Η στιγμή που κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, πίσω από κανένα και τίποτα. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε τον τίτλο με +26. Πέρυσι, τον είχε κατακτήσει με +18. Αλλ' αυτό, τα συν-πλην, δεν είναι δικό του θέμα μόνον. Είναι και θέμα, τι έκανε ο ανταγωνισμός στον παράλληλο δρόμο. Ολότελα δικό του θέμα, είναι ο ανταγωνισμός με τον εαυτό του. Στον ανταγωνισμό με τον εαυτό του, πέρυσι ο Ολυμπιακός τερμάτισε στους 91 πόντους, εφέτος στους 90. Το -1 είναι, ενόψει των συνθηκών, ένα επίτευγμα. Επίτευγμα σταθερότητας μες από δουλειά.
Ο Ολυμπιακός κατάφερε, βελτιώνοντας την ομαδικότητα του παιγνιδιού του, να ξεπεράσει προβλήματα και κενά που δεν τα αντιμετώπισε την προηγούμενη σεζόν. Οι ακραίοι μπακ για παράδειγμα, καμία σχέση. Περιττεύει η επιχειρηματολογία, τι δυνατότητες άνοιγαν ο Ελαμπντελαουί και ο Τσιμίκας και πόσο συρρικνωμένες ήταν οι αντίστοιχες δυνατότητες τώρα. Ο Βαλμπουένα, επίσης καμία σχέση. Ενα χρόνο μεγαλύτερος, περισσότεροι τραυματισμοί, πέρυσι 9 γκολ και 23 ασίστ σε 2823 λεπτά, εφέτος 2 γκολ και 8 ασίστ σε 1961 λεπτά. Είπαμε, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί.
Και φυσικά, η έλλειψη της έδρας. Ηταν γενικώς, με τα γήπεδα κλειστά, η χρονιά που η έννοια-έδρα ατόνησε. Το συνολικό σκορ περιόδου στο ματς Γηπεδούχοι-Φιλοξενούμενοι, στη Σούπερ Λιγκ βγήκε 278-249 γκολ. Σχεδόν, ισοπαλία! Ο,τι για ΠΑΟΚ/ΑΕΚ/Παναθηναϊκό ήταν μάλλον το τυχερό τους, η απουσία του κόσμου σε συγκεκριμένες βραδυές και η εκτόνωση των συναισθημάτων κατά κόρον...στα σόσιαλ μίντια, για τον Ολυμπιακό ήταν μία ώθηση, η έδρα, που δεν την είχε. Κι όμως, η δουλειά έγινε. Με επαγγελματισμό. Με σοβαρότητα. Με κριτήριο. Με αρτιότητα.
Η περίπτωση-Μασούρας ας πούμε, είναι ένα αριστούργημα της δουλειάς που έγινε. Της εξέλιξης και της βελτίωσης. Μέσα Μαίου ήδη, η φρεσκάδα του, και να μη πω για τον Ελ Αραμπί, δείχνει τι είναι ο κύριος Μουρίκης, πιθανότατα ο καλύτερος fitness coach στη χώρα. Ο Μασούρας πέρυσι, σε 53 συμμετοχές κατέγραψε 11 γκολ και 6 ασίστ. Εφέτος, σε 48 συμμετοχές ανέβηκε στα 15 γκολ με (τις ίδιες) 6 ασίστ. Ο Ντανιέλ Ποντένσε, στην πρώτη σεζόν του Πέντρο Μαρτίνς, έγραψε 8+9. Στη μισή δεύτερη, 5+5. Και έφυγε στην Πρέμιερ Λιγκ, για 20 εκατομμύρια!
Ο Πέντρο Μαρτίνς εγκαίρως ανακύκλωσε τα πράγματα...προτού τα πράγματα τον προλάβουν και τον ανακυκλώσουν ανεπιστρεπτί. Απλό να το σημειώνεις σ' ένα άρθρο, πολύπλοκο να το αντιλαμβάνεσαι και να το κάνεις σ' ένα προπονητήριο. Το αποτέλεσμα που υπάρχει την Ημέρα του Ταμείου, είναι το παρακολούθημα της στρατηγικής και της ευελιξίας του προπονητή. Εν ολίγοις ο Πορτογάλος εστίασε στην κολεκτίβα, όχι σε παίκτες-σελέμπριτις. Ξέχασε θέσφατα της θεωρίας, προσαρμόστηκε με ρεαλισμό στην πραγματικότητα, σώθηκε! Πολύ εύκολα, θα μπορούσε να την έχει πατήσει. Διαχειριστικά, στην πρωτοφανή ιδιαιτερότητα των καταστάσεων, εφέτος πολλοί ανά την Ευρώπη την πάτησαν. Και δεν το γύρισαν.
Αλλο τόσο βέβαια, οι αριθμοί του προπονητή είναι το παρακολούθημα του στάτους του κλαμπ. Ο Πέντρο Μαρτίνς που στη Μαρίτιμο, στη Ρίο Αβε, στη Βιτόρια Γκιμαράες κέρδιζε τέσσερα, τριάμισι, τεσσεράμισι ματς στα δέκα, πλέον ο ίδιος Πέντρο Μαρτίνς στον Ολυμπιακό κερδίζει δύο στα τρία. Ο Ολυμπιακός το παρέχει, αυτό. Σε όποιον είναι άξιος, εννοείται. Ο Βαλβέρδε μετά, έφτασε να προπονήσει τη Μπαρσελόνα. Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, τη Μονακό. Ο Μάρκο Σίλβα, την Εβερτον. Ταυτόχρονα εξυπακούεται ότι για κάθε Βαλβέρδε υπάρχει στη λίστα ένας κλόουν τύπου Βίτορ Περέιρα. Για κάθε Λεονάρντο Ζαρντίμ, ένας Οσκαρ. Για κάθε Μάρκο Σίλβα, ένας Χάσι.
Το ρόστερ, το μπάτζετ, η market value είναι "ένα πράγμα". Η δουλειά και η διαχείριση, είναι η υπεραξία. Ο Αρης που κι αυτός δεν είχε την έδρα που ωθεί, έκλεισε την περίοδο στο +19. Πέρυσι 42 πόντοι, εφέτος 61. Ενας θρίαμβος, την Ημέρα του Ταμείου. Θα ήταν θρίαμβος εξίσου, ακόμη κι αν με τους 61 πόντους για κάποιους λόγους είχε βγει (εκτός ευρωπαϊκών εισιτηρίων) πέμπτος. Ακριβώς όπως η αντιστοιχία-Αρης, στο κάτω επίπεδο. Στα πλέι-άουτ. Δηλαδή, ο Βόλος. Βγήκε έβδομος στην τελική κατάταξη, όμως ο θρίαμβος δεν είναι ότι βγήκε έβδομος επειδή υστέρησαν ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ, η ΑΕΛ. Ο θρίαμβος είναι ότι ο Βόλος πήγε στο +12, σε σχέση με τον περσινό (πρωτάρη) εαυτό του.
Οι αριθμοί έπονται, λοιπόν. Η δουλειά, αυτό είναι που προηγείται. Το ταμείο προέκυψε μείον, και στον ΠΑΟΚ (-9) και στην ΑΕΚ (-9) και στον Παναθηναϊκό (-5). Με τη δουλειά που προηγήθηκε, καθόλου παράξενο. Κακό για τον ΠΑΟΚ, χειρότερο για την ΑΕΚ, χείριστο για τον Παναθηναϊκό, καλό/καλύτερο/κάλλιστο για τους επόμενους προπονητές τους. ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός διαφέρουν σε πολλά. Συγχρόνως, τους συνδέει ο κοινός παρονομαστής. Ο εξής. Οτι με χρήματα και politics, λύνονται όλα. Διοικητικά, οικονομικά, γηπεδικά. Ολα, εκτός από το ένα που θέλει γνώση. Κριτήριο, για αξιολόγηση. Αν θέλετε, και έμπνευση σε κάποιον βαθμό. Το ένα που χρήματα και politics δεν εξασφαλίζουν ότι λύνεται, είναι το αγωνιστικό.
Ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος (αν ανατρέξουμε στο τι παρέλαβαν) έλυσαν, ή δρομολόγησαν ώστε να λυθούν, κεφαλαιώδη. Μένει και στους τρεις, το κεφαλαιώδες ανάμεσα στα κεφαλαιώδη. Η ομάδα. Μια καλή αφετηρία, είναι να συνειδητοποιήσουν και ν' αναγνωρίσουν ότι αυτό οι ίδιοι δεν μπορούν, ό,τι και να νομίζουν, να το λύσουν. Πολύ περισσότερο δεν θα το λύσουν, όταν παίρνουν πρώτα προπονητή και μετά διευθυντή! Δεν είναι δική τους δουλειά καν, να το λύσουν. Ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης, ο Αλαφούζος δεν είναι για να ξοδεύονται στο ν' αποφασίσουν αν είναι κατάλληλος τερματοφύλακας ο Πασχαλάκης, ο Τσιντώτας, ο Διούδης. Δική τους δουλειά, και ένα επόμενο καλό βήμα, είναι το casting εκείνων που θα προσληφθούν για να το αποφασίσουν/λύσουν. Ωστε να μη σκορπάνε ασκόπως τον περιορισμένο χρόνο τους, αργότερα.
Την Ημέρα του Ταμείου, ας μου επιτραπεί μία κουβέντα για τον Ουμπίδες. Στο μυαλό μου ο Ουμπίδες ανήκει στην ίδια χορεία με τον Γιοβάνοβιτς, τον Βαζέχα, τον Τζόρτζεβιτς, τον Σαβέβσκι, τον Βιεϊρίνια, τον Μπατίστα, τον Ρότσα, τον Μουνάφο, τον Βάντζικ, τον Ιμπαγάσα, τον Γκόγκιτς, τον Λίμα. Δεν είναι αριθμοί, τρόπαια, stats. Είναι η καταγραφή στη λαϊκή συνείδηση.
