Πενήντα χρόνια πίσω, για την ακρίβεια 48, ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία. Η προσκεκλημένη ομάδα στο φιλικό-φιέστα για την απονομή του τροπαίου στην Τούμπα το 1976, ήταν ο (άμεσος ανταγωνιστής όλων των προηγούμενων σεζόν εκείνη την εποχή Παντελάκη και Γουλανδρή) Ολυμπιακός. Κινηματογραφήθηκαν ως μέρος του τελετουργικού της ημέρας, και σώζονται σε ασπρόμαυρο φιλμ, αδρές εικόνες με τους παίκτες του Ολυμπιακού παραταγμένους στο κέντρο του γηπέδου, χαμογελαστούς, χαλαρούς, ακομπλεξάριστους, θυμάμαι τον υπέροχο Θανάση Αγγελή, να συγχαίρουν τους παίκτες του ΠΑΟΚ.
Πενήντα χρόνια μετά, για την ακρίβεια 48, το να έκανε την Κυριακή ο ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό pasillo για την πρόκριση στον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ ήταν κάτι που ανάγεται (το αναφέραμε, με την πλήρη επίγνωση, στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα εδώ) σε ένα δικό μου...ανέφικτο κόσμο. Καλά-καλά ένα απλό συγχαρητήριο μήνυμα των σύγχρονων ανταγωνιστών του Ολυμπιακού, ένα ελάχιστο savoir vivre εταίρων, αποδείχθηκε μία "άσ' το καλύτερα γιατί θα μπλέξουμε" υπόθεση. Πράγματι. Το έκανε ο Ηρακλής, μία ανακοίνωση, ένα μπράβο, και μάλωσαν "στα καλά καθούμενα" ο ένας με τον άλλον οι Ηρακλειδείς γιατί να βγει η ανακοίνωση. Να σας εξομολογηθώ ότι άνετα θα μπορούσαμε να το πάθουμε κι εμείς, τώρα που μου ήρθε η φλασιά, στον Πανιώνιο.
Ωσπου εμφανίζεται αυτό το ευλογημένο πλάσμα, ο Γιαννάκης, και (με τον πιο απλό κι ανεπιτήδευτο τρόπο που μπορεί κανείς να βάλει στο νου) κάνει τον ανέφικτο κόσμο...πανεύκολα εφικτό. Είπε ξεκούραστα στον Τζολάκη μετά το ματς "μακάρι να το πάρετε". Ηταν τελικά, τόσο περίπλοκο για να το σκεφτόμαστε και να το ξανασκεφτόμαστε; Μακάρι-να-το-πάρετε. Σαν απλό, μου ακούγεται. Τέσσερις λέξεις. Οταν οι λέξεις βγαίνουν μέσα από ανόθευτη καρδιά, όλα γίνονται απλά. Κι άλλες τέσσερις λέξεις, επίσης μέσα από ψυχή αγνή, πριν. "Είσαι το καλύτερο παιδί". Θα ταίριαζαν οι λέξεις, και στον Φορτούνη. Και στον Ρέτσο. Και στον Μασούρα. Savoir vivre σημαίνει κατά κυριολεξίαν, να-ξέρεις-να-ζεις. Αυτός ο Γιαννάκης, ξέρει (και δίνει υπεραξία στο) να ζει. Ενας Γιαννάκης γύρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο, πενήντα χρόνια πίσω!
Ο αγώνας ήταν έντονος, και όσο ισοδύναμος...θα ήθελε η ΑΕΚ να είναι. Σήμερα αυτές οι δύο ομάδες, ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, έχουν εφάμιλλα στέρεη δομή, εφάμιλλα άρτια οργάνωση, εφάμιλλα σαφή ιδέα παιγνιδιού. Ο ισοδύναμος αγώνας έγειρε προς ένα αποτέλεσμα που η ΑΕΚ δεν ήθελε, τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ προκάλεσε με τον συνειδητό ποδοσφαιρικό τρόπο (τις συνεχόμενες αλλαγές πλευράς) ένα μικρό κενό στον Ολυμπιακό για το άχαστο ένα-μηδέν. Η προσπάθεια του Ολυμπιακού να επαναφέρει την κατάσταση ισοδυναμίας, άρχισε και τελείωσε στον Ντανιέλ Ποντένσε. Εγινε μονομιάς ο επιδραστικός Πορτογάλος, επίκεντρο προσοχής. Συμπαικτών, που έψαχναν να τον ταίσουν. Αντιπάλων, που ήταν νοητικά πανέτοιμοι να του στείλουν το μήνυμα "όχι σήμερα".
Ο Ντανιέλ Ποντένσε μπήκε και άναψε τη μάχη όσο ο χρόνος στένευε, το καθαρό παιγνίδι λιγόστευε, οι κίτρινες κάρτες ανέμιζαν σαν φέιγ-βολάν. Εν τέλει σε φάση που αυτός κέρδισε, ένα κόρνερ, έμελλε να κριθεί οριστικά η παρτίδα. Ενα βιαστικό, άτοπο κτύπημα του πανέξυπνου Τσικίνιο, ποτέ δεν στέλνεις από το σημαιάκι τη μπάλα στο σημείο όπου είναι 750% βέβαιον ότι θα κόψει στον αέρα ο Μεϊτέ, έγινε η (απ)αρχή του τέλους. Μεϊτέ, Τάισον, Κωνσταντέλιας, Ζίβκοβιτς, αψεγάδιαστη σκυταλοδρομία, νήμα, game over. Η επιθετική μετάβαση του ΠΑΟΚ ήταν...όσο φωτιά ξέρουμε ότι είναι. Στη συνολική αξιολόγηση, ο Δικέφαλος έπαιξε "μισό έως ένα γκολ" καλύτερα. Παρουσιάστηκε, πολύ δυνατός για να μη το κάνει. Με επιθυμία, ακαταμάχητη. Αποτυπωμένη, στην αμυντική συμπεριφορά των επιθετικών. Εξίσου ή σχεδόν, στην επιθετική συμπεριφορά των αμυντικών.
Κάπως έτσι λοιπόν, από τους τέσσερις (διεκδικητές του τίτλου) που ήδη είχαν γίνει τρεις, πλέον φτάσαμε στους τρεις που έγιναν δύο. Την ημέρα της ονομαστικής εορτής...των απίστων, κάπου δέκα μήνες από εκείνη τη ζοφερή εκκίνηση θερινής προετοιμασίας πέρυσι στην Ολλανδία, ο ΠΑΟΚ εξασφάλισε ότι τελευταίο δεκαήμερο Ιουλίου 2024, no matter what, (ξανα)παίζει Ευρώπη. Γκαραντί. Λίγο; Δεν θα το έλεγα. Την ερχόμενη Κυριακή, με το που θα λήξει το ντέρμπι στη Λεωφόρο, ένας (είτε ο Παναθηναϊκός είτε ο Ολυμπιακός) αυτό το γκαραντί δεν θα το έχει. Επειτα θα χρειαστεί να ζήσει όποιος δεν θα το έχει, για έξι ή για δέκα μέρες, με το ότι δεν το έχει. Και πρέπει, σε μία βραδυά κορόνα-γράμματα, να το κερδίσει.
Μιλώντας για την εορτή των απίστων. Το επικαιροποιημένο κιτάπι γράφει ότι ο ΠΑΟΚ (εξακολουθεί να) είναι η ομάδα που έχει κάνει τις περισσότερες νίκες στη Σούπερ Λιγκ, η ομάδα που έχει βάλει τα περισσότερα γκολ στη Σούπερ Λιγκ, η ομάδα που τηρεί την καλύτερη διαφορά τερμάτων στη Σούπερ Λιγκ. Φυσιολογικά, με τέτοιο κιτάπι δύο αγωνιστικές πριν τον τερματισμό, το μίνιμουμ θα ήταν να "είναι στο χέρι του" η υπόθεση της πρωτιάς. Αλλά...δεν είναι. Και συνήθως, το να πάρεις ένα πρωτάθλημα είναι απείρως πιο ισχυρό κινητήριο καύσιμο, από το να κόψεις στον αντίπαλο ένα πρωτάθλημα που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να το πάρεις εσύ.
