Υπάρχει ένα δημοσιογραφικό κλισέ το οποίο λειτουργεί ως κατακλείδα κάθε φορά που γίνεται κριτική σε έναν προπονητή για τις επιλογές του. Είναι εκείνο που λέει πως «ένας προπονητής ξέρει καλύτερα από εμάς» και κάπως έτσι, κάθε συζήτηση αναφορικά με τις επιλογές του τελειώνει: αυτή η φράση υπονοεί πως ακόμα και όταν ένας τεχνικός κάνει λάθη, η κριτική που πρέπει να δέχεται είναι περιορισμένη και σε κάθε περίπτωση, πρέπει να φτάνει μέχρι εκείνο το σημείο όπου δεν αμφισβητείται η αυθεντία του σε ποδοσφαιρικά ζητήματα σε σχέση με εμάς τους υπόλοιπους, κοινούς θνητούς.
Σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου, σε αυτό εδώ το blog που ασχολείται με ζητήματα της ΑΕΚ, η λογική αυτή δεν πάρθηκε ποτέ στα σοβαρά, για την ακρίβεια αγνοήθηκε ανοικτά κατά περιπτώσεις. Και αυτό διότι αποτελεί βαθιά πεποίθηση του γράφοντα πως στην ποδοσφαιρική πιάτσα κυκλοφορούν πτυχιούχοι προπονητές που είναι αληθινοί τσαρλατάνοι, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, που δεν δουλεύουν σοβαρά και αυτό είναι εξόφθαλμο, που ένας οπαδός μπορεί πράγματι, να ξέρει καλύτερα τι είναι το ορθολογικό για μια ομάδα - μιλάμε πάντα για το αμιγώς τακτικό κομμάτι και όχι για ζητήματα φυσικής κατάστασης που είναι πιο εξειδικευμένα. Αν ένας προπονητής θέλει να αντιμετωπίζεται ως κάποιος που ντε φάκτο «ξέρει καλύτερα από εμάς» θα πρέπει να το κερδίσει.
Στους περίπου έξι μήνες που ο Μάσιμο Καρέρα κάθεται στον πάγκο της ΑΕΚ, ξεκάθαρα κατάφερε κάτι τέτοιο. Ακόμα και αν κατά καιρούς η αγωνιστική του φιλοσοφία δεν κάθεται καλά σε πολλούς οπαδούς της Ένωσης, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως πρόκειται για έναν κόουτς που εμπνέει εμπιστοσύνη. Η τακτική πολυμορφία της ΑΕΚ και η ατομική άνοδος πολλών ποδοσφαιριστών της όσο καιρό βρίσκεται στον πάγκο της ο Ιταλός, διαλύει κάθε αμφιβολία: ναι, ο Καρέρα, αναμφίβολα, ξέρει καλύτερα από εμάς.
Υπό αυτή την έννοια, μόλις μαθεύτηκε πως στις προπονήσεις της ομάδας ενόψει του αθηναϊκού ντέρμπι κόντρα στον αδιάφορο Παναθηναϊκό, ο Καρέρα σκέφτεται να ξεκινήσει με τον Μάνταλο στην κορυφή της επίθεσης, υπήρξαμε πολλοί εκείνοι που θεωρήσαμε πως δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι τέτοιο όντως στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ. Αφενός, διότι με βάση τα παικτικά χαρακτηριστικά του Μάνταλου, πρόκειται για έναν πειραματισμό που δύσκολα θα βγει, εκτός και αν αυτή η μετατόπιση λειτουργήσει συνδυαστικά με μια συλλογική διαφοροποίηση στο παιχνίδι της ΑΕΚ. Αφετέρου, διότι είναι άλλο πράγμα να προβαίνεις σε γενναίους πειραματισμούς σε μια περίοδο που η ομάδα δίνει το ένα ματς μετά το άλλο και βρίσκεται σε ρυθμό και άλλο πράγμα όταν επανέρχεσαι στα γήπεδα μετά από τρεις μήνες αγωνιστικής απραξίας: στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει η κινητικότητα που βοηθάει τις μετατοπίσεις και τους πειραματισμούς, στην δεύτερη, υπάρχει η απόλυτη στασιμότητα και ως εκ τούτου, το διακύβευμα είναι να γίνουν απλά τα βασικά.
Μετά από έξι μήνες παρουσίας του στον «κιτρινόμαυρο» πάγκο, ο Καρέρα αγνόησε τα αυτονόητα, τον έπιασε ένας ξαφνικός παραλογισμός. Δεν θα θέλαμε να αμφισβητήσουμε ούτε την προπονητική του αξία ούτε την δυνατότητά του να εμπνέει τους παίκτες του, ωστόσο μοιάζει τόσο τρανταχτό το συγκεκριμένο λάθος του, που είναι να απορεί κανείς πως υπέπεσε σε αυτό: σε αυτή την περίπτωση ο Καρέρα δεν ήξερε κατά κανένα τρόπο καλύτερα, από όσους ακούσαμε πως η ομάδα θα παίξει με μοναδικό φορ τον Μάνταλο και δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας.
Κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο Ιταλός έκανε κανονικό fair play στον Δώνη: το να αγωνίζεται για 70 λεπτά με ένα σύστημα που έχει γίνει κατανοητό από το πρώτο ημίχρονο πως δεν τσουλάει, είναι ο ορισμός του παραλογισμού. Το γεγονός ότι οι Αραούχο και Ολιβέιρα ήταν ανέτοιμοι και έκατσαν στον πάγκο δεν αναιρεί κάτι. Ίσα-ίσα, κάνει ακόμα πιο αυτονόητο το πως έπρεπε να παίξει η ΑΕΚ: με τον Λιβάγια αυτονόητα στην επίθεση, τον Μάνταλο ως δεκάρι πίσω του και δυο παίκτες στα φτερά. Ή έναν ακόμα παίκτη συν τον Μάνταλο στα φτερά. Αλλά το γεγονός ότι καταδίκασε τον Μάνταλο να «καταπίνεται» από τους Κολοβέτσιο και Σέκενφελντ πατώντας περιοχή δεν βγάζει κανένα νόημα. Ίσως πρόκειται για μια έμπνευση που θα βγει σε βάθος χρόνου αν ξαναδοκιμαστεί. Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, μετά από ένα τρίμηνο αγωνιστικής απραξίας και μάλιστα, υπό μορφή αρχικού σχήματος ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.
Η είσοδος του Ολιβέιρα στον αγωνιστικό χώρο μεταμόρφωσε την ΑΕΚ στο τελευταίο 20λεπτο. Η ΑΕΚ απέκτησε μια ορθολογική μορφή ανάπτυξης και απείλησε τον Παναθηναϊκό: το παιχνίδι πήρε τη μορφή που θα έπρεπε να έχει από το πρώτο λεπτό, ειδικά όταν έχεις ως αντίπαλο μια αδιάφορη ομάδα που δεν πάει για τίποτα. Αν ο Καρέρα έκανε αυτό που η κοινή λογική επιτάσσει, αυτό θα γινόταν.
Είναι ξεκάθαρο ότι η καραντίνα έχει αλλάξει τους συσχετισμούς: η φρέσκια και παθιασμένη, προ-διακοπής ΑΕΚ δεν έχει πλέον το ίδιο πρόσωπο. Η κεκτημένη ταχύτητα που προσδοκούσε πως θα την πάει τρένο στα play off έχει ανακοπεί εδώ και καιρό. Αν η ομάδα θέλει πράγματι να πάρει τη δεύτερη θέση και το κύπελλο, είναι βασική προϋπόθεση να ξαναβρεί το αγωνιστικό προφίλ που με κόπο είχε δομήσει πριν κλειστούμε στα σπίτια μας. Και με τέτοιους ρισκαδόρικους πειραματισμούς αυτή η αποστολή δεν θα επιτευχθεί.
