MENU

Οι περισσότεροι (15 στους 27 για την ακρίβεια που είναι γεννηθέντες το 2001, το 2002 και το 2003), ανήλικα παιδιά. Παιδιά στην εφηβεία, που χρειάζονται καθοδήγηση, διαπαιδαγώγηση, υγιή παραδείγματα για να ακολουθήσουν. Ελάχιστοι από αυτούς θα κάνουν επαγγελματική καριέρα, όλες οι στατιστικές σε αυτό συνηγορούν, το ποδόσφαιρο, ο ομαδικός αθλητισμός είναι εκεί για να τους διδάξει άμιλλα, ήθος, αλτρουισμό, έναν υγιή τρόπο σκέψης σε ένα υγιές σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι γονείς γράφουν τα παιδιά τους σε μία ακαδημία, όχι για να πλουτίσουν μέσω αυτών (σαφώς υπάρχουν και τέτοιοι).

Ο πρώτος και απαράβατος κανόνας στις πιο φημισμένες ποδοσφαιρικές σχολές του πλανήτη, αυτές της Μπαρτσελόνα και του Άγιαξ είναι η λέξη σεβασμός. Σεβασμός στον διπλανό σου, στον συμπαίκτη σου, στον αντίπαλο, στους προπονητές σου, στην μπάλα, στο άθλημα. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, εμπνέεται. Όχι με φωνές, ουρλιαχτά, απειλές -μιλάμε για παιδικές ψυχές- αλλά με το παράδειγμα, την διαλεκτική μέθοδο, τον πολιτισμό, το ήθος.

Όλες οι σύγχρονες παιδαγωγικές μέθοδοι, κυρίως η επικρατούσα παιδαγωγική μέθοδος Μοντεσόρι, εστιάζει σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ενισχύστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού, αναπτύξτε την αλληλεγγύη, τις κοινωνικές δεξιότητες του, βοηθήστε να πάρουν πρωτοβουλίες, να δημιουργήσουν ελεύθερα, ενισχύστε την αυτονομία τους, αφήστε τους να κάνουν λάθη, να χάσουν. Από αυτά θα διδαχθούν. 

Σαφώς και υπάρχουν ακόμα αρτηριοσκληρωτικά μυαλά στην κοινωνία μας που εκπαιδεύτηκαν με βούρδουλα και απειλές και θαρρούν ότι αυτός είναι ο σωστός, ο μόνος τρόπος για να γίνει ένα παιδί άνθρωπος. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν με χαρακιές στα χέρια, με τραβήγματα αυτιών και φαβορίτων, με εξευτελιστικές τιμωρίες, με bullying (όρος άγνωστος στην εποχή τους), είναι αυτοί που μέσα τους αποδέχθηκαν την φραστική και σωματική βία του «ανωτέρου» ως κάτι φυσιολογικό, προβλεπόμενο. Ευτυχώς, αυτό το είδος τείνει να εκλείψει. 

Η επίσκεψη του Βαγγέλη Μαρινάκη στο Ρέντη για να τα «ψάλλει» στους μικρούς της Κ-19 του Ολυμπιακού ήταν μία δυσάρεστη έκπληξη. Όχι για την επίσκεψη καθεαυτή, αλλά για το ύφος, την φρασεολογία, την αιτιολόγηση της. Κάθε πρόταση έκρυβε και μία μικρή ή μεγάλη απογοήτευση. 

Στο πρόλογο της ομιλίας του, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αιτιολόγησε την επίσκεψη του, λέγοντας πως: «Ήθελα να έρθω να μιλήσω από πέρυσι σε ορισμένους από εσάς. Δεν το έκανα γιατί είχαν συμβεί διάφορα. Και ειδικότερα για να μιλήσω για την απόδοσή σας και το πόσο πολύ έχει ξεφτιλιστεί ο σύλλογος με τα αποτελέσματα που έχετε φέρει. Είναι ντροπή!». Αλήθεια, από πότε τα αποτελέσματα μιας ομάδας νέων -όποια κι αν είναι αυτά- ξεφτιλίζουν ένα σύλλογο; Από πότε το αποτέλεσμα σε αγώνες ανηλίκων έχει τόση σημασία; Αυτό μετράει δηλαδή; Μόνο η νίκη; Η νίκη και τίποτα άλλο; Τι είδους αθλητική παιδεία είναι αυτή που θέλει να περάσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης σε αυτά ανήλικα παιδιά; Η ρητορική του θυμίζει αυτή του Αλέξη Αλεξανδρή, ο οποίος σε μία μνημειώδη συνέντευξη του είχε δηλώσει πως: «Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μαλακίες. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες». 

Ναι, σαφώς και το αποτέλεσμα μετράει. Είναι η συνισταμένη της ομαδικής προσπάθειας, αλλά σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι ο αυτοσκοπός. Δεν είναι καν το σημαντικό. Σκοπός μιας ακαδημίας δεν είναι η νίκη μες στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά οι καθημερινές νίκες στην μάχη της αυτοβελτίωσης σε ψυχή και σώμα. Η εξέλιξη του χαρακτήρα. Τι τους πέρασε λοιπόν στον πρόλογο του ο θεσμικά υψηλότερος εκπρόσωπος του συλλόγου στον οποίο παίζουν;  Πως μία ισοπαλία με τον ΟΦΗ, μία ήττα σε ένα ντέρμπι, «ξεφτιλίζει τον σύλλογο». Να τα ακούσουν αυτά εκπρόσωποι καμιάς σοβαρής ευρωπαϊκής ακαδημίας να τραβάνε τα μαλλιά τους.

Σε όλες τις παιδαγωγικές / διαλεκτικές μεθόδους υπάρχει ένας κοινός τόπος: Σημασία δεν έχει μόνο το τι λες, αλλά και το πως το λες. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θέλοντας να αναφέρει ως υγιή πρότυπα τον Ρέτσο, τον Νικολάου, τον Ανδρούτσο, τον Μανθάτη («παιδιά που σέβονται» κατά τα λεγόμενα του) άρχισε να εκστομίζει ευθείες απειλές, προφανώς όχι και με το πιο ήρεμο ύφος του κόσμου: «Εγώ σας λέω ένα πράγμα και το λέω εδώ μπροστά σας γιατί δεν το έχω συζητήσει μαζί τους μέχρι τώρα. Σε δύο μήνες, όταν θα έρθω να κάνω ποδαρικό πρώτη Γενάρη, αν αυτό το πράγμα συνεχιστεί, δεν θέλω να βρω ούτε τη σκιά σας εδώ μέσα. Εσείς δεν έχετε κάνει τίποτα στη ζωή σας. Εγώ ήρθα να σας πω ότι σε δύο μήνες αν δεν αλλάξει δραστικά η συμπεριφορά σας, δεν θα είναι εδώ κανείς από εσάς. Αυτό ισχύει για όλους σας μηδενός εξαιρουμένου.»!

«Δεν θέλω να βρω ούτε την σκιά σας εδώ μέσα»; Σε ανήλικα παιδιά; Προφανώς, ο Βαγγέλης Μαρινάκης μπέρδεψε το ακροατήριο του, δεν μιλούσε σε ακριβοπληρωμένους σταρ, με παχυλά συμβόλαια, σε ενήλικες με εμπειρίες, παραστάσεις, εικόνες από την ζωή, αλλά σε παιδιά που δεν βιοπορίζονται από το ποδόσφαιρο. Σε παιδιά που παίζουν μπάλα για την ευχαρίστηση τους. «Σε δύο μήνες δεν θα είναι εδώ κανείς από εσάς;». Τι είδους απειλές είναι αυτές; Πως να νιώθουν άραγε οι γονείς αυτών των παιδιών, διαβάζοντας αυτές τις αράδες, που ειπώθηκαν στα παιδιά τους; Τι είδους απειλές είναι αυτές και ποιος έχει το δικαίωμα να μιλάει με αυτό τον τρόπο σε παιδιά -που έστω κι αν κάποια από αυτά έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, παραμένουν πάντα παιδιά και θέλουν ειδική μεταχείριση;

Σε μία άλλη αποστροφή του λόγου του ο Βαγγέλης Μαρινάκης φανέρωσε μία ακόμα παθογένεια των σύγχρονων γονέων στην άκρως υλική / καταναλωτική εποχή που ζούμε: «Σας τα προσφέρουμε όλα, ξοδεύουμε πολλά περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Αυτές οι εγκαταστάσεις δεν υπάρχουν ούτε στην Ευρώπη και δεν έχετε εκτιμήσει τίποτα». Ναι, ο Ολυμπακός μπορεί να προσφέρει τα περισσότερα υλικά αγαθά, να ξοδεύει πολλά, να έχει σύγχρονες εγκαταστάσεις, αλλά μήπως ξεχνάει κάτι άλλο που είναι το πιο σημαντικό; Μήπως έχει ξεχάσει την ψυχική επαφή; Το ανθρώπινο κομμάτι; Μήπως συνεχίζει να το απαξιώνει με αυτά τα λόγια του προέδρου του;

Κλείνοντας την ομιλία του ο Βαγγέλης Μαρινάκης προειδοποίησε ξανά σε αυστηρό ύφος: «Επαναλαμβάνω σε όλο το προπονητικό τιμ και σε όλους εσάς. Ότι και να γίνει οι προπονητές σας δε θα φύγουν. Εσείς θα φύγετε αν δεν αλλάξετε δραστικά». Αλήθεια, τι είδους ατάκα είναι αυτή; Έχουν τόση δύναμη οι μικροί, ώστε να ανεβοκατεβάζουν προπονητές στις ακαδημίες; Κι αν ναι, ποιος τους έδωσε αυτό το δικαίωμα; Το νέο τεχνικό τιμ αποτελείται από τον Αντώνη Νικοπολίδης και τον Τάσο Πάντο (με την αρωγή του Θοδωρή Ελευθεριάδη) άνθρωποι που δούλεψαν ξανά στην ακαδημία του Ολυμπιακού και ανακυκλώνονται για μία ακόμα φορά. 

Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις στελεχιακές επιλογές των ερυθρόλευκων σε επιτελικά πόστα στην ακαδημία (προπονητής ομάδας νέων ή υπεύθυνος) θα δει ένα ασύλληπτο ντόμινο αλλαγών από το καλοκαίρι του 2017, που περιλαμβάνει τα ονόματα των Βασίλη Βούζα, Νίκου Τοπολιάτη, Κυριάκου Καραταΐδη, Ρικάρντο Πέρες, Δημήτρη Μαυρογενίδη, Γιώργου Αμανατίδη, Βασίλη Γεωργόπουλου και τώρα ξανά των Νικοπολίδη, Πάντου, Ελευθεριάδη. Γιατί απομακρύνθηκαν όλοι αυτοί; Πόσο τυχαίο είναι ότι από το 2017 μέχρι σήμερα, ο Ολυμπιακός έχει χάσει τα πρωτεία στο πρωτάθλημα νέων; Μήπως τελικά το κριτήριο για την επάρκεια τους δεν είναι πόσους παίκτες παράγουν για την πρώτη ομάδα, αλλά πόσοι τίτλοι έρχονται, κριτήριο που είναι το τελευταίο που λαμβάνεται υπόψη σε καμία σοβαρή ακαδημία στην Ευρώπη; 
Στα περισσότερα αθλητικά Μ.Μ.Ε. που έχουν φροντίσει να περνάνε τέτοιου είδους προεδρικές ομιλίες ως «άγριο χέρι», ως «τράβηγμα αυτού», ως «γκάζια στα καλομαθημένα παιδιά», η είδηση έπαιξε ξερή, με θετική χροιά για το ύφος και την κίνηση του προέδρου του Ολυμπιακού. Είναι ένα είδος σιωπηρής παραδοχής / συνενοχής.

Τις τελευταίες ώρες, λόγω της μεγάλης έκτασης που πήρε το θέμα στην κοινή γνώμη, επιχειρείται μάλιστα να «εξαγνιστεί» η σοκαριστική ομιλία με άρθρα που θυμίζουν χορηγούμενες στα Social Media. Άρθρα εξίσου σοκαριστικά με την πρωτοφανή ομιλία, που ξαφνικά εξάρουν την προσφορά του Βαγγέλη Μαρινάκη στις Ακαδημίες σε μια προσπάθεια να ισορροπίσει η οργή της κοινής γνώμης με τα εκατομμύρια που επενδύθηκαν για ωραίο χορτάρι, αποδυτήρια, υπέροχα κτίρια. 
Κανείς δεν ζει σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, είναι δεδομένο ότι οι έφηβοι στη σημερινή εποχή, στις παρέες, τις συναναστροφές τους, στο σχολείο, στις εξόδους τους, έχουν δει κι έχουν ακούσει πολλά. Ωστόσο, από αυτούς που αναλαμβάνουν να διαμορφώσουν την αθλητική τους παιδεία έχεις απαιτήσεις

Αλήθεια όμως, εσύ γονιέ που διάβασες αυτές τις αράδες, μετά από όλα αυτά θα έστελνες το παιδί σου στην ποδοσφαιρική ακαδημία του Ολυμπιακού; Ναι, μπορεί στις εγκαταστάσεις του Ρέντη να βρίσκονται σήμερα σύγχρονα μηχανήματα και εγκαταστάσεις, όμως είναι αυτό που στα αλήθεια έχει την μέγιστη σημασία για το παιδί σου; Τα άψυχα όργανα γυμναστικής; 

Αυτού του είδους τις διδαχές και με αυτή την φρασεολογία θα ήθελες να πάρει; Πως η νίκη είναι πάνω από όλα, αλλιώς μπορεί ο πρόεδρος / αφεντικό να το διώξει, ώστε να μην βλέπει ούτε την σκιά του; 

Πριν απαντήσεις στην ερώτηση αναρωτήσου αυτό; Τι είναι προτιμότερο;  Να φέρνεις έξι-πέντε στα ζάρια και να προχωράς με αυτό στην ζωή σου ή να λες ακόμα και στα παιδιά σου πως έφερες εξάρες για να κερδίσεις πάση θυσία; Σκέψου καλά πριν απαντήσεις…

Η θέση του SDNA

Εσύ γονιέ θα έστελνες τα παιδιά σου στις ακαδημίες του Ολυμπιακού;