια η Αργεντινή έδωσε φιλικό με την Ουγγαρία. Στην πρώτη εμφάνισή του με τους μεγάλους, ο Μέσι αποβλήθηκε! Δεν μπόρεσε καν να αγωνιστεί σε ολόκληρο παιχνίδι. Το καλοκαίρι του 2006 είναι στην αποστολή της ομάδας για το Μουντιάλ της Γερμανίας, σκοράρει για πρώτη φορά στη διοργάνωση, αλλά η Αργεντινή αποκλείεται στα προημιτελικά.
Το 2007 θα ζήσει για πρώτη φορά την απώλεια ενός τροπαίου. Η Αργεντινή χάνει στον τελικό του Κόπα Αμέρικα 3-0 από τη Βραζιλία. Τα χρόνια περνούν, η παλιά φρουρά... αποστρατεύεται, ο Μέσι γιγαντώνεται στη Μπαρτσελόνα και άπαντες περιμένουν να τον δουν να σηκώνει το βάρος και της εθνικής ομάδας. Στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής στον πάγκο της ομάδας κάθεται ο Μαραντόνα. Τον πιστεύει και τον στηρίζει. Η Αργεντινή φτάνει στα προημιτελικά και συντρίβεται από τη Γερμανία. Ο Μέσι δεν βρίσκει ούτε μία φορά το δρόμο προς τα δίχτυα.
Το 2011 η Αργεντινή είναι η οικοδέσποινα του Κόπα Αμέρικα. Να μια καλή ευκαιρία για να... ξορκίσει το κακό. Η Ουρουγουάη θα επικρατήσει στον τελικό. Άλλο ένα χαμένο τρόπαιο. Το 2014 το Παγκόσμιο Κύπελλο διεξάγεται στη Βραζιλία. Οι Αργεντινοί ονειρεύονται τον Μέσι να σκοράρει στον τελικό του «Μαρακανά», ιδανικά κόντρα στη «σελεσάο». Η «μπιανκοσελέστε» θα είναι στον τελικό, αλλά κόντρα στη Γερμανία. Ο Μέσι είναι... εξαφανισμένος. Είναι, δηλαδή, στον αγωνιστικό χώρο, αλλά είναι άφαντος. Τίποτα. Η «νάσιοναλμανσαφτ» είναι πρωταθλήτρια κόσμου. Ο Μέσι έχασε το τρόπαιο από τον Φίλιπ Λαμ και τον Τόμας Μίλερ!
Στο Κόπα Αμέρικα του 2015, ο Μέσι πέτυχε μόλις ένα γκολ και αναδείχθηκε (σκανδαλωδώς) κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης. Αρνήθηκε να αποδεχθεί το βραβείο! Καλύτερος παίκτης ο Μέσι, ο οποίος δεν έκανε τίποτα στον τελικό και είδε τους Χιλιανούς να κατακτούν τον τίτλο;
Το καλοκαίρι του 2016 οι Αργεντινοί ήθελαν εκδίκηση. Στον τελικό του επετειακού Κόπα Αμέρικα αντίπαλός τους και πάλι η Χιλή. Και ο Μέσι να αφήνει... μούσι. Μπας και αλλάξει το γούρι. Και οι συμπατριώτες του πίστεψαν πια ότι ήρθε η ώρα να αποδειχθεί ηγέτης και της εθνικής ομάδας, όχι μόνο της Μπαρτσελόνα. Κάνει καλές εμφανίσεις στα γήπεδα των ΗΠΑ, πετυχαίνει και πέντε γκολ, οδηγεί όντως αυτός την Αργεντινή στον τελικό.
Οι τελικοί, όμως, θέλουν σθένος. Και δύναμη. Και πάθος. Και ψυχραιμία. Και για να είσαι ηγέτης θέλεις όλα αυτά και πολλά ακόμα. Το άστοχο πέναλτι σήμανε την αντίστροφη μέτρηση. Άλλος ένας τίτλος χάθηκε.
«Δεν μπορώ άλλο μετά από τέσσερις τελικούς. Πιστεύω ότι έχω πάρει την απόφασή μου. Παίρνω την απόφαση για μένα και για πολύ κόσμο που το επιθυμεί αυτό. Πάλεψα τόσο σκληρά αλλά φεύγω χωρίς να τα έχω καταφέρει» θα πει λίγα λεπτά μετά από έναν ακόμα χαμένο τελικό.
Η απόφαση περί αποχώρησης τελικά ανακλήθηκε κατόπιν πιέσεων ίσως και επειδή ο Μέσι έχει αποδείξει ότι αγαπά την πατρίδα του, αυτή τη χώρα στην οποία γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματά του, έστω και αν στην Ισπανία έχει ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.
Ο «Ντιεγίτο» άντεξε το βάρος της εθνικής ομάδας της πατρίδας του. Ήταν αυτός που την οδήγησε το 1986 στην κατάκτηση του Μουντιάλ, γράφοντας και ο ίδιος ιστορία με τα δύο γκολ που σημείωσε στο παιχνίδι με τους Άγγλους. Ήταν 26 χρόνων τότε! Έπαιζε με τον Πουμπίδο (ένας από τους κορυφαίους, αν όχι τον καλύτερο τερματοφύλακας στην ιστορία της Αργεντινής), τον Μπατίστα και τον Ενρίκε και φυσικά τον Μπουρουσάγα και τον Βαλντάνο.
Ουδείς, επίσης, μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι σε εκείνο το Μουντιάλ είχαν κατέβει μερικές από τις πιο δυνατές εθνικές ομάδες όλων των εποχών. Δεν έπαιζαν η Βοσνία και το Ιράν... Ήταν, έτσι κι αλλιώς, διαφορετικό το ποδόσφαιρο. Ήταν, για παράδειγμα, οι... κλωτσιές που δεχόταν ο Μαραντόνα.
Οι Αργεντινοί που πανηγύρισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 έχουν θεό τους τον Μαραντόνα. Αυτός τους οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Καμαρώνουν για τον Μέσι, είναι περήφανοι που η χώρα τους έβγαλε άλλον έναν τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή, έναν παίκτη που έχει κάνει όλο τον πλανήτη να παραμιλά, αλλά... Ο Μέσι δεν έχει κατακτήσει Μουντιάλ. Ακόμα… Αυτή κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα ίσως να είναι το ορόσημο. Για να έρθει πια και το Παγκόσμιο Κύπελλο με τον Μέσι αρχηγό.
Ήταν αποφασισμένος από την αρχή να τα δώσει όλα. Δεν άφησε να τον επηρεάσει ούτε το γεγονός ότι το συμβόλαιό του με τη Μπαρτσελόνα έληξε, ότι δεν έχει ομάδα, ότι ακούγονται ένα σωρό σενάρια για το μέλλον του. Έμεινε απόλυτα προσηλωμένος, απερίσπαστος στον στόχο του. Δεν ήθελα να πάει χαμένη άλλη μια ευκαιρία. Πέτυχε τέσσερα γκολ και έδωσε πέντε ασίστ, άρα είχε συμμετοχή σε εννέα γκολ της Αργεντινής. Είχε τις περισσότερες τελικές προσπάθειες στο τουρνουά, με 28 σουτ.
«Νομίζω πως ο θεός κρατούσε αυτή τη στιγμή για εμένα τώρα. Σαν να έπρεπε να γίνει έτσι. Κόντρα στη Βραζιλία, στο γήπεδό της» είπε μετά τον τελικό. Σε ποιον θεό αναφερόταν; Δεν έχει σημασία…
Ήταν αυτή η στιγμή να νιώσουν οι Αργεντινοί εκείνη τη χαρά που τους είχε προσφέρει ο Μαραντόνα. «Νιώθω διαφορετικά, ευλογημένος... Ω Θεέ μου, νιώθω υπερήφανος, νιώθω ότι τώρα μπορώ, νιώθω ισχυρός. Τώρα νιώθω αναγνώριση, σεβασμό, ζωντάνια. Νιώθω όπως δεν ένιωθα για πολύ καιρό. Σε ευχαριστούμε Λίο που μας έκανε να νιώσουμε αυτό που χρειαζόμασταν στην Αργεντινή. Είμαστε πρωταθλητές». Τα συναισθήματα όπως τα περιέγραψε η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της χώρας.
Το δίλημμα, βέβαια, θα παραμείνει αιώνιο. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Δεν χρειάζεται να κριθεί ποιος από τους δυο είναι ο καλύτερος. Είναι μάλλον δεδομένο ότι, πέρα από αριθμό γκολ, στατιστικά, φαντεζί ενέργειες, περίτεχνα γκολ που άφησαν ή αφήνουν άφωνο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, ο Μέσι πλάστηκε για να μεγαλουργήσει. Και χρειάστηκε πολλές αποτυχημένες προσπάθειες με την Αργεντινή για να δείξει ότι δεν στερείται της ικανότητας να αναδεικνύεται σε ηγέτη όταν πρέπει. Να είναι αυτός που θα εμπνεύσει, όπως ο Μαραντόνα. Σαν να του άπλωσε το χέρι από τον ουρανό ο θεός και να του έδωσε αυτό που χρειαζόταν…