Μια ομάδα που ξεκινούσε τη σεζόν με βάση της το δέσιμο, το πλάνο και τη συνέπεια, κατάντησε στο τέλος της να χάνει το στόχο της, μέσα σε μια ποδοσφαιρική… τρέλα και με ασταμάτητες αυτοκτονίες. Αυτό ακριβώς είναι ο Παναθηναϊκός. Ένα κλαμπ που απλά συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη, με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο και πάντα θα του φταίει κάτι νέο. Για 14η συνεχόμενη σεζόν πλέον…
Το ποδόσφαιρο αντί να ανταμείψει την προσπάθεια που γινόταν, ήρθε να αποδώσει δικαιοσύνη για τον παραλογισμό των κινήσεων. Πρώτα και πάνω απ’ όλα της διοίκησης που έγινε το φράγμα στο ποτάμι επειδή δεν της άρεσε η ροή του νερού εκείνη την εποχή. Προχωρώντας σε άσκοπες αλλαγές που τάραξαν τα πάντα, ρήμαξαν τα πάντα πλέον και ουδείς μπορεί να βρει αχτίδα φωτός αυτή τη στιγμή.
Ο Παναθηναϊκός έχασε τον τίτλο γιατί το δέσιμο που υπήρχε στα αποδυτήρια, αν είχε χαθεί όντως από την εποχή του Γιοβάνοβιτς, ήρθε να… αποχαθεί τώρα. Παίκτες που τράβηξαν κουπί μένουν εκτός λες και παίζουν πολύ καλύτεροι, γυναίκες ποδοσφαιριστών σχολιάζουν στα social media και μια ομάδα που δίχως άλλο εξέπεμπε μια σοβαρότητα, μετατράπηκε σε ξέφραγο αμπέλι.
Νίκες στα ντέρμπι σε κράτησαν ζωντανό, τη στιγμή που φαινόταν που πάει το πράγμα όταν έφτασες να μη νικάς «ομαδούλες» στην έδρα σου (Κηφισιά, Λαμία) να μη νικάς τον ΟΦΗ εκτός, να χάνεις απ’ τον αδιάφορο βαθμολογικά Άρη. Ακούμε βερεσέ το αν σκύλιασε να νικήσει τον Παναθηναϊκό και τι έκανε σε άλλα ματς. Δεν το ξέραμε; Το… σκύλιασμα του Παναθηναϊκού που ήξερε κιόλας τι έγινε στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ στο ημίχρονο του δικού του αγώνα, πού ήταν;
Ο τίτλος χάθηκε και το χειρότερο είναι πως παρουσιάζεται πλέον η απόλυτη εικόνα διάλυσης. Τα πάντα πρέπει να αρχίσουν απ’ την αρχή, να γίνουν κινήσεις που θα είναι ξεχωριστές, να βρεθεί προπονητές που θα τα κάνει όλα σωστά και γρήγορα για να μη γίνει 15 ο αριθμός χωρίς πρωτάθλημα.
Χάθηκε η συσπείρωση που είχε επιτευχθεί με τον κόσμο, η πίστη προς την ομάδα. Οι παίκτες δε φταίνε σε κάτι και αυτό δεν το λέμε για να τους αθωώσουμε. Πολλοί δεν έχουν θέση στον Παναθηναϊκό με την εικόνα που παρουσιάζουν. Αλλά σε αυτό το τσουβάλιασμα απαγορεύεται να βάλουμε πραγματικά καλά στοιχεία αυτού του συνόλου.
Βρέθηκαν στη μέση της… τρέλας, έπρεπε να προσαρμοστούν σε αλλαγές που δεν είναι εύκολες, στην απόπειρα του Τερίμ να πάρει τον τίτλο αλλά να το κάνει με τον ίδιο απόλυτο πρωταγωνιστή. Αλλάζοντας θέσεις παίκτες, αλλάζοντας συστήματα, ανακατεύοντας την τράπουλα υπερβολικά πολύ ακόμη και κατά τη διάρκεια αγώνων.
Δε θα μπορούσε έτσι να οδηγηθεί κάπου η ιστορία. Το είχαμε αναφέρει κι άλλες φορές πως η πορεία του Παναθηναϊκού ως πλάνο, τερματίστηκε. Ακόμη κι αν έπαιρνε το πρωτάθλημα αυτό θα συνέβαινε. Πλέον ακόμη περισσότερο επειδή ο τρόπος που ήρθε και πάλι η απώλεια, δεν έχει να κάνει με την μαγκιά της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ ή όποιας ομάδας το κατακτήσει. Έχει να κάνει με τη διαρκή και ασταμάτητη διάθεση όσων κουμαντάρουν τις
τύχες του Παναθηναϊκού, να γράφουν νέες σελίδες στο εγχειρίδιο (έγινε τόμος πλέον) για το πώς θα καταστρέψεις την προσπάθεια ενός ποδοσφαιρικού συνόλου και στο τέλος θα χάσεις το στόχο.
Τώρα πάμε πάλι απ’ την αρχή. Ελπίδα μήπως πάρεις το κύπελλο, επειδή είναι ένας τίτλος. Δεν «σβήνει» καμία αποτυχία σε περίπτωση που συμβεί φυσικά. Ίσα-ίσα όπως ήρθε το πράγμα, κατάκτηση θα είναι το αυτονόητο, απώλεια θα είναι ο ορισμός της καταστροφικής σεζόν.
Και μετά να μπούμε πάλι σε νέα διαδικασία ενίσχυσης, ανεύρεσης προπονητή (θα είναι το λιγότερο περίεργο να μείνει ο Τερίμ) και πάλι απ’ την αρχή αυτό το déjà vu που βιώνει ο Παναθηναϊκός με τα επαναλαμβανόμενα λάθη.
Η πίκρα είναι τεράστια, η ελπίδα που υπήρχε φαντάζει πλέον με ανέκδοτο ως λέξη και ο Παναθηναϊκός εκ νέου μπήκε σε αυτό το σκοτεινό τούνελ που κανείς δεν ξέρει τί του ξημερώνει. Έχοντας… ξενερώσει το σύμπαν πλέον, εντός κι εκτός ομάδας.
